Linus Van Pelt tipte mij begin dit jaar deze band, dank daarvoor. Dope Body is echt zo'n band voor mij: hard, lomp, erg catchy maar desalniettemin toch verschrikkelijke kloteherrie. Voorgaande twee albums waren top. Top als in, ik heb het idee dat ze veel in de oefenruimte van alles aan het opnemen waren, superveel toffe dingen hadden, aan elkaar geramd en op plaat gegooid hebben. Beide albums staan zodoende vol met echt fantastische dingen, maar echt uitgewerkt en echt springen van vreugde doe ik niet. LIFER doet dat wel. Die grote bak met fantastische dingen hebben ze dit keer wél uitgezocht, uitgewerkt en nog meer en betere herrie van gemaakt. Een heus echt album die van begin tot eind klopt. Noiserock, lomp beukwerk, een beetje psychedelische klanken en zelfs even adempauze. En alles natuurlijk op volume 11, anders telt het niet.

Deze mannen MOET ik live aan het werk zien.

Comadre is dood. Lange leve Everybody Row! En zodoende ligt het ook logischerwijs in het verlengde van de laatste Comadre plaat. Fris, catchy, pop en alles in een punk jasje gestopt. Helaas iets meer pop dan punk. Het mag allemaal wel wat minder netjes, ik mis de chaos en het lef om de boel in het rood te zetten te veel om hier meer dan 3,5 voor te geven. Blazen ze dit op, dan is het lachend 4,5.

Aan het einde van het jaar, met het herbeluisteren van alles wat je nog zoveel meer had willen luisteren, even een tekstje hier. Nooit van deze band gehoord, nul verwachtingen en dan klappen ze er het hardst in he. Vanaf de eerste keer al weggeblazen en vanaf die dag eigenlijk continu een soort spijt gehad dat ik het album niet vaker heb geluisterd (er is ook zoveel te luisteren, the struggle is real). Anyway, het album.

Kan je wat met die vocalen, dan is het een blijvertje, kan me voorstellen dat je bij de eerste woorden ook direct switched van band. Dat is ook direct de troef, qua muziek wordt er namelijk niet echt een nieuw wiel uitgevonden. Zeven keer logge hardcore, één keer een intro en een lange uitzit. Zit voldoende dynamiek in om niet als een dikke brij door te gaan en gas terug bij The Endless Wall, komt er ook een ander schor geluid uit de keel zetten. Nog een keertje gas en dan uitzitten. Op een hardcore-ish album hoeft dat gedoe van mij niet zo, maar het houdt waarschijnlijk wel dat ze dit live toevoegen en dan kan he tmij niet lang genoeg duren. Dus. Fijne ontdekking dit jaar.

Ha! De band beschrijving: We are Palm Reader. We play loud. We play heavy. We play hard. We play fast. Ja, alles kan luider, zwaarder, harder, sneller enzo - maar de band liegt zeker niet. Zanger jaagt er in 40 minuten netjes 13 paar longen en stembanden doorheen, dito voor mijn oren. Dit werkt niet op de achtergrond. Dit werkt ook niet in een opgeruimd huis. Dit werkt wel wanneer het chaos is. Dit werkt wanneer je met spullen kan smijten. En dit blijft inmiddels al een paar maand zo werken, inclusief de twee rustmomenten in het album.