Alle releases op het DiN label zijn de moeite waard en zeker diegene met Ian Boddy aan het roer of als mede-uitvoerder. Ik vind hem één van de meest consistente elektronische muzikanten op deze aardbol. Voor een goede introductie kun je bij DiN rechtstreeks een Ian Boddy verzamelaar (nou ja, eigenlijk één lange mix-cd) bestellen genaamd Pearl.

Verbaas me over het feit dat ik hier nog nooit wat geschreven heb. Wat mij betreft is dit één van de beste albums op proggebied uit de jaren 90 en zeker het beste wat er uit Nederland kwam.

Het is compromisloos, het kent rafelrandjes, het heeft passie, ze gaan er niet voor om toegankelijk te zijn. Cliffhanger heeft een duidelijk beeld van het soort muziek dat ze willen maken en het heeft muzikanten die aan sluiten bij die visie. Dit is ongegeneerd prog gebaseerd op de jaren 70 zonder dat er letterlijk gejat word. Je hoort klanken die je kent van King Crimson, Yes, UK, Van Der Graaf Generator maar opvallend genoeg geen nadrukkelijke erfenis van Genesis wat ook wel verfrissend is. Zanger / gitarist Rinie Huigen heeft misschien niet de meest aansprekende stem en hoe "mooier" hij wil gaan zingen hoe minder boeiend hij word. Maar zodra hij een wat meer theatrale manier van zingen neer zet (zoals bijv. In Bad Dreams) dan past het perfect bij de muziek. Drummer Hans Boonk is solide en ik heb bewondering voor de soepele manier waar op hij zich door de soms ritmisch complexe muziek slaat. Qua sound lijk het er niet op maar op een of andere manier doet mij zijn benadering wel denken aan die van Richard Coughlan in de hoogtijdagen van Caravan. Toetsenist Dick Heijboer houd van stevige klanken dus je hoort krachtige Hammond orgelpartijen en vliegensvlugge vette Moog solopartijen. Nadrukkelijk aanwezig misschien zelfs op het drukke af maar het past. Dat drukke, zeg maar gerust hyperactieve is ook te horen in het spel van bassist Gijs Koopman. Gooi de speelstijlen van Peter Vink, Chris Squire en Jon Camp (Renaissance) oo een grote hoop en je komt bij Koopman uit. De basgitaar is er feitelijk niet voor de traditionele rol hier (die word vaak uitgevoerd door de Moog Taurus baspedalen) maar neemt vaak een solistische plek in in het totaalgeluid van Cliffhanger. Ik ken nagenoeg geen enkele band waar dit zo extreem geld als bij Cliffhanger.

Dit is ADHD prog (hoewel er ook wel rustpunten zijn op dit album hoor) die om je aandacht schreeuwt en die ook verdient. Hoogtepunten voor mij op dit album zijn 4 Vessels en de afsluiter Bad Dreams.

In die jaren speelde Cliffhanger best veel live en het was altijd een genot om ze aan het werk te zien, never a dull moment. Maar ze kregen niet de waardering die ze wat mij betreft verdienden. Nu is dit album eindelijk weer verkrijgbaar op cd bij het NL label Freia Music aangevuld met een tweede cd vol boeiend extra materiaal (nog niet alles is echte Cliffhanger muziek, ik noem die tweede schijf dan ook "The Road To Cold Steel") en hoop ik dat toch meer mensen dit gaan oppikken.