Flairck - Variaties op een Dame (1978)

Op de middelbare school had ik muziekles van een leraar die niet bepaald favoriet/geliefd was. Als persoon hadden we niet veel met hem op en dat is jammer, zeker als je muziekliefhebber bent.
Toch kan ik jaren later constateren dat ik wel degelijk dingen heb opgepikt van hem. Zo deel ik zijn liefde voor Jacques Brel, ben ik verslingerd geraakt aan Carl Orff's Carmina Burana en weet ik wie Flairck is.
Ik heb geen enkel idee waarom ik dit album ooit gekocht heb. Waarschijnlijk was er toch iets in mijn onderbewuste dat is blijven hangen uit de middelbare schooltijd.
Toen ik het net gekocht had heb ik Variaties op een Dame vaak gedraaid en daarna is het blijven liggen..... tot vandaag.
Ik merk dat ik het hier en daar net even te zoetsappig vind en dat zal wel komen door de panfluit, maar tegelijkertijd hoor ik ook wel degelijk kwaliteit en dat is me waarschijnlijk bijgebleven uit mijn jongere jaren.
Hier en daar iets te zweverig maar op zo'n kalme vrije dag als vandaag, met een rustgevend zonnetje en blaadjes die zo prachtig verkleuren, is Variaties op een Dame eigenlijk een zeer geschikte soundtrack.

Echte lusitermuziek. Niet heel gemakkelijk in het gehoor liggend. Heb m nu keer of 8 gehoord en laatst hoorde ik een stukje een herkende het niet eens. Gebeurt me niet bij een gemiddelde popplaat.

Ik vind 'm juist behoorlijk toegankelijk, ondanks dat Flairck van alle kanten van de wereld invloeden verwerkt in hun muziek. Het houdt het op een interessante mix tussen akoestische folk en wereldmuziek.

Het zijn vooral rustige, aangenaam in het gehoor liggende liedjes. Absoluut goede muzikanten, maar ik mis wel wat uitdaging en vooral spanning in de muziek. In 'Voorspel in Sofia' hoor je de constante dreiging, en dan veer ik toch even op, wat bij andere nummers minder gebeurd. 'Oneven Wals' is ook boeiender, net zoals het titelnummer.

Ik had er ook graag een traditionele folkzangeres bij gehoord (in de lijn van Steeleye Span), maar dan zonder teksten, want bij dit soort muziek is het jammer als je aandacht van de instrumenten afgeleid wordt.

Desondanks zeer aangenaam.

Ooit door iemand aangeraden met de woorden "De meest virtuoze band die ik ken, echt" heb ik om de een of andere reden toch deze plaat gekocht, terwijl ik een hekel heb aan virtuositeit om het virtuositeit. Gelukkig valt dat wel weer mee, maar echt heel boeiend mag Flairck niet heten. Naast erg intense, door een jazz-gevoel aangestuurde passages die me goed smaken, zijn er veel te veel stukken die beelden van woestijnen oproepen, saaie woestijnen zonder indianen of wie er dan ook in de woestijn moge wonen. En prairies zonder pedals steels en cowboys, zulke dingen. Daar word ik niet blij van hoor. Van die intense passages wel, zelfs als er een fluit wordt gebruikt. Ik heb het niet op die fluiten, ik vind ze vervelend en veel te verantwoord. Dat geldt ook eigenlijk een beetje voor dit album: het is zo ontzettend verantwoord. En dan vind ik ongeveer de helft wel redelijk boeiend, maar teveel niet en dan moet ik toch echt een *3 geven. Gelukkig maar dat er niet zo virtuoos gedaan wordt van het type "kijk, mama, klaarkomen zonder handen!".

Een dergelijke, belachelijke opmerking verdiend "Variaties op een Dame (1978)" absoluut niet. Vier topmuzikanten leveren met "Variaties op een Dame (1978)" een topprestatie. In 1978 was dit eerste album van Flairck een ware sensatie in Nederland. Na ruim 30 jaar heeft "Variaties op een Dame (1978)" nog niets aan kracht verloren. Met volle overtuiging 5***** voor dit wonderschone album!!

Hans, even lezen, ik zeg dat het fijn is dat dat niet gedaan wordt. Je punt van kritiek moet je A) expliciteren en B) als ik het zo zie wat je impliceert, dan sluit dat niet aan op mijn bewering.

Pardon?

Wat probeer je nu te communiceren, mijnheer Ball?

Vroeg ik me ook al af...
Ik denk dat Ball jouw reactie op Hans niet begrijpt en daarom vraagt om nadere uitleg. En dat dan samengevat in het woord "Pardon". Indien ik dat goed gezien heb, moet me van het hart dat Balls verzoek om helderheid niet uitblinkt in helderheid.

Het is toch echt gewoon Nederlands wat Slowgaze hanteert. Het komt erop neer dat Hans het woord 'niet' over het hoofd ziet.

Zeer kernachtig samengevat

Mijn kanttekeningen bij het bericht van Hans Brouwers:

-'Een dergelijke, belachelijke opmerking' is natuurlijk niet zo lief geformuleerd.
-'verdient' moet toch echt met een 't'.
-Hans beweert dat de opmerking niet terecht is, maar hij geeft niet aan waarom.
-Impliciet beweert Hans dat dit album toch echt van het type "kijk, mama, klaarkomen zonder handen!" is.
-Dit beweert Hans omdat hij niet goed gelezen heeft; blijkbaar is zijn bloed zo gaan koken dat hij het woordje 'niet' heeft gelezen. Wat al nergens op zou slaan, omdat ik begin met 'Gelukkig maar' en het 'kijk, mama'-gedeelte pas na het woord 'niet' komt.
-Hans implicatie van wat ik over het album zou denken, past niet bij een quote die begint met 'Gelukkig maar'. Of hij moet ironie zien in een zin die zowaar niet eens ironisch bedoeld is.

Mocht ik nog niet duidelijk genoeg zijn, dan wil ik dhr. Ball of Brouwer nog wel extra toelichting geven.

Nu loop je wat te hard van stepel. Als je dit beweert zijn er twee opties: jij vindt zelf dat topmuzikanten standaard bij dat type horen of je stelt de ontkenning van dat type gelijk aan het aanwezig zijn ervan. Dat laatste slaat natuurlijk nergens op (in dit geval) en de eerste optie eigenlijk ook niet.

Want om het dubbele gebruik van niet aan te grijpen is belachelijk. Iedereen ziet de bedoeling.

Ik ben toch blij dat dit geen album is met gefreak om het freaken...

Best wel een goede CD maar die panfluit is echt afgrijselijk! Ik krijg er echt een heel fout new age-gevoel van terwijl de rest gewoon goed is. Door die panfluit kom ik moeilijk door het album. 2 sterren.

Dat ben ik met je eens. Bah, panfluiten; misschien heel cultureel verantwoord, maar wat een kutgeluid.

Dit vind ik persoonlijk hun beste album. Pasgeleden heb ik hem op cd aangeschaft, maar ik had de lp al lang (tientallen jaren...). Ik vind het nog steeds erg mooie muziek, "ondanks" de panfluit die o.a. te horen is

Vandaag de LP uit '78 voor € 1,= bij de Kringloop aangetroffen en voor die prijs gekocht. Hoes en LP In nieuwstaat, maar LP moet na 40 jaar wel ff een Knosti behandeling krijgen.

In 1979 deze LP al eens nieuw gekocht in de Simon&Garfunkel El Condor Pasa panfluit-flow; maar of het na 40 jaar alsnog bevalt...

Ik blijf dit gewoon een heerlijke plaat vinden...een gevoel van een van de eerste warme voorjaarsochtenden. De vogeltjes, de zon, de wind... Ach ik weet niet zo goed waarom maar ik word hier gewoon heel blij van. Terwijl dit niet iets is wat normaal luister maar dit is echt een van mijn favoriete cd’s. Gewoon omdat ik er heel blij van wordt. Nog steeds...

Omdat deze quote nog best recent is wil ik hierop nog wel even reageren:
bij ons in het centrum stonden voor covid-19 altijd van die Inca's op panfluiten El Condor Pasa te spelen en dat klonk helemaal niet zo slecht.

Jaja, dat waren Bolivianen (weet ik van een Chileense kennis) en die lui die waren heel goed in biologie (celdeling); meestal waren ze met 5 of 6 en op een gegeven moment zag je er regelmatig nieuwe gezichten verschijnen, en ik me maar afvragen waar de eerdere waren gebleven (teruggestuurd door de IND?). Niets daarvan toen ik eens een dagje naar Keulen ging: stond een Boliviaans gezelschap te spelen, identiek repertoir, waarvan ik zeker drie lieden herkende van Utrecht/Amsterdam etc; ze hanteerden blijkbaar het business model van: opnemen, trainen, invoeren in repertoire en dan afsplitsen voor business op meerdere plekken.

Erik Visser en Erik Vaarzon Morel, prima gitarist, treden nog regelmatig op in het Beauforthuis, nabij Zeist (vlakbij KNVB-complex).

prachtig album. fantastische musici. jeugdsentiment.