Hot Chocolate - Cicero Park (1974)

'Emma' en 'Brother Louie' zijn natuurlijk de pijlers van het album, maar de eerste 2 nummers zijn ook hartstikke goed.

Top! Grensverleggers. Okee, misschien iets overdreven. Grensverkenners! En eens met Pieter paal

En opeens wilde ik dit album per se heel graag hebben.

Er staan drie prachtige hits op (Emma, Disco queen, Brother Louie), dat in de eerste plaats. Het album krijgt op zich hele goed kritieken.

Maar ik raakte ook gefascineerd, getriggerd eigenlijk, door de toch zeer behoorlijke prijs die alle internetaanbieders voor dit album van Hot chocolate vragen, vanaf € 16,99.
Dat gebeurt niet bij een niemandalletje, dan is er meer aan de hand.

Nu begrijp ik, dat Cicero park (versie 2009) inmiddels uit 2 cd's bestaat, ongetwijfeld het originele album en dan volledig gerestaureerd met een prachtig geluid en een tweede album, ook met oudere nummers van hot chocolate, bekend en onbekend, tussen 1970 en 1974.

Ook opvolger Hot chocolate(1975 met You sexy thing) is niet goedkoop te krijgen. Everyone's a winner (1978, grandioze titelsong) ietsje, maar die krijgt op musicmeter wel de hoogste waardering.

Waarbij per saldo dus mag worden gconcludeerd dat Hot chocolate welliswaar vele Greatest hitsen op z'n naam heeft staan, die ook voor een prikje zijn te krijgen, maar dat het grootste deel van de studio-albums blijkbaar toch hoog tot zeer hoog wordt gewaardeerd.

En dat leidt ik dan alleen af uit waarderingscijfers en de prijs van het album (gelukkig had ik nog een tegoedbon van welgeteld één euro).
Maar ja, een mens kan zich vergissen, hoewel dat mij in dit geval toch sterk lijkt. Afwachten maar op de bestelling.

Het aardige van posten bij albums waar nog maar heel weinig users hebben gepost of hebben gestemd, is dat er dan nog altijd een schone taak kan liggen eens flink diep op een album in te gaan.

Soms heb je daarin begrip voor het lage aantal geïnteresseerden en/of lage waardering, maar soms kan het ook een meer enthousiast verhaal opleveren, dat dan kan leiden tot (hopelijk) meerdere liefhebbers.

Eigenlijk had ik tot voor kort niets met Hot Chocolate. Een drietal verzamelalbums en de wetenschap dat de Engelse band rond zanger Errol Brown een tiental jaren altijd goedverzorgde singles heeft uitgebracht.

Eén van die vele singles van Hot chocolate, Emma, draag ik al jaren een warm hart toe als één van de betere singles die ooit is uitgebracht. Donker, prachtige baslijn, bijpassende dramatische tekst over de zelfmoord van een actrice (las ik later) en de geweldige vocalen van Errol Brown.

Emma is uit 1974, uit een tijd dat er geconcurreerd moest worden met De wilde boerendochtere van Ivan Heylen en The Cat crept in van Mud.

Pas recent kwam ik op de gedachte: je zult maar een cd hebben dat geheel bestaat uit nummers van het niveau Emma. Dan kom je, chronologisch gezien, uit op dit album, Cicero park.

Eigenlijk pas het eerste album van Hot chocolate, dat al wel sinds 1969 singles uitbracht. Dat maakt de nieuwe Cicero park (versie 2009) zo alleraardigst. Geheel mooi digitaal geremasterd is het album uitgebreid naar 2 cd's: Cicero park en één cd met alles wat zich heeft afgespeeld vóór dit album, met singles, b-sides e.d.

Op zich is dat al één ster extra waard, naast het prachtige Cicero park, dat inderdaad voor een deel bestaat uit gelijkwaardige nummers als Emma. Met name de opening met het titelnummer en Could have been born in the Ghetto is uitermate sterk, net als het later alsnog als single uitgebrachte Disco queen en Funky rock 'n roll.

Maar niet elk nummer haalt dat niveau. A love like yours en You're a natural high vallen dan toch door de mand.

Merkwaardig genoeg heeft 7T's (de platenmaatschappij van Cherry red Records die zich met 70's albums van EMI bezighoudt) de single Brother Louie, dat oorspronkelijk het album afsloot, vervangen door Bump and Dilly down. Brother Louie is dan wel weer op de tweede cd terug te vinden. Voor de beoordeling heb ik toch maar rekening gehouden met Brother Louie als afsluiter, mede omdat Bump and Dilly down één van de mindere nummers van dit album is.

Het is overigens geen goedkope hobby, de prijs van de eerste albums van Hot chocolate gaat (nu nog) naar rond de 20 euro. Ik geloof dat 7T's zich over Hot chocolate heeft ontfermd tot en met het album Every 1's a winner.

Maar al met al kan ik mij er prima mee vermaken, echt aardig om je eens in te verdiepen in een verdienstelijke band uit de 70's met onvermoede krachten. En wie houdt er nu niet van al die prachtige albums uit de jaren zeventig ?

alle 8 lp's van Hot Chocolate zijn nu uitgebracht op een 4cd box "Boxed Selection" , voor een mooie prijs (bij Amazon 13 pond) te verkrijgen.

CICERO PARK 1974

Het debuutalbum van Hot Chocolate kwam relatief laat.
Hun eerste single Give Peace a Chance (een reggae versie van de Lennon song)
verscheen in 1969 nog op Apple records. Niet lang daarna werden ze door producer
Micky Most ingelijfd bij zijn kersvers opgerichte platenstal RAK records.

Met Love Is Life (1971) en Brother Louie (1973) scoorde Hot Chocolate
top 10 hits in de UK. De nummers die vooraf gingen aan dit album zijn verzameld
op de bonus CD bij de rerelease van Cicero Park uit 2009.

Het originele debuutalbum had voornamelijk Emma en Disco Queen
als bekendste en succesvolste singles. Changing World zat daar nog tussen.

De unieke sound van de groep werd bedacht door bassist Tony Wilson
en zanger Errol Brown. Tony Wilson zou na een drietal albums de band verlaten.

Prachtig album, met zowel mooie ballads als dampende funky grooves. Schande dat dit niet meer gekend is!

Af en toe posten en laten weten hoe aardig je het vind.
Wellicht worden lezers dan in ieder geval nog eens op het idee gebracht naar dit album te luisteren.

Ja, goed punt, heb ik alweer 5 jaar geleden voor t laatst gedaan, nou daar ga ik weer:

"Iedereen die van soul met een ruwe rockrand en goede melodieen houdt mag dit niet missen."

(Wordt vervolgd rond 2018)

Toch eens beluisteren dit. Gisteren kwam de video van Emma langs bij de 3 Imaginary Boys Popquiz en dat vond ik toch wel indrukwekkend. Het nummer gaat blijkbaar over de dood van zijn moeder en dat was te zien in de clip, zo emotioneel gezongen. Wauw!

Amai, wat een plaat. Had deze eens opgezocht omdat ik Emma nog eens hoorde passeren op de radio en dacht wat een goede song dat eigenlijk toch is. Brother Louie staat trouwens ook vast op mijn playlist. Heb me gelijk de vinyl aangeschaft, me happy!!!

Pas (aug '18) dit album ontdekt. Inderdaad hoogtes en laagtes maar zeer smaakbaar album. Mix van stijlen die zeker een paar luisterbeurten waard zijn.

3.5 Sterretjes voor dit album. Mijn stem is voor het album zonder bonus nummers.
Met bonus nummers zeker 4 sterren; Brother Louie en Rumours komen bij m'n favorieten

Perfect verwoord, ben verrast door dit album, vind het gemiddelde wel vrij laag hier. Emma blijft een uniek nummer, het hele album swingt de pan uit. Erg lastig om naast Emma een favoriet uit te zoeken. Gaat zeker vaker gedraaid worden!

Met een vriend houd ik iedere twee weken als opdracht een top 10 te maken rond een bepaalde artiest of een bepaald thema. Deze keer kwam Hot Chocolate uit de hoge hoed getoverd. De Britse soulband rond zanger Errol Brown oogstte tot en met 1987 jaarlijks een Britse hit. Soms meer dan één, soms ook top 10. Ik kende ze van de radio, want vanaf 1974 werd ook menig hit op het Europese vasteland gescoord.

Eerst lees ik mezelf in bij Wiki. Eind jaren ’60 rolde de groep uit Brixton, Londen binnen bij het Applelabel, nota bene via John Lennon zelf. De eerste Britse hit kwam in 1970, gevolgd door meer non-albumhits, waarna pas in 1974 dit debuut Cicero Park verscheen met nieuw materiaal, inmiddels bij het RAK-label van de Britse hitproducer Micky Most. Hiermee kregen ze ook in Nederland voet aan wal.
Wellicht was de multiraciale band een voorbeeld voor latere reuzen als skaband The Selecter. Hot Chocolate bewees namelijk als één van de eerste groepen dat witte mensen heel goed zwarte soul, funk en disco kunnen maken met zwarte mensen die heel goed witte pop kunnen spelen. Iets wat in Engeland waarschijnlijk makkelijker ging dan in de Verenigde Staten met zijn diepgewortelde cultuur van segregatie.

De warme en lenige stem van Errol Brown was hét handelsmerk van Errol Brown, samen met diens vrolijke kale kop, herkenbaar in de media. Tegelijkertijd hoor je op de debuutelpee een strak spelende band die kwaliteitssoulfunkdiscopop brengt, duidelijk van Europese oorsprong. Dit omdat de blaaspartijen soms anders zijn dan die van de grote Amerikaanse evenknieën, zelfs op het filmische af. Alle muziek werd geschreven door Brown en bassist Tony Wilson.
Van dit album klonk de melancholische hitsingle Emma (#2 in de Nationale Hitparade in juni 1974) in de jaren daarna frequent op de Nederlandse radio en was mij, die dat niet bewust meemaakte, dus bekend. Maar de plaat bevat nummers die ik sterker vind met op de sterkste momenten een boeiende ontmoeting tussen de Europese popsound van die periode, soul en een vroege vorm van disco. Daarbij heb ik drie favorieten: Could have been Born in the Ghetto is slepend, langzaam en fascinerend met blaaspartijen die richting een film van James Bond kruipen, Disco Queen is wat de titel al zegt, net als Funky Rock ‘n’ Roll. Cicero Park verscheen in 2009 in een 2cd-bonusversie, waarvan mij (op streaming) vooral de singleversie van Makin’ Music positief opvalt.
Opvallend is dat naast alle blazers en violen zo af en toe een scheurend gitaartje opduikt, zij het nooit lang: Harvey Hinsley kleurt de muziek echter smaakvol in.

Dat de groep een breed publiek bereikte laat zich zien in twee coverversies. De Britse gothicband The Sisters of Mercy zou Emma vanaf 1983 in hun liveset opnemen, om het in 1988 op de 12” Dominion te zetten en in 2008 als bonustrack bij album Floodland. De Amerikaanse gitaarband Urge Overkill zette het tijdens de hoogtijdagen van grunge in 1991 op hun The Supersonic Storybook als Emmaline.
Die coverjasjes verschillen aanzienlijk van hetgeen hier op Cicero Park klinkt: warme jaren ’70 sferen, heen en weer laverend tussen soul, pop en soms disco. Een leuke kennismaking, op naar de opvolger!