Recensie:

Soms stuit je op uitmuntende muziek en blijkt de maker ervan een café bij hem om de hoek niet eens vol te krijgen. Dit sterke en veelzijdige debuut is een treffend voorbeeld van zo'n onopgemerkt schot in de roos vanuit de zolderkamer. Autodidact en multi-instrumentalist yllwblly [spreek uit: yellowbelly] betoont zich hier van haast alle markten thuis. Akoestisch, elektronisch, dream pop, folk, indierock, hints naar grunge, hoge zang, lage zang, denotatieve uitroepen, zangregels vol aforistische symboliek: dit album herbergt het allemaal.

Zulke veelvormigheid doet wellicht vrezen voor onsamenhangendheid, voor een artiest die z'n geluid en stijl nog moet vinden, maar daarvan is geen sprake. De melancholieke ondertoon, de emotierijke zang, de thematiek van een kwijtgeraakte geliefde en de formidabele harmonieën en arrangementen vormen een zeer goed verteerbaar bindmiddel. Die arrangementen en harmonieën zijn hetgeen waarin yllwblly het meest uitblinkt. Met hulp van een evident oor voor complementaire klanken én van een drummer, Max Wiggins, die zijn drumpartijen op afstand inspeelde, heeft de gitarist-toetsenist-zanger subtiele soundscapes weten te creëren met her en der wonderschone contrastwerking.

Deze plaat onderscheidt zich niet door originaliteit; veel nummers hadden qua geluid door andere artiesten gemaakt kunnen worden. Zo hoor ik Beirut (Santa Maria), Car Seat Headrest (American Youth), Grizzly Bear (Show Romance) en Beach House (Trigger). Dit kan ik echter onmogelijk als diskwalificerend aanmerken. De reden daarvoor is simpel: dit zouden prima tot uitstekende tracks zijn van deze respectievelijke hoog aangeschreven acts. Dat is een verbluffende prestatie voor wat in feite gepassioneerde huisvlijt naast een serieuze baan was. Dat dit album geen moment verslapt, hoogstens niet constant de brille van 'Show Romance', 'Trigger' en 'Your Heart Darkens' evenaart, is in dit licht wellicht nog indrukwekkender.