The Fatal Flowers - Pleasure Ground (1990)

Speed of Life is - het moet gezegd - een van de mooiere liedjes van Nederlandse bodem. Janssens stem komt daar ook optimaal tot zijn recht. Tel daar Rage Out en Better Times bij op en ik ben klaar om mijn 3 favoriete tracks te selecteren.

Blijf toch verbaasd dat ik FF destijds zo ontzettend geweldig vond. Het is OK, niets meer, niets minder.

vind het nog steeds erg ok, toch een stoere rockband van neerlands bodem met eigen geluid, helaas ter ziele

Mijn favoriete 3 tracks zijn Funky Street, Pleasure Ground en vooral Burning. Ik mag deze cd graag nog eens opzetten, wat mij betreft één van de beste Nederlandse rockplaten ooit.

in 1990 gaf ik deze cd een dikke tien.
Ben daar wel wat op terug gekomen. Heb ze nog live gezien in hun, wat later bleek, laatste tournee.
Voorprogramma: Jack of Hearts.
Maar wat heb ik deze cd grijs gedraaid! De Both ends Burning cover vond ik helemaal te gek. She's doing fine, maar vooral Speed of life waren ook helemaal buitencategorie voor mij.
Ik heb deze cd al zo'n 13 jaar niet meer gedraaid denk ik, maar als ik de titels van de nummers zo lees kan ik me elke noot nog herinneren.... Dus toch tijdloos dit album.
Voor de sentimentele waarde: 3,5*

laatste poging van fatal flowers om ook internationaal potten te breken, helaas niet gelukt volgens mij. leuke plaat vind ik, robin berlijn was toen iets van 19. daarna nog wel eens gezien met ellen ten damme, maar dat vind ik toch minder...

Dit is en blijft voor mij een van de beste rockplaten uit de Nederlandse popgeschiedenis. Eeuwig zonde dat ze er hierna mee gestopt zijn ook al was het Shine project van Richard Janssen ook klasse. De Flowers was destijds helemaal mijn ding en heb ze ook heel wat keren live gezien. (SUPER!) Nog steeds helemaal te gek, sterker nog, ik ga m meteen weer eens uit de speakers laten knallen. Pleasure Ground rocks bigtime!

Iets minder dan Johnny D maar ook deze cd rocks your socks off.
En kijk die kerels eens cool wezen...HA.
Heb ze ook live gezien met Robin Berlijn en zijn te grote cowboylaarzen.

Dit lp'tje nog maar 'ns tevoorschijn gehaald. Weet nog goed dat ik hem kochtte in de oude Bullit in Ehv. op stratumseind. Mijn zuur verdiende weinige guldentjes zaten in deze plaat. Die een van de 1ste lp's waren die ik kocht na mijn twilight zone jaren in de top 40.

Deze fatale bloempjes kick ass in vergelijking met de sleezige bijtjes van destijds. Goeie rock 'n roll van hollandse bodem. (Pleasure ground)
Helaas was dit hun zwanenzang, na nog een keer geprobeerd te hebben internationaal een bloem aan de grond te krijgen.
Muzikaal zit het allemaal wel snor, met goede ervaren muzikanten. Lekkere riffs a la Keith Richards.

Met Mildred Douglas van Mai Tai op Both Ends Burning...ook een prachtig nummer.

Bijna van hetzelfde niveau als de voorganger.

Lekker stevig, erg pakkend ook, ik heb deze vaker geluisterd dan de alom bejubelde Johnny D Is Back. Ik denk dan ook dat ik deze beter vind,,,,

Deze is iets meer rock en iets minder country/Americana georiënteerd denk ik. Moeilijk om een voorkeur aan te geven.

Een Nederlandse rockplaat met een Echte Onvervalste Nederlandse Rock'n'roll-Stem, die had je toen nog niet zoveel. Blijft twintig jaar na dato nog steeds makkelijk overeind. Opmerkelijk ook hoe Richard Janssen dat ruige jasje probleemloos uit kan gooien om kwetsbaar te klinken op Better times en vooral ongrijpbaar melancholiek op Speed of life, met dat accordeon en dat klavecimbel één van de meest verdrietige nummers die ik ken (dat ene zielige gitaarnootje na het laatste refrein op 4'11!). Niet alles is even memorabel (van Funky Street word ik helemaal gek), maar als het hier raak is is het meteen ook goed raak, en daar gaat het toch om.

On-Nederlands goede rockplaat. Powerpop met 2 gitaren en veel goede melodieën.

Onderschat, ondergewaardeerd. Jammer dat Richard Janssen de stekker uit de band trok.

En ook geen (noemswaardige in elk geval) muziekambities meer heeft...

De laatste dagen heeft deze CD weer regelmatig in de speler gezeten, en sodeju wat blijft dit toch een mooie vette plaat zeg. Geen mindere nummers of opvullertjes en lekker stevig rocken.
En oh wat is het jammer dat Richard Janssen geen mooie plaatjes meer maakt.

Hier benaderen de Fatal Flowers met dit behoorlijk stevige rock album The Black Crows of misschien zelfs wel de Stones.
Helaas kan deze plaat mij minder bekoren dat de 2 voorgangers al blijft deze band erg goed met vooral How Many Years & Better Times als hoogtepunten.
De Roxy Music cover Both Ends Burning is fraai maar een nummer als Funky Street doet mij dan weer helemaal niets.
Toch doodzonde dat zo"n talentvolle band van vaderlandse bodem na dit album opgedoekt werd.

Hun laatste LP en volgens mij de beste. Dit is muzikaal van een ongekend niveau. Het enige minpuntje vind ik de nasale zang die zo nu en dan te schreeuwerig is.
Ik had deze op een cassette opgenomen, op kant B de LP van de Black Crowes (Shake your Money Maker). Vele kilometers plezier van gehad.

Een cassettebandje om verliefd op te zijn. Beide albums heb ik in mijn studentenhok destijds ook grijsgedraaid. En nog steeds komen ze regelmatig aan bod.

Speed of Life is een hele mooie blues-song. Ik ken deze dankzij de Klaas Bruinsmaverfilming:De Dominee (2004). Het is daar te horen in het einde, waarin de ondergang van Klaas Donkers (op Bruinsma gebaseerde filmpersonage) wordt uitgebeeld.
Both Ends Burning vind ik echter niet zo mooi als de originele uitvoering van Roxy Music op Siren, uit 1975.

Eindelijk ook op Spotify deze.
Ik denk wel hun beste, in elk geval hun meest constante. Alleen Funky Street is minder.
Goed dat ze terug zijn.

Ook al kaartjes voor het reünieconcert? Ik natuurlijk wel.

Ja maar niet in Paradiso helaas

Sterk laatste album van de Fatal flowers en alhoewel ik een lichte voorkeur heb voor hun eerdere,wat meer garage/roots achtige werk kan ik hier ook erg van genieten.
Pleasure ground klinkt wat meer Europees,bevat vernuftig gitaarwerk en swingt ook wat meer dan hun vorig materiaal.Daarnaast is zanger Richard Janssen hier prima op dreef.
Het niveau van de songs is constant en vrij hoog,uitschieters zitten er niet echt tussen en ook de productie is dik in orde.
Best jammer dat ze er hierna mee ophielden want na het weer eens beluisteren van Pleasure ground heb ik toch het gevoel dat de band nog wel meer moois had kunnen voortbrengen.
Ach ja in ieder geval een sterk slotakkoord met mooie songs als How Many Years,Speed of life,de titel song en Some day,met die leuke Too cut a long story short (Spandau ballet) overgang.

Heb hier in 1990 heel wat luchtgitaar op gespeeld. De authenticiteit van deze geweldige plaat maakt het extra boeiend.