menu
zoeken in:
avatar van E-Clect-Eddy
Op record store day werd dus een nieuwe single op vinyl uitgebracht en iemand was zo vriendelijk om die online te zetten.




het heeft een Psychedelische accent door het omgekeerd afspelen van een gitaar (of is het toch een synth?)

Past niet echt bij de sfeer van het laatste album dus begrijpelijk als losse single uitgebracht, hopelijk ook digitaal zodra de vinyl voorraad verkocht is.


Er is ook een bonustrack die alleen op de Japanse versie staat van Hippo



avatar van E-Clect-Eddy
Fijne Equator-Day aan alle Sparks fans.

"I always thought that I had quite a gift
As a judge of human character
This is the day and the time and the place
And I wonder, wonder where you are
Surely we set it for 3 PM, surely we said it was <<< March the 10th >>>

Equator, equator
You said you'd meet me there
You must be just around the bend



avatar van E-Clect-Eddy
NME meldt dat er in 2020 een compleet nieuw album en tour gepland staan

Los daarvan is er al een weekje... een nieuw nummer uit.

Het is dat het rond kerst wordt uitgebracht... iets aan de kazige kant.

Sparks - Please Don't Fuck Up My World (Official Lyric Video) - YouTube



avatar van E-Clect-Eddy
Ook dit jaar, een fijne Equator-Day aan alle Sparks fans.

"I always thought that I had quite a gift
As a judge of human character
This is the day and the time and the place
And I wonder, wonder where you are
Surely we set it for 3 PM, surely we said it was <<< MARCH the 10th >>>

Equator, equator
You said you'd meet me there
You must be just around the bend




avatar van Roxy6
Bij Sparks - The Girl Is Crying in Her Latte:

Gisteravond zag ik voor de tweede keer in mijn leven Sparks, de groep bestaande uit de twee Amerikaanse broers, Ron & Russell Meal, die met een begeleiding band VredenBurg-Tivoli aandeden. Ik volg ze al vanaf hun doorbraak met de single This Town Ain’t Big Enough For Both Of Us. De song die Tivoli op zijn grondvesten deed schudden toen deze vlak voor de toegift werd gespeeld. Het optreden van gisteren was duidelijk grootser van opzet, de vorige keer speelde de band in een van de kleinere zalen met zo’n 6 tot 8 honderd mensen. Nu werd er verkast naar de Grote zaal, die aardig gevuld was met een overvolle vloer voor het podium. De stage was beduidend breder, de band groter (drummer en drie gitaristen) en een goedwerkende pompende lichtshow, die bij de dance-nummers goed tot zijn recht kwam.

De broers wisten de spanning vooraf stevig op te bouwen, het voorprogramma (een jonge man met ukelele die een knap en goed verzorgd kort programma bracht, volledig geënt op de Sparks Discography was al een half uur klaar), het publiek waarvan de gemiddelde leeftijd toch zeker wel de 50-55 benaderde werd ongedurig, een nerveus en rusteloos type op de tribune begon wild te schreeuwen totdat er klassiek getinte muziek begon en de lampen werden gedoofd.
De band en de Meal brothers maakten hun entree en begonnen het optreden met So May We Start een song uit de filmscore die de broers componeerden voor de film “Annette”.
Een mooi afgewogen begin.

De setlist en volgorde was op enkele nummers na identiek aan de gespeelde set in in The Royall Albert Hall einde mei. Waarbij de nadruk vooral lag op het recent verschenen album: The Girl Is Crying In Her Latte. Direct na de klassieke opener knalde de synthesizer grooves van dit hedendaagse titelnummer door de Arena en gaf Russell een eerste staaltje van zijn onvoorstelbare onblusbare energie prijs. Als een acrobaat pendelde hij dansend over het podium heen en weer. Je zou denken, wanneer je hem bezig zag, dat het een dertiger was, maar niets is minder waar! In oktober tikt de lat 75 lentes aan. Voor de begeleidende clip van dit nummer (de eerste single van het album) wisten de broers niemand minder dan de onvolprezen Cate Blanchett te strikken die daarin een onvervalst stukje dance-acting te zien geeft, waardoor direct duidelijk is waarom zij een Oscarwinnares is.

Helaas was Eaten By The Monster Of Love (mijn favoriete nummer op album Angst In My Pants) geschrapt. Maar verder werd er in de set geshopt bij heel veel albums, zelfs de song Beaver O’Lindy van A Woofer in Tweeters Clothing. Het tweede album dat uitkwam voor de grote doorbrak met Kimono My House werd gespeeld.
Nothing Is as Good as They Say It Is, de meest recente single werd vlekkeloos over het voetlicht gebracht, een instant Sparks Classic die zo op een van hen zeventiger jaren albums had kunnen staan. Eigenlijk vond ik de enige echte misser van de avond dat Veronica Lake plaats moest maken voor Escalator, beide songs van het nieuwe album, waarvan de laatste ronduit saai is, zeker ook wanneer het live wordt gebracht, hoop dat de broers zat ook snel inziens.
De nummers van het nieuwe album klonken verder live prima, de band speelde strak en had een duidelijke rol als toegevoegde waarde, op een kleine verhoging allen in het zwart en met grappige dance moves ook, de drummer wist de kit goed te raken met stevige meppen die soms oorverdovend klonken tot op de tribunes.

Tijdens Shopping Mall Of Love, kreeg Ron zijn beurt om de zaal in vervoering te brengen met een hilarisch optreden dat aan Graucho Markx deed denken. Ook zijn kenmerkende dace moves werden nog getoond. In de laatste helft vele van mijn persoonlijke favorieten: Bon Voyage, Music That You Can Dance To, When Do I Get to Sing "My Way”. -waarbij het dak er bijna afvloog- , The Number One Song in Heaven en This town Ain’t Big Enough.
Natuurlijk volgde er nog een encore: My Baby’s Taking Me Home (Van Lil ‘Beethoven) en het prachtige All That, de openingstrack van het voorlaatste album A Steady Drip, Drip, Drip uit 2020.

Het was absoluut A Night to Remember, de broers gaven echt alles, dat was duidelijk! Wat ze enorm sympathiek maakt is hun uitzonderlijk aardige houding naar het publiek toe, wars van sterallures staan ze minutenlang afscheid te nemen, met de belofte snel terug te komen.

Dat belooft ook meer nieuwe muziek! Een heerlijke toekomstbeeld.

avatar van RonaldjK
De supportact was Mr. B The Gentleman Rhymer, wat best geinig was voor een half uurtje met zijn vaudevilleversies-op-banjo van liedjes van Sparks.

Aangezien dit mijn eerste keer bij een concert van Sparks was, kan ik niet vergelijken en eerdere shows van deze tour heb ik bewust niet van tevoren bekeken. Verras mij maar en dat deden ze. Sterke en afwisselende set, met vaart gespeeld, goede band met inderdaad een hele goede drummer. Bovendien hier en daar de nodige ironie, ik heb van oor tot oor gegrijnsd.

Jammer voor die ene dame die een envelop gooide naar de gebroeders Mael, toen die na de laatste toegift het podium verlieten. Het papier belandde in het niemandsland tussen podium en dranghek en bleef daar eenzaam liggen... Hopelijk heeft iemand van Tivoli-Vredenburg het alsnog naar de kleedkamer gebracht.

O ja, wat me verraste was hoeveel nieuw werk ze speelden. Het bleef fier overeind tussen de rest. Dan weet ik definitief dat dit album The Girl Is Crying in Her Latte tot hun beste werk behoort. Gee, That Was Fun was niet verrassend de afsluiter, bijna ontroerend om de liefde tussen groep en fans te zien, met deze tekst bovendien mooi verwoord.

Van de vijf Sparks-concerten die ik in Nederland heb gezien, vond ik dit het meest indrukwekkende. Het was inderdaad allemaal wat grootser opgezet, grotere zaal, groter podium, duurdere aankleding. Ik genoot ervan, het komt de gebroeders toe, maar het is ook een beetje een vreemde gewaarwording dat ze zo mainstream zijn geworden. Vele jaren lang beschouwde ik Sparks als Mijn Geheim en dat van een handvol andere kenners. Het ontroerde me om nu zo veel fans bij elkaar te zien. De set was afgewogen en origineel tegelijk, met wat nummers die, ieder op hun eigen wijze, verborgen juweeltjes zijn, zoals Beaver 'O Lindy van hun tweede album A woofer in tweeter's clothing, en The toughest girl in town, een liedje dat mij telkens weer raakt, van het verder weinig opzienbarende album Interior Design. En dan ook nog eens de vroege Sparks-classic Bon Voyage, de grootse afsluiter van Propaganda. Een liedje over dieren die niet mee mogen in de Ark van Noach, zoiets kan alleen aan het brein van Ron Mael ontspruiten.
'Balls' had van mij niet gehoeven, Prodigy-ripoff waar ik niet zo veel mee heb. Ook jammer dat van de nieuwe nummers, 'Take me for a ride' niet werd gespeeld, op een fragmentje na, bij wijze van openingstune. Ik vind dat namelijk het beste nummer van de nieuwe CD. Gelukkig dat het op een na beste nummer, 'It doesn't have to be that way' wel werd gespeeld. Uit volle borst meegezongen. 'My baby's taking me home' mag als Mooiste Popsong Aller Tijden natuurlijk never nooit ontbreken en ontbrak ook niet, en het andere verplichte nummer 'This Town', kreeg een opvallend knallende uitvoering. Ongelooflijk toch, dat ik nooit nooit nooit genoeg krijg van dat liedje. Rons dansje wordt allengs wat strammer, maar Russels stem heeft de eeuwige jeugd, en Russell zelf leek zelfs energieker dan ruim een jaar geleden in Paradiso, toen hij ook energiek genoeg was maar heel af en toe toch zijn toevlucht zocht tot een krukje. Het slotnummer (van de toegift) All That (and more) vond ik net als de vorige keer het hoogtepunt, dat nummer is voor mij The Number One Song in Heaven (samen met My Baby's Taking me Home, dat ze op mijn crematie mogen spelen).
Na afloop plengde ik tranen van vreugde en dankbaarheid in mijn latte.

avatar van Roxy6
Mooie recensie ook Carl! Sparks was ook altijd mijn Hidden treasure, tussen al mijn muziek.

Ik vond het ook jammer dat Take Me For A Ride niet werd gespeeld, vind ik ook heel bijzonder. Escsalator en Balls hadden voor mij niet gehoeven en in wezen ook We Go Dancing niet, daarvoor in de plaats had ik liever dan ook;The Mona Lisa's Packing, Leaving Late Tonight en/of When You Leave of Not That Well-Defined live gehoord, maar misschien word ik oud hahah

Want ik vond het wel een groot feest om te zien hoe al die senioren helemaal los gingen tegen het einde van het optreden.

Geniet nog lekker na!

avatar van devel-hunt
Live gezien, het overtrof al mijn verwachtingen, de energie, humor, muzikale inventieve klasse nummers, warmte en muzikale geschiedenis spatte er van af, Sparks ze hebben het allemaal overleefd en zijn nog in zeer goede doen, enorme goede band maakte de avond compleet, het was in het begin wel even schikken, de ouderdom van het publiek, het geeft aan dat alles vergankelijk is, toen het concert begon werden zelfs de oudste bezoekers weer jong, er waren ook wel jongeren, die net zo enthousiast waren, en waarschijnlijk alleen The girl is crying in her latte kennen, een plaat die tussen al het oudere werk prima stand hield. Mooie avond.

avatar van CHIEP
CHIEP (crew)
Ze brachten Cate Blanchett gewoon mee naar Glastonbury The Girl Is Crying In Her Latte

avatar van Roxy6
Ja wat een grandioos optreden hé? echt genieten!

Kate Blanchett is echt super ook.....

avatar van RonaldjK
Heb via Instagram het vervolg van hun tournee bij gevolgd. Een lange: na Europa volgden de VS en Japan.
Ron werd precies een week geleden 78 en Russell hoopt in oktober 75 te worden. HOE doe je dat op die leeftijd? Petje af.

avatar van Roxy6
Absoluut! Het lijkt wel of ze de eeuwige jeugd hebben.
Zo’n uitgebreide tournee is knetter vermoeiend, weken-maandenlang leven uit de cover, vreemde bedden, overal fotoshoots… En dan nog bruisen ze van de plannen.
Ook hier een diepe buiging.

Gast
geplaatst: vandaag om 01:18 uur

geplaatst: vandaag om 01:18 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.