menu

Gary Moore - Power of the Blues (2004)

mijn stem
4,00 (25)
25 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Blues / Rock
Label: Sanctuary

  1. Power of the Blues (2:32)
  2. There's a Hole (5:40)
  3. Tell Me Woman (2:55)
  4. I Can't Quit You Baby (5:50)
  5. That's Why I Play the Blues (4:07)
  6. Evil (2:45)
  7. Getaway Blues (3:44)
  8. Memory Pain (4:54)
  9. Can't Find My Baby (3:36)
  10. Torn Inside (5:39)
  11. Don't Let Me Be Misunderstood * (3:36)
toon 1 bonustrack
totale tijdsduur: 41:42 (45:18)
zoeken in:
avatar van akira124
4,0
Krachtig blues album, wat steviger dan zijn vorige werk.

avatar van richiedoom
4,0
Weer zon blues album met power, net als voorganger scars. Op deze albums klinkt de blues van Gary veel minder gelikt en hier lijkt het echt uit het diepst van zn hart te komen. Scars vond ik echt briljant, deze iets minder maar zeker ontzettend lekker!

avatar van Ronald5150
4,0
"Power of the Blues" laat die power letterlijk horen. Op dit album klinkt Gary Moore harder, ruiger en venijniger dan ik van hem gewend ben. Meer rock dan blues? Misschien, maar ik denk dat het vooral met het gitaargeluid te maken heeft. De bluespatronen zijn weer in overvloed aanwezig, maar de klank uit zijn gitaar heeft een scherper randje naar mijn gevoel. Ook zingt Moore dwingender en scherper dan tevoren. Daarnaast zijn de nummers redelijk aan de korte kant. Kortom: "Power of the Blues" is to-the-point en dat maakt het tot een energieke luisterervaring. Door middel van enkele slowblues nummers wordt voor de nodige afwisseling gezorgd. Daarnaast mag ik ontzettend graag luisteren naar de gitaarkunsten van Moore, en dat is op "Power of the Blues" weer meer dan uitstekend verzorgd. Stevige bluesrock plaat dus, maar wel verdomd lekker.

avatar van gigage
3,5
Waar de schoen vaak wringt is dat halve Gary Moore blues albums uit covers bestaan. En die vertolking met zijn weinig subtiele zangstem past niet altijd. Hier zijn het slechts 3 covers op de 10 dus dat beloofd vooralsnog op maat gemaakt schoeisel. De weinige inspiratie voor de albumhoes ( blues graffiti? What were you drinking) vertaald zich gelukkig niet naar de uitvoering van de twee stevige bluesrockers die het album openen. Daarna een walking by myself gehuppel en een minder geslaagde cover om bij That's why I play the blues een alleraardigste Slow blues kraker neer te zetten. Ach, we vinden hier geen alternatieve op blues geënte muziek zoals op het prima Scars (2002) het is weer van dik hout zaagt men planken. Maar wel uit eigen zagerij.
Torn Inside is de song die er hoog bovenuitsteekt.
There's a Hole pikt de tweede plek in.

avatar van Twinpeaks
4,0
Lekkere smerige blues-rock plaat van Gary Moore. Inderdaad meer rock dan blues , maar wel op een bedje van blues geserveerd. Ik heb Gary altijd wel hoog gehad , maar de laatste jaren wat verwaarloosd qua aankopen. Dat ben ik aan het goedmaken nu , waarbij dit een prima aanschaf was . 4 sterren

avatar van RonaldjK
3,5
Harde blues in het verlengde van Gary Moores vorige album met de groep Scars. Ook nu weer als powertrio, met naast drummer Darrin Mooney de teruggekeerde bassist Bob Daisley.
Die zat net thuis in Australië het programma Air Crash Investigations te kijken en overwoog om nooit meer te vliegen, toen de gitarist hem belde. Een week later was hij al in Londen, zo vertelt hij in zijn biografie For Facts Sake.

Power of the Blues werd in slechts twee weken opgenomen en bevat Moores stevigste soloblues met wederom magnifieke solo's, zoals in There's a Hole. Hoogtepunt voor mij is That's Why I Play the Blues, dat met blazerssectie werd opgenomen maar zonder deze toeters op het album verscheen. Ook lekker is de shuffleblues van Can't Find My Baby.
Daisley schreef en arrangeerde mee, reden dat Moore hem erbij vroeg. Toch raak ik in mijn reis door de discografie van Moore enigszins verzadigd van blues. Het publiek kennelijk ook, want de verkopen waren laag, al bleef hij onverminderd een zeer populaire livepersoonlijkheid. En dus werd er getourd.

Een volgende tegenslag was een handinfectie, waardoor hij een groot deel van de tour moest annuleren. De verzekering wilde dit niet dekken en één van de maatregelen tegen het gapende financiële gat was dat Moore de gitaar verkocht die hij ooit van Peter Green had overgenomen.
Via via kwam deze terecht bij superfan Kirk Hammet van Metallica. De 1959 Les Paul Standard is bij Moore voor het laatst op dit album te horen, aldus Harry Shapiro in diens biografie over de Noord-Ier (2022).
Ondertussen ging Moores vliegangst hem steeds meer parten spelen: een aanbod om voor netto 150.000 Britse ponden één show in Zuid-Korea te doen, sloeg hij daarom af.

Ruige blues, twee maal ingetogen en drie covers van bluesklassiekers. Een dikke 7 van mij.

Gast
geplaatst: vandaag om 17:35 uur

geplaatst: vandaag om 17:35 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.