Talking Heads - Remain in Light (1980)

Inderdaad nerveuze muziek, waar ik normaal gezien gek van wordt, maar dit is de uitzondering. Speciale plaat.

Er zijn grotere specialisten inzake Byrne en Eno dan ik.

Maar ik zag het zo: David en Brian slaan de handen in elkaar, verzamelen gastmuzikanten om zich heen
en een aantal nummers blijken achteraf gezien eerder in een Talking Heads context te passen
en belanden op Remain in Light. De andere tracks gaan naar hun duo-project.

De compositorische inbreng van de andere Heads blijft eerder beperkt.
Dat wordt ruimschoots goedgemaakt op de springerige opvolger Speaking in Tongues,
een plaat die klinkt als een Tom Tom Club product op tekst van opper-head Byrne.

Laat ik even ernaast zetten wat ik weet: Talking Heads - Full Concert - 11/04/80 - Capitol Theatre (OFFICIAL) - YouTube geeft een concerterende Talking Heads in hun thuisomgeving (NY) met een tracklist en een bezetting die nagenoeg overeenkomt met het concert dat ik heb bijgewoond in de Jaap Edenhal okt 1980.

Dát NL concert vond plaats 1 mnd na het verschijnen van dit album en het concert op YouTube was 1-2 mnd voor het opnemen van Remain in Light in juli/aug in Nassau (op The Bahamas). Eno/Byrne lieten de band kennis maken met de polyritmiek van Afrikaanse songs (Fela Kuti) en al spoedig besefte men dat dit live nooit goed te brengen zou zijn met een four piece band. Voor mij was dit (vroege) YouTube-concert ook een eyeopener, omdat ik altijd dacht dat het besluit om met zovelen te gaan toeren voortvloeide uit de wens om het album live goed te kunnen brengen.

Blijkt dus dat ze al voor de opnamen live met veel musici werkten.

Het idee achter my life is in zeker opzicht te vergelijken met het idee van ready-mades (denk Marcel Duchamp) en objet trouvé in beeldende kunst: je neemt een alledaags object (champagneflessenstandaard) en stelt dit tentoon alsof het kunst is. Door iets in een ander kader te plaatsen krijgt het een andere betekenis. Eno/Byrne hadden opnames van div evangelisten en begonnen te spelen met het idee daar iets mee te doen, integreren in muziek, beats eronder. Dat nummer met die sample van die exorcist ("Jezebel in ... out") vind ik heel intrigerend. Ze hebben dus gebruik gemaakt van 'gevonden' materiaal. Om copyright issues te vermijden is één nummer - ik meen "Qu'ran" op sommige releases vervangen - zie ook My Life in the Bush of Ghosts (album) - Wikipedia, the free encyclopedia - en.wikipedia.org

Kan het bijna niet geloven, maar het lijkt er op dat Mjuman hier een behoorlijke blunder maakt wat betreft data.

De opnames van Youtube zijn wel degelijk van na de release van Remain In Light, die uitkwam rond 8 oktober 1980.
Wellicht dat de plaat in NL enige tijd later uitkwam nauurlijk, in dat geval heeft Mjuman toch weer gelijk.
De Capitol Theatre opnames zijn van 4 november 1980 en niet van 11 april 1980, zoals Mjuman lijkt te denken.

Tevens was concert in Jaap Edenhal niet in oktober, maar op 11 december 1980 volgens deze site.

Vergissing lijkt me het niet-Stalinistische woord - en een begrijpelijke zal ik zo uitleggen: voortvloeiend uit de US-datum notatie: maand en dag worden omgedraaid tav de onze: 9-11 is daar elf september (11/9 in ons Europese boek); 11/04 = 4 november in hun notitie. Overigens was het publiek daar aanmerkelijk tammer dan hier in A'dam en Rome Ik voel me niet geroepen m'n koffer te pakken voor de Gulag-archipel

En de precieze concertdatum was ik even kwijt en heb ik niet nagezocht; het was in het najaar/herfst; in het voorprogramma hier zaten Pearl Harbor & The Explosions en B-52's (heb die avond tweemaal de treinreis naar A'dam gemaakt - was aanvankelijk de tickets vergeten )
Het leek me al zo sterk dat die band in april zo sterk in de steigers stond voor een tour in een Europa een half jaar later

Het eerste stuk van mijn post kan op de schop; die US-live opname dateert van ná de albumrelease. Tracklist en bezetting is wél identiek aan die van een maand later in Mokum.

Na dit album ging men zich meer richten op andere projecten.
Live was er ook niet meer zozeer een groep van 4 personen, maar meer een Talking Heads Orkest.
Het duurde ook veel langer voordat er een nieuw studio album uit kwam.
Als Stop Making Sense niet zo succesvol was, dan denk ik dat Byrne al veel eerder solo was gegaan.

Het ligt complexer - Stop Making Sense was niet de meetlat van de groep; dat was Speaking in Tongues. De andere bandleden eisten van Byrne dat het echt een groepsplaat zou worden of dat ie anders zijn biezen zou pakken. Aan de ene kant valt Speaking tegen - al doe je dat album daarmee tekort - aan de andere kant, kijkend naar de achtergrond, is het een prima groepsalbum. Weymouth heeft ooit gezegd dat ze betwijfelde of Byrne echt in staat was om zich aan iemand te hechten; ze heeft 'em ook een unlikeable person genoemd. Chris, haar echtgenoot sinds de late seventies, en Jerry kunnen het verder goed met vinden en hebben in '96 nog The Heads - No Talking Just Head (1996) opgenomen. Byrne heeft toe alles eraan gedaan om te bewerkstelligen dat dit album en de aansluitende toer zonder Talking in de bandnaam was.

"Listening Wind" is een mooi liedje. Ik zal dit album maar weer eens uit de kast trekken. Het heeft te weinig draaiuren gemaakt tot nu toe! Zonde!

Ik las zojuist dat The Overload een poging was om Joy Division te imiteren, zonder dat één van de leden van de band daadwerkelijk bekend was met de muziek van Joy Division. Het was gebaseerd op hun idee hoe de muziek van Joy Division ongeveer zou klinken, afgaande op hoe het in de media, in muziektijdschrijften en dergelijke werd omschreven.

Als dat waar is, is het knap gedaan. Ik krijg er inderdaad nogal een Joy Division-gevoel bij. Doet wat denken aan bijvoorbeeld The Eternal.

Geloof je het zelf?

Precies, dat kan namelijk helemaal niet.
Het is overigens een weid verspreid sprookje, maar TH en Eno waren zo met muziek bezig en JD was vanaf 1979 (UP) zo hot .

Ja, waarom niet?

zie boven, Talking Heads en Eno snoven alle muziek op die er maar beschikbaar was.
Joy Division was zeker vanaf 1979 de band en stond in alle bladen.
Het is overigens een gebruikelijke reactie van popmuzikanten als ze geconfronteerd worden met kopiëren van muziek of een stijl om dan te antwoorden dat zij de bewuste band nog nooit gehoord hebben.
Editors werden ook met Joy Division vergeleken bij hun debuut, ook zij hadden nooit naar Joy Division geluisterd

Ik weet het niet, het lijkt me niet onmogelijk.

Arrie even Candidate en Overload achter elkaar draaien.

Het lijkt mij niet ondenkbaar dat het David Byrne in 1979 een leuk idee leek om op basis van omschrijvingen van de muziek van JD een interpretatie te maken van hoe hij zou denken dat die muziek zou klinken. Gewoon als een creatief experimentje.

Vind het ook niet ondenkbaar dat zij de muziek van JD nog niet gehoord hadden, aangezien het denk ik ook wel even heeft geduurd voor het succes van JD de VS bereikte. We weten natuurlijk ook niet precies wanneer TH het nummer hebben geschreven. Dus vind het net als Arrie zeker niet onmogelijk.

Rare discussie toch maar weer, gebaseerd op een uiterst naïeve veronderstelling dat noch Byrne noch Eno het werk van Joy Division zouden kennen. En dat, beste muziekvrinden, is ronduit bizar. Intellectuele creatieven zoals Byrne en Eno halen hun inspiratie overal vandaan. Eerlijk gezegd moet je als Brit in 1979/80 onder paddestoel 12 geleefd hebben als je Joy Division niet kende.

In 1979/1980 was er nog geen alomtoegankelijk internet, maar er waren cassettes en die kon je ook met de post versturen en als producer zal Eno zeker op de hoogte geweest zijn van het werk van Martin Hannett (gewone pure vakkennis). Naast polyritmiek hielden Byrne en Eno zich ook bezig met 'uitgeklede ritmes'.

Talking Heads zat als band ook in de periferie van de 'no wave' beweging, de US-uitvoering van wave - CBGB's was een bijv bekende venue voor Byrne en consorten. More Songs ... kan je probleemloos naast XTC - Go2 leggen, qua thematiek en neurotenwave.

Al vaker gezegd: het is niet echt boeiend wat een artiest zegt over de intenties van zijn werk - i.e. the creative fallacy - eenmaal gereleast gaat een werk zijn eigen leven leiden. Mij interesseert het geen iota wat en hoe achter The Overload zit, ik vind het een prima song, die goed past binnen de context van het album.

Byrne en Eno toedichten niet bekend te zijn met het werk van Hannett/Joy Division is voor mij goed voor een nominatie voor de SKA (Slappe Komkommer Award) van de week.

Kan je vinden, ik vind het wél interessant.

Verder zal ik maar m'n mond houden voor ik nog meer volstrekt belachelijke dingen zeg, en iedereen over me heen krijg.

Het is niet verkeerd om dingen te (kunnen) plaatsen in een context. De een heeft meer behoefte aan biografische info dan de ander. Ik heb er zelf een enorme hekel aan als muziek - en dat zie je hier heel veel - puur vanuit de biografie van de artiest wordt verklaard - dan denk ik bij JD bijv "daar heb je weer dat eeuwige hineininterpretieren": iedereen wil de teksten van Curtis koppelen aan zijn ontijdig verscheiden. De songs (teksten) daarentegen zijn juist veel sterker en veel meer dan een egodocument - ze hebben een universele waarde, omdat ze verwijzen naar gevoelens die heel veel mensen wel eens hebben.

Er zijn genoeg artiesten die een bloedgoed nummer hebben geschreven en er gaandeweg een echte hekel aan hebben gekregen, maar voor hun fans blijven ze het nummer toch spelen.

Mocht je geïnteresseerd zijn in het creatieve proces van songwriting, wil ik je dit boek Isle of Noises: Conversations with great British songwriters: Amazon.co.uk: Daniel Rachel: 9781447226758: Books aanraden - heb het zelf ook met instemming gelezen (ben bijv een groot fan van Paul Weller als songwriter).

Qua muziek zou ik je een peak in de catalogus van ZE willen aanraden: Was Not Was, Lizzy Mercier Descloux, Dr Buzzards, James White bijv

Mjuman

Wat betreft Joy Division ben ik het helemaal met je eens. Alles wordt maar aan zijn zelfmoord gelinkt. Curtis had vaak ook juist observerende teksten, die helemaal niet over hemzelf gingen.

En dat boek ziet er zeer interessant uit! Ik zet hem op mijn verlanglijst, wie weet, ik ben immers bijna jarig. Daar staat overigens ook al How Music Works van David Byrne op, heb je die toevallig ook gelezen, Mjuman?

Helemaal mee eens. Daarbij komt ook nog dat ik die teksten het beste vind die ik net niet helemaal begrijp. En dat laatste beetje ongrijpbaarheid werkt als kruipolie voor mijn fantasie en respect voor de schrijver.

Behoorlijk geniaal, probeer hier maar eens stil bij te zitten.

Overigens vind ik die 'unfinished outtakes' niet bepaald een meerwaarde. Stukken minder dan rest van de plaat.

Dat is eigenlijk het beste aan de plaat.

Heeft mij jaren gekost om dit album te "begrijpen" maar uiteindelijk is het muntje wel gevallen.
Waar een plaat als Stop making Sense direct een goede indruk achterliet, vond ik dit een tijdlang maar een soort gepriegel m.u.v het geweldige Once In A Lifetime.
Vanavond 2 x achter elkaar herbeluisterd, het album heeft in de loop der jaren te weinig aandacht van me gekregen, onterecht naar nu blijkt, zeker Listening Wind & Crosseyed & Painlesss zijn hoogtepunten van een plaat die eigenlijk swingt als de neten.
Het fraaie donkere The Overload is ook de moeite van het vermelden waard.

Ik heb hetzelfde. Heb 5 jaar terug dit album geluisterd en vond het toen maar 2.5 waard omdat het zo druk en een beetje raar was. Nu luister ik het opnieuw en in één keer klinkt het allemaal tamelijk briljant. Spannende muziek met lekkere bas en intelligente lyrics. Zie deze nog wel doorgroeien tot een 4.5 voor mij.

Weer een klassieker waar ik eindelijk voor ben gaan zitten. Maar deze legt het voorlopig toch af tegen andere klassiekers uit de jaren '80 van bijvoorbeeld The Smiths, The Cure en The Sound. De eerste 4 tracks van dit album vind ik geniaal en zoals ik hierboven ergens lees, onmogelijk om bij stil te blijven zitten. Maar de tweede helft kan ik nog niet zoveel mee, klinken opeens als B-kantjes in vergelijking tot de rest. Het slotnummer heeft een echte postpunk sound, maar komt voor mij niet in de buurt van bijvoorbeeld Joy Division. Voorlopig lekker genieten van de eerste helft, zal hem na een tijdje weer eens in zijn geheel luisteren en wie weet valt het kwartje dan nog voor de tweede helft.

De eerste helft van deze plaat is inderdaad een behoorlijke trip. Een steeds verder escalerende spanningsboog: elk nummer weer heftiger dan het vorige. De tweede helft voelde de eerste keer aan als de kater na een nacht stappen. Een stuk zwaarmoediger, pijnlijker en introspectiever in ieder geval. Desalniettemin gaven die nummers hun geheimen op den duur vrij. Zo'n spiritueel nummer als Listening Wind bijvoorbeeld. Prachtig!

Ben het met mijn voorganger eens: gaandeweg ging Byrne steeds betere, melancholieke (zwaarmoedige) nummers schrijven: Talking Heads - Speaking in Tongues (1983) bevat ook zo'n topper: This Must Be the Place en ook Little Creatures heeft er zo een - alsof Byrne steeds meer ging reflecteren en minder bezig was zijn eigen psycho te killen.

Nog niet eerder op gewezen, maar dit is een aardig stukje info over album en context, met ook een heldere vernoeming van Listening Wind
The story behind Listening Wind, by Talking Heads - musicaficionado.blog

Talking heads vond ik altijd maar "zo-zo", wel aardige liedjes maar meer ook niet. Dat gold althans voor de eerste 3 albums van ze. Tot Remain in Light dus. Dat neurotische, die bedwelmende maffe geluidjes, die hypnotiserende Afrikaanse ritmes...... een plaat die ik diep koester.

Het is nooit te laat een album te ontdekken, wat een prachtplaat. Once In A Lifetime zal al een paar dagen in m'n hoofd dankzij NPO2 en nu maar eens wat van ze aangeschaft.

Arriezegt: Deze plaat ondergaat wat mij betreft hetzelfde lot als The Beatles - Sgt. Peppers. Destijds beschouwd als baanbrekend, een revelatie maar na verloop van tijd toch wel deels achterhaald. Ik draai hem nu veel minder dan de 2 voorgangers en zelfs dan de opvolger "Speaking in tongues" die wel een soort natuurlijke swing heeft die hier (krampachtig) werd gezocht. De opener swingt b.v. voor geen meter. "Crosseyed and painless" is wat dat betreft al heel wat beter en "Once in a lifetime" is nog weer beter; het album heeft zeker zijn hoogtepunten. Maar qua gemiddelde songkwaliteit legt het album het toch duidelijk af tegen "Fear of music", welke ik ook qua pretentie meer apprecieer; daar was men nog gewoon een eigenwijs New Wave-bandje - wat men hier precies is weet ik niet; maar als (avant garde) dansorkest slaagt men niet volledig. Natuurlijk de durf om wat te proberen en te experimenteren (en meerdere New Wavers waren toen druk in de weer met de Funk) verdient nog steeds lof. En "Houses in motion" en "Listening wind" zijn ook prima. Maar het genoemde "The overload" is niet meer dan een leuk probeersel die het (niet gehoorde) voorbeeld Joy Division niet evenaart. Een gedurfd album, maar bij nader inzien niet hun meesterwerk. Daarvoor luister ik net als bij de genoemde Beatles toch liever naar de voorganger(s) en zelfs naar de opvolger.