The Shaggs - Philosophy of the World (1969)

Dit is de meest pure vorm van cult.

Dit album is zó slecht - The Shaggs hebben totaal geen gevoel voor melodie en ritme en kunnen niet zingen laat staan spelen - dat het dan weer grappig is. Ik neem aan dat de positieve recensies hier ironisch bedoeld zijn.

Ik vind het fascinerend dat het integraal op Spotify staat.

En ja, dit is slecht. Heel slecht. Nog slechter dan slecht.
Ik snap de reactie van de user wel, die zei hier misselijk van te zijn geworden

Ik vind het ook wel erg knap om een nummer lang langs elkaar heen te spelen en in verschillende toonsoorten te zingen. Bij een open podium zou een band als deze van het podium afgehaald worden. Ik heb lang in een popcentrum gewerkt en allerhande bandjes horen oefenen, en zelfs toen nog nooit zoiets slechts gehoord als dit.

Dat Zappa en Cobain dit als favoriete plaat bestempelen is sarcastisch. Want wat deze plaat vooral mist is overtuiging en bezieling.
Het is pure exploitatie van een waardeloze opvoeder. En exploitatie is het ergste wat er is.

In elk geval zijn de reacties op youtube een stuk luchtiger en vermakelijker om te lezen dan de flamewar hier op Musicmeter.

My Pal Foot Foot - The Shaggs - YouTube

Er is zijn zelfs tribute en cover toestanden!
Philosophy of the World - Still Better Than the Beatles - A Tribute to The Shaggs - YouTube
THE SHAGGS Cover Band @ The Crown 10.29.2016 - YouTube
It's Halloween - Still Better Than The Beatles - A Tribute to The Shaggs - YouTube

Michel Cohen, gezien je hoge score voor deze plaat, zullen heel wat songs van deze plaat in je playlist staan. Je vind het beter dan Tool en Penguin Café Orchestra.

Eén ding weet ik zeker: je playlist hoef ik waarschijnlijk nooit te horen...

Tja, The Shaggs... Ik heb me er ook wel eens aan gewaagd vanwege de hype die destijds rond dit jaren eerder uitgegeven album ontstond. Maar ook ik kan er helemaal niets mee. Ik kan nog enige waardering opbrengen voor de tegendraadsheid waarmee dit trio stug doorgaat om in verschillende toonsoorten langs elkaar heen te zingen en te spelen. Er zit totaal geen structuur in; er is zelfs geen moment dat je het idee krijgt dat er sprake is van muzikaal samenspel. Het lijkt me lastig genoeg om dat zo consequent vol te houden, vandaar 1,0 i.p.v. 0,5.

Maar misschien komt dat ook omdat The Shaggs redelijk afgesloten van de buitenwereld opereerden en daardoor hun eigen muzikale universum creëerden. Dat is knap op een heel bijzondere, fascinerende manier, maar ik zal dit geen tweede keer voor mijn lol opzetten.

Ik heb wel een correctie ingediend voor het label dat hier vermeld staat: BMG. 'No way' dat een commerciele platenfirma als BMG (die, bij de weg, nog niet bestond in '69) hier ooit brood in gezien zou hebben. Aan de andere kant: dit album heeft nogal wat re-releases gehad in diverse formaten en via verschillende maatschappijen, zo leert Discogs mij. Die hype houdt kennelijk toch langer stand dan ik voor mogelijk zou hebben gehouden...

Zijn meer dan 18.000 tracks. Dus misschien voor jou beter van niet.

Het enige album waar GrafGantz een 1* aan heeft gegeven. Dat maakt een mens nieuwsgierig. Ik heb hiervoor zelfs een luisterbeurt van Evermore onderbroken.

Maar wat een onoorbaar album is dit. Ik denk dat dit met afstand het slechtste album is wat ik ooit heb gehoord, het is haast een prestatie op zich. Dat men een maatschappij heeft weten te strikken om dit uit te brengen is even verbazingwekkend. Ik gooi na het derde nummer de handdoek maar in de ring. Daarmee kom ik verder dan de andere 718.717 mensen die mij voor gingen op Spotify, ruim de helft haakte daarna al af.

Wel een goede manier om mensen te martelen.

Tja, nogal curieus deze plaat.

Gegeven de uitgangspunten: het is gelukt een album op te nemen, wat me op zich al best knap lijkt. Maar goed, het roept wel de vraag op waarom dit uitgebracht is. Iedereen - inclusief de 'muzikanten' in kwestie - moeten toch gehoord hebben dat dit niet best is.
Dan is het vervolgens leuk dat er een cult omheen ontstaat, maar ik neem even aan dat dat niet het oorspronkelijke uitgangspunt was. Dit had volgens elke gangbare logica een album moeten zijn dat door iedereen genegeerd werd en dat dus verlieslatend was geweest. Dan blijft de vraag: waarom is dit uitgebracht?

Ik vind het overigens ondanks al zijn slechtheid nog wel enigszins luisterbaar. Als je eenmaal aan die valse, tegendraadse zang gewend bent, dan is dit in ieder geval coherenter dan sommige avant-garde jazz waar ik graag naar luister Wel vind ik het erg vermoeiend, deze plaat had ook zeker niet langer moeten duren.

De recensie van Jacques Plafond was kort maar krachtig: "je kan hier veel van zeggen, maar niet dat het overgeproduceerd is". Aflevering 143, 1 juli 1987.