menu

Genres / Overigen / VGM (video game music)

zoeken in:
Misterfool
Post 1. Introductie.

https://img07.deviantart.net/0528/i/2012/198/3/4/yo_videogames__by_ry_spirit-d57k3ay.jpg

Eigenlijk is het opmerkelijk. Er is op deze site veel aandacht voor filmmuziek, maar verdomd weinig aandacht voor video game muziek(VGM). Raar, aangezien de videogame een kunstvorm is die steeds nadrukkelijker zijn invloed laat gelden. Het idee achter dit topic is om meer aandacht te geven aan videogames met een interessante soundtrack. Ik geloof namelijk dat menigeen VGM enorm gaaf vindt of uiteindelijk gaaf zal vinden.

Effe gas terugnemen jongen. Ik ben nog niet bekomen van jouw verrijzenis en je stampt potjandorie reeds nieuwe topics uit de grond!

Verder ben ik geheel overtuigd van het potentieel van dit topic. Vroeger was ik een fervent gamer. Vooral de mate waarin een soundtrack "grows on you" (altijd mooie uitspraak gevonden) mis ik.

Misterfool
Tsja, na drie maanden wil men nog wel eens een boel nieuwe ideeën hebben.
Ik heb niet altijd meer de tijd om een videogame uit te spelen(zeker als het gaat om een urenlange RPG), maar ik ken, uit mijn hoofd, sowieso al een stuk of 25 soundtracks die aandacht verdienen. volgens mij kan ik het potentieel van dit topic wel aardig inlossen.

Misterfool
Post 2: Hotline Miami (2012),
https://pbs.twimg.com/media/CRKmRr-U8AAZEDT.png

Hotline Miami is een bruut spel. Via een telefoon krijg je vage opdrachten om, in elk level, een aantal huurlingen af te slachten. Zowel de huurlingen als jouw karakter sterven als ze éénmaal worden geraakt. Dit resulteert in een hoge moeilijkheidsgraad die voor veel spanning zorgt. Bovendien wordt al snel duidelijk dat jouw karakter de realiteit niet kan onderscheiden van zijn waanbeelden. Visueel doet het spel denken aan de film Drive (2011), of althans een soort Lynchiaanse versie daarvan. Een eighties geïnspireerde, gewelddadige drugstrip .

De soundtrack ondersteunt de thematiek van het spel met verve. De dancetonen hebben veel weg van acidhouse uit de jaren 80. Dit geluid ondersteunt zowel het bad tripgevoel als de temporele plaatsing van het spel. Hydrogen is een goed voorbeeld van de melodieën die je op deze soundtrack aantreft. Een heerlijk onderkoelde baslijn, met een synthesizerwaaier die doelbewust de irritatiegrens opzoekt. Het geeft de composities een zeker vervagingseffect dat doet denken aan draaierige lichtflitsen op een dronken dansvloer. Een ander nummer dat eveneens handig van dit effect gebruikt maakt, is Silver Lights van CoConuts. De dreinende gitaren verzorgen de migraineachtige low. Een mooi contrast met de druggy high's van de andere nummers.

Dat de bovenstaande nummers zo goed bij de thematiek passen, is opmerkelijk, aangezien ze niet voor het spel zijn gecomponeerd. Zo komt Hydrogen van een EP die M.O.O.N in 2011 heeft uitgebracht. Toentertijd was hij nog een schoolverlater uit Baltimore. Pas begonnen aan zijn muzikale carrière!. CoConuts, een noiserockband die eveneens uit Baltimore komt, componeerde Silver Lights zelfs al in 2010. Een krappe twee jaar voordat het spel uitkwam.

Een andere artiest, die wel nummers voor deze soundtrack heeft geschreven, is Jasper Byrne. Een D&B producer die een tijdje op het label van Goldie(Metalheadz) plaatjes uitbracht. Ik ken de beste kerel echter beter van het indie-horrorspel Lone Survivor. Hij is verantwoordelijk voor Miami: het deuntje dat wordt afgespeeld als je een level hebt voltooid. Deze compositie roept bij mij een vergelijkbaar effect op als bepaalde vaporwave. Zulke overdreven en goedkope blijdschap heeft iets verontrustends. Net als de niet gemeende, clinex-glimlach van Patrick Bateman uit American Psycho.

Het beste nummer op deze soundtrack vind ik echter Inner Animal van Scattle. Het verontrustende psychedelische sfeertje is weliswaar niet echt aanwezig, maar deze artiest heeft wel perfect een jaren 80 sound gecreëerd. Deze compositie had zo op de soundtrack van Miami Vice of Beverly Hills Cops kunnen staan. Prachtig!

Kortom, kan ik de soundtrack van Hotline Miami aan een ieder, die zin heeft in dreigende, psychedelische dancemuziek, aanbevelen! Het is bovendien gratis te beluisteren op de Soundcloudpagina van Devolver Digital.

Misterfool
Dinsdag komt de tweede update: ik probeer wekelijks iets te posten.

avatar van Fathead
Leuk, ik vind gamen geen donder aan, maar dit topic ga ik zeker volgen!

Misterfool
Post 3: Transistor (2014)
http://www.repackblackbox.com/wp-content/uploads/2016/03/Transistor-Free-Download-PC-Game.jpg

Een van mijn favoriete gamedevelopers is SuperGiant. Dat bedrijf is bij de meeste gamers bekend van hack-en slash-game Bastion. Ook een erg sterk spel, zeker! Het videospel dat ze vervolgens hebben gemaakt, vind ik daarentegen beter. Transistor heeft simpelweg meer elementen die mij aanstaan: o.a. een Blade-Runner'esque wereld, maar dan met een artstyle die aan art-nouveau doet denken. Het verhaal is nochtans lastig te beschrijven zonder alle onthullingen te verklappen. Ik moet het dan ook helaas bij vaagheden houden. Een organisatie genaamd Camerata heeft gepoogd om het hoofdkarakter, jazz-zangeres Red, te vermoorden. Gedurende het spel gaat Red op zoek naar antwoorden. Vaag, maar aan het eind van het spel vond ik het verhaal erg ingenieus.

De soundtrack van zowel Transistor als Bastion is gemaakt door Darren Korb: een jeugdvriend van een van de oprichters van Supergiant (Amir Rao). Korb heeft, naast de soundtracks voor Bastion en Transistor, muziek gemaakt voor TV en enkele kleine films. Ik weet niet hoe sterk die muziek is, maar de soundtrack van Transistor is in ieder geval geweldig. Sterker nog, ik vind de muziek hier zo mooi dat ik een debuutplaat van de man direct zou kopen. Als je de gezongen nummers apart neemt, krijg je zelfs de beste EP die Hooverphonics nooit heeft gemaakt. Een belangrijk reden voor deze hoge mate aan kwaliteit is de zangeres waarmee Korb vaak samenwerkt: Ashley Barret. Haar stem vind ik zowaar nog aangenamer dan die van Geike Arneart.

De zangpartijen van Barret zijn een prachtige aanvulling op de synth/electro-pop van deze soundtrack. De muziek van Transistor combineert een welhaast jaren 50'achtige swing met moderne elektronische invloeden. Dit hoor je onder andere goed op The Spine. Sombere, vertwijfelde klanken, waarbij de gitaar voor een jazzy bijklank zorgt. Je begrijpt direct waarom het hoofdkarakter van het spel een jazz-zangeres is, aangezien het rokerige café-gevoel- ondanks bepaalde futuristische tonen- vier overeind staat. Daar waar The Spine loom klinkt , voelt We All Become juist weer opgejaagd aan. De rennende drumbeats geven deze compositie een prettig snel gevoel. Het nummer is daardoor welhaast vergelijkbaar met een adrenalinerush.In Circles is ten slotte ook nog een ronduit begeerlijk nummer. De sensuele stem van Barret, de steeds escalerende tonenladders en uiteindelijk de mooie climax.Het zou de gangmaker zijn bij mening synthpopalbum.

Niet enkel de gezongen nummers overtuigen. Zo is Apex Beats behoorlijk heftig. Je hoort gelijk dat er iets aan de hand is. De hoge harpachtige klanken en de verwrongen gitaren klinken zelfs intimiderend. Vanishing Point benadrukt nog het zoekende, mysterieuze element van deze soundtrack. Niet weten waar je aan toe bent, evenals het ritme die lijkt te twijfelen waar het uiteindelijk aanbeland. Water Wall is ten slotte nog een bijzonder nummer. Weelderige melodieën die op psychedelische wijze zijn vervormd. Ondanks de rijke tonen, hoor je nog steeds een soort dreiging. Een prachtig audiovisueel stadsmotief, tijdens druilerig weer. Wellicht gaat het hier om zure regen.

De soundtrack van Transistor bevat kortom veel nummers met een regenachtige schoonheid. Jazzy elektropop, waar met name de engelachtige stem van Barret opvalt. Zelfs buiten de context van het spel kan ik enorm genieten van deze soundtrack.

PS: De gehele soundtrack is hier te beluisteren.

avatar van Finidi
Met Hotline Miami (1 en 2) en Transistor / Bastion heb je zo'n beetje alle soundtracks die ik buiten de game nog wel 'ns geluisterd heb, al gehad. Toen ik het topic zag wist ik al zeker dat die twee moesten komen, dus ik ben benieuwd wat er dan nog verder gaat komen... Er ontbreekt nog eentje wat mij betreft, maar verder kan ik niet zo 1 2 3 noemenswaardige soundtracks benoemen. De meeste werken goed binnen de game, maar zou ik niet op zetten buiten de game zelf. Dat geldt ook al een beetje voor HM, die ik op z'n best vind wanneer de gameplay en soundtrack samensmelten en elkaar aanvullen en je helemaal in de zone komt.

Misterfool
Dat is inderdaad vaak het probleem met soundtrackwerk. Het primaire doel van een soundtrack is het versterken van een bepaalde scéne en niet het creëren van een consistente, spannende compositie. De VGM die ik hier post vind ik eigenlijk al uitzonderlijk, aangezien zij slaagt in beide aspecten. Bij zowel Transistor als Hotline Miami kan ik de muziek echter niet geheel los zien van het spel.

avatar van Pepino
Als fan van Kingdom Hearts zet ik de soundtrack van deze serie nog wel eens op. Maar ik vrees dat die games niet gespeeld zijn?

Misterfool
Ik ben meer een PC-gamer, dus helaas is de Kingdom Hearts-series aan mij voorbij gegaan. An sich is het echter geen harde eis dat ik de games moet hebben gespeeld, al zal dat bijna altijd het geval zijn.

avatar van Arrie
Oh dan zullen we ook wel geen Chrono Trigger krijgen.

Misterfool
Post 4: Dark Souls (2011)
https://cdn-ak.f.st-hatena.com/images/fotolife/m/mawaru_hana/20161127/20161127010148.jpg

Het verhaal van Dark Souls is welhaast mythologisch te noemen. In het begin van het universum was er enkel oneindige, monotone grijsheid die door draken werd bewoond. Vervolgens ontstaat het vuur en de daarmee samenhangende dispariteit tussen licht en duisternis. In het vuur worden vier zielen gevonden. Één van die zielen is de Dark Soul: een ziel die de mensheid baart. De andere drie zielen worden bemachtigd door enkele reuzen. Zij starten, samen met een draak die zijn soortgenoten heeft verraden, de eeuw van vuur in een land genaamd Lordran. Het spel speelt zich nochtans af aan het einde van dit tijdperk. Het vuur dooft uit en de wereld lijkt gedoemd om te vervallen in een eeuwigdurende duisternis. Dark Souls is een donker en moeilijk (te begrijpen) spel, maar als je de tijd ervoor neemt, geeft deze videogame ook een boel voldoening.

De soundtrack is eveneens erg genietbaar. Daar waar de vorige twee soundtracks meer elektronische klanken bevatten, is dit een klassiek geïnspireerde soundtrack. Deze muziek is gemaakt door Motoi Sakuraba: een Japanse toetsenist die naast een boel soundtracks ook enkele reguliere albums heeft uitgebracht. Zo heb ik o.a 'Forest of Glass' de afgelopen week beluisterd. Die plaat bevat, verrassend genoeg, redelijk fragiele doch nog steeds erg virtuoze muziek. De nummers die ik ken van 'What's Up' doen aan progrock denken. Het toetsenwerk heeft zelfs wel iets weg van Keith Emerson. Dat Sakuraba door barokke klassieke muziek en progrock wordt beïnvloed is, bij beluistering van deze soundtrack, niet erg opmerkelijk.

De muziek van Dark Souls weergalmt de moeilijke gameplay. Veel bombastisch en indrukwekkende motieven. Alsof je als luisteraar maar een klein personage bent ten opzichte van de overweldigende wezens die in deze wereld rondwaren. Het thema van het titelscherm geeft daarentegen een vals gevoel van geborgenheid. Je zou er, door de harpachtige klanken, welhaast een kinderlijke, exploratiezucht van krijgen. Na tweehalve minuut wordt een klok geluid en de muziek wordt intenser. De nachtmerrie laat al van zich horen! Ook de muziek van Firelink Shrine, de eerste hub die je tegenkomt, is enigszins bedaard. Enerzijds weet Sakuraba mooi een nostalgische sfeer te creëren, maar anderzijds hoor je ook gelijk veel verdriet. Een wereld die gedoemd is te mislukken. Het drukt je gelijk met de neus op de wanhoop die inherent is aan Lordran.

De nachtmerrieachtige bombast hoor je o.a. bij Iron Golem. Een huigelijke balanceeract op een klein plateau vol met gierende vioolpartijen, zang die zijn adem inhoudt en zware blaaspartijen die de speakers proberen op te blazen. De echte angst komt echter bij Ornstein & Smough. Een nummer dat ik niet onbenoemd wil laten, omdat het bij menig Dark Soulsveteraan een halve vietnam-flashback teweegbrengt. Deze muziek is groot, luidruchtig en overweldigend. Het kleine stukje orgel is voor mij een kippenvelmoment. De heldhaftige trompetten maken de compositie nog eens helemaal af. Het bevechten van deze monsters is namelijk een echte titanenstrijd!

De arrangementen op deze soundtrack verwerken bovendien dikwijls prachtige koorvocalen, getuige bijvoorbeeld een nummer als Great Grey Wolf Sif. Een prachtig tableau van melancholie en verwondering. Ik vind het nummer ook iets elegants hebben, hetgeen goed past bij een grote trotse wolf. Dat ijle, beklemmende angst ook goed met zang kan worden uitdrukt bewijst Dark Sun Gwyndolin. Eigenlijk komt bij dit nummer ook weer het gevoel voor fragiliteit terug die, Sakuraba ook zo mooi bij Forest of Glass ten toon spreidde. Ten slotte benoem ik nog Nameless Song. Een mooie bitterzoete noot voor het einde van dit geweldige spel. Een vertwijfeling tussen goed en slecht. Het enige wat overblijft is onzekerheid. De zang van deze dame straalt alsnog een zekere rust uit. Wellicht zelfs hoop! Hoewel de cello en enkele verstilde passages juist weer dat gevoel van onbekendheid onderstrepen.

Dark Souls is mijns inziens het beste spel dat ik ooit heb gespeeld. Wellicht moet je het spel hebben ervaren voordat je de emotionele lading van bepaalde passages meekrijgt. Zelf ben ik in ieder geval wel onder de indruk van deze muziek. Het is welhaast even groot en indrukwekkend als het spel zelf. Vandaar dat dit album een plaatsje in deze lijst verdiende.

De gehele soundtrack, minus het titelscherm-thema, beluister je hier.

avatar van Finidi
Zeer bijzondere game, maar heb 'm nooit uitgespeeld: ergens in (ik heb even opgezocht hoe het heette) de Demon Ruins gekapt. Dat stuk over Ornstein & Smough komt me heel bekend voor: ik heb ze uiteindelijk na enorm veel pogingen zitten cheesen door ze te vergiftigen en rondjes te rennen tot ze neergingen...

Het meest bijzondere aan de game vind ik de design van de wereld: weidse uitzichten, waardoor je je enorm klein voelt als speler. De sterke tegenstanders dragen daar natuurlijk aan bij, en ook de muziek, zoals je al aangeeft. Desondanks linken alle verschillende gebieden mooi aan elkaar via shortcuts, waardoor het weliswaar een gigantische wereld lijkt, maar toch in weinig tijd te bereizen is.

Misterfool
Finidi schreef:
Zeer bijzondere game, maar heb 'm nooit uitgespeeld: ergens in (ik heb even opgezocht hoe het heette) de Demon Ruins gekapt.

Demon Ruins/Lost Isolith is dan ook veruit het slechtste gedeelte van het spel. Het inventieve gebruik van shortcuts viel mij ook op. Het ontbreken van een zodanige interconnectiviteit was in ieder geval een groot minpunt bij Dark Souls II

avatar van -SprayIt-
Leuk topic! Ken nagenoeg slechts 1 soundtrack bij een game en dat is deze: Tomáš DvoÅ™ák - Machinarium Soundtrack (2009)

Ik volg! Mooie stukken weer.

Misterfool
Post 5: Age of Mythology (2002)
http://i2.2pcdn.com/2014/www/2014/02/ghostcrawler/ageofmythology.jpg

Sinds mijn jeugd ben ik al geïnteresseerd in mythologie. Verhalen vol met epische verhandelingen die eeuwenlang zijn doorverteld en daarom een zekere, archetypische waarde bezitten. Bovendien prikkelden de aanwezige karakters mijn fantasie. Allerhande creaturen als Centaurs, Harpies en Minotaurs komen in dit soort vertellingen voor. Het spel dat, begin 2003, bovenaan mijn verlanglijstje stond, was dan ook Age of Mythology: een RTS van Ensemble met een mythologisch sausje. Gelukkig was het videospel ook zo plezierig dat ik het gedurende mijn middelbare schooltijd regelmatig heb gespeeld. Zelfs nu krijg ik weer zin om de game op te starten!

Bovendien ben ik een liefhebber van aparte snaarinstrumenten en wereldpercussie. De gebruikelijke bas, gitaar en drumssetup gaat immers op den duur ook vervelen. Het is om die reden dat ik de muziek van Age of Mythology zo goed vind. Op deze soundtrack wordt namelijk gebruik gemaakt van een aantal instrumenten die de oude Grieken, Egyptenaren en/of Noren ook tot hun beschikking hadden. Hierbij kun je denken aan instrumenten als de luit, Tabla trommels en Ney fluiten.Bovendien blijken de makers van deze OST te zijn geïnspireerd door de soundtracks van Peter Gabriel- iemand die eveneens veel van wereldinvloeden gebruik maakt- en de muziek van Grim Fandango (1998).

De OST voor Age of Mythology werd gecreëerd door Kevin McMullen en Stephen Rippy. McMullen is tegenwoordig een 'voice-over director', wat zo veel wil zeggen als dat hij stemacteurs in goede banen leidt, gedurende inspreeksessies. Stephen Rippy is,- voor zover ik het kan zien- naast de Age of Empires-series, enkel betrokken geweest bij de muziek voor Halo Wars. Geen welbekende VGM-artiesten dus, maar bij Ensemble leverden de heren nochtans topwerk af. Daarnaast hebben ze, bij deze soundtrack, de hulp ingeroepen van het Northwest Symfonia Orchestra. De invloed van dit orkest is het best merkbaarop het hoofdthema van dit spel: A Cat Named Mittens. Ja, de titels van de nummers zijn, zoals bij wel meer Ensemblesoundtracks, volkomen belachelijk. Dit thema is daarentegen ronduit heldhaftig. Tegenwoordig zou je zo'n deuntje terughoren als introjingle bij een superheldenshow.

Het beste nummer van deze soundtrack is Suture Self. Deze compositie heeft zo'n heerlijk nostalgisch sfeertje; met name door de engelachtige koorzang. Zoals het een mythologisch geïnspireerde soundtrack betaamd, lijken de goden hier rechtstreeks hun invloed te laten gelden. Dit nummer heeft bovendien een Griekse bijklank: een vertolking van olijfbomen en zoute zeelucht.Flavor Cats draagt een zelfde soort sfeer uit. Panfluiten en luit doen zelfs vermoeden dat een bepaalde bebokte demigod om de hoek staat. Muziekbeelden van het oude Egypte zijn tevens te vinden op deze soundtrack. Zo maakt In a Pile of its Own Good goed gebruik van de wereldinstrumenten. Perzische tonen en Afrikaanse drums zorgen gelijk voor een heel prettige klankkleur. Het dringt haast een soort duizend en één nachtgevoel op. Mocht het onderstaande nummer te warm aanvoelen, dan kan ik u ten slotte Behold the Great Science Fi aanbevelen. Een nummer dat ik heel memorabel vind, door de belachtige percussie (1:10). Deze klanken halen gelijk een sneeuwlandschap voor de geest.

Zoals sommige recensenten, terecht, hebben opgemerkt, valt de muziek onder de credits enigszins buiten de boot (of de trireem, zo u wilt). Elektrische smootjazz staat namelijk haaks op zo'n, in wereldmuziek gegronde, soundtrack.

Over het geheel genomen. heeft Age of Mythology desalniettemin een intrigerende OST die ik aan een ieder, met een voorliefde voor bijzondere klanken, kan aanraden. Het hele album is hier te beluisteren.

Age of Mythology
Die Titans Expansion was echt je reinste waanzin, heb ik me goed mee kunnen vermaken.

De OST is absoluut het vermelden waard. Bijzondere, maar zeker geen onterechte, toevoeging aan het topic.

avatar van Arrie
Heel toffe post, dit! Age of Mythology heeft samen met Age of Empires II een groot deel van mijn jeugd uitgemaakt. Het beluisteren van de linkjes geeft een erg fijn, nostalgisch gevoel. Stom genoeg heb ik nooit beseft hoe fraai de muziek in het spel is, en daarom kan ik deze post zo waarderen.

Misterfool
Fijn om te lezen dat jullie het kunnen waarderen.

avatar van exsxesven
*blaast nieuw leven in*

Tevens embed-alert.

Ik ben nooit echt fanatiek gamer geweest, maar vanaf dat ik een jaar of 7 was, denk ik, hadden we wel consoles thuis: dat begon met een NES, toen een MegaDrive, daarna een PSX en uiteindelijk nog een PS2 en een GameCube. Nieuwere consoles heb ik niet en hoewel ik wel een Steam-account heb en wat games speel ik tegenwoordig eigenlijk nooit meer iets (echt te weinig tijd en te veel hobby's die ik veel belangrijker vind), behalve met mijn kinderen (de oudste heeft een Switch). Ik kijk soms wel graag Let's Plays van dingen die ik op zich wel zou willen spelen, wat dan vooral meer verhaalgedreven games zijn óf dingen die ik toen ik jonger was wel had willen spelen maar waaraan ik nooit ben toegekomen. Denk aan de recente remakes van Resident Evil, maar ook aan oudjes als Parasite Eve of Clock Tower. Ik heb zelf helemaal niet zo de behoefte om het te spelen en met een goeie LP'er krijg je wel het verhaal en de ervaring mee. Ik hield vroeger ook veel meer van samen met mijn vrienden op de middelbare school Resident Evil 3 spelen dan in mijn eentje gamen, wat LP's dan ook weer een beetje repliceren. Om maar te zeggen...

Ik ben nooit echt fanatiek gamer geweest, maar voor VGM heb ik echt al heel lang een ontzettende zwak. Ik denk dat het besef echt gekomen is met Chrono Cross, een game die ik ook met een vriend van mij speelde toen ik een jaar of 15 was; het was één van de eerste games die me echt in alle aspecten betoverde en waarvan de soundtrack me in het bijzonder greep. Yasunori Mitsuda was de man die erachter bleek te steken. Het was destijds nog best een klus om aan zoiets als de Chrono Cross soundtrack te komen. Fysiek kon je al helemaal vergeten (het duurde nog wel even voor online muziek kopen echt van de grond kwam) maar ook zoiets online vinden was best een klus. P2P-programma's waren toen de voornaamste manier om muziek uit te wisselen (Napster, Audiogalaxy, DC++) maar ook daar kon je niet zomaar alles vinden. Ik weet nog dat ik de FTP-server van een VGM community ontdekte; je kon daar dan met een speciaal programmaatje op inloggen en - oef - wat een weelde aan VGM was daar toch te vinden! Het was vooral op die manier dat ik een tijdje lang aan mijn VGM kon komen - Yasunori Mitsuda, Nobuo Uematsu, Saori Maeda, Shusaku Uchiyama, Masami Ueda, ze waren er allemaal te vinden - en nog véél, véél meer.

In de jaren daarna werd het wat makkelijker VGM te vinden met websites die soundtracks integraal hostten (en waar je dan soms track voor track al die (soms wel 200 ofzo) tracks moest downloaden) en de een tijd lange populaire blogs waar je soms eindeloos moest zoeken naar wel heel goed verstopte linkjes. Kopen werd uiteindelijk ook makkelijker (ik had in 2003 al ontdekt hoe ik muziek van Ayumi Hamasaki kon kopen en op websites als YesAsia en CDJapan kon je ook VMG vinden) en het was leuk uiteindelijk dingen als de soundtracks van Resident Evil 2 en 3, Soma Bringer, Final Fantasy X en natúúrlijk ook Chrono Cross op de plank te kunnen zetten. Het was nogal eens een prijzige hobby, want Japanse CD's dus duur, maar goed, veel van deze uitgaves waren ook wel echt mooi, dus het voelde in ieder geval alsof het de prijs waard was.

Inmiddels is er een hoop te streamen, zelfs gewoon via de meest mainstream streamingplatforms, wat ik zelf heel erg prettig vind. Sommige moderne componisten hebben ook gewoon een eigen Bandcamp, wat het soms makkelijk maakt leuke VGM-soundtracks te vinden én de makers te ondersteunen. Daarnaast is YouTube een bron voor stapels aan obscuurdere VGM, want natuurlijk is helaas nog lang (lang!) niet alles ook daadwerkelijk op andere wijze te horen.

Ik zou wel een toplijstje willen maken, maar daar gaat wat meer tijd in zitten, dus dat parkeer ik nog even, maar in ieder geval leuk alvast wat memorable soundtracks te noemen. Natuurlijk voorop alles die van Chrono Cross, nog steeds mijn favoriete OST aller tijden, waarvan een nummer kiezen uiteraard volstrekt onmogelijk is (daarom ook, jammer jammer, niet in mijn top 100):







Deze groep doet live-rendities van o.a. Mitsuda, geniaal:




Ook Mitsuda's andere werk, zoals dat voor bijvoorbeeld Chrono Trigger en Soma Bringer, is geweldig:






(dit had zo een Hisaishi-compositie kunnen zijn)




Maar dat is slechts een handjevol tracks van één componist (die ook in recente jaren nog genoeg uitstekende dingen gedaan heeft, zoals Another Eden). Om nog maar een paar fantastische (sound)tracks te noemen, uit allerlei hoekjes en tijdperken en stijlen:

Masami Ueda & Saori Maeda - The First Floor (Resident Evil 2 PSX)

Hiroyuki Iwatsuki - Chousin Sentai Jetman (hele soundtrack)

Jeremy Soule - The March Unto Death (Total Annihilation)

Stewart Copeland - Winter Tundra (Spyro 2, wel een goed voorbeeld van hoe VGM mijn eerste bruggetje naar ambient werd)

Minako Adachi - Seafolk Village Night (Pokémon Sun and Moon)

Nobuo Uematsu - Balamb Garden (Final Fantasy VIII)

Akira Yamaoko - White Noiz (Silent Hill 2)

Nou ja, scratched the surface, in ieder geval.

avatar van WVTRVE
Leuk om te lezen!

Ik was en ben stiekem eigenlijk nog steeds wel een beetje een gamer, en inderdaad, een goed spel kan opbloeien tot een geweldige ervaring door het gebruik van mooie, toepasselijke videogamemuziek. Of het nou om de geweldige klanken, mooie compositie of warme nostalgie gaat, muziek die in een later stadium nog bijblijf, ook al is het jaren geleden dat je het spel hebt gespeeld.

Commander Keen, Cosmo's Cosmic Adventure, Duke Nukem II, Indiana Jones and the Fate of Atlantis en The Adventures of Captain Comic op de DOS-computer van mijn vader, daar is het allemaal mee begonnen[1], maar ik was toen nog wel erg jong en mijn echte liefde voor computerspellen zou pas eind jaren '90 / begin 2000 opbloeien met o.a. Tiberian Sun, Dominion, Quake III, Fallout. Dat heeft alles te maken met leeftijd, ten tijde van die DOS-computer moest ik 3 of 4 zijn geweest. Was er vroeg bij dus

Natuurlijk waren ook Pokemon Gold en Warioland op de Gameboy Colour niet uit mijn handen te slaan toen die uitkwamen, wat een uren moet ik daar aan besteed hebben, sjeezus.

Zelf heb niet zo veel met (semi-)orkestrale orkestraties of tracker/ROMpler fantasy muziekjes (hier is vast een betere term voor). Het past bij de spellen, ik kan meekomen in de sfeer, maar als zelfstandige muziek vind ik het wel erg kneuterig klinken. Dat heeft alles te maken hebben dat ik een generatie later ben begonnen met computerspellen spelen, maar ook mijn voorliefde voor donkere klanken, trance-y melodietjes, acid bliepjes, dreigende technobeats, ratelende breaks en duistere soundscapes druppelt door in mijn smaak voor computerspelletjesmuziek.

Later heb ik ook nog wel eens geprobeerd Japanse PS2-spellen te spelen door middel van emulatie, voornamelijk Final Fantasy VII kan ik mij nog herinneren, maar het is mij niet gelukt om het spel te snappen. Dat komt niet alleen door de muziek, ook de karakterdesigns en storytelling waren niet aan mij besteed, ik kwam niet in de juiste sfeer.

Zal van de week eens wat muziekjes posten.

[1] Ergens moet ik nog een foto hebben dat is als jong jochie achter de PC zit Keen te spelen. Eens kijken of ik die nog kan vinden.

avatar van Barney Rubble
Misschien een idee dat een moderator: cosmic kid, panjoe? De naam van het topic verandert naar VGM(Video Game Music). Zou mooi zijn als het topic breder inzetbaar is.

2017 is al weer lang geleden, maar ik hou nog steeds van videogames en beluister nog regelmatig de soundtracks van mijn lievelings-spellen.


avatar van panjoe
panjoe (moderator)
Ik ben de laatste paar jaar een fervent gamer geworden, maar ik luister in mijn 'vrije tijd' eigenlijk nooit naar de muziek. Wel vind ik dat de soundtrack van een game van enorme toegevoegde waarde kan zijn, zeker bij het meer puzzelachtige games dat ik veel speel. Een goed voorbeeld hiervan uit mijn recente catalogus is Cobalt Core, een roguelite deckbuilder waarin je je schip met bemanning door interdimensionale ruimtegevechten moet puzzelen. De muziek hiervan ondersteunt de sfeer perfect:



Ik co-sign Barney Rubble m.b.t. de kwaliteit van de OST van Hotline Miami en Transistor, al heb ik die laatste nooit uitgespeeld omdat ik er nooit helemaal lekker in kwam. Andere ijzersterke soundtracks zijn die van Celeste, Hollow Knight, en natuurlijk Undertale.



Van die laatste is zelfs een volledige orkestrale uitvoering gedaan, die ook de moeite waard is (met Megalovania op 01:47:08):


avatar van exsxesven
Ik ga alle linkjes straks of morgen even langs, ben benieuwd! Mijn liefde voor VGM startte vroeger altijd echt bij de game - het was onvermijdelijk dat als je een goede game speelde en ervan ging houden je dan niet van de muziek ging houden. Die twee dingen waren onlosmakelijk verbonden en de muziek was dan ook vaak een simpele manier om je terug naar de sfeer, de vibes, de stemming, de ervaring van de game te transporteren. (Zulke contextuele liefde is natuurlijk wel vaker belangrijk; in de stukjes bij mijn huidige top 100 heb ik er wel een aantal keer naar gerefereerd, in het bijzonder natuurlijk bij de VGM-tracks, haha.) (En: zo'n album van drie uur als de soundtrack van Chrono Cross vliegt dan ook elke keer voorbij - het is een feest van herkenning en er is geen multi-uren-investering voor nodig om ervan te gaan houden.) Muziek van games die ik niet had gespeeld zocht ik eerst niet echt actief op, misschien nog met uitzondering van de (Uematsu-soundtracks van) Final Fantasy, al waren dat (ondanks de kunde van Uematsu) heel andere ervaringen dan bijvoorbeeld Chrono Cross.

Ik denk dat ik dankzij Mitsuda in eerste instantie ook écht muziek ben gaan luisteren van games die ik niet speelde. Ik vond Mitsuda immers geniaal en ik heb een tijdje (met een te dunne portemonnee en veel te veel muzikale interesses) af en toe eens een album van hem gekocht. Zo raakte ik verslingerd aan Soma Bringer en Armodyne, bijvoorbeeld, terwijl ik van beide nooit een seconde gespeeld heb (alleen van Soma Bringer heb ik een paar minuten LP gezien). Sindsdien is dat makkelijker geworden en dat spreekt ook wel voor de kwaliteit van de muziek. Zo ontzettend veel als ik van Stickerbush Symphony houd bijvoorbeeld (staat in mijn top 100) terwijl ik DKC2 nooit gespeeld heb. Om ook maar te zeggen: leuk om van alles dat hier langs gaat komen te gaan verkennen.

WVTRVE, ook leuk om die eerste game-ervaringen te lezen en benieuwd naar de foto, haha, tof. Mijn eerste game-ervaringen op de NES waren SMB en SMB3, die ik daarop verreweg het meest speelde, Sonic, Sonic 3 en Ecco daarna op de MD en daar tussen nog Wolfenstein en Doom op PC met een klasgenootje toen ik groep 7 of 8 zat. En grappig je ervaringen met FFVII te lezen - ik heb dat spel destijds (big box) op de PC gekocht maar we kregen het maar niet juist aan de praat, het beeld zag er niet uit. Geretourneerd en geld terug gekregen. Kon mijn neef mij later uitleggen dat het een kwestie was van een driver installeren, haha. Tja, daar wisten we niks van. Had later een kopietje op de PSX en snapte er eerst ook maar niks van, pas nadat ik van Chrono Cross ben gaan houden landde het concept (J-)RPG echt.

Panjoe, bekende namen die ik lees al heb ik geen van alle gespeeld; van Celeste ken ik wel de (inderdaad leuke) soundtrack. Ik ga eens rondkijken!

Nog wat andere fijne dingen die ik nog vergat te noemen:



(van Journey, niet gespeeld maar vond de LP van lucahjin heel fijn)

Austin Wintory maakte ook de soundtrack voor Abzu, deze track heb ik zelfs in een ambient/aquatic mixtape gebruikt:




Altijd een ontzettende zwak voor de soundtrack van Vagrant Story gehad (game wel gespeeld maar nooit uitgespeeld):




En een categorie op zich zijn wel de save themes van Resident Evil, zoals deze van 4:




Of deze van Village:




En dan hebben we bijvoorbeeld Koji Kondo in dit hele topic nog niet eens genoemd, haha. Een componist van wie ik eigenlijk nooit de VGM luister maar die voor Super Mario en de Zelda-serie natuurlijk wel wat geweldige dingen heeft gemaakt. De soundtrack voor Super Mario World heeft bijvoorbeeld wel wat supertoffe themes, zoals die voor de ondergrondse levels.

Oh ja, wilde ik nog toevoegen, ik rommel zelf ook graag weleens met (wat schetjes aan) VGM-achtige muziek (voor fictionele games), zoals hier te vinden (eerste drie tracks heb ik in Anvil gemaakt, de laatste ooit nog eens (met veel bloed, zweet, tranen en vooral gepiel op de vierkante millimeter) op een app op mijn telefoon). Zijn allemaal ontworpen als tracks die kunnen loopen zoals bij de VGM van de JRPG's die ervoor als voorbeeld dienden natuurlijk. Laatste tijd weer een beetje bezig geweest in Anvil en o.a. met deze WIP battle track bezig. Ook de eerste track van deze fictionele VGM-soundtrack in Anvil gemaakt: Premonition (de rest is HNW).

avatar van Slothrop
Ik zag er al een linkje van langskomen, maar ik wil graag wat uitgebreider stilstaan bij de Silent Hill serie en de fantastische soundtrack die Akira Yamaoka hiervoor gemaakt heeft.

Een vriend van me introduceerde me tot deze horrorgames toen Silent Hill 3 net uit was. Dat was voor mij het begin van een immense obsessie met deze games, en die is eigenlijk nooit echt helemaal overgegaan. Deel 2, 3 en 4 heb ik héél vaak en uitgebreid gespeeld en ik was continu bezig met allerlei vragen over het plot van de games. Ik zat was destijds (rond 2006 denk ik) zelfs lid van een forum dat specifiek hieraan gewijd was. Later ben ik de serie wat uit het oog verloren, maar nog steeds zou vooral SH2 hoog scoren in mijn lijstje van mooiste...dingen in het algemeen die ooit gemaakt zijn.

Het genre van de games is horror en inderdaad vond ik ze allemaal doodeng, maar het is zeker geen verzameling hersenloze gore of jumpscares. Psychologische horror is hoe ik het zou willen noemen en dit betekent dat de game niet alleen maar eng is, maar ook een melancholieke, mysterieuze en desolate sfeer heeft.

De soundtrack dan. Die weet een mooie balans te vinden tussen de verschillende sferen die de game kenmerken. Het gaat van melancholische pop/rock naar dark ambient, en alles daar tussenin. Soms wordt er ook uit het triphop-vaatje getapt dat in de verte aan Portishead doet denken. Voor een game die ik zo eng vind is de muziek vaak verrassend kalmerend, nog steeds zet ik vaak playlists hiervan op Youtube aan als ik zit te werken. Mede daardoor is dit voor mij ook muziek die een eigen leven is gaan leiden los van de games, maar ik zou het nooit zo zijn gaan waarderen als ik het niet eerst daar had leren kennen. Voor mij abslouut tijdloos en zeker kanshebber voor muziek die ik het meest draaid heb in mijn leven.

Een kleine bloemlezing dan tenslotte:









avatar van panjoe
panjoe (moderator)
Journey is een fantastische game, óók voor niet-gamers. Je kan er eigenlijk vrij weinig 'fout' in doen, en de conclusie is één van de meest bevredigende climaxen van een game die ik heb meegemaakt - datzelfde kan gezegd worden van Abzû, trouwens. En de soundtrack ondersteunt de ervaring enorm, bij beide spellen.

Mijn beste ervaring met Journey is dat ik het spel ooit, toen ik nog in Rotterdam woonde, van het begin tot het einde heb gespeeld in de vroege uurtjes, na een housefeestje in club BAR, nog flink onder de invloed van het één of het ander. Weinig goede games die in die context net zo goed of nog beter vallen dan normaal.

avatar van WVTRVE
Ik ben nu wel echt een basic bitch maar hier gaan we:









En van een latere periode:





Totaal ander spel, maar ik bedenk mij nu dat de soundtrack van Risk of Rain ook echt geweldig was:


avatar van Michiel Cohen
Tip: kwam deze vandaag toevallig tegen in mijn archief.


Tekken Tag Tournament - Wikipedia - en.wikipedia.org



avatar van Michiel Cohen
Tip. Goede game soundtrack!


Gast
geplaatst: vandaag om 10:31 uur

geplaatst: vandaag om 10:31 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.