Talking Heads - Remain in Light (1980)

'Neurotenwave' zo zijn door mijzelve de eerste 2 albums van Talking Heads (Fear of Music is een twijfelgeval) en de eerste XTC-albums getypeerd. Dit album was bij een eerste beluistering niets minder dan een stoelpleurensgeval, a.k.a. WTFH (h = happening) .

Zoveel ritmes, zoveel lijnen en dan ook nog eens dat live mogen meemaken in de Jaap Edenhal: speelplezier van begin tot eind - en voor mijn gevoel ook een landmark in het einde van de muzikale segregatie. Plaat verdient zijn plek: HC.

Geen idee of Byrne goed naar JD heeft geluisterd; hij lijkt me iemand die aan de ene kant de kaarten tegen de borst houdt, maar aan de andere kant heel breed is georiënteerd. The Overload vertoont ook een aardige parallel met Atmosphere.

Om te ervaren wat voor ontwikkeling de band heeft doorgemaakt in nog geen 5 jaar tijd volstaat het om Talking Heads - The Name of This Band Is Talking Heads (1982) - MusicMeter.nl (liefst de volledige versie, ivm de twee totaal verschillende versies van Psychokiller) te beluisteren: eentwikkeling van strakke, door gitaar gedomineerde ritmes naar de polyritmes van dit album

Tja, ik ben gewend alleen albums die ik heel goed vind een meesterwerk te noemen, maar jij gebruikt de term dus meer als objectief oordeel. Kan ik wel inkomen hoor, maar er is niet een enige juiste betekenis, taal is hoe mensen woorden gebruiken.

Tja, ik ben gewend alleen albums die ik heel goed vind een meesterwerk te noemen, maar jij gebruikt de term dus meer als objectief oordeel. Kan ik wel inkomen hoor.

Het wordt niet objectief of objectiever omdat veel mensen het vinden natuurlijk. Er bestaat geen definitie voor wat een meesterwerk is. Als maar genoeg individuen zeggen dat iets een meesterwerk is dan staat het met de tijd als dusdanig bekend. Daar kan je zoveel en zo weinig betekenis aan geven als je wil.

Ah, ik had al het idee dat jij een ander betekenis geeft aan de term meesterwerk.

Meesterwerk is naar mijn idee dus het meest gekende of bejubelde werk van een artiest. Het werk waarmee hij, zij of ze zichzelf meester mogen noemen. Bepaalt door andere meesters oftewel vakgenoten ofwel (zelfbenoemde) kenners en bij populaire muziek hebben we het dan waarschijnlijk over pers en publiek die de titel 'meesterwerk' na verloop van tijd aan een album geeft.
Ik begrijp ook dat in het populaire taalgebruik het begrip meesterwerk of masterpiece te pas en te onpas gebruikt worden. En echt objectief is het nooit.

Ik hoop dat je nu begrijpt dat vanuit mijn optiek bekeken, beweren dat Remain in Light geen meesterwerk is wel wat meer uitleg vraagt. Blijkbaar weet jij het beter dan publiek en alle kenners die dit ooit beweert hebben

Goed en interessant album , maar iets teveel van zelfde.

Ja, zeker geen meesterwerk.

Echt wel…

Ja, het is precies zoals je zegt. Ik doe mee met populair taalgebruik! Het gaat mij eigenlijk altijd om mijn persoonlijke mening. Maar ik begrijp jou dus ook.

waarom niet?

Persoonlijke mening denk ik

ik ben benieuwd.

De verwachtingen waren hoog. Geweldig gemiddelde met zoveel stemmers. Op MuMe wordt de band ook goed gewaardeerd. Het album nu een aantal keer integraal voorbij horen komen, maar voor mij viel Remain in Light eerlijk gezegd tegen.
Once in a Lifetime blijft top, maar de rest blijft toch flink achter. Had ik mogelijk kunnen voorzien, want de op een na hoogst gewaardeerde track hier, Born Under Punches, heb ik de afgelopen jaren al diverse keren voor bij zien en horen komen tijdens een aantal forumgames. En daar was ik nu niet bepaald euforisch over. Natuurlijk zegt dat niet alles, dus stug volgehouden, maar helaas viel de rest van de nummers, zogezegd tegen. BUP vind ik zelf dan ook nog wel het beste nummer, na Once in a Lifetime, maar verder dan 3* voor deze track kom ik niet.
Ik zit net onder de 3* voor het gehele album an sich.

Tsja, misschien iets van 'je moet erbij geweest zijn' maar dit album in het eerste jaar van de jaren 80, in een economische recessie, waarin Joy Division, Cure, the bunnymen etc. vooral hoogtij vierden kwam dit wel binnen. In het jongerencentrum en de vrienden in diverse kraakpanden was dit opeens een volstrekt ander geluid.
Het album was zeer frequent op de draaitafel te vinden en tijdens feesten ging hierbij de volumeknop extra omhoog.

Recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Talking Heads - Remain In Light - dekrentenuitdepop.blogspot.com

Talking Heads - Remain In Light
De Amerikaanse band Talking Heads had in 1980 al drie geweldige albums op haar naam staan, maar legde de lat nog een flink stuk hoger op het in alle opzichten bijzonder fascinerende Remain In Light

De New Yorkse band Talking Heads bestond uiteindelijk zestien jaar, maar maakte slechts gedurende een periode van elf jaar albums. In die elf jaar leverde de band een baanbrekend en bijzonder hoogstaand oeuvre af. Binnen dit oeuvre springt het in 1980 verschenen Remain In Light er uit. Het door Brian Eno geproduceerde Remain In Light is een behoorlijk experimenteel album, waarop Talking Heads experimenteert met funk en Afrikaanse muziek. Met name de percussie op het album is weergaloos, maar ook alle andere ingrediënten van het geluid op Remain In Light zijn van een opmerkelijk hoog niveau. Dat het album inmiddels wordt gezien als een klassieker is dan ook volkomen terecht.

De Amerikaanse band Talking Heads maakte tussen 1977 en 1988 acht studioalbums en twee livealbums. Dat is in kwantitatief opzicht een behoorlijk indrukwekkende prestatie, maar ook in kwalitatief opzicht wist de band uit New York tijdens haar relatief korte bestaan continu opzien te baren.

Wanneer ik de twee, overigens uitstekende, livealbums The Name Of This Band Is Talking Heads uit 1982 en Stop Making Sense uit 1984 vergeet en ook de net wat minder geslaagde slotakkoorden True Stories uit 1986 en Naked uit 1988 laat liggen, blijven er zes uitstekende studioalbums over, waartussen het heel lastig kiezen is.

Talking Heads: 77 uit 1977 en More Songs About Buildings And Food uit 1978 werden uitgebracht in de pioniersjaren van de punk en new wave, maar lieten horen dat Talking Heads binnen deze genres een unieke band was. Fear Of Music uit 1979 is lange tijd mijn favoriete album van de band geweest en is terecht de boeken in gegaan als een onbetwist meesterwerk. Speaking In Tongues uit 1983 en Little Creatures uit 1985 lieten tenslotte horen dat een band die in artistiek opzicht excelleert wel degelijk hitsingles kan afleveren.

Er is dan nog één album over en dat is het album dat ik inmiddels beschouw als het beste Talking Heads album. Het door Brian Eno geproduceerde Remain In Light uit 1980 is een album dat in 1980 zijn tijd ver vooruit was en dat ook bijna 45 jaar later nog vernieuwend klinkt.

De basis voor Remain In Light werd gelegd op Fear Of Music, waarop Talking Heads al experimenteerde met invloeden uit de Afrikaanse muziek. Op Remain In Light werd het bijzondere geluid van Talking Heads verder geperfectioneerd. De bijzondere ritmes en de funky gitaarloopjes klonken anders dan die van andere bands van dat moment en dat geldt ook voor de bijzondere manier van zingen van David Byrne, die wordt bijgestaan door bijna gospel achtige koortjes. De keyboards van Jerry Harrison bliepen hier af en toe dwars doorheen, wat de muziek van Talking Heads een nog wat vervreemdender karakter geeft.

David Byrne trekt met zijn bijzondere zang de meeste aandacht naar zich toe, maar Tina Weymouth en Chris Frantz spelen buitengewoon swingend en leggen op Remain In Light alvast de basis voor de muziek die ze een jaar later als Tom Tom Club zouden maken. Minstens even belangrijk op Remain Of Light zijn de bijdragen van de gastmuzikanten. Brian Eno heeft het album voorzien van een bijzonder fraaie productie, terwijl Adrian Belew met zijn unieke gitaarlijnen een vleugje van Bowie uit zijn Berlijnse periode toevoegt en Jon Hassell tekent voor fraaie blazersarrangementen.

Zeker bij beluistering met de koptelefoon hoor je hoe knap Remain In Light is geproduceerd en hoeveel aandacht is besteed aan de percussie, die echt van alle kanten op je af komt. Remain In Light was in 1980 een behoorlijk experimenteel album, maar het is achteraf bezien ook een album met een aantal zeer memorabele songs.

Ik luister eerlijk gezegd nog maar zelden naar de muziek van Talking Heads, maar sinds ik Remain In Light weer wat vaker uit de kast haal, is ook de interesse voor de andere albums van de New Yorkse band weer gegroeid. Het zijn album die er al die jaren nog steeds toe doen, maar die ook heel veel invloed hebben gehad op de avontuurlijkere popmuziek van de afgelopen decennia. Ik had er in 1980 best wat moeite mee, maar Remain In Light is in alle opzichten een weergaloos album. Erwin Zijleman

Iedereen kent Once in a Life Time, maar wat is de rest ook goed, met name Born Under Punches.

Ooit overgenomen op een cassettebandje, van de LP van mijn broer (die altijd goede muziek had). Wist ik veel wat Talking Heads was. Het was in de tijd van een liedje van hun op Count Down. Road to Nowhere. Ergens halverwege jaren tachtig.
"Van de vorige eeuw" moet je er dan blijkbaar aan toevoegen.

Man, deze cassette op mijn zolderkamer (letterlijk) deed me de ogen openen, en de deur sluiten. Dit was even wat anders dan wat ik tot dan toe draaide. Dit was lekker ritmisch zonder repetetief, lekker uitdagend zonder plat en lekker swingend zonder... nou ja, gewoon lekker swingend.
Voor enige tijd, lees: enkele maanden, was Talking Heads mijn favoriete band. Daarna werd die positie ingenomen door achtereenvolgend The Cure, Nick Cave and the Bad Seeds, Einstuerzende Neubauten. En dat bleef zo.

Maar dit blijft een geweldige plaat, en Talking Heads is natuurlijk altijd een geweldige band gebleven, zolang ze bestonden. Al ben ik meer van het begin van hun carrière dan van het einde.

En lulhannes David Byrne is een muziekgod.

Al jaren koop ik gewoon vinyl, maar diezelfde jaren nooit vinyl gedraaid. Platenspeler stond niet eens aangesloten! Onlangs oude versterker gerefurbished, nieuw element in de platenspeler en een fijne Beyerdynamic hoofdtelefoon in gebruik genomen. Gas erop!
Van de honderden vinyl schijven die op een draaibeurt wachten is Remain in Light een van de eerste die ik gebruik om de set te testen. Ik heb het album gekocht direct na het uitkomen voor dat ene nummer Once in a lifetime. De rest vond ik niet zo eerlijk gezegd. Het broeierige ging nog wel, maar het funky/dansbare helemaal niet. Nummers te lang en te weinig te beleven.
Maar na 25 jaar niet draaien blijkt de smaak wel veranderd. Het broeierige en swingende vind ik nog steeds een bijzonder combi, maar als geheel is het een fascinerende en tijdloze plaat. Uit mijn plaat is teveel gezegd, maar er is enthousiasme. Reden genoeg om deze muzikale mijlpaal (want dat is het) even te laten liggen op de slipmat. Een aantal draaibeurten verder een weloverwogen beoordeling
En daarna……nog honderden te gaan

Mooi vooruitzicht moet dat zijn: als je nog honderden platen hebt liggen die je in geen jaren op de draaitafel hebt gelegd. Geniet ervan! En ja, dit is een mooie ouverture, vooral als je daardoor gaat zien dat je smaak en waardering in de loop van de tussenliggende jaren veranderd zijn.

Absoluut mooi! Probleem was en is nog steeds beschikbare tijd. Die is schaars. Wat wel heerlijk is; als ik een half uurtje tussendoor heb is dat genoeg voor 1 plaatkant. Beter dan het afkappen van een hele cd .
Overigens draaide ik ook al platen waarvan ik dacht; ‘sjezus, wat vond ik hier vroeger mooi aan?’ Leuk voor de herinnering om een keer te draaien, maar verder weg ermee. Ben benieuwd hoeveel platen uiteindelijk naar de kringloop mogen. Want dát gaat ook gebeuren denk ik.

Dat laatste hoop ik niet - er zijn 'slimmere' oplossingen die waarschijnlijk iets meer opleveren: bied ze hier aan via Te koop: vinyl - MusicMeter.nl of verkoop ze aan een platenzaak in Eindhoven (meerdere, o.m Ray LP, dacht ik).

Dat eerste heb ik ook - m.n. bij veel Gothic, zoals Sisters of Mercy, Christian Death en Gene Loves Jezebel