menu

Muziek / Toplijsten en favorieten / De Tip 250

zoeken in:
avatar van Snoeperd
Leuk, Teunnis, ik ken niet heel veel albums uit de lijst. En de albums die ik ken vallen onder het genre rock, hiphop of soul. In de metal bijvoorbeeld ben ik helemaal niet thuis. Van de top 10 ken ik Songs: Ohia, Otis Redding, Cunninlynguists en die van Townes van Zandt. Nu komt dus de eerste metalplaat langs, waar ik erg benieuwd naar ben.

avatar van niels94
Leuk stuk, snoepje van me. Ik ken hem niet, alleen het tweede album van de band. Dat album vind ik gewoon erg goed, toch mis ik nog een beetje een klik, waardoor het album de 4* net niet haalt. Zal in de toekomst vast nog wel gebeuren, want aan het begin had ik er helemaal niks mee. Ik struikelde heel erg over de zang. Niet dat het zulke vreemde zang is, ik vond het zo nikszeggend. Het klonk mij in de oren als iemand die niet kan zingen, maar ook geen passie heeft om dat te compenseren. Dit gevoel is bij mij inmiddels verdwenen, ik hoor wel degelijk een boel emotie nu. Ik verwacht dat het album nog wel zal groeien, maar het is vrij zware kost dus ook niet iets dat ik elke week opleg. Hun eerste album zal vast de revue nog weleens passeren.

Heel benieuwd wat je over The Eye of Every Storm, het beste metalalbum ooit en de nummer 10 van mijn top 10, te zeggen gaat hebben Ik waarschuw je: het is zware kost. Ik vond het een lastig album om in te komen. Misschien laat ik mijn licht er ook wel over schijnen, ik heb ten slotte beloofd ook wat albums mee te doen (al zullen dat vooral albums zijn die ik nog niet ken maar wel benieuwd naar ben).

avatar van Don Cappuccino
Scenes From The Second Storey heb ik eigenlijk nog maar 3 keer beluisterd omdat het tweede album me echt greep en de eerste plaats in mijn top 10 kreeg. Na anderhalf jaar staat hij er nog steeds.

avatar van tsjong
Ik ga de top 10 doen, startend vanaf nummer 10. Dan wordt het nog gezelliger.

avatar van Teunnis
#1 Cannonball Adderley - Somethin' Else


(afbeelding)


Een plaat waar Cannonball Adderley, Miles Davis en Art Blakey aan mee doen is gegarandeerde kwaliteit. Miles Davis en Cannonball Adderley zijn beiden te horen op de bekendste jazzplaat aller tijden, Kind of Blue. Art Blakey is mijn favoriete jazzdrummer (toegegeven, ik ken er niet zo veel), met zijn Jazz Messengers en onder leiding van Thelonious Monk heeft hij prachtig werk geleverd. De twee Jones'en kende ik nog niet.

Somethin' Else begint met een jazzstandard en Cannonball's bekendste nummer; Autumn Leaves. Autumn Leaves is een zeer toegankelijk jazznummer dat opgebouwd is rond één thema, uitgebreid met verschillende solo's. Het is Miles Davis die hier de show steelt. We horen een blauwdruk van Kind of Blue, dat een jaar later werd uitgebracht. Ook de warme klanken van Adderley's alt sax klinken mooi en horen we ook terug op Kind of Blue. Aan het eind is het nog even de beurt aan Hank Jones op de piano, maar dat doet me vrij weinig (en duurt gelukkig ook niet zo lang). Dan hoor ik liever Bill Evans. Autumn Leaves had makkelijk op Kind of Blue kunnen staan, zowel wat betreft de stijl als de kwaliteit. Dit nummer wordt dan ook zeer terecht tot de klassiekers van de jazz gerekend.

Het tweede nummer ken ik al van Ella Fitzgerald. Geschreven door Cole Porter en hier dus uitgevoerd door Cannonball Adderley. Met Fitzgerald valt dit uiteraard totaal niet te vergelijken. Sterker nog, als ik niet gelezen had dat het een nummer van Cole Porter is, was ik daar waarschijnlijk nooit achter gekomen. Love for Sale heeft dezelfde opbouw als Autumn Leaves, één thema waarop gesoleerd wordt. Dit keer swingt het een stuk meer en dat komt doordat het nu Adderley zelf is die de hoofdrol opeist. Waar Davis' wat bedacht en koel klinkt, is Adderley intenser en losser. Zoals Snoeperd al zegt, is het heerlijk hoe de piano er steeds doorheen komt. Maar ook op dit nummer wordt duidelijk dat de solo's beter aan Davis en Adderley overgelaten kunnen worden.

Het titelnummer is er een van Miles Davis. De stempel van Davis op dit album is enorm groot en het is daarom ook twijfelachtig of Cannonball Adderley wel de bandleider was op deze plaat. Ook hier is het recept weer hetzelfde. Adderley en Davis gaan heerlijk los op het thema, Hank Jones doet speels mee met wat speldenprikjes op de piano. Het drumwerk van Blakey is zoals op de hele plaat fenomenaal en Sam Jones heeft een meer bescheiden rol in de ritmesectie. Somethin' Else zou ik zomaar beter kunnen vinden dan Autumn Leaves. Hank Jones zijn (opnieuw mini-)solo swingt meer, maar het grootste pluspunt is dat er hier meer samenspel is tussen Davis en Adderley. Met name de laatste minuut is een fantastisch vraag-antwoord-spel tussen de twee vedetten.

One For Daddy-O begint wat ingetogen, maar na de geweldige "break" van Adderley, komt het nummer gelukkig op gang. Daarna moet het ook van Adderley komen, de begeleiding is niet echt bijzonder. Net als Snoeperd vind ik het stuk daarna een stuk minder worden. Davis zijn solo klinkt ongeïnspireerd en als de begeleiding dan ook al niet zo bijzonder was hou je weinig over. En de stijl van Hank Jones lijkt niet echt voor mij weggelegd te zijn, ook deze solo doet me weer vrij weinig. Het klinkt allemaal wat te stijf. One For Daddy-O krijgt een dikke voldoende, maar enkel vanwege een geweldige Cannonball Adderley.

Tot slot gaan we nog sensueel dansen in het donker. De muziek doet de titel van de track eer aan. In mijn hoofd zie ik een avondscène in een buitenwijk van een grote Amerikaanse stad waar een man zijn date naar huis brengt en er een gespannen, sensuele sfeer hangt. Allemaal door wat geblaas van Cannonball Adderley in een alt sax.

Als geheel is het net te veel van hetzelfde. Een toegankelijk in het gehoor klinkend thema waarop Davis en Adderley hun eigen gaan. Het zou zeker beter zijn geweest als er wat meer samenspel was tussen de twee, zoals aan het eind van de titeltrack. Ook de solo's van Hank Jones waren niet altijd even geslaagd. Aan de andere kant horen we hier wel de beste trompettist en een van de beste saxofonisten op het hoogtepunt van hun carrière. Zeker Cannonball Adderley klinkt hier als bezeten. En Art Blakey op de drums klinkt altijd heerlijk. Puur vanwege de ongekende kwaliteiten die de grote drie namen bezitten is deze plaat 4* waard. Maar ik weet zeker dat hier veel meer mogelijk was.

avatar van Teunnis
Teunnis schreef:
Leuk mannen, ik zal met Snoeperd meegaan, van 1 naar 250. Wel in een lekker rustig tempootje hoor. Ik zie al een hoop 4,5*- en 5*-albums in de lijst staan, waaronder de nummer 1. Dat wordt makkelijk recenseren
EDIT: Ik zie dat ik nog niet gestemd heb, maar volgens mij ken ik Somethin' Else al behoorlijk goed. Later vanavond zal ik er wel achter komen.

Ik had hem blijkbaar nog maar een keer eerder gehoord, vandaar het ontbreken van (en het vergissen in) een cijfer.

avatar van Teunnis
De nummer 1 moet er al bijna uit (250 stemmen nu). Hetzelfde geldt voor 178. The Band - Music from Big Pink, daarna volgen 179. Booka Shade - Movements (249 stemmen), 48. Gazpacho - Night (248), 99. Rainbow - Rising (247) en 239. Machine Head - Burn My Eyes (247).

avatar van Rhythm & Poetry
Met mijn 1m82 en 70 kilo heb ik niet direct het lichaam van een worstelaar. Dat ik een slecht worstelaar ben bleek ook wel toen ik Ayreon - The Human Equation speciaal voor dit topic heb opgezet...

249. Ayreon - The Human Equation


(afbeelding)

Om meteen eerlijk te zijn: zeven kwartier is voor mij teveel van het goede. En omdat zeven een mooi getal is, haalde ik het weg voor het woord kwartier en heb ik een slordige vijftien minuten naar de verderfelijke (heidense!) muziek van Ayreon zitten luisteren. Hoe durven dergelijke koorknapen zulke muziek te maken en mag dat wel van hun moeders?

Day One: Vigil is een vrij kitscherige intro, met het geluid van ziekenhuisapparatuur en een ijzig klinkende zangeres die doet denken aan de zangers van Within Temptation. De tweede dag breekt aan en ik wordt verrast door rustige muziek in het begin. Saai. Maar aan te horen. Helaas. Na een goede minuut begint het nummer 'los' te komen en hoor ik vervolgens vrij foute gitaarmuziek. Rammen op een gitaar. Orgeltje op de achtergrond. Kerk. Stukje opera. Mwegh. De ijzige zangeres komt er weer bij en het nummer wordt langzaam een bolwerk van potsierlijke muziek. De groep lijkt zelf ook niet echt te weten wat voor muziek ze willen maken. Gekke (futuristische) ruis mag echter niet ontbreken.

Met de derde dag, Pain, sluit Ayreon de plaat voor mij zeer waardig af. Weer lekker rustig beginnen en maar toewerken naar die Within Temptation-achtige climax. Heerlijke muziek voor het songfestival. Lekker zwaaien met je vlag van Azerbeidzjan. Uiteindelijk in de middenmoot eindigen en door naar het bal waar alle mannen in strakke pakjes, vrouwen met weinig om het lijf en groepen in identieke boswachterkostuums ze met een lach op het gezicht ontvangen.

Lang leven de kitsch. Lang leven de watjesmetal.

Een dubbelalbum van Ayreon beluisteren, dat wens ik niemand toe

Wel een leuk topic dit en ook een mooie lijst, waarvan ik al redelijk wat ken. Heb geen tijd om mee te doen, maar zal het wel volgen.

avatar van Teunnis
Ik ben blij dat het nog een lange weg naar 249 is

avatar van Rhythm & Poetry
Als iedereen nu gewoon een stukje van die plaat checkt. Dan kunnen we toch tot een gezamenlijk oordeel komen.

avatar van Teunnis
Zouden de mods het goed vinden als we dan 1 stem uitbrengen?

avatar van Rhythm & Poetry
Als we een nieuw account aanmaken wel.

Ik heb de plaat al meermalen moeten luisteren (mijn broertje was in die periode nogal into metal - zo ook deze plaat) en beoordeeld met 2* Eerder omdat ie nog ergens wel iets hilarisch heeft, maar vooral erg lang en op den duur vervelend is. Zou het zeker niemand aanraden, tenzij je van carnavalsmetal houdt...

avatar van niels94
Haha, heerlijke recensie! Wat voor metal is het? Power metal of iets dergelijks? De naam Within Temptation is gevallen, dus zal ik het waarschijnlijk ook verschrikkelijk vinden. Doe dan maar hardcore Meshuggah, of niet, Rob?

avatar van Rhythm & Poetry
Het is een beetje de muziek die je hoort op het songfestival. Van die theatrale softe metal. Vrouw-in-een-lange-zwarte-jurk-met-uitgelopen-mascarametal.

avatar van Don Cappuccino
Rob, respect dat je 15 minuten Aryeon hebt volgehouden! Ik kom niet verder dan 5 minuten.

avatar van Teunnis
Als een iemand zich opoffert door hem helemaal beluisterd en een laag cijfer geeft dan valt hij uit de Tip 250 en hoeft de rest hem niet meer te beluisteren.

avatar van herman
Misschien iets voor een CSL dan? Gedeelde smart is halve smart.

avatar van Teunnis
Vind ik een leuk idee, kan best hilarisch worden denk.

avatar van chevy93
Teunnis schreef:
Als een iemand zich opoffert door hem helemaal beluisterd en een laag cijfer geeft dan valt hij uit de Tip 250 en hoeft de rest hem niet meer te beluisteren.
Wat nou als die persoon hem te gek vindt, dan komt die er nooit meer uit.

avatar van Teunnis
Direct elimineren!

avatar van Snoeperd
#3 Neurosis - The Eye Of Every Storm


(afbeelding)


Jaar: 2004
Gemiddelde: 4,24
Aantal stemmen: 104
Genre: Metal (Atmospheric Sludge Metal, Post-Metal)

Tracklist:

1. Burn (7:09)
2.No River to Take Me Home (8:45)
3.The Eye of Every Storm (11:59)
4.Left to Wander (8:13)
5.Shelter (5:20)
6.A Season in the Sky (9:53)
7.Bridges (11:38)
8.I Can See You (6:09)
totale tijdsduur: 1:09:06

Bandleden:

Steve Von Till: Vocal, Guitar, Filtered & Textured Sounds
Scott Kelly: Vocal, Guitar
Noah Landis: Organ, Piano, Synth, Sampler, Atmospheric Sounds & Effects
Josh Graham: Visual Media
Dave Edwardson: Bass, Moog
Jason Roeder: Drums, Percussion

Recensie:

Neurosis is een vrij grote naam binnen de metalwereld, wat niet gek is met een tien albums rijke discografie waarvan de laatste acht steevast erg goed worden ontvangen. Na twee albums werd hardcore punk ingeruild voor een doom metal -en sludge metal-sound. Wat deze sound inhoudt wil ik ontdekken met deze plaat. The Eye Of The Every Storm is een buitenbeentje in het oeuvre van Neurosis, heb ik me laten vertellen, vanwege het ontbreken van grunts en een wat lomere sound. Voor mij blijkt dit buitenbeentje een ideale instapper als Neurosis-onbekende.

Waar op de albumpagina nogal eens de ontoegankelijkheid van deze plaat wordt opgemerkt, vind ik dit juist erg meevallen. Ik durf het begin van Burn zelfs erg pakkend te noemen. 'You Will Lie In The Snow' is een onvervalste meezinger eerste klas. Wat zeker niet wil zeggen dat het een vrolijke boel is, nee, mede door de donderslagen voel je meteen de duisterheid van het album. Burn is een wonderschone opener met fantastische 'stille' passages in contrast met flinke erupties. De eerste is nog wat beheerst als je het vergelijkt met de tweede, wat een energie komt daar ineens vrij, mede ook veroorzaakt door de geweldige zang die deze climax inluidt.

Na de opener horen we een volgende sterke riff. Deze riff is erg zwaar en ook aan de lome kant, dit lijkt mij als niet-kenner van doom -en sludge metal zeker een kenmerk voor dit soort metal. Om deze sterke en lome riff kan je erg veel heen bouwen, en daar maakt Neurosis dan ook zeker gebruik van. Waar in het begin enkel een riff te horen is, wordt dit daarna op geweldige manier uitgebouwd met drums en een riff die de boel wat versneld. De riff van het begin kan je natuurlijk ook even weglaten, om hem daarna weer terug te laten komen, geweldig moment is dat.
Dit nummer is vooral door toedoen van de gave riff een erg interessant nummer.

Het titelnummer blinkt wat mij betreft wat minder uit qua riffs, maar wel vanwege de zang. Deze cleane zang is zeer duister, wat zeker past bij de donkere instrumentatie en teksten. Maar de zang is dan ook weer niet overdreven zwaar te noemen, juist erg rustgevend, en tegelijkertijd spannend. Ook de samenzangen op dit nummer zijn erg indrukwekkend.
In een stukje daarna is de genoemde zang wel zeker zwaar, maar volgens mij betreft het dan ook een andere zanger. Dit rustige stukje is erg vet door de fijn gevonden diepe bas die de schorre, zware zang ondersteunt. The Eye Of Every Storm komt vooral los in het tweede deel en dat deel bevalt me dan ook iets beter dan het eerste stuk wat toch pas op gang komt nadat de eerste samenzangen ten gehore zijn gebracht.

Left To Wander start gruizig, als een herfststorm. Dit gruizige stuk ruilt zich daarna om voor een zeer helder stuk, die zich op zijn beurt om ruilt in een beest van een refrein. Uit de refrein en de tekst wordt duidelijk dat het om wel meer dan een simpele herftstorm gaat. Het lijkt of het vergaan van de wereld bezongen wordt. Dat doen ze met veel overtuigingskracht, getuige het refrein. De aarde is weg zoals we hem kennen, de spaarzame wezens die het hebben overleeft zijn veroordeeld tot het zwerven in leegte. Er is niets meer.

Het vergaan van de wereld is een thema dat wel vaker wordt aangesneden in nummers. Een opener als Burn bijvoorbeeld beschrijft het verdwijnen van de hitte van de zon. En ook in verdere teksten draait het om het vergaan van de wereld en het leven in een eventuele 'nieuwe' wereld.
Shelter is het instrumentale vervolg van Left To Wander. En zoals de titel al lijkt te voorspellen is het ten opzichte van Left To Wander een rustiger nummer dat enkel één tempoversnellinkje heeft. Een mooi instrumentaaltje, maar toch meer een tussendoortje.

A Season In The Sky is weer een nummer van lengte en blijft lang voortkabbelen. De instrumentatie is sfeerzettend, maar de tekst doet daar nog eens een schepje bovenop. Je hoeft je niet eens te verdiepen in de tekst, om te zien en horen hoe een tekst de sfeer van een nummer kan bepalen samen met de instrumentatie. Duistere zinnen komen voorbij als 'the sky opened and the blood flowed'. Mysterieus en onheilspellend, net als de instrumentatie op eigenlijk het hele album. A Season In The Sky trapt nergens vol het pedaal in, maar wanneer het pedaal even flink wordt ingedrukt is dat voor mij al genoeg, een ontzettend vette riff en de heerlijk afwisselende drums zijn voor mij al ruim genoeg.

Bridges draait naast de gitaren en de (erg vette) drums ook grotendeels om de piano. De piano geeft tonen om ongeveer de seconde die wonderwel een prachtige melodie vormen. Die in combinatie met de al gezegde gave drums op de achtergrond een geweldige basis voor het nummer vormen. De onderhuidse spanning in dit nummer is perfect, als een goede thriller. Ook dit nummer heeft weer zo'n tekst die sterk beeldelementen kan oproepen die de sfeer bepalen, En zelfs erg dreigend kunnen zijn. Het tweede deel van het nummer stijgt je door de combinatie van harde instrumentatie en de schorre zang van een paar nummers terug je de stuipen op het lijf. Bridges is zeker een hoogtepunt op dit album: spannend, origineel met de piano, lekker hard en van grote schoonheid.

I Can See You sluit dit album af. Na Bridges, maar zeker geen moster na de maaltijd. Lang lijkt dit een rustig, akoestisch besluit te worden. Het start met een rustig en emotioneel gedeelte, waarin het verlies van medemensen bezongen wordt. Het akoestische geluid wordt nog ingeruild voor een laatste climax. Een erg fijne laatste climax, maar wel een die nog duidelijk moet groeien bij mij.

The Eye Of Every Storm heeft mij verbaasd, ik had niet verwacht dat dit zó goed zou zijn. Nu al vind ik ieder nummer indrukwekkend of indrukwekkende delen bevatten. En als de echte emotionele klik met dit album er nog bij komt kan dit album echt tot mijn favorieten gaan behoren. Nu zijn die momenten er al zeker, bij klasbakken als No River To Take Me Home en Bridges, maar dit zou nog heviger kunnen worden, nog spannender, nog energieker, nog mooier.

4* met zeker kans op meer.

avatar van Don Cappuccino
En uiteindelijk zal iedereen fan van Neurosis worden. Zelfs Rob.

avatar van niels94
Joepie! Joep vindt het goed Alleen jammer dat je het slotnummer, één van de allermooiste ooit, zo tussen neus en lippen door noemt

avatar van Snoeperd
Valt wel mee toch? Zeg ook dat het nog moet groeien

avatar van Snoeperd
#4 Otis Redding - Otis Blue: Otis Redding Sings Soul


(afbeelding)


Jaar: 1965
Gemiddelde: 4,23
Aantal stemmen: 204
Genre: Soul

Tracklist:

1.Ole Man Trouble (2:36)
2.Respect (2:05)
3.Change Is Gonna Come (4:13)
4.Down in the Valley (2:56)
5.I've Been Loving You Too Long (2:59)
6.Shake (2:37)
7.My Girl (2:53)
8.Wonderful World (3:09)
9.Rock Me Baby (3:22)
10.(I Can't Get No) Satisfaction (2:43)
11.You Don't Miss Your Water (2:49)
totaal: 32:22

Bandleden:

Otis Redding – vocals
Steve Cropper – guitar, producer
Donald Dunn – bass
Isaac Hayes – keyboards, producer
Al Jackson, Jr. – drums
Wayne Jackson – trumpet
Andrew Love – tenor saxophone
Gene Miller – trumpet
Fred Newman – baritone saxophone

Recensie:

Otis Redding is een van de vaandeldragers van de soul en heeft in zijn helaas korte carrière een geweldig oeuvre achtergelaten. In zijn carrière was er geen rem op de soulmachine die Otis Redding heette en hij produceerde in vier jaar zes albums. Toch is soul in de jaren '60 een genre wat het naar mijn mening vooral van de singles moet hebben. Maar Otis Redding is toch een klein beetje een uitzondering op die regel, want Otis Blue is over de gehele linie een behoorlijk goed album.

Wat mij een beetje tegenstaat bij soulalbums is dat vaak het merendeel van de nummers niet zelf geschreven is. Ook op dit album is dat het geval. Drie van de elf nummers schreef hij, de rest niet. De opener Ole Man Trouble is dan wel een geheel eigen nummer, het is meteen een zeer sterk begin met een inventief blazersdeuntje. Als je van warme soul houdt weet je meteen dat het goed zit na het eerste nummer.

Ook het eigen geschreven Respect is een pareltje en eigenlijk nog beter dan de opening. Ik vind Otis vaak op zijn best met zijn swingsoul. En deze song valt duidelijk in deze categorie. Vooral de eerste regels van Respect knallen er meteen in.

Het derde nummer is wereldberoemd, maar niet door toedoen van Otis Redding. Sam Cooke schreef dit geweldige nummer. En hoe cliché het ook is, het origineel blijft het beste en dat is hier niet anders. Otis Redding doet zijn best maar de versie van Sam Cooke bevat meer emotie en de strijkers die in Sam Cooke's versie juist zo mooi zijn, zijn hier grotendeels weggelaten. Niet dat dit meteen heel slecht is. Otis Redding en zijn huisband maken er toch wel een goede versie van.

Deze huisband van Otis zijn de welbekende Booker T And The MG's aangevuld met de ook zeker niet misselijke, vrij briljante labelband de Mar-Keys. Het rijke geluid waarmee zij Otis ondersteunen is goed te horen op Down In The Valley. Op dit nummer hoor je de chemie tussen Redding en de band uitermate goed.

Maar niet zo goed als op de grootse single I've Been Loving You Too Long. Hier vullen Otis en de band elkaar perfect aan. Prachtige stiltes als Otis zijn vocale kunsten ten toonspreid en wanneer Otis zijn mond dichthoudt doen de Mar-Keys dat. Ik vind het geweldig hoe zij steeds de catchy wat hardere stukken invullen. Otis Redding mag dan maar drie songs zelf hebben geschreven, deze vormen duidelijk de beste songs van de eerste helft van het album.

De titel zegt shake, Otis doet een shake. Dit nummer is weer de typische swingsoul waar ik het bij Respect al over had. Otis moet live echt een knaller van jewelste zijn geweest en wat was ik daar graag bij geweest. Maar ook in de studio gaat Otis Redding als een beest tekeer, met natuurlijk zijn kenmerkende stemtrucje die vaak terugkomt in dit nummer.

De ongekende vocale klasse van Otis Redding komt naar voren in My Girl. Een prachtig liefdesliedje wat mij pas later is gaan opvallen. De stem van Redding klinkt hier ontzettend liefdevol en brengt My Girl zo overtuigend dat je zou denken dat hij het zelf voor zijn geliefde heeft geschreven.

Wonderful World kende ik al van Sam Cooke's album Ain't That Good News. Maar stiekem vind ik de versie van Otis Redding beter. Sam Cooke klinkt namelijk op diens versie vrij monotoon waardoor het nummer me in zijn versie niet echt opviel. Otis Redding vind ik veel krachtiger klinken en ook de rauwheid in zijn stem past meer bij dit nummer. Het verschil in klasse kan je bij gelijk de eerste zin van het nummer al horen.

Kant 2 staat vol covers. Maar Redding weet wel van goede nummers uitkiezen. Rock Me Baby bevat een fantastische bluesy riff waarmee Booker T. & the MG's zelfs gemakkelijk zonder Otis een hit mee hadden kunnen scoren. Want deze instrumentatie wordt met erg veel gevoel en klasse gespeeld. Otis is een goede aanvulling op dit instrumentale feestje, want zijn vocalen in combinatie met het pittige gitaartje een erg gaaf effect.

Op Satisfaction covert Otis Redding de Stones. En ik ben er nog steeds niet uit wat ik zelf de beste versie vind. Ik hou erg van het enigszins kale maar zeer energieke nummer van de Rolling Stones, maar het lekker rijk aangeklede en soulvollere nummer van Otis heeft ook erg veel charme.

You Don't Miss Me Water is natuurlijk al een vette soulklassieker van William Bell. De band van Otis Redding voegt daar een aantal erg fijne blazersstukjes aan toe. En ook Otis Redding laat voor de laatste keer op dit album zien waar hij allemaal tot in staat is. You Don't Miss Me Water is zeker niet het beste nummer op dit album, maar bevestigd wel het constant hoge niveau op dit album.

Waar ik eerst, ik ken dit album al zeker twee jaar, nooit helemaal weg ben geweest van deze plaat. Deels vanwege het feit dat er veel covers op staan, maar ook waren mijn favorieten beperkt. Nu ik het album deze dagen weer intensief heb beluisterd valt mij eigenlijk pas de klasse op die in dit album verborgen zit en mag dit album wat mij betreft zeker in de rij van soulklassiekers worden gezet. Al mag Otis Redding op albumniveau niet tippen aan bijvoorbeeld Marvin Gaye's What's Going On, Curtis' Curtis en Michael Kiwanúka's Home Again.

4*

avatar van Rhythm & Poetry
248. Cocteau Twins - Garlands - 1982 : 4.00 - 176


(afbeelding)

Een wijs man zei me ooit: na het zoet komt het zuur. Niks daarvan. Na mijn zure ervaring met de blije metalopera van weet ik veel hoe die artiest/groep heet, nu: Cocteau Twins. Wat is het? Electropop uit de jaren '80? Geen idee. Ik heb daar geen verstand van.

Ik hoor echo's. Op steeds dezelfde instrumentatie. En een vrouwenstem, die kil en zonder beleving zingt. Van echt heel ver weg. En onder een viaduct denk ik. Dat verklaart die rare echo's of wat het ook mag zijn. Is dit toevallig Jerney Kaagman? Die maakte ook van dit soort muziek heb ik eens vernomen.

En als ik dan uiteindelijk in slaap ben gevallen en mijn kwijl zich over het toetsenbord verspreidt en voor kortsluiting en elektrische schokken zorgt word ik weer wakker. Ergens aan het einde van de plaat. Het klinkt godverdomme hetzelfde als de eerdere nummers. En dan zegt men dat hiphop eentonig is. Mijn god.

Kusjes. Rob.

avatar van Snoeperd


Toch jammer dat je de Cocteau Twins niet zo goed vind. Vind de zang zelf wel mooi, bij een nummer als Ivo bijvoorbeeld.

avatar van Rhythm & Poetry
Ach je weet wat ze zeggen. Vind je het goed? Ja? Ivo nie hè?

Gast
geplaatst: vandaag om 23:45 uur

geplaatst: vandaag om 23:45 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.