0
geplaatst: 12 april 2010, 15:19 uur
Supergrass houdt het voor gezien:
Supergrass to split after 17 years | Music | guardian.co.uk
De laatste 2 albums heb ik niet meer beluisterd, maar de eerste twee zijn toch klassieke popplaten. Ben blij dat ik ze nog eens live heb kunnen zien.
Supergrass to split after 17 years | Music | guardian.co.uk
De laatste 2 albums heb ik niet meer beluisterd, maar de eerste twee zijn toch klassieke popplaten. Ben blij dat ik ze nog eens live heb kunnen zien.
0
geplaatst: 13 april 2010, 20:53 uur
''Gisteren heeft Supergrass bekend gemaakt er na zeventien jaar mee te gaan stoppen. Een laatste plaat en een handvol afscheidsconcerten liggen nog op stapel, maar dan is het toch echt gedaan met wat zonder twijfel een van de allerleukste bandjes genoemd mag worden die de jaren negentig hebben voortgebracht. I Should Coco uit '95 staat terecht bekend als een perfect debuut, een meesterzet, dat het trio Gaz Coombes, Mick Quinn en Danny Goffey uit Oxford presenteerde als de 'kwik, kwek en kwak van de brit-pop'. Behoefte aan een energie-kick? Red-bull helpt, maar is verschrikkelijk goor. Zet liever deze plaat keihard op, want de brutale jeugdigheid verpakt in onweerstaanbaar pakkende songs brengt u gegarandeerd in een staat van goedgemutste adrenaline. Opvolger In It For The Money uit '97 is complexer, duisterder, agressiever en melancholischer. Eigenlijk hoorde je Supergrass per album opgroeien, zonder dat het ten koste ging van het karakter. Het derde, titelloze, album uit '99 is misschien wel mijn favoriet. Een gelaagde en broeierige verzameling liedjes, met een soort ingehouden seksuele ondertoon als drijvende kracht. Life On Other Planets (2002) vond ik in eerste instantie minder geslaagd, omdat ze daarmee terug leken te willen keren naar de onbezonnenheid van hun beginjaren en daarmee de ontwikkeling die ik zo spannend vond doorbraken. Maar achteraf gezien valt er eigenlijk weinig te zeuren over een album met zoveel sterke songs. Inmiddels heeft Gaz' toetsenspelende broer Rob zich officieel aan de band toegevoegd, al deed hij stiekem altijd al mee. Road To Rouen (2005) lijkt een beetje het ondergeschoven kindje te zijn in de discografie van deze band. Het sluit ook niet echt aan op de rest van het werk en klinkt als een kabbelende conceptplaat van een vergeten formatie uit de jaren zeventig, in plaats van als Supergrass. (Veelzeggend genoeg is dit ook de enige plaat waarvan op de hoes de heren niet staan afgebeeld.) Maar dit album heeft een grote plek in mijn hart, omdat het zo ongelooflijk sfeervol is. Mocht ik ooit mijn rijbewijs halen en op vakantie over Franse landweggetjes hobbelen, dan zou dit de ideale soundtrack vormen. Eigenlijk de enige mindere plaat die Supergrass uitbracht was Diamond Hoo Ha van twee jaar terug. Een krampachtig stoere rockplaat, ideeënloos en vermoeiend, echt een crisis-product. Laten we die dus maar snel vergeten. Ook vergeet ik graag het laatste concert dat ik van Supergrass zag, in 2005 in de Melkweg. Een uitgebluste band, waarvan de bassist afwezig was omdat hij een paar dagen daarvoor tijdens het slaapwandelen uit z'n hotelraam was gedonderd en met de merkwaardige toevoeging van een tabla-speler die niets toevoegde. Als ik aan Supergrass denk, denk ik het liefst aan hun concert op Lowlands '99 in een zonovergoten tent vol springende mensen. Wát een energie, wát een schattige lefgozers, wát een sterke songs! Supergrass heeft nooit dezelfde erkenning gekregen als een Oasis, een Blur, of een Pulp. Daarvoor waren ze misschien wel te sympathiek, te consequent, te intelligent. In een tijdperk dat iedereen op zoek was naar schandalen en grootspraak van Britse muziek-eikels, deed Supergrass simpelweg niets anders dan sterke platen uitpoepen. Ze stonden wel op ieders lijstje, maar nooit eens op de eerste plaats. Waar de meeste muziek uit die tijd echter toch inmiddels wat gedateerd klinkt en vooral nostalgie oproept, als bevliegingen uit een periode waar je eigenlijk bij moest zijn geweest, heeft Supergrass zich altijd aan enige vorm van context onttrokken en zal daarom herontdekt blijven worden door de komende generaties muziekliefhebbers. De frisheid, vindingrijkheid en melodieuziteit van hun liedjes weigeren nu eenmaal nooit te verrassen en te overtuigen en ik zal hun platen waarschijnlijk dan ook de rest van mijn leven op gezette tijden uit de kast blijven trekken. En ik hoop natuurlijk dat het beloofde laatste album dat nog uit gaat komen als een waardige afscheidsgroet klinkt. Supergrass bedankt!'' Bron: kasblog.punt.nl
0
geplaatst: 6 september 2019, 23:50 uur
herman schreef:
Supergrass houdt het voor gezien:
Supergrass to split after 17 years | Music | guardian.co.uk
De laatste 2 albums heb ik niet meer beluisterd, maar de eerste twee zijn toch klassieke popplaten. Ben blij dat ik ze nog eens live heb kunnen zien.
Supergrass houdt het voor gezien:
Supergrass to split after 17 years | Music | guardian.co.uk
De laatste 2 albums heb ik niet meer beluisterd, maar de eerste twee zijn toch klassieke popplaten. Ben blij dat ik ze nog eens live heb kunnen zien.
En dan nu: Supergrass reform to play Glastonbury's annual Pilton Party
* denotes required fields.
* denotes required fields.