Talking Heads - Remain in Light (1980)

Mmmm..ik ga geen uitgebreid bericht'schrijven, want daar ben ik het type niet zo voor. Ik moet eerlijk zeggen dat ik me wel wat voor kan stellen bij Havemans bericht; het is wat gechargeerd, maar er zit wat in. Ik vind het ook wat een eentonige plaat (ik mis wat melodie), hoewel ik wel ook wel begrijp dat mensen het een creatieve/invloedrijke plaat vinden. Muzikaal/songmatig vind ik het echter wat aan de ééntonige kant, ondanks de Afrikaanse riedeltjes/sfeer e.d. Creatief en invloedrijk leidt niet altijd tot hele sterke songs, zeker niet zo'n album lang op deze manier (die staan overigens wel op) ; anderen vinden weer van wel, dat houd je toch (ik hoor ook maar vaak één accoord; dat hoeft niet te betekenen dat een nummer dan direct saai is, maar ik vind dat wel kwetsbaar (heb ik bijv. ook bij het nummer Exodus van Bob Marley). Het is mijn gevoel bij dit album, niet "de waarheid". (het is toch uitgebreider dan ik gedacht had.. ...)

Het album vergt meerdere luisterbeurten, dat geef ik toe. Dit heb ik nog op LP, misschien dat ik de CD-versie met de bonustracks ga aanschaffen.

@ stuart. Keurig verslag toch? Ik hoef het er niet mee eens te zijn, maar het is aardig dat ik weet wat je er van vind.

Inderdaad.
Overigens vind ik The Listening Wind nu niet bepaald eentonig en juist een geweldig mooie melodie hebben. Wellicht is het een idee die eens los te luisteren.

Klopt; een mooi nummer ( al die 'bliepjes' hoeven voor mij niet zo, maar goed). Zo'n Overload is dan bijv. weer 6 minuten teveel 'gejengel'/ 'gedrein' en monotoon (met allemaal vreemde geluidjes). Het hangt natuurlijk ook van je persoonlijke muziekbeleving af of je iets eentonig vindt en bovendien verstaat iedereen daar niet precies hetzelfde onder, maar wat die bepaalde "eentonigheid" betreft heb ik moeite om het album uit te zitten, een ander weer niet. Ik vind het op zich wel een aardig goed album, maar weer niet zoals sommige anderen dat hier vinden en dat maakt verder ook niet uit; gedachtewisseling is gewoon leuk en soms kom je tot andere 'inzichten'(ik ook wel eens). Ik zal het album en ook de nummers apart sowieso nog eens beluisteren en kom er nog even op terug (overigens heb ik het album meerdere keren beluisterd over de tijd).

P.S. als ik op 'smaak' had gestemd, was het denk ik 2 sterren geworden; zeker niet meer.

"The final track on the album, "The Overload", was Talking Heads' attempt to emulate the sound of the band Joy Division. This effort was made in spite of the fact that no one in the band had actually heard the music of Joy Division. Rather, it was based on an idea of what Joy Division might sound like, based on descriptions of their music in the press.", aldus Wikipedia.
In retrospectief is het ze zeker goed gelukt!

Wat grappig. Dat wist ik niet....zou het ook waar zijn?

Geïnspireerd, zou ik nog wel kunnen billijken: qua drum-sound, zang zeker niet, gitaar + bas ook niet, synthesizer: beetje; trage gedragenheid en lading matcht wel een beetje met de feel van met name Atmosphere en Decades. Heel ver gaat het imo niet - gitaar (Belew) en zang (Byrne) maken het toch een heel ander stuk muziek. Byrne is veel te veel 'live wire' om ook maar in de buurt van Curtis te komen. De ene had eerder iemand om 'em bij te staan ("a guide to take me by the hand'), de ander een hulpje juist om 'em weg te houden bij een ander ("I 'm a real live wire").

Dat heb ik ook altijd wel gedacht. Het slotnummer van dit album deed me wat betreft wijze van beëindigen van een album en zelfs wat betreft sfeer altijd wel denken aan 'I Remember Nothing' van UP.

Meer wave-bands hadden in die tijd dergelijke, beetje uitgesponnen en (nog meer) introspectieve nummers waarmee de A- of B-kant van de plaat tot een einde werd gebracht.

Luister bijv. maar eens naar: '17 scs' van The Cure op '17 scs'; 'New Dark Age' van The Sound op 'From the Lions Mouth'; 'Dark Parade' van The Comsat Angels op 'Sleep No More' en 'Wild in the Woods' van Dead Can Dance op het gelijknamige debut. Toeval?

Bij nader inzien en nog eens luisteren is mijn idee dat ze - en dan hoofdzakelijk Eno en Byrne - het wel een mooi idee zouden vinden om te klinken in de richting van hoe Hannett vond dat Joy Division moest klinken. Sound Architects (zoals Byrne en Eno) kijken imo niet terug naar een band, maar meer naar het geluid (specifiek dat van Hannett) om dat deels te integreren.

@CD - toeval; nee denk ik niet; denk dat dat ook een manier was om te laten zien: we kunnen ook langere nummers maken, meer soundscape-achtig; ik droom wel eens van een Cure-plaat die is geproduceerd door Eno; gelukkig word ik dan altijd meteen wakker.

Hoezo, gelukkig? Ik zou ook wel eens willen weten hoe Eno de atmosferische kant van JD zou hebben belicht. Evenzeer als het interessant zou zijn om te zien hoe Lillywhite de meer rock-kant van JD zou hebben aangepakt. Ik vind het eigenlijk wel jammer dat Eno niet meer post-punk/wave bands geproducet heeft (dan het handjevol dat ik ken: TH, Devo en Ultravox).

...dus de volgende keer even doordromen graag....

Dat gelukkige zit 'em dan hier in dat ik niet op zoek hoef naar een ontbrekende cornerstone, want dat zou het echt wel zijn. Vwb productie en toegevoegde waarde kijk ik ook graag naar het productiewerk van Lanois en zijn invloed anderszins.

A-ha, The Cure. The Overload doet me meer denken aan The Cure van pakweg 17 Seconds dan aan Joy Division. Maar als je met termen als robotisch, langzaam, donker en functioneel monotoon aan komt zetten, kan het zowel Joy Division als The Cure in die periode zijn, nietwaar?

Een halfje er bovenop. Dit album is erg aanstekelijk. Relaxte ritmes en aparte stijl.

Voor de rest ben ik het eens met stuart. Mis wat melodie en afwisseling. Ritmisch heel lekker.

eigenlijk is dat best een slimme manier van werken. het nummer sluit goed aan bij joy division waardoor fans van joy division het nummer gaan waarderen en misschien zelfs het album gaan kopen. doordat talking heads niet luistervinkje heeft gespeeld heeft is de muziek nog typisch talking heads en zij zullen dan ook niet van onorginaliteit beticht kunnen worden.

@Misterfool - neem ook even de moeite te kijken wat de "ouwere wavers" - a.k.a. 'The JD maffia' erover hebben geschreven op 14/6.

Denk dan ook aan de rol die Hannett en Eno gehad hebben bij JD, respectievelijk U2 (en ook wel Roxy Music) of aan de inbreng van Lanois (ook bij U2).

Ik zag net dat ik nog helemaal niet op dit album heb gestemd. Talking Heads vind ik een bijzondere band. Het is niet een band waar ik elke dag een plaat van opzet, het heeft duidelijk periodes nodig. De eerste keer dat ik dit album hoorde was ik in een platenzaak in Parijs. Ik kende eigenlijk alleen de hoes en het nummer psycho killer maar toen ik deze plaat even ging luisteren was ik verbaasd. Zoveel ritme en goede melodieën. Ik heb meteen de plaat gekocht en terug in Nederland vaak gedraaid. De zeer strakke drums beginnen na een paar keer luisteren langzaam ruimte te maken voor de melodieën die zich langzaam in je hersenen nestelen om daar niet snel te verdwijnen. Heel regelmatig komt het voor dat ik 's ochtends wakker wordt en een van de nummers van Remain in Light in m'n hoofd heb. Hele goede plaat! 4.5*

Byrne en Eno zijn toch bijna alleen verantwoordelijk voor dit album? De rest van de Heads had niet zoveel invloed er op toch? Wat ik me meende te herinneren was dat er geen nummers geschreven werden vanuit jams o.i.d., maar vanuit concepten die Byrne en Eno bedachten.

Ok - we hadden het in eerste instantie over The Overload - als een soort Joy Division klankkleur. Daar heb ik mijn idee over gegeven. Byrne en Eno waren idd de mensen van de ideeën over het geluidsbeeld.

Verder klopt de wiki op dit punt niet: de musici die meespeelden kregen de akkoorden, een ruwe schets van wat Byrne en Eno voor ogen stond en verder werd de invulling aan hen overgelaten; ze hadden dus een belangijke inbreng. Het album ontstond dus in zekere zin als een soort free flow/jam; met zeer ervaren mensen als Bernie Worrell (keyboards), Steve Scales (percussie) en Adrian Belew (gitaar) kon dat ook heel goed.

Ik heb het concert destijds, eind oktober 1980 in de Jaap Edenhal (met o.m. Pearl Harbor and the Explosions en The B52's in het voorprogramma) bijgewoond, het staat me nog heel helder voor de geest en het was een gezelschap van zeer geïnspireerde, gedreven en kundige musici die heel veel plezier hadden in wat ze deden en dat ook uitstraalden.

bron AUB

Eigen waarneming/geheugen; e.e.a is toentertijd ook beschreven in Oor. Album is in sept '80 of zo uitgekomen; Talking Heads kreeg destijds veel aandacht in Oor; dat moet dus te vinden zijn

Van Allmusic.com - mijn cursivering: "This approach came to a full fruition with 1980's Remain in Light, which was again produced by Eno. Talking Heads added several sidemen, including a horn section, leaving them free to explore their dense amalgam of African percussion, funk bass and keyboards, pop songs, and electronics.

Enige ironie is David Byrne niet vreemd natuurlijk.

Remain in Light is een schalkse titel voor een album
waar je eigen band minimaal aan mee werkte.

En hij zet de hele band op de hoes in de spotlights,
maar zodanig verbrand dat ze vanachter een masker toekijken.

Een afrikaans masker misschien, aangezien
deze plaat bol staat van de continentale crossover.

Crosseyed and Painless ...

Zoals al eerder gezegd: "The image is in the eye of the beholder"- ik vond en vind het nog steeds een foeilelijke hoes - pixel-rasters over gezichten heengelegd - maar dat heeft me er niet van weerhouden het album te waarderen.

Talking Heads - de band vormde letterlijk de 'core' voor dit album; zoals de band daar in Amsterdam speelde, kan je onmogelijk de notie koesteren dat de andere drie leden dit album niet 'droegen'. Helaas heb ik geen foto's, maar het spelplezier stond voorop. Hoeveel teams hebben niet een prima donna?

Later, 1984, werd een vergelijkbare hoes gebruikt: DCD - ST heeft ook een Afrikaans masker en DCD incorporeert (later) ook Afrikaanse ritmes.

Mijn lp-hoes heeft een opening aan de bovenkant en alleen tekst achterop. Ik heb ook eens een hoes gezien met de opening aan de zijkant en een afbeelding achterop. Is dat de normale en heb ik een andere of zo? Mijn hoes is niet echt van een fantastische kwaliteit karton gemaakt.

Ik heb een Canadese persing: opening aan zijkant - groepsleden voorop (foto's met rode pixels); achterzijde: foto van formatie jachtbommenwerpers (Migs?) - binnenhoes groepsleden (foto's met grijsblauwe pixels), tekstvel.

Het zou kunnen dat ik die heb gezien. Groene jachtbommenwerpers?

Nee, rode met een groene ster erop - tegen blauwgroene achtergrond - mijn eerste associatie was Korea-oorlog; zie ook de Engelse wiki hierover. Bij nader inzien zijn misschien gewoon 'vervreemde' US toestellen - van het soort dat idd vloog vanaf een vliegtuigmoederschip - zie toelichting over hoes op wiki.

Hmm dan heb ik blijkbaar ook de Canadese persing. Ik ging er altijd vanuit dat ik een 'normale' versie had.

Dan weet ik verdorie ook niet meer welke LP ik heb.

Ik heb de CD, telt dat ook?