Dr. Dre - The Chronic (1992)

Mijn 3,5* was echt wel te min voor deze classic.

Heerlijke beats en erg goede style en delivery van de MC's. Dr. Dre heb ik nooit een goede rapper gevonden dus erg fijn dat hier veel gastartiesten opstaan die allemaal mooi opgaan in het geheel. De sterkste is uiteraard Snoop Dogg. Die flowt, rapt en zingt zich hier de HipHop Hall of Fame in. Zijn "Doggystyle" van een jaar later zou dat alleen maar nog meer bevestigen.

The Chronic (Intro), Fuck with Dre day, Let Me Ride, Nothin but a G' thang, A Nigga with a Gun, Stranded on Death Row en The Roach zijn in mijn oren de sterkste tracks. Speciale vermelding voor The Day The Niggaz Took over wat gewoon de soundtrack zou moeten zijn van de rellen in 92'.
Fantastisch nummer.

De teksten zijn seksistisch, vrouwonvriendelijk, homofoob en geweldadig en waren onderwerp van veel talkshows destijds maar zijn natuurlijk ook een weergave van het L.A. van die mensen. South Central en Compton waren/zijn geen toffe buurten en net zoals hun Eastcoastcollega's vertellen ze gewoon over wat ze zien of horen. Ik trek altijd graag de vergelijking met Johnny Cash, Bob Marley en Kurt Cobain. De eerste 2 wouden ook geen man in het echt neerschieten in respectievelijk Folsom prison Blues en I Shot the Sherrif. En Cobain vertelde "Polly" vanuit het standpunt van de verkrachter. Ook een beetje ongemakkelijk en een mindfuck voor de luisteraar...Hier doen ze hetzelfde maar vanuit perspectief van drugsdealers en bendeleden. Is het verhalenvertellend of verheerlijkend? Het is een dunne grens af en toe en het ene sluit het andere niet uit natuurlijk.
GangstaRap is een stroming en een kunstvorm en deze zorgt net voor wat meer controverse en is ideaal voer voor conservatieve geesten om een heel genre en cultuur aan te vallen en definiëren. Wat ze met PMRC en andere censuurorganisaties ook gedaan hebben en daarom en alleen daarom neig ik soms ook om deze plaat en bij uitbreiding de hele G-Funk/GangstaRap minder hoog aan te slaan dan lyrics van zovele anderen. Het is jammer dat sommigen Rap en HipHop direct met deze vertakking gaan vergelijken, alsof er niets anders is. Niet alle Rock bezingt sex en auto's, niet elke Countrysong gaat over alcoholmisbruik en liefdesverdriet, niet elk Reggaenummer gaat over de verheerlijking van Wiet enzoverder...
Het is niet perse eerlijk commentaar want deze zijstroming heeft ons ook magistrale muziek gebracht. Nog steeds ontploft elke dansvloer bij de eerste tonen van Still Dre, California Love of The Next Episode en dat is niet minder dan terecht maar het is maar een onderdeel van een cultuur die zoveel te bieden heeft. Wij hier weten dat want wij graven door in dit genre. Anderen, zowel positieve als negatieve, zien alleen maar de bovenlaag en kijken niet verder dan wat ze wordt aangeboden en dan is het makkelijk aanvallen natuurlijk.

Eindconclussie : van 3,5* naar 4* ☺ De ultieme Westcoastplaat? The Chronic is altijd Top3 materiaal voor zo een lijstje.

Mooi stukje...je weet ook nog eens vrij goed te verwoorden hoe ik het ook ervaar.

Had het album 4 sterren gegeven als er nog een paar nummers op hadden gestaan zoals Nuthin' but a G Thang. Let Me Ride is ook leuk, maar vind ik minder dan het nummer waaruit gesampled is, Mothership Connection (Star Child) van Parliament. Wel veel infantiele lyrics, maar dat lijkt eigen aan het genre.

Die teksten neem ik niet serieus. Ik kan er altijd wel erg om lachen. Kennelijk waren we destijds minder snel gekwetst als nu. Qua achtergrondgeluiden is het vrij leidend geweest in dat G-Funk gebeuren. In die zin een belangrijke plaat. En ook Snoop werd gelanceerd door dit plaatje. The Chronic is is niet die bij tijd en wijlen erg leuk om aan te hebben. Al was het maar voor de herinnering aan mijn schooltijd.

Sinds vandaag staat deze plaat eindelijk op Spotify.

Vandaag eindelijk weer eens van begin tot eind beluisterd dankzij Spotify (eerste album op musicmeter maar nu pas op Spotify, foei!) en hoe lekker klinkt dit dan op 4/20 .

Geniaal album, hulde. Dikke kus

Dr. Dre’s ‘The Chronic’: A 4/20 deep dive into the album that changed hip-hop forever.

Feest, biatch!

And everybody's celebratin'!

In mijn boekje is dit een van de hiphop platen met de meest iconische productie. Die zware beats gecombineerd met die funky instrumentals, hét geluid van een inmiddels overgewaaid hiphop-tijdperk. De teksten zijn zo over-the-top en bizar dat, ondanks de lugubere en controversiële insteek, het haast een cartooneske karakter krijgt. Dr. Dre en zijn kompaan leven in zijn eigen geanimeerde ghetto wereld, zijn daar de gekste on the block en verzoeken al hun tegenstanders op de knieën te gaan. Afijn de teksten op het album zijn wat bijzaak voor mij, het is vooral de productie die de show steelt. En Snoop Dogg, levert hier misschien wel (een van) zijn sterkste performances. Eerste helft van het album is gevuld met een paar rechtstreekse klassiekers, die nog steeds ferm overeind blijven en ook zullen blijven vermoed ik zo.

Er is maar weinig hiphop die ik lust. Vooral die van na 1990 niet. Daarom dit album ook nooit opgezocht. Sowieso dacht ik bij Dr Dre altijd aan zijn hitjes uit 2000 die me bepaald niet aanspreken.

Maar ik hoorde deze toevallig uit de speaker van een collega en dat is toch wel een hele aangename verrassing. Erg fijne cd met een fantastische productie en een lekkere sfeer. Dit klnikt als een mooi geheel en brengt je een duidelijk gevoel van een relaxte middag in een coffeeshop of iets dergelijks. Daarom een vijfpunter.

Top materiaal!

De eerste mijlpaal.

Voordat The Chronic het daglicht zag is er ook genoeg moois uitgekomen in Hip Hop maar ik moet eerlijk toegeven dat ik er bitter weinig van ken als we verder terug in de tijd gaan. Dr. Dre zelf heeft bijvoorbeeld met N.W.A. ook genoeg geweldig materiaal uitgebracht maar voor mij begint het toch pas écht met dit album hoor, chronologisch gezien m'n eerste (lees: oudste) klassieker.

Wanneer dit debuutalbum uitkwam was ik 2 jaar oud dus ik heb dit pas een stuk later leren kennen, volledig heb ik het ook pas beluisterd nadat ik al goed bekend was met haar opvolger. Wel kende ik de singles uiteraard, voornamelijk door Grand Theft Auto: San Andreas.

Dit is heerlijk hoor, magistraal. Dr. Dre en Snoop Dogg leveren met dit project G-funk af van de bovenste plank. Snoop mag dan niet gecrediteerd zijn als hoofdartiest maar aangezien hij op bijna elk nummer te horen is zie ik dit ook een beetje als zijn CD.
Na UGK toch mijn favoriete duo in het genre.

Ontzettend strak geproduceerd door de gastheer en de gastartiesten passen allen subliem op de liederen. Persoonlijk vind ik dit ook het eerste Hip Hop-album dat minder gedateerd klinkt. Veel albums van de jaren 80 en begin jaren 90 klinken, voor mij, wel heel gedateerd en dit meesterwerk klinkt heel wat nieuwer en revolutionairder dan andere projecten dat die periode het daglicht zagen.

Net zoals op 2001 vind ik de seks-skit (The Doctor's Office) volledig overbodig, ook de andere skits vind ik minder leuk dan diegenen op de opvolger.

Uitmuntend (solo)debuut van Dr. Dre én van zijn voormalig label Death Row Records.

4,5*

Sinds vandaag weer terug op streamingdiensten!