Talking Heads - Remain in Light (1980)
mijn stem
1006 stemmen
Verenigde Staten
Rock
Label: Sire
-
Born Under Punches (The Heat Goes On) (5:49)
-
Crosseyed and Painless (4:47)
-
The Great Curve (6:27)
-
Once in a Lifetime (4:22)
-
Houses in Motion (4:33)
-
Seen and Not Seen (3:24)
-
Listening Wind (4:43)
-
The Overload (6:00)
-
Fela's Riff [Unfinished Outtake] * (5:15)
-
Unison [Unfinished Outtake] * (4:58)
-
Double Groove [Unfinished Outtake] * (4:28)
-
Right Start [Unfinished Outtake] * (4:07)
toon 4 bonustracks
totale tijdsduur:
40:05
(58:53)
- nummer 82 in de top 250
1
geplaatst: 12 januari 2023, 12:28 uur
'Neurotenwave' zo zijn door mijzelve de eerste 2 albums van Talking Heads (Fear of Music is een twijfelgeval) en de eerste XTC-albums getypeerd. Dit album was bij een eerste beluistering niets minder dan een stoelpleurensgeval, a.k.a. WTFH (h = happening) .
Zoveel ritmes, zoveel lijnen en dan ook nog eens dat live mogen meemaken in de Jaap Edenhal: speelplezier van begin tot eind - en voor mijn gevoel ook een landmark in het einde van de muzikale segregatie. Plaat verdient zijn plek: HC.
Geen idee of Byrne goed naar JD heeft geluisterd; hij lijkt me iemand die aan de ene kant de kaarten tegen de borst houdt, maar aan de andere kant heel breed is georiënteerd. The Overload vertoont ook een aardige parallel met Atmosphere.
Om te ervaren wat voor ontwikkeling de band heeft doorgemaakt in nog geen 5 jaar tijd volstaat het om Talking Heads - The Name of This Band Is Talking Heads (1982) - MusicMeter.nl (liefst de volledige versie, ivm de twee totaal verschillende versies van Psychokiller) te beluisteren: eentwikkeling van strakke, door gitaar gedomineerde ritmes naar de polyritmes van dit album
Zoveel ritmes, zoveel lijnen en dan ook nog eens dat live mogen meemaken in de Jaap Edenhal: speelplezier van begin tot eind - en voor mijn gevoel ook een landmark in het einde van de muzikale segregatie. Plaat verdient zijn plek: HC.
Geen idee of Byrne goed naar JD heeft geluisterd; hij lijkt me iemand die aan de ene kant de kaarten tegen de borst houdt, maar aan de andere kant heel breed is georiënteerd. The Overload vertoont ook een aardige parallel met Atmosphere.
Om te ervaren wat voor ontwikkeling de band heeft doorgemaakt in nog geen 5 jaar tijd volstaat het om Talking Heads - The Name of This Band Is Talking Heads (1982) - MusicMeter.nl (liefst de volledige versie, ivm de twee totaal verschillende versies van Psychokiller) te beluisteren: eentwikkeling van strakke, door gitaar gedomineerde ritmes naar de polyritmes van dit album
1
geplaatst: 14 januari 2023, 16:11 uur
spoon schreef:
Gezien de 2 bovenstaande berichten is het begrip 'meesterwerk' niet voor iedereen duidelijk.
Tja, ik ben gewend alleen albums die ik heel goed vind een meesterwerk te noemen, maar jij gebruikt de term dus meer als objectief oordeel. Kan ik wel inkomen hoor, maar er is niet een enige juiste betekenis, taal is hoe mensen woorden gebruiken.Gezien de 2 bovenstaande berichten is het begrip 'meesterwerk' niet voor iedereen duidelijk.
0
geplaatst: 14 januari 2023, 16:12 uur
spoon schreef:
Gezien de 2 bovenstaande berichten is het begrip 'meesterwerk' niet voor iedereen duidelijk.
Tja, ik ben gewend alleen albums die ik heel goed vind een meesterwerk te noemen, maar jij gebruikt de term dus meer als objectief oordeel. Kan ik wel inkomen hoor.Gezien de 2 bovenstaande berichten is het begrip 'meesterwerk' niet voor iedereen duidelijk.
0
geplaatst: 14 januari 2023, 17:24 uur
Het wordt niet objectief of objectiever omdat veel mensen het vinden natuurlijk. Er bestaat geen definitie voor wat een meesterwerk is. Als maar genoeg individuen zeggen dat iets een meesterwerk is dan staat het met de tijd als dusdanig bekend. Daar kan je zoveel en zo weinig betekenis aan geven als je wil.
0
geplaatst: 14 januari 2023, 17:42 uur
matthijs schreef:
(quote)
Tja, ik ben gewend alleen albums die ik heel goed vind een meesterwerk te noemen, maar jij gebruikt de term dus meer als objectief oordeel. Kan ik wel inkomen hoor. Ah, ik had al het idee dat jij een ander betekenis geeft aan de term meesterwerk.
Meesterwerk is naar mijn idee dus het meest gekende of bejubelde werk van een artiest. Het werk waarmee hij, zij of ze zichzelf meester mogen noemen. Bepaalt door andere meesters oftewel vakgenoten ofwel (zelfbenoemde) kenners en bij populaire muziek hebben we het dan waarschijnlijk over pers en publiek die de titel 'meesterwerk' na verloop van tijd aan een album geeft.
Ik begrijp ook dat in het populaire taalgebruik het begrip meesterwerk of masterpiece te pas en te onpas gebruikt worden. En echt objectief is het nooit.
Ik hoop dat je nu begrijpt dat vanuit mijn optiek bekeken, beweren dat Remain in Light geen meesterwerk is wel wat meer uitleg vraagt. Blijkbaar weet jij het beter dan publiek en alle kenners die dit ooit beweert hebben
0
Zack
geplaatst: 15 januari 2023, 04:08 uur
Goed en interessant album , maar iets teveel van zelfde.
0
geplaatst: 15 januari 2023, 16:21 uur
spoon schreef:
Ah, ik had al het idee dat jij een ander betekenis geeft aan de term meesterwerk.
Meesterwerk is naar mijn idee dus het meest gekende of bejubelde werk van een artiest. Het werk waarmee hij, zij of ze zichzelf meester mogen noemen.
Ah, ik had al het idee dat jij een ander betekenis geeft aan de term meesterwerk.
Meesterwerk is naar mijn idee dus het meest gekende of bejubelde werk van een artiest. Het werk waarmee hij, zij of ze zichzelf meester mogen noemen.
Ja, het is precies zoals je zegt. Ik doe mee met populair taalgebruik! Het gaat mij eigenlijk altijd om mijn persoonlijke mening. Maar ik begrijp jou dus ook.
0
geplaatst: 31 januari 2024, 21:09 uur
De verwachtingen waren hoog. Geweldig gemiddelde met zoveel stemmers. Op MuMe wordt de band ook goed gewaardeerd. Het album nu een aantal keer integraal voorbij horen komen, maar voor mij viel Remain in Light eerlijk gezegd tegen.
Once in a Lifetime blijft top, maar de rest blijft toch flink achter. Had ik mogelijk kunnen voorzien, want de op een na hoogst gewaardeerde track hier, Born Under Punches, heb ik de afgelopen jaren al diverse keren voor bij zien en horen komen tijdens een aantal forumgames. En daar was ik nu niet bepaald euforisch over. Natuurlijk zegt dat niet alles, dus stug volgehouden, maar helaas viel de rest van de nummers, zogezegd tegen. BUP vind ik zelf dan ook nog wel het beste nummer, na Once in a Lifetime, maar verder dan 3* voor deze track kom ik niet.
Ik zit net onder de 3* voor het gehele album an sich.
Once in a Lifetime blijft top, maar de rest blijft toch flink achter. Had ik mogelijk kunnen voorzien, want de op een na hoogst gewaardeerde track hier, Born Under Punches, heb ik de afgelopen jaren al diverse keren voor bij zien en horen komen tijdens een aantal forumgames. En daar was ik nu niet bepaald euforisch over. Natuurlijk zegt dat niet alles, dus stug volgehouden, maar helaas viel de rest van de nummers, zogezegd tegen. BUP vind ik zelf dan ook nog wel het beste nummer, na Once in a Lifetime, maar verder dan 3* voor deze track kom ik niet.
Ik zit net onder de 3* voor het gehele album an sich.
0
geplaatst: 5 februari 2024, 18:41 uur
Tsja, misschien iets van 'je moet erbij geweest zijn' maar dit album in het eerste jaar van de jaren 80, in een economische recessie, waarin Joy Division, Cure, the bunnymen etc. vooral hoogtij vierden kwam dit wel binnen. In het jongerencentrum en de vrienden in diverse kraakpanden was dit opeens een volstrekt ander geluid.
Het album was zeer frequent op de draaitafel te vinden en tijdens feesten ging hierbij de volumeknop extra omhoog.
Het album was zeer frequent op de draaitafel te vinden en tijdens feesten ging hierbij de volumeknop extra omhoog.
4
geplaatst: 7 april 2024, 20:30 uur
Recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Talking Heads - Remain In Light - dekrentenuitdepop.blogspot.com
Talking Heads - Remain In Light
De Amerikaanse band Talking Heads had in 1980 al drie geweldige albums op haar naam staan, maar legde de lat nog een flink stuk hoger op het in alle opzichten bijzonder fascinerende Remain In Light
De New Yorkse band Talking Heads bestond uiteindelijk zestien jaar, maar maakte slechts gedurende een periode van elf jaar albums. In die elf jaar leverde de band een baanbrekend en bijzonder hoogstaand oeuvre af. Binnen dit oeuvre springt het in 1980 verschenen Remain In Light er uit. Het door Brian Eno geproduceerde Remain In Light is een behoorlijk experimenteel album, waarop Talking Heads experimenteert met funk en Afrikaanse muziek. Met name de percussie op het album is weergaloos, maar ook alle andere ingrediënten van het geluid op Remain In Light zijn van een opmerkelijk hoog niveau. Dat het album inmiddels wordt gezien als een klassieker is dan ook volkomen terecht.
De Amerikaanse band Talking Heads maakte tussen 1977 en 1988 acht studioalbums en twee livealbums. Dat is in kwantitatief opzicht een behoorlijk indrukwekkende prestatie, maar ook in kwalitatief opzicht wist de band uit New York tijdens haar relatief korte bestaan continu opzien te baren.
Wanneer ik de twee, overigens uitstekende, livealbums The Name Of This Band Is Talking Heads uit 1982 en Stop Making Sense uit 1984 vergeet en ook de net wat minder geslaagde slotakkoorden True Stories uit 1986 en Naked uit 1988 laat liggen, blijven er zes uitstekende studioalbums over, waartussen het heel lastig kiezen is.
Talking Heads: 77 uit 1977 en More Songs About Buildings And Food uit 1978 werden uitgebracht in de pioniersjaren van de punk en new wave, maar lieten horen dat Talking Heads binnen deze genres een unieke band was. Fear Of Music uit 1979 is lange tijd mijn favoriete album van de band geweest en is terecht de boeken in gegaan als een onbetwist meesterwerk. Speaking In Tongues uit 1983 en Little Creatures uit 1985 lieten tenslotte horen dat een band die in artistiek opzicht excelleert wel degelijk hitsingles kan afleveren.
Er is dan nog één album over en dat is het album dat ik inmiddels beschouw als het beste Talking Heads album. Het door Brian Eno geproduceerde Remain In Light uit 1980 is een album dat in 1980 zijn tijd ver vooruit was en dat ook bijna 45 jaar later nog vernieuwend klinkt.
De basis voor Remain In Light werd gelegd op Fear Of Music, waarop Talking Heads al experimenteerde met invloeden uit de Afrikaanse muziek. Op Remain In Light werd het bijzondere geluid van Talking Heads verder geperfectioneerd. De bijzondere ritmes en de funky gitaarloopjes klonken anders dan die van andere bands van dat moment en dat geldt ook voor de bijzondere manier van zingen van David Byrne, die wordt bijgestaan door bijna gospel achtige koortjes. De keyboards van Jerry Harrison bliepen hier af en toe dwars doorheen, wat de muziek van Talking Heads een nog wat vervreemdender karakter geeft.
David Byrne trekt met zijn bijzondere zang de meeste aandacht naar zich toe, maar Tina Weymouth en Chris Frantz spelen buitengewoon swingend en leggen op Remain In Light alvast de basis voor de muziek die ze een jaar later als Tom Tom Club zouden maken. Minstens even belangrijk op Remain Of Light zijn de bijdragen van de gastmuzikanten. Brian Eno heeft het album voorzien van een bijzonder fraaie productie, terwijl Adrian Belew met zijn unieke gitaarlijnen een vleugje van Bowie uit zijn Berlijnse periode toevoegt en Jon Hassell tekent voor fraaie blazersarrangementen.
Zeker bij beluistering met de koptelefoon hoor je hoe knap Remain In Light is geproduceerd en hoeveel aandacht is besteed aan de percussie, die echt van alle kanten op je af komt. Remain In Light was in 1980 een behoorlijk experimenteel album, maar het is achteraf bezien ook een album met een aantal zeer memorabele songs.
Ik luister eerlijk gezegd nog maar zelden naar de muziek van Talking Heads, maar sinds ik Remain In Light weer wat vaker uit de kast haal, is ook de interesse voor de andere albums van de New Yorkse band weer gegroeid. Het zijn album die er al die jaren nog steeds toe doen, maar die ook heel veel invloed hebben gehad op de avontuurlijkere popmuziek van de afgelopen decennia. Ik had er in 1980 best wat moeite mee, maar Remain In Light is in alle opzichten een weergaloos album. Erwin Zijleman
De krenten uit de pop: Talking Heads - Remain In Light - dekrentenuitdepop.blogspot.com
Talking Heads - Remain In Light
De Amerikaanse band Talking Heads had in 1980 al drie geweldige albums op haar naam staan, maar legde de lat nog een flink stuk hoger op het in alle opzichten bijzonder fascinerende Remain In Light
De New Yorkse band Talking Heads bestond uiteindelijk zestien jaar, maar maakte slechts gedurende een periode van elf jaar albums. In die elf jaar leverde de band een baanbrekend en bijzonder hoogstaand oeuvre af. Binnen dit oeuvre springt het in 1980 verschenen Remain In Light er uit. Het door Brian Eno geproduceerde Remain In Light is een behoorlijk experimenteel album, waarop Talking Heads experimenteert met funk en Afrikaanse muziek. Met name de percussie op het album is weergaloos, maar ook alle andere ingrediënten van het geluid op Remain In Light zijn van een opmerkelijk hoog niveau. Dat het album inmiddels wordt gezien als een klassieker is dan ook volkomen terecht.
De Amerikaanse band Talking Heads maakte tussen 1977 en 1988 acht studioalbums en twee livealbums. Dat is in kwantitatief opzicht een behoorlijk indrukwekkende prestatie, maar ook in kwalitatief opzicht wist de band uit New York tijdens haar relatief korte bestaan continu opzien te baren.
Wanneer ik de twee, overigens uitstekende, livealbums The Name Of This Band Is Talking Heads uit 1982 en Stop Making Sense uit 1984 vergeet en ook de net wat minder geslaagde slotakkoorden True Stories uit 1986 en Naked uit 1988 laat liggen, blijven er zes uitstekende studioalbums over, waartussen het heel lastig kiezen is.
Talking Heads: 77 uit 1977 en More Songs About Buildings And Food uit 1978 werden uitgebracht in de pioniersjaren van de punk en new wave, maar lieten horen dat Talking Heads binnen deze genres een unieke band was. Fear Of Music uit 1979 is lange tijd mijn favoriete album van de band geweest en is terecht de boeken in gegaan als een onbetwist meesterwerk. Speaking In Tongues uit 1983 en Little Creatures uit 1985 lieten tenslotte horen dat een band die in artistiek opzicht excelleert wel degelijk hitsingles kan afleveren.
Er is dan nog één album over en dat is het album dat ik inmiddels beschouw als het beste Talking Heads album. Het door Brian Eno geproduceerde Remain In Light uit 1980 is een album dat in 1980 zijn tijd ver vooruit was en dat ook bijna 45 jaar later nog vernieuwend klinkt.
De basis voor Remain In Light werd gelegd op Fear Of Music, waarop Talking Heads al experimenteerde met invloeden uit de Afrikaanse muziek. Op Remain In Light werd het bijzondere geluid van Talking Heads verder geperfectioneerd. De bijzondere ritmes en de funky gitaarloopjes klonken anders dan die van andere bands van dat moment en dat geldt ook voor de bijzondere manier van zingen van David Byrne, die wordt bijgestaan door bijna gospel achtige koortjes. De keyboards van Jerry Harrison bliepen hier af en toe dwars doorheen, wat de muziek van Talking Heads een nog wat vervreemdender karakter geeft.
David Byrne trekt met zijn bijzondere zang de meeste aandacht naar zich toe, maar Tina Weymouth en Chris Frantz spelen buitengewoon swingend en leggen op Remain In Light alvast de basis voor de muziek die ze een jaar later als Tom Tom Club zouden maken. Minstens even belangrijk op Remain Of Light zijn de bijdragen van de gastmuzikanten. Brian Eno heeft het album voorzien van een bijzonder fraaie productie, terwijl Adrian Belew met zijn unieke gitaarlijnen een vleugje van Bowie uit zijn Berlijnse periode toevoegt en Jon Hassell tekent voor fraaie blazersarrangementen.
Zeker bij beluistering met de koptelefoon hoor je hoe knap Remain In Light is geproduceerd en hoeveel aandacht is besteed aan de percussie, die echt van alle kanten op je af komt. Remain In Light was in 1980 een behoorlijk experimenteel album, maar het is achteraf bezien ook een album met een aantal zeer memorabele songs.
Ik luister eerlijk gezegd nog maar zelden naar de muziek van Talking Heads, maar sinds ik Remain In Light weer wat vaker uit de kast haal, is ook de interesse voor de andere albums van de New Yorkse band weer gegroeid. Het zijn album die er al die jaren nog steeds toe doen, maar die ook heel veel invloed hebben gehad op de avontuurlijkere popmuziek van de afgelopen decennia. Ik had er in 1980 best wat moeite mee, maar Remain In Light is in alle opzichten een weergaloos album. Erwin Zijleman
0
geplaatst: 14 juni 2024, 16:41 uur
Iedereen kent Once in a Life Time, maar wat is de rest ook goed, met name Born Under Punches.
0
OMIT
geplaatst: 27 augustus 2024, 14:20 uur
Ooit overgenomen op een cassettebandje, van de LP van mijn broer (die altijd goede muziek had). Wist ik veel wat Talking Heads was. Het was in de tijd van een liedje van hun op Count Down. Road to Nowhere. Ergens halverwege jaren tachtig.
"Van de vorige eeuw" moet je er dan blijkbaar aan toevoegen.
Man, deze cassette op mijn zolderkamer (letterlijk) deed me de ogen openen, en de deur sluiten. Dit was even wat anders dan wat ik tot dan toe draaide. Dit was lekker ritmisch zonder repetetief, lekker uitdagend zonder plat en lekker swingend zonder... nou ja, gewoon lekker swingend.
Voor enige tijd, lees: enkele maanden, was Talking Heads mijn favoriete band. Daarna werd die positie ingenomen door achtereenvolgend The Cure, Nick Cave and the Bad Seeds, Einstuerzende Neubauten. En dat bleef zo.
Maar dit blijft een geweldige plaat, en Talking Heads is natuurlijk altijd een geweldige band gebleven, zolang ze bestonden. Al ben ik meer van het begin van hun carrière dan van het einde.
En lulhannes David Byrne is een muziekgod.
"Van de vorige eeuw" moet je er dan blijkbaar aan toevoegen.
Man, deze cassette op mijn zolderkamer (letterlijk) deed me de ogen openen, en de deur sluiten. Dit was even wat anders dan wat ik tot dan toe draaide. Dit was lekker ritmisch zonder repetetief, lekker uitdagend zonder plat en lekker swingend zonder... nou ja, gewoon lekker swingend.
Voor enige tijd, lees: enkele maanden, was Talking Heads mijn favoriete band. Daarna werd die positie ingenomen door achtereenvolgend The Cure, Nick Cave and the Bad Seeds, Einstuerzende Neubauten. En dat bleef zo.
Maar dit blijft een geweldige plaat, en Talking Heads is natuurlijk altijd een geweldige band gebleven, zolang ze bestonden. Al ben ik meer van het begin van hun carrière dan van het einde.
En lulhannes David Byrne is een muziekgod.
1
geplaatst: 11 september 2024, 23:14 uur
Al jaren koop ik gewoon vinyl, maar diezelfde jaren nooit vinyl gedraaid. Platenspeler stond niet eens aangesloten! Onlangs oude versterker gerefurbished, nieuw element in de platenspeler en een fijne Beyerdynamic hoofdtelefoon in gebruik genomen. Gas erop!
Van de honderden vinyl schijven die op een draaibeurt wachten is Remain in Light een van de eerste die ik gebruik om de set te testen. Ik heb het album gekocht direct na het uitkomen voor dat ene nummer Once in a lifetime. De rest vond ik niet zo eerlijk gezegd. Het broeierige ging nog wel, maar het funky/dansbare helemaal niet. Nummers te lang en te weinig te beleven.
Maar na 25 jaar niet draaien blijkt de smaak wel veranderd. Het broeierige en swingende vind ik nog steeds een bijzonder combi, maar als geheel is het een fascinerende en tijdloze plaat. Uit mijn plaat is teveel gezegd, maar er is enthousiasme. Reden genoeg om deze muzikale mijlpaal (want dat is het) even te laten liggen op de slipmat. Een aantal draaibeurten verder een weloverwogen beoordeling
En daarna……nog honderden te gaan
Van de honderden vinyl schijven die op een draaibeurt wachten is Remain in Light een van de eerste die ik gebruik om de set te testen. Ik heb het album gekocht direct na het uitkomen voor dat ene nummer Once in a lifetime. De rest vond ik niet zo eerlijk gezegd. Het broeierige ging nog wel, maar het funky/dansbare helemaal niet. Nummers te lang en te weinig te beleven.
Maar na 25 jaar niet draaien blijkt de smaak wel veranderd. Het broeierige en swingende vind ik nog steeds een bijzonder combi, maar als geheel is het een fascinerende en tijdloze plaat. Uit mijn plaat is teveel gezegd, maar er is enthousiasme. Reden genoeg om deze muzikale mijlpaal (want dat is het) even te laten liggen op de slipmat. Een aantal draaibeurten verder een weloverwogen beoordeling
En daarna……nog honderden te gaan
1
gaucho (redactie)
geplaatst: 11 september 2024, 23:23 uur
4addcd schreef:
Al jaren koop ik gewoon vinyl, maar diezelfde jaren nooit vinyl gedraaid. Platenspeler stond niet eens aangesloten! Onlangs oude versterker gerefurbished, nieuw element in de platenspeler en een fijne Beyerdynamic hoofdtelefoon in gebruik genomen. Gas erop!
(...)
Een aantal draaibeurten verder een weloverwogen beoordeling
En daarna……nog honderden te gaan
Al jaren koop ik gewoon vinyl, maar diezelfde jaren nooit vinyl gedraaid. Platenspeler stond niet eens aangesloten! Onlangs oude versterker gerefurbished, nieuw element in de platenspeler en een fijne Beyerdynamic hoofdtelefoon in gebruik genomen. Gas erop!
(...)
Een aantal draaibeurten verder een weloverwogen beoordeling
En daarna……nog honderden te gaan
Mooi vooruitzicht moet dat zijn: als je nog honderden platen hebt liggen die je in geen jaren op de draaitafel hebt gelegd. Geniet ervan! En ja, dit is een mooie ouverture, vooral als je daardoor gaat zien dat je smaak en waardering in de loop van de tussenliggende jaren veranderd zijn.
0
geplaatst: 12 september 2024, 08:11 uur
gaucho schreef:
Mooi vooruitzicht moet dat zijn: als je nog honderden platen hebt liggen die je in geen jaren op de draaitafel hebt gelegd. Geniet ervan! En ja, dit is een mooie ouverture, vooral als je daardoor gaat zien dat je smaak en waardering in de loop van de tussenliggende jaren veranderd zijn.
(quote)
Mooi vooruitzicht moet dat zijn: als je nog honderden platen hebt liggen die je in geen jaren op de draaitafel hebt gelegd. Geniet ervan! En ja, dit is een mooie ouverture, vooral als je daardoor gaat zien dat je smaak en waardering in de loop van de tussenliggende jaren veranderd zijn.
Absoluut mooi! Probleem was en is nog steeds beschikbare tijd. Die is schaars. Wat wel heerlijk is; als ik een half uurtje tussendoor heb is dat genoeg voor 1 plaatkant. Beter dan het afkappen van een hele cd
.Overigens draaide ik ook al platen waarvan ik dacht; ‘sjezus, wat vond ik hier vroeger mooi aan?’ Leuk voor de herinnering om een keer te draaien, maar verder weg ermee. Ben benieuwd hoeveel platen uiteindelijk naar de kringloop mogen. Want dát gaat ook gebeuren denk ik.
1
geplaatst: 12 september 2024, 08:29 uur
4addcd schreef:
Overigens draaide ik ook al platen waarvan ik dacht; ‘sjezus, wat vond ik hier vroeger mooi aan?’ Leuk voor de herinnering om een keer te draaien, maar verder weg ermee. Ben benieuwd hoeveel platen uiteindelijk naar de kringloop mogen. Want dát gaat ook gebeuren denk ik.
Overigens draaide ik ook al platen waarvan ik dacht; ‘sjezus, wat vond ik hier vroeger mooi aan?’ Leuk voor de herinnering om een keer te draaien, maar verder weg ermee. Ben benieuwd hoeveel platen uiteindelijk naar de kringloop mogen. Want dát gaat ook gebeuren denk ik.
Dat laatste hoop ik niet - er zijn 'slimmere' oplossingen die waarschijnlijk iets meer opleveren: bied ze hier aan via Te koop: vinyl - MusicMeter.nl of verkoop ze aan een platenzaak in Eindhoven (meerdere, o.m Ray LP, dacht ik).
Dat eerste heb ik ook - m.n. bij veel Gothic, zoals Sisters of Mercy, Christian Death en Gene Loves Jezebel
0
geplaatst: 4 januari, 17:56 uur
Vroeger vond ik dit niet zo goed en dat vond ik toen al vreemd omdat het type muziek echt gemaakt is voor mij, en het genre al helemaal.
Vond the overload altijd het prijsnummer (bijna joy division achtig). Nu kan ik het neurotische toontje van David Byrne ook erg goed hebben en het kwartje lijkt gevallen zeg
Vond the overload altijd het prijsnummer (bijna joy division achtig). Nu kan ik het neurotische toontje van David Byrne ook erg goed hebben en het kwartje lijkt gevallen zeg
0
geplaatst: 11 februari, 17:06 uur
erwinz schreef:
Recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Talking Heads - Remain In Light - dekrentenuitdepop.blogspot.com
Talking Heads - Remain In Light
De Amerikaanse band Talking Heads had in 1980 al drie geweldige albums op haar naam staan, maar legde de lat nog een flink stuk hoger op het in alle opzichten bijzonder fascinerende Remain In Light
De New Yorkse band Talking Heads bestond uiteindelijk zestien jaar, maar maakte slechts gedurende een periode van elf jaar albums. In die elf jaar leverde de band een baanbrekend en bijzonder hoogstaand oeuvre af. Binnen dit oeuvre springt het in 1980 verschenen Remain In Light er uit. Het door Brian Eno geproduceerde Remain In Light is een behoorlijk experimenteel album, waarop Talking Heads experimenteert met funk en Afrikaanse muziek. Met name de percussie op het album is weergaloos, maar ook alle andere ingrediënten van het geluid op Remain In Light zijn van een opmerkelijk hoog niveau. Dat het album inmiddels wordt gezien als een klassieker is dan ook volkomen terecht.
De Amerikaanse band Talking Heads maakte tussen 1977 en 1988 acht studioalbums en twee livealbums. Dat is in kwantitatief opzicht een behoorlijk indrukwekkende prestatie, maar ook in kwalitatief opzicht wist de band uit New York tijdens haar relatief korte bestaan continu opzien te baren.
Wanneer ik de twee, overigens uitstekende, livealbums The Name Of This Band Is Talking Heads uit 1982 en Stop Making Sense uit 1984 vergeet en ook de net wat minder geslaagde slotakkoorden True Stories uit 1986 en Naked uit 1988 laat liggen, blijven er zes uitstekende studioalbums over, waartussen het heel lastig kiezen is.
Talking Heads: 77 uit 1977 en More Songs About Buildings And Food uit 1978 werden uitgebracht in de pioniersjaren van de punk en new wave, maar lieten horen dat Talking Heads binnen deze genres een unieke band was. Fear Of Music uit 1979 is lange tijd mijn favoriete album van de band geweest en is terecht de boeken in gegaan als een onbetwist meesterwerk. Speaking In Tongues uit 1983 en Little Creatures uit 1985 lieten tenslotte horen dat een band die in artistiek opzicht excelleert wel degelijk hitsingles kan afleveren.
Er is dan nog één album over en dat is het album dat ik inmiddels beschouw als het beste Talking Heads album. Het door Brian Eno geproduceerde Remain In Light uit 1980 is een album dat in 1980 zijn tijd ver vooruit was en dat ook bijna 45 jaar later nog vernieuwend klinkt.
De basis voor Remain In Light werd gelegd op Fear Of Music, waarop Talking Heads al experimenteerde met invloeden uit de Afrikaanse muziek. Op Remain In Light werd het bijzondere geluid van Talking Heads verder geperfectioneerd. De bijzondere ritmes en de funky gitaarloopjes klonken anders dan die van andere bands van dat moment en dat geldt ook voor de bijzondere manier van zingen van David Byrne, die wordt bijgestaan door bijna gospel achtige koortjes. De keyboards van Jerry Harrison bliepen hier af en toe dwars doorheen, wat de muziek van Talking Heads een nog wat vervreemdender karakter geeft.
David Byrne trekt met zijn bijzondere zang de meeste aandacht naar zich toe, maar Tina Weymouth en Chris Frantz spelen buitengewoon swingend en leggen op Remain In Light alvast de basis voor de muziek die ze een jaar later als Tom Tom Club zouden maken. Minstens even belangrijk op Remain Of Light zijn de bijdragen van de gastmuzikanten. Brian Eno heeft het album voorzien van een bijzonder fraaie productie, terwijl Adrian Belew met zijn unieke gitaarlijnen een vleugje van Bowie uit zijn Berlijnse periode toevoegt en Jon Hassell tekent voor fraaie blazersarrangementen.
Zeker bij beluistering met de koptelefoon hoor je hoe knap Remain In Light is geproduceerd en hoeveel aandacht is besteed aan de percussie, die echt van alle kanten op je af komt. Remain In Light was in 1980 een behoorlijk experimenteel album, maar het is achteraf bezien ook een album met een aantal zeer memorabele songs.
Ik luister eerlijk gezegd nog maar zelden naar de muziek van Talking Heads, maar sinds ik Remain In Light weer wat vaker uit de kast haal, is ook de interesse voor de andere albums van de New Yorkse band weer gegroeid. Het zijn album die er al die jaren nog steeds toe doen, maar die ook heel veel invloed hebben gehad op de avontuurlijkere popmuziek van de afgelopen decennia. Ik had er in 1980 best wat moeite mee, maar Remain In Light is in alle opzichten een weergaloos album. Erwin Zijleman
Recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Talking Heads - Remain In Light - dekrentenuitdepop.blogspot.com
Talking Heads - Remain In Light
De Amerikaanse band Talking Heads had in 1980 al drie geweldige albums op haar naam staan, maar legde de lat nog een flink stuk hoger op het in alle opzichten bijzonder fascinerende Remain In Light
De New Yorkse band Talking Heads bestond uiteindelijk zestien jaar, maar maakte slechts gedurende een periode van elf jaar albums. In die elf jaar leverde de band een baanbrekend en bijzonder hoogstaand oeuvre af. Binnen dit oeuvre springt het in 1980 verschenen Remain In Light er uit. Het door Brian Eno geproduceerde Remain In Light is een behoorlijk experimenteel album, waarop Talking Heads experimenteert met funk en Afrikaanse muziek. Met name de percussie op het album is weergaloos, maar ook alle andere ingrediënten van het geluid op Remain In Light zijn van een opmerkelijk hoog niveau. Dat het album inmiddels wordt gezien als een klassieker is dan ook volkomen terecht.
De Amerikaanse band Talking Heads maakte tussen 1977 en 1988 acht studioalbums en twee livealbums. Dat is in kwantitatief opzicht een behoorlijk indrukwekkende prestatie, maar ook in kwalitatief opzicht wist de band uit New York tijdens haar relatief korte bestaan continu opzien te baren.
Wanneer ik de twee, overigens uitstekende, livealbums The Name Of This Band Is Talking Heads uit 1982 en Stop Making Sense uit 1984 vergeet en ook de net wat minder geslaagde slotakkoorden True Stories uit 1986 en Naked uit 1988 laat liggen, blijven er zes uitstekende studioalbums over, waartussen het heel lastig kiezen is.
Talking Heads: 77 uit 1977 en More Songs About Buildings And Food uit 1978 werden uitgebracht in de pioniersjaren van de punk en new wave, maar lieten horen dat Talking Heads binnen deze genres een unieke band was. Fear Of Music uit 1979 is lange tijd mijn favoriete album van de band geweest en is terecht de boeken in gegaan als een onbetwist meesterwerk. Speaking In Tongues uit 1983 en Little Creatures uit 1985 lieten tenslotte horen dat een band die in artistiek opzicht excelleert wel degelijk hitsingles kan afleveren.
Er is dan nog één album over en dat is het album dat ik inmiddels beschouw als het beste Talking Heads album. Het door Brian Eno geproduceerde Remain In Light uit 1980 is een album dat in 1980 zijn tijd ver vooruit was en dat ook bijna 45 jaar later nog vernieuwend klinkt.
De basis voor Remain In Light werd gelegd op Fear Of Music, waarop Talking Heads al experimenteerde met invloeden uit de Afrikaanse muziek. Op Remain In Light werd het bijzondere geluid van Talking Heads verder geperfectioneerd. De bijzondere ritmes en de funky gitaarloopjes klonken anders dan die van andere bands van dat moment en dat geldt ook voor de bijzondere manier van zingen van David Byrne, die wordt bijgestaan door bijna gospel achtige koortjes. De keyboards van Jerry Harrison bliepen hier af en toe dwars doorheen, wat de muziek van Talking Heads een nog wat vervreemdender karakter geeft.
David Byrne trekt met zijn bijzondere zang de meeste aandacht naar zich toe, maar Tina Weymouth en Chris Frantz spelen buitengewoon swingend en leggen op Remain In Light alvast de basis voor de muziek die ze een jaar later als Tom Tom Club zouden maken. Minstens even belangrijk op Remain Of Light zijn de bijdragen van de gastmuzikanten. Brian Eno heeft het album voorzien van een bijzonder fraaie productie, terwijl Adrian Belew met zijn unieke gitaarlijnen een vleugje van Bowie uit zijn Berlijnse periode toevoegt en Jon Hassell tekent voor fraaie blazersarrangementen.
Zeker bij beluistering met de koptelefoon hoor je hoe knap Remain In Light is geproduceerd en hoeveel aandacht is besteed aan de percussie, die echt van alle kanten op je af komt. Remain In Light was in 1980 een behoorlijk experimenteel album, maar het is achteraf bezien ook een album met een aantal zeer memorabele songs.
Ik luister eerlijk gezegd nog maar zelden naar de muziek van Talking Heads, maar sinds ik Remain In Light weer wat vaker uit de kast haal, is ook de interesse voor de andere albums van de New Yorkse band weer gegroeid. Het zijn album die er al die jaren nog steeds toe doen, maar die ook heel veel invloed hebben gehad op de avontuurlijkere popmuziek van de afgelopen decennia. Ik had er in 1980 best wat moeite mee, maar Remain In Light is in alle opzichten een weergaloos album. Erwin Zijleman
Remain in Light is zonder meer het beste album dat The Talking Heads gemaakt hebben, Fear of Music is ook heel goed maar beschouw ik toch als hun 2e beste album. De sublieme geniale gitaarsolo van Adrian Belew is zo ontzettend mooi en goed. Vanaf het moment dat ik hun debut album '77 hoorde was ik meteen verkocht. In mijn ogen hebben ze 5 echte goeie albums gemaakt, 77, More Songs About Buildings And Food, Fear of Music, Remain in Light en Speaking In Tongues zijn hun beste. Alles wat daarna nog kwam klonk niet meer zoals ik het gewend was. Met natuurlijk op een enkel nummer na. Toen ik Remain in Light voor het eerst hoorde wist ik echt niet wat ik hoorde, zo goed. Alles klopt op dat album. David Byrne was voor mij wel de groote man bij de Heads. Hij maakte de beste nummers vind ik. Ook zijn solo albums, ik kan zo niet op de naam komen maar ik dacht Songs of the Catherine Wheel of zoiets dergelijks was ook echt goed. En daar kon je horen dat het door Byrne gemaakt was omdat het veel op Talking Heads leek. Ook het album samen met Brain Eno, My Life in the Bush of Ghosts, Lijkt een beetje op de muziek van The Catherine Wheel en Remain in Light. Kortom Talking Heads is altijd al mijn favorieten muziek geweest samen met David Bowie die ook zeer goeie albums gemaakt heeft en Iggy Pop zijn eerste 2 albums vind ik ook geweldig goed. Overigens geproduceerd door Bowie. Dus dan is wel duidelijk wat mijn muziek smaak is. All 'n All van Eart Wind & Fire vind ik trouwens ook wel schandalig goed. Ik heb altijd gedacht dat David Byrne zwaar beinvloed was door EW&F want als je nummers van dat album hoort zoals Magic Mind, dan dacht ik altijd dat Talking Heads daar goed naar geluisterd hadden. Ja muziek, één van de mooiste dingen in het leven.
4
geplaatst: 2 juni, 21:10 uur
In '77 maakte de hit Psycho Killer indruk op deze piepjonge tiener. Pas met Once in a Lifetime scoorde de groep in Nederland zijn tweede hit: februari 1981 #24.
Op chronologische reis door new wave (in dit geval in oktober '80, vorige station was Monarchie und Alltag van Fehlfarben) valt extra op hoe anders de Pratende Hoofden op Remain in Light klinken. Anders dan wie dan ook. Ja, het is new wave, maar dan Afrikaans. Of: ontzettend dansbaar, maar funk noch disco, in 1980 zeer populair.
Ondanks alle Afrikaanse invloeden snijdt een vergelijking met het destijds redelijk populaire Osibisa uit Ghana evenmin hout. Het is namelijk tegelijkertijd hartstikke "wit" door de eigengereide zang van David Byrne.
Van één groep weet ik dat die iets dergelijks deden: The Blockheads, de begeleidingsgroep van Ian Dury in de dagen dat deze met Chaz Jankel werkte, zoals op Do It Yourself van het jaar ervoor. Maar die hadden dan weer geen invloeden uit de Afrikaanse muziek.
En het spel op de zes snaren! Jerry Harrison en gastgitarist Adrian Belew zetten soms een scherp randje neer als contrast met de diverse percussionisten rond de ritmesectie van bassiste/toetseniste/percussioniste Tina Weymouth en drummer/toetsenist Chris Frantz. Producer Brian Eno smeedde dit alles knap tot een eigenaardig maar pakkend geheel.
Een eigen universumpje, dat nog enigszins ingetogen aftrapt met Born Under Punches (The Heat Goes On) om me met Crosseyed and Painless omver te blazen, sterk gevolgd door The Great Curve. Als radioliedje vind ik Once in a Lifetime nog altijd heerlijk en steeds weer vraag ik me af aan welk nummer van de Rolling Stones ik moet denken als het scheurende orgel tegen het einde bijvalt.
Verrassend is bovendien dat de groep vanaf Houses in Motion geleidelijk de voet van het gaspedaal haalt om werkelijk op z'n Britse doomwave te eindigen met The Overload. Remain in Light haalde in februari '81 #22 in de Nederlandse albumlijst.
Harrison en Belew waren vorige week in Eindhoven op het Bridge Guitar Festival. Heeft iemand hen daar gezien en zo ja, wil die persoon iets daarover delen? In nieuwsgierige afwachting vervolg ik mijn reis door new wave. Terug naar Duitsland, op naar The Stripes met als zangeres ene Nena. Dé Nena?
Op chronologische reis door new wave (in dit geval in oktober '80, vorige station was Monarchie und Alltag van Fehlfarben) valt extra op hoe anders de Pratende Hoofden op Remain in Light klinken. Anders dan wie dan ook. Ja, het is new wave, maar dan Afrikaans. Of: ontzettend dansbaar, maar funk noch disco, in 1980 zeer populair.
Ondanks alle Afrikaanse invloeden snijdt een vergelijking met het destijds redelijk populaire Osibisa uit Ghana evenmin hout. Het is namelijk tegelijkertijd hartstikke "wit" door de eigengereide zang van David Byrne.
Van één groep weet ik dat die iets dergelijks deden: The Blockheads, de begeleidingsgroep van Ian Dury in de dagen dat deze met Chaz Jankel werkte, zoals op Do It Yourself van het jaar ervoor. Maar die hadden dan weer geen invloeden uit de Afrikaanse muziek.
En het spel op de zes snaren! Jerry Harrison en gastgitarist Adrian Belew zetten soms een scherp randje neer als contrast met de diverse percussionisten rond de ritmesectie van bassiste/toetseniste/percussioniste Tina Weymouth en drummer/toetsenist Chris Frantz. Producer Brian Eno smeedde dit alles knap tot een eigenaardig maar pakkend geheel.
Een eigen universumpje, dat nog enigszins ingetogen aftrapt met Born Under Punches (The Heat Goes On) om me met Crosseyed and Painless omver te blazen, sterk gevolgd door The Great Curve. Als radioliedje vind ik Once in a Lifetime nog altijd heerlijk en steeds weer vraag ik me af aan welk nummer van de Rolling Stones ik moet denken als het scheurende orgel tegen het einde bijvalt.
Verrassend is bovendien dat de groep vanaf Houses in Motion geleidelijk de voet van het gaspedaal haalt om werkelijk op z'n Britse doomwave te eindigen met The Overload. Remain in Light haalde in februari '81 #22 in de Nederlandse albumlijst.
Harrison en Belew waren vorige week in Eindhoven op het Bridge Guitar Festival. Heeft iemand hen daar gezien en zo ja, wil die persoon iets daarover delen? In nieuwsgierige afwachting vervolg ik mijn reis door new wave. Terug naar Duitsland, op naar The Stripes met als zangeres ene Nena. Dé Nena?
2
geplaatst: 3 juni, 07:05 uur
Mooie recensie weer RonaldjK!
In hetzelfde tijdgewricht bracht Peter Gabriel ook wel veel Afrikaanse invloeden in zijn werk.
Op een andere -minder dansbare- manier dan de Talking Heads weliswaar, maar qua sfeer hoor ik wel paralellen.
Met name op zijn derde soloalbum 3 (alternatieve titel: Melt-1980). En helemaal op Peter Gabriel 4 (alternatieve titel: Security - 1982).
Beide albums zijn van hoog niveau en kunnen de tand des tijds moeiteloos doorstaan.
Terug naar Remain In Light van de onvolprezen Talking Heads, ook ik was destijds overdonderd bij het horen van Once In A Lifetime, hoorde het snoeihard tijdens de examenshows van de HKU in -toen nog- Muziekcentrum Vredenburg. Een onvergetelijk moment.
Het hele album was voor mij in die tijd nog wel too much, maar ben ik later wel meer gaan waarderen.
In hetzelfde tijdgewricht bracht Peter Gabriel ook wel veel Afrikaanse invloeden in zijn werk.
Op een andere -minder dansbare- manier dan de Talking Heads weliswaar, maar qua sfeer hoor ik wel paralellen.
Met name op zijn derde soloalbum 3 (alternatieve titel: Melt-1980). En helemaal op Peter Gabriel 4 (alternatieve titel: Security - 1982).
Beide albums zijn van hoog niveau en kunnen de tand des tijds moeiteloos doorstaan.
Terug naar Remain In Light van de onvolprezen Talking Heads, ook ik was destijds overdonderd bij het horen van Once In A Lifetime, hoorde het snoeihard tijdens de examenshows van de HKU in -toen nog- Muziekcentrum Vredenburg. Een onvergetelijk moment.
Het hele album was voor mij in die tijd nog wel too much, maar ben ik later wel meer gaan waarderen.
0
geplaatst: 3 juni, 09:05 uur
Too much kan ik mij voorstellen.
Once in a lifetime is uiteraard prima.
Maar er staat ook heel veel op dat mij sterk doet terugverlangen naar het eerste album, eerlijk gezegd.
Wat meer puur natuur Talking Heads en wat minder vergezocht.
Once in a lifetime is uiteraard prima.
Maar er staat ook heel veel op dat mij sterk doet terugverlangen naar het eerste album, eerlijk gezegd.
Wat meer puur natuur Talking Heads en wat minder vergezocht.
* denotes required fields.
* denotes required fields.