vincentcorjanus schreef:
Zijn laatste albums bevatten grotendeels hetzelfde geluid. Maar ik hou er wel van. Laten we het melo-pop noemen.
De invloed van toetsenist Ton Snijders (die een voorliefde heeft voor een sferisch, dromerig geluid) op het geluid van Frank Boeijen's solo projecten is met de jaren steeds evidenter geworden. Het is mooi, maar het gebrek aan variatie begint wel 'n beetje tegen 'm te werken, naar mijn mening. Als je dat afzet tegen de frisheid van dit album, bijvoorbeeld... Aan de andere kant groeit het inzicht dat Frank Boeijen een van de hele groten in de Nederlandse popmuziek is (geweest) en daarmee lijkt het respect voor zijn totale oeuvre met name de laatste tijd heel snel te groeien. Wat ik overigens helemaal terecht vind.