Charlie Haden & Pat Metheny - Beyond the Missouri Sky (1996)

Een heerlijk album, wat zijn naam (en artwork) eer aan doet. Elk nummer op dit album lijkt namelijk een opzich staand verhaaltje, nee, een bloemlezing over wat er te vinden is voorbij de horizon in Missouri en daar is schijnbaar heel wat moois te vinden. Daar komt nog bij dat het gehele album een sfeer heeft waar je het doodsbenauwd van krijgt, maar toch heerst er ergens de koelte van de half-schemering, die dit weer in balans brengt. Een beeld dat vervolgens weer, eng, kloppend wordt gemaakt door de zon belichte wolken van het artwork. Ook erg mooi aan dit album is dat alle nummers een ander verhaal lijken te vertellen, maar dat elk nummer bijna perfect in het geheel past. Niets dan lof over dit album.

Als beginnend Haden luisteraar kwam ik al snel tot de conclusie dat deze man erg divers is. The Montreal Tapes is nauwelijks te vergelijken met bijvoorbeeld The Liberation Orchestra.
Zijn Quartet West maakt echt prachtige toegankelijke jazz muziek en dan heb je natuurlijk de vele samenwerkingsverbanden, waaronder deze met gitarist Pat Metheny.
De eerste draaibeurt dacht ik, dit album heeft een hoog "muzak" gehalte. Je kent het wel, muziek die bij diverse winkels op de achtergrond te horen is. Maar daarmee doe je dit album absoluut geen eer aan. Na een aantal draaibeurten blijkt dit album namelijk erg subtiel in elkaar te zitten. De sfeer heeft een constante factor maar de muzikaliteit is verbluffend. Beide mannen zijn echte liefhebbers van muziek en smelten uiteindelijk samen. Een juweeltje.

Ik vind het meer een beetje een spaansachtig geluid hebben. Verder ben ik geen groot fan van meneer Metheny. Het klinkt altijd wel goed en soepel, maar nog nooit heb ik bij zijn muziek een moment gehad waarop ik echt uit mijn stoel omhoogveerde met het idee dat er iets geweldigs gebeurt.

Nee.. voor mij is het veel meer meneer Haden die deze plaat zo goed maakt, heerlijk warm basgeluid en voor mijn gevoel veel afwisselender dan de gitaar.

Wanneer ik vervolgens tot een eindoordeel moet komen kom ik toch rond de 4 uit, want waar andere platen in deze richting nog wel eens saai overkomen doet deze dat niet, gewoon een rustig plaatje, niet iets wat ik op elk moment kan horen, maar wel een fijn rustig plaatje.

Het inderdaad ook wel Haden die de plaat maakt, hoewel ik wel vind dat het spel van beiden hier erg mooi op elkaar aansluit.


Mooie omschrijving, vooral omdat ik bang was dat mensen dit juist saai zouden gaan vinden. Dit album voelde toch als een persoonlijke favoriet, waarvan ik totaal niet wist wat anderen ervan zouden vinden.

Nee, deze plaat doet het niet voor mij.
Hoewel ik hoor dat er goed wordt samengespeeld, en ik veel nummers (afzonderlijk) erg mooi vind, krijg ik na een minuut of twintig echt de kriebels ofwel de zenuwen van het gitaargetokkel.
Moeilijk om hier dan een waardering uit te drukken, dus dat doe ik deze keer maar niet.

Erg mooie plaat met prachtig subtiel spel. Ik moet wel zeggen dat ik nog steeds niet van Metheny's spel hou. Ik vind het gewoon gevoelloos klinken. Alsof het allemaal maar doorkabbelt zeg maar. Haden daarentegen blijft één van mijn favoriete bassisten. Fantastische techniek en zijn muziek bevat gewoon duidelijk een uiting van gevoel. Ondanks Metheny toch een *4.

Bedankt voor dit album Jesse! Erg goede keus!

Tja, je hebt Metheny-liefhebbers en je hebt Metheny-haters... ik behoord dus tot de eerste categorie en vind ook dit album gewoon erg goed. Het zijn echt duetten tussen Metheny en Haden die maar heel spaarzaam zijn ingekleurd met wat andere klanken. Eigenlijk het minste nummer vind het laatste, Spiritual, omdat hier een beetje een stijve ritmetrack onder zit.

Daar zit iets in, zeker gezien de instelling waarmee ik aan dit album begon: gelijk wat Metheny doet, een ander doet het sowieso beter of smaakvoller. En kwam ik bedrogen uit voor deze 'Beyond the Missouri Sky'? Welnee, dit is - in mijn ogen - een plaat waar gebrek aan inventiviteit en zielige krachteloosheid centraal lijken te staan.

Metheny's weemoedig getokkel en Hadens "standaard" baslijnen, het deed me als luisteraar vrij weinig. Wat kan de oorzaak daarvan zijn? Mezelf, in de eerste plaats, maar het gebrek aan variatie in klank en structuur speelt tevens een belangrijke rol: op zich bouwt Metheny zijn improvisaties mooi op, maar eenmaal aan het einde van de track herhaalt hetzelfde procédé zich gewoon in het volgende nummer.
Bovendien ligt het er me allemaal wat te dik op: de melancholie voelt voor mij nogal stereotiep aan, en eenmaal ook het strijkorkest komt meedoen kan ik niet anders dan er het woord “smakeloos” opplakken.

Dit soort muziek haat ik niet - alleen al omdat Metheny en Haden zelf bezield bezig lijken-, maar apprecieer ik evenmin. Emotie die voor mijn part geklasseerd wordt onder “voorgekauwd”. (Sorry, Jesse. )

eerste en enige dunkt me.

Je zure bericht en het feit dat je dit laag beoordeelt doen mij besluiten dat dit een werkelijk jazz-album van goede kwaliteit moet zijn

Ook al ben ik geen liefhebber van Metheny, Haden (een bassist die meer doet dan enkel ritmisch houvast bieden) stelt zelden teleur. Ik zal hem, (ook gezien de overige stemmen..) eens gaan luisteren.

Ik vind dit niet zoveel, met ook sorry naar de vorige hoogbeoordelende sprekers (al of niet na beluistering ). Metheny is natuurlijk een grote naam, maar de compositietjes op deze zijn toch maar erg gemiddeld en vind ik - ben ik met JJ_D eens - met teveel opgelegde romantiek/melancholie. Het lijkt erop alsof de simpelheid van de melodie gecompenseerd moet worden door het heel precies en gevoelig te spelen en na een tijdje ga ik me daar gewoon aan ergeren, met of zonder mooie baspartij.
Merkwaardig vind ik daarnaast de keuze voor het thema in ´The Precious Jewel´ dat toch haast niet onbewust uit wereldhit Chariots of Fire (Vangelis, 1981) voortgekomen kan zijn.

Leuk vind ik Tears of Rain (met Sitar zo te horen?) en het slotnummer.

Een bijzonder mooi en warm plaatje - Iets waar ik écht stil van word en van kan genieten, Jesse is erg bedankt voor deze persoonlijke tip die hij later koos als Jazz-album van de week, ik had lang niet zó'n aardig album verwacht van het voorbije decenium. Laat de negatieve reacties maar komen, voor mij blijft de combinatie van deze 2 topartiesten eigenlijk erg sterk uitgewerkt, Haden & Metheny kunnen erg aardig samenspelen en nummers zijn stuk per stuk erg aardig, het kortverhaal erbij dat je er maar zelf bij bedenkt maakt dit album er des te sfeervoller en persoonlijker op, wat alleen maar kan bijdragen tot de goede kwaliteit ervan (niet?). De mannen houden zich naar mijn mening op dit album echt tot de nummers, het vrije en spannende spel wordt niet tot een maximum gedreven, voor sommigen onder ons kan dit misschien als saai en niet-spannend overkomen, voor anderen maakt juist die eigenschap van de muziek dit hét perfecte album voor: bij een kampvuur? laat in de avond? voor tijdens de verveling?, of bij simpelweg momenten waar we gewoon wat moois willen horen zonder de clichévoorbeelden op te noemen...

... Haden, de man blijft me verbazen, erg sterke speel- en componeerprestaties keer op keer, dat het juist hem is die dit album maakt voor velen verbaast me niet, maar dat Metheny dan "minder boeiend" overkomt door zijn spel, dat gevoel krijg ik nu juist niet, ik vind ze allebei haast even goed.

Zoiets moois als dit, kan dit eigenlijk wel minpunten hebben? Voor mij is dat toch ergens het elektronische gedeelte van dit album, alhoewel The Moon Song is en blijft een van mijn 3 grote favorieten van dit album, zo niet de grootste. Spiritual wordt algemeen gezien als dé topper van dit album, ergens is het ook een bijzonder goed nummer, maar toch gaat mijn voorkeur naar de nummers die als het ware ten tijde van 'het echte instrumenten-tijdperk' opgenomen konden worden, het elektronische gedeelte vind ik niet echt een minpunt, maar iets dat ik toch kon missen op dit album. De eerste 5 nummers blijven eigenlijk als 1 geheel onovertroffen naar mijn mening, puur en onvervalst, je hoort de mannen op een lege achtergrond bezig en juist die lege achtergrond gaat zo perfect tezamen met de combinatie bas-gitaar...

Een album dat eigenlijk van alle kwaliteiten voorzien is, het komt in mijn ogen althans niks te kort: mooie eigen composities die het album dat vleugje persoonlijkheid van de artiest zelf schenken, sterke "cover"/naspelingen van anderen: de 2 'Cinema Paradiso' zijn erg mooie jazzversies van de filmstukken van Ennio Morricone, een mooi traditioneel gitaarstuk (He's Gone Away), en paar andere nummers van verscheidene artiesten. Het ademt ook mooie sferen uit, gaande van de Spaanse en Italiaanse cultuur, tot gevoelens als verveling/melancholie/hoop/vriendschap e.d.

Wat kan je nog meer wensen in één album? Ik twijfel nog over mijn stem.

Kans op stijging kan nog volgen, voor nu dan, dit moet ik nog véél meer luisteren.

Alle goede jazz werd 40 jaar geleden gemaakt?

Zei ik dat dan ergens?

Ik zei gewoon dat ik niet had verwacht dat een moderner album me zo zou gaan boeien, WANT, er is teveel Jazz van de voorbije decenia die ik echt weinig tot standaard vind. Neem nu praktisch alle moderne albums uit de Jazzalbum van de week-topic.

Maar er zijn uitzonderingen, zoals deze, "Unison" van J.F. Jenny-Clarck, Sonny Sharrock – Ask the Ages, en zo zullen er nog moderne albums zijn die ik zeker eens moet luisteren, o.a. Brad Mehldau moet hier nog de playlist invliegen. En zo zijn er nog moderne albums waarvan ik het gevoel heb dat ik ze erg goed ga vinden, bij erg goed heb ik het over 4* en hoger.

Nee goede Jazz is van alle tijden, en zal altijd gemaakt worden lijkt me.

Hier had ik het uitsluitend over het feit dat dit album me zo aangenaam verrasste. De 2 andere albums moesten zeg maar wat groeien, deze had van de eerste keer mijn volledige appreciatie.

J.F. Jenny-Clarck en Sonny Sharrock zijn dan ook alweer oude rotten Ik ben net als eazyfan niet zo'n grote fan van de moderne jazz.

Charlie Haden & Pat Metheny zijn toch ook niet van de jongste generatie?

Dit is precies wat ik de eerste drie luisterbeurten dacht. Van Charlie Haden kan ik normaal gesproken toch erg genieten (LMO, Quartet West, Old & New Dreams), maar dit wil er toch niet helemaal in. Niet dat het slecht is ofzo, integendeel. Het ontstijgt het niveau van liftmuziek, maar ik zal het nooit dertigduuzend keer gaan beluisteren en er bij wegspacen.

Tsja, ik ben niet zo happig op dit album. Het komt mij over als een eentonig, voortkabbeld riviertje dat elk moment droog kan komen te staan omdat er teveel droogte (red. te weinig inspiratie) is. Ik wordt echt totaal niet geraakt door dit album, zelfs na meerdere luisterbeurten niet.

voor mij een beetje teveel navelstaarmuziek. beetje lauw spul.

Ik kan hier niet veel mee, hoewel ik over het algemeen toch wel van rustige muziek houd. Het kabbelt een beetje langs me heen zonder indruk te maken. Krappe 3,0*.

Ik weet niet wat er met me was toen ik dat wat hierboven staat schreef. De muziek is lekker ontspannend. Ik doe er alvast een halfje bij. 3,5*

Halfje er bij voor dit prachtalbum van meester gitarist Pat en bassist Charlie Haden. Eens per jaar uit de kast en elke keer weer geraakt door de schoonheid.

Heel sfeervol, acoustische gitaar en basgitaar waarmee mooie nummers gemaakt worden. Zowel Charlie als Pat zijn natuurlijk rasmuzikanten, en dat kun je op dit album ook wel horen. Prachtig samenspel, en je kunt je heerlijk mee laten slepen als je hier naar luistert.

navelsnaarmuziek

Samenvattend commentaar: Navelstarend, voortkabbelend, saai, lauw, eentonig.
Maar eigenlijk is dit toch vooral een juweeltje van schitterende eenvoud.