menu

Muziek / Algemeen / Ulver - Childhood´s End: de muzikale ontdekkingsreis

zoeken in:
avatar van Don Cappuccino
Voorwoord:

Dit topic is bedoeld om me te verdiepen in de psychedelische muziek van de jaren ´60. Ulver brengt namelijk in Mei een coveralbum uit met allemaal nummers van psychedelische groepen uit de jaren ´60 en ik kende geen een van de nummers. Daarom ga ik van de bands sowieso een album beluisteren en hier bijhouden en een beoordeling zetten bij het desbetreffende album.

Dit is de tracklist van het coveralbum, dit is ook de volgorde die ik gebruik om de albums te beluisteren:

1. Bracelets Of Fingers (Pretty Things Cover)
2. Lament Of The Astral Cowboy (Curt Boettcher)
3. Can You Travel In The Dark Alone? (Gandalf)
4. Soon There Will Be Thunder (Common People)
5. Today (Jefferson Airplane)
6. Street Song (13th Floor Elevators)
7. 66-5-4-3-2-1 (Troggs)
8. I Had Too Much To Dream Last Night (Electric Prunes)
9. I Can See The Light (Les Fleurs De Lys)
10. The Trap (Bonniwell’s Music Machine)
11. Everybody’s Been Burned (Byrds)
12. Dark Is The Bark (Left Banke)
13. Living In The Past (Chocolate Watch Band)
14. Velvet Sunsets (Music Emporium)
15. Magic Hollow (Beau Brummels)
16. Where Is Yesterday (United States Of America)

avatar van Don Cappuccino
Laten we maar aftrappen:


(afbeelding)

The Pretty Things - S.F. Sorrow (1968)

Het eerste album wat ik beluister staat bekend als een van de eerste conceptalbums ooit gemaakt, Sgt. Peppers was namelijk eerder. Conceptalbums als Tommy, The Wall, Dark Side Of The Moon en Aqualung staan bekend als klassiekers en hebben een groot publiek maar dit album lijkt toch een beetje onderbelicht. En dat is onterecht.

Het concept gaat over een persoon: Sebastian F. Sorrow. Het gaat over fragmenten van zijn leven: de geboorte, oorlog, ouder worden, gekte en tragedie. Dit wordt muzikaal vertolkt en daar is een duidelijke variatie te horen. Het nummer Death is echt onheilspellend, een van mijn favoriete nummers van dit album. Er hangt sowieso een vaag sfeertje aan dit album en daar hou ik wel van.

Bracelets Of Fingers is het nummer wat gecoverd gaat worden door Ulver en dit is misschien wel het raarste nummer van het album. Mooie samenzang wordt afgewisseld door sitar en flink wat psychedelica. Ook staan er paar geweldige gitaarstukken op dit werk en zit er een geweldig drumstuk in Baron Saturday.

S.F. Sorrow is een zeer goed begin van mijn muzikale ontdekkingsreis en het is een album wat ik graag origineel in mijn bezit wil hebben. Het is een zeer interessant album, ook anno 2012.

4,5*

avatar van AOVV
Leuk idee. Tof ook dat de eerste plaat die je probeert meteen zo'n goeie blijkt te zijn voor jou.

avatar van willemmusic
Like ! oftewel: ik toevoeg je aan mijn updates.

avatar van Don Cappuccino
Leuk, al 2 volgers!

Ik zal niet iedere dag een bespreking zetten omdat ik de albums natuurlijk meerdere keren wil beluisteren.

avatar van ArthurDZ
Leuk topic! Misschien ontdek ik hier ook wel iets

Bracelet Of Fingers is trouwens mijn favoriet van het album.

avatar van willemmusic
Als sixtiesmensch had ik nog nooit van Ulver gehoord. Wat is nu een goede instapper? Passend bij dit topic? Themes from William Blake klonk als een veelbelovendde titel maar klinkt, vind ik, nogal Anders Breívik achtig. Heritage - Opeth trek ik wel...

avatar van pompompom
willemmusic schreef:
Als sixtiesmensch had ik nog nooit van Ulver gehoord. Wat is nu een goede instapper? Passend bij dit topic? Themes from William Blake klonk als een veelbelovendde titel maar klinkt, vind ik, nogal Anders Breívik achtig. Heritage - Opeth trek ik wel...


Probeer "blood Inside' en 'Shadows of the sun' eens zou ik zeggen
Ulver is ooit eens begonnen als black metal-band en is later een totaal andere richting uitgegaan door, soms erg mooie, electronische muziek te gaan maken. ' Themes from William Blake' is een beetje de scheidslijn tussen de oude en de nieuwe Ulver.

avatar van Onweerwolf
Nattens madrigal – Aatte hymne til ulven i manden


avatar van Snoeperd
Ga ik zeker volgen, en als ik tijd heb ook luisteren, Pretty Things heb ik ook al een tijd in mijn itunes staan en wil ik graag nog luisteren. Verder interessante namen ertussen, United States of America is een mooie afsluiter en 13th floor elevators is ook geweldig.

avatar van vork666
Psychedelische muziek Ik ga je ook volgen, wie weet pluk ik hier nog eens een mooi album uit.

avatar van Don Cappuccino
Tijd voor het tweede album:


(afbeelding)

The Millennium - Begin (1968)

Het tweede nummer is van Curt Boettcher. Het bekendste werk van de man is Begin van The Millennium, dit wordt een Amerikaanse supergroep genoemd die bestaat uit psychedelische muzikanten met toevoeging van zomerse popinvloeden.

Begin was een duur album om te maken, het was toen het duurste album van Columbia in die tijd. Dit hoor je ook wel aan het album af, de productie is heel goed en bijvoorbeeld al een stuk helderder dan bij The Pretty Things.

Het is goede muziek maar het wringt bij mij een beetje en dat ligt aan de sunshine pop-invloeden, bekend van bijvoorbeeld The Beach Boys. Dit vind ik voor een tijdje leuk maar na 30 minuten heb ik er genoeg van en wordt het naar mijn mening zoetsappig. Maar dat ligt ook aan mijn muzieksmaak want er wordt hier zeer goed gezongen en gemusiceerd. Het gitaarwerk is bijvoorbeeld erg goed en ik vind het vooral gaaf als ze de experimentele en psychedelische kant opgaan zoals bij Karmic Dream Sequence #1.

Begin vind ik een best goed album maar het is niet echt mijn muziek. Toch staan er paar erg goede momenten op en je hoort dat het heel goed in elkaar zit.

3*

avatar van Snoeperd
Ik vind The Millenium zelf erg leuk, maar hou dan ook erg veel van de sunshine pop a la de Beach Boys en Byrds. Millenium heeft inderdaad een fluwelen productie. Is net zo fantastisch geproduceerd als de albums van bijv. Zombies en Beatles.

avatar van willemmusic
't Is wel leuk dat Ulver, die ik (dankzij jullie!) als een tamelijk sombere band (en dan druk mij voorzichtig uit) heb leren kennen, zich waagt aan zoiets als sunshine-pop!

avatar van Edwynn
Ja, inderdaad een sombere band. En ergens hoop ik ook dat er iets verwrongens aan het coveralbum komt te kleven. Anders zou ik persoonlijk het nut er niet van inzien. Behalve dan de originelen eens uit te controleren dan.

avatar van pompompom
Zo somber is Ulver toch helemaal niet? (imo)

avatar van Don Cappuccino
Edwynn schreef:
En ergens hoop ik ook dat er iets verwrongens aan het coveralbum komt te kleven.


Op 12 april komt er het eerste voorproefje met een cover van The Electric Prunes op de Roadburn EP!

avatar van AOVV
The Pretty Things, daar heb ik al van gehoord. Een aantal andere bands waarvan een nummer gecoverd wordt, doen ook wel een belletje rinkelen. Misschien ga ik de albums die me het meest aanspreken ook wel proberen. Om te beginnen met 'S.F. Sorrow'.

avatar van Don Cappuccino
En ik ben inmiddels bij het derde album aanbeland:


(afbeelding)

Gandalf - Gandalf (1968)

Het derde album komt van de Amerikaanse band Gandalf. Dit is hun enige album, de band bestond maar 3 jaar. Het album staat vol met covers, maar 2 nummers zijn door de band zelf geschreven. Het nummer wat gecoverd gaat worden door Ulver (Can You Travel In The Dark Alone) is een van de zelfgeschreven nummers en dat is het hoogtepunt van het album. Melodieus en psychedelisch en vaag.

De productie heeft van die irritante jaren ´60 trekjes: extreem veel echo op de vocalen bijvoorbeeld. Daardoor is dit album een beetje stoffig na 44 jaar. De vorige 2 albums hadden beide een loepzuivere productie, dit geluid hoort echt bij de jaren ´60. Het album is niet slecht maar nergens komt het echt van de grond en dat is wel jammer. 30 minuutjes zijn dan ook genoeg en Gandalf krijgt van mij een gemiddelde beoordeling. De zelfgeschreven nummers zijn met afstand het beste en ik snap niet dat ze er meer hebben gemaakt. Ulver kiest wel de pareltjes van de albums tot nu toe moet ik zeggen.

3*

avatar van Don Cappuccino
De vierde album is een van de meest obscure uit de lijst:


(afbeelding)

The Common People - Of the People, by the People, for the People (1968)

Ik geef de eerste stem aan dit album op MusicMeter en dat zegt al genoeg, dit album is zeer obscuur. Ook op Last FM heeft deze band maar rond de 1000 luisteraars. Over de band is ook niet veel te vinden, het was een band uit Californië en dit is hun enige album.

Alle albums hadden tot nu toe veel samenzang en die is bij The Common People niet veel te horen, heel af en toe is er samenzang op de achtergrond. De zang is gevoelig en rauw, erg gaaf!

De muziek zelf is heel sfeervol en vooral de eerste kant heeft prachtige orchestratie. Het hoogtepunt is gelijk Soon There’ll Be Thunder waar een melancholisch sfeertje aan hangt. De eerste kant is ijzersterk en haalt met gemak 4,5 ster.

Jammer genoeg wordt het daarna even enorm melig met They Didn’t Even Go to the Funeral en Feeling. De instrumentatie is rommelig in tegenstelling tot de rest van het album wat volstaat met prachtig gitaarwerk.

Het album duurt maar 29 minuten en ik heb 2 nummers weg gehaald. Dan blijven er toch maar 25 minuten over maar die zijn dan wel erg goed. Daarom krijgt The Common People toch nog een goede beoordeling. Zonder die twee nummers had het nog een stuk hoger uitgevallen.

3,5*

avatar van Linius
Tof idee van je. Albums zoals bovenstaand zijn natuurlijk waar je op zit te wachten als je op deze manier muziek ontdekt.

Het kan aan mij liggen, maar ik begrijp niet echt uit de tekst wat nou de reden is dat je twee nummers hebt 'weggehaald'?

Tevens heb je me heel benieuwd gemaakt naar The Pretty Things, dus die moet ik maar eens opzetten vanavond.

EDIT

Inmiddels één maal geluisterd en dat smaakt in ieder geval naar meer. Sinds de gelegenheid er was meteen een rondje 1968 doorgezet met twee bands die ik nog graag eens wilde luisteren. Dus dit topic werkt wel voor mij

avatar van Don Cappuccino
Linius schreef:

Het kan aan mij liggen, maar ik begrijp niet echt uit de tekst wat nou de reden is dat je twee nummers hebt 'weggehaald'?


Met weggehaald bedoelde ik dat ik die nummers van mijn computer heb verwijderd.

avatar van Dexter
Had dit topic gemist, maar een leuk idee. Heb net I Had Too Much to Dream gehoord (de Ulver versie) en dat klonk al erg goed. Ik ken zelf ook maar een nummer of 6 van de originelen, dus geen verkeerd idee om de rest ook eens te verkennen.

avatar van Don Cappuccino
En we zijn aangekomen bij het vijfde album, misschien wel een van de bekendere:


(afbeelding)

Jefferson Airplane - Surrealistic Pillow (1967)

Het vijfde album is dus van de band Jefferson Airplane. Het is een band waar ik wel wat nummers van op de radio had gehoord (Somebody To Love, White Rabbit) maar nooit verder van ben gaan luisteren. Dit is een mooie gelegenheid om dit wel te doen.

De stijl van Jefferson Airplane is psychedelisch maar toch ook wel folky, ik lees dat dit op latere albums minder wordt. De zang wordt afgewisseld tussen Marty Balin en Grace Slick. Beide zingen erg goed maar ik geef de voorkeur aan Grace Slick.

Zij excelleert op White Rabbit. Had het album vol met White Rabbits gestaan had het gemakkelijk 5 sterren gekregen en een plek in mijn top 10. Het is echt een geweldig nummer met vooral prachtige zang. Zo staan er nog wat meer van dit soort prachtige nummers op zoals Today, Comin' Back to Me en Embryonic Journey.

De rest van de nummers zijn goed maar die vind ik niet echt opzienbarend. Paar nummers (My Best Friend, How Do You Feel) vind ik iets te zoetsappig en die sla ik liever over. Voor de rest is Surrealistic Pillow een geweldig album met paar echte pareltjes. Een goede beoordeling dus.

4*

Als toevoeging zal ik er een player van Spotify bijzetten waar je het complete album kan beluisteren als je Spotify hebt. Veel luisterplezier!



avatar van niels94
Zoals ik bij AOVV's metal topic al zei: ik zie topics te laat. Nouja, 'te' laat, in elk geval laat. Ofterwijl: ik 'follow' je, om het in twittertermen uit te drukken.

avatar van AOVV
Ik luister nu voor het eerst 'S.F. Sorrow', en dat klinkt als muziek in de oren! Lekkere melodietjes, goeie zang, en het doet meer dan eens denken aan John, Paul, George en Ringo. Zeker geen slechte plaat, die ik nog wel meer zal opzetten.

Jefferson Airplane is een bekende naam, natuurlijk, ik heb er nooit echt wat mee gehad, vind het wel goed, meer ook niet.

avatar van niels94
Het is ook muziek.

avatar van willemmusic
Don Cappuccino schreef:
Het vierde album is een van de meest obscure uit de lijst: The Common People


Die jongens van Ulver moeten het boek "Fuzz, Acid and Flowers" van Vernon Joynson doorgebladerd hebben, want daar ken ik het enkel van.
Deze band is een mooi voorbeeld van de zindering die psychedelische rock in de roemruchte jaren '60 teweeg bracht.
Ik heb het vermoeden dat werkelijk iedere langharige in bezit van instrument, gelijkgestemden opzocht om samen in een bandje binnen pa's garage te kunnen oefenen, dan gespot werden door managers van platenmaatschappijen die in hun limousine door buitenwijken van Amerikaanse stadjes rondtoerden om op het eerste gehoor iedereen meteen een contract aan te bieden...
Het talent is beperkt, de naïviteit is groot en geeft samengevat een beeld van de tijdgeest met navenante ontroering: dit is geen grootse muziek, eerder een groots gemeenschappelijk gevoel, een (geheim) verbond van een generatie die zich afzet tegen de vorige en wapens (lees elektriese gitaren) in handen krijgt om muziek te ontwikkelen die dat gevoel uitdrukt.
Een vorm van DoItYourself dat we later in de punk tegenkomen.
Een verschil maakt echter dat de in de studio opgenomen composities vaak later door profesionele muzikanten netjes werd overgespeeld... en nu dus weer door Ulver !

avatar van Don Cappuccino
Tijd voor het zesde album:


(afbeelding)

13th Floor Elevators - The Psychedelic Sound Of The 13th Floor Elevators (1966)

13th Floor Elevators wordt gezien als een van de eerste psychedelische bands en ze zijn zeer invloedrijk geweest voor bijvoorbeeld bands als Television en Primal Scream. De band valt na 3 albums uit elkaar door drugsproblemen. Daarna komen ze weer terug maar de meeste mensen vinden 1966-1969 de hoogtijdagen van 13th Floor Elevators.

Het debuutalbum is hier het bekendste, dus daarom heb ik die geluisterd. Het gitaarwerk van de band is erg lekker en vooral rauw. Instrumentaal is het erg gaaf maar toch ook wel een beetje rommelig.

De zang is op het randje, soms vind ik het echt zwaar irritant. Iets wat ik echt vervelend vind is de electric jug in het album. Het klinkt zo knullig erbij en het past compleet niet bij de rauwe muziek van de band. Het voegt ook compleet niks toe aan de muziek in tegenstelling tot bijvoorbeeld de sitar bij The Pretty Things, dat vind ik pas echt psychedelisch. Dit vind ik toch meer garage rock avant la lettre. Soms momenten van zeer hoge kwaliteit maar voornamelijk een geinig album met rommelige instrumentatie. Ik had er eerlijk gezegd wat meer van verwacht.

3*

avatar van niels94
Ik denk dat ik binnenkort eens wat albums uit dit topic ga pikken om te proberen. Dit is óók weer zo'n tak uit de muziek waar ik me nog eens wat meer in wil verdiepen.

Leuk stukje Toch veel 3'tjes tot nu toe, trouwens.

avatar van Don Cappuccino
Klopt.

Veel van de albums die ik heb beluisterd hebben echt pareltjes maar zijn compleet niet constant door het album heen. Alleen S.F. Sorrow is van begin tot eind ijzersterk.

avatar van Don Cappuccino
De tracklist van het album is heel anders dus ik kies gewoon een album uit. Omdat Ulver Magic Hollow heeft vrijgegeven heb ik voor het album van The Beau Brummels gekozen.


(afbeelding)

The Beau Brummels - Triangle (1967)

The Beau Brummels is een Amerikaanse groep die in 1964 werd opgericht. Triangle is het vierde album van de band. Dit album staat in het boek 1001 Albums You Must Hear Before You Die.

Triangle is een album dat maar 27 minuten duurt maar daar zitten dan eigenlijk ook geen zwakke momenten in. Voornamelijk bestaat het album uit Folk en Country met de nadruk op Folk. De nummers zijn allemaal kort en bondig, alleen het nummer The Wolf Of Velvet Fortune is langer dan 4 minuten. Dit is een prachtig nummer met een geweldige opbouw door het nummer heen. De zang is heel erg goed met een kleine vibratie in de lange uithalen. De liedjes zijn allemaal vrij vrolijk op paar na.

Dit zijn de absolute hoogtepunten. Magic Hollow is bezwerend en ik snap compleet dat Ulver dit nummer heeft gekozen om te coveren. De cover is trouwens erg goed en bewaart die aparte sfeer van het originele nummer. Dat is toch echt psychedelisch. Ik ben erg blij dat er genoeg afwisseling te vinden is want country hoeft ook niet te lang voor mij. Het laatste nummer vind ik iets minder maar hij is als afsluiter leuk.

Triangle is een erg goed album van begin tot eind en met zeer veel variatie. De afsluiter vind ik iets minder. Voor de rest staan er pareltjes op zoals Magic Hollow. Deze krijgt een mooie beoordeling. Ik zit tussen 4 en 4,5 ster te twijfelen dus nu:

4,25*

Gast
geplaatst: vandaag om 20:28 uur

geplaatst: vandaag om 20:28 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.