menu

Ween - Chocolate and Cheese (1994)

mijn stem
3,94 (154)
154 stemmen

Verenigde Staten
Rock
Label: Elektra

  1. Take Me Away (3:05)
  2. Spinal Meningitis (Got Me Down) (2:53)
  3. Freedom of '76 (2:52)
  4. I Can't Put My Finger on It (2:46)
  5. A Tear for Eddie (4:46)
  6. Roses Are Free (4:29)
  7. Baby Bitch (3:01)
  8. Mister, Would You Please Help My Pony? (2:52)
  9. Drifter in the Dark (2:29)
  10. Voodoo Lady (3:45)
  11. Joppa Road (3:01)
  12. Candi (4:01)
  13. Buenas Tardes Amigo (7:12)
  14. The HIV Song (1:59)
  15. What Deaner Was Talking About (3:12)
  16. Don't Shit Where You Eat (2:16)
totale tijdsduur: 54:39
zoeken in:
avatar van Tribal Gathering
4,5
Meesterlijke cd van de gebroeders Gene en Dean Ween.

Het schijnt zo moeilijk te zijn om een album te maken dat humor heeft en tegelijkertijd muzikaal goed in elkaar zit en qua composities een hoog niveau heeft. (Ween ging zelf bij het vorige album Pure Guava halverwege ook erg de mist in.)

Dit album werkt als een dubbele muzikale achtbaan die zo goed geconstrueerd is dat je van stijl naar stijl wisselt zonder misselijk te worden en wanneer de rit over is je spontaan nog een keer wilt.

Hoogtepunten genoeg : De Prince pastiche Joppa Road, The mexican shoot-off Buenas Tardes Amigo, Het muzikaal erg lieve Baby bitch met zijn niet zo erg lieve tekst, Het perfecte twee minuten popliedje What Deaner was talking about dat verstopt is als een-na-laatste liedje (een plek die normaal wordt gereserveerd voor het minste nummer), maar eigenlijk staat er geen slecht nummer op.

Ween heeft nog twee platen gemaakt die in de buurt van deze kwamen (het ondergewaardeerde Quebec en The Mollusk) maar dit is hun meesterwerk.

4,0
Ween in de Top 40, waargebeurd verhaal.

De single Freedom Of ’76, een vette Prince-parodie, werd zelfs een bescheiden hitje.

Chocolate And Cheese, volgens mij hun vierde plaat, was voor Ween-begrippen een commercieel succes. En terecht. Deze plaat is gewoon weer typisch Ween (behoorlijk wazig dus) maar veel toegankelijker en voor het eerst een album met liedjes die echt ‘af’ zijn.

Geen maffe geluidscollages maar fantastische melodieën, hilarische teksten en je hoort hier een band die eigenlijk alles kan. Tuurlijk zitten er weer een paar valse noten tussen, maar ook dat is Ween.

Moeilijk om hier favoriete nummers aan te wijzen. Vooruit…

Take Me Away natuurlijk, de stevige opener, let op het geniale begin (‘thank you’). En verder Spinal Meningitis, het instrumentale A Tear For Eddie, de foute ballade Baby Bitch.

Natuurlijk ook het hilarische Mister, Won’t You Please Help My Pony, de Elvis-imitatie Drifter In The Dark en het swingende Joppa Road. Last but not least de vrolijke noten van The HIV Song en het werkelijk briljante Mexicaanse gringoverhaal van Buenos Tardes Amigo. Gracias Ween!

avatar van deric raven
3,5
Ween deed al jaren geleden wat Jett Rebel nu doet.
Ze beheersen alle stijlen, en bij hun muziek denk je; waar heb ik dit eerder gehoord?
Blijkt dat ze toch wel degelijk zelf de nummers geschreven hebben.
Alleen bij Jett Rebel ontbreekt vaak de opbouw en structuur; hier zijn het wel degelijk kant en klare songs.
Eigenlijk doet Beck ook zoiets, maar die vermengt meer elektronica in het geheel, bij Ween overheersen de gitaren.
Alleen weet ik niet of je Ween serieus moet nemen, of ze moet beschouwen als een grote grap.
Het Lenny Kravitz achtige Freedom of '76 had de zomerhit van 1994 moeten worden in plaats van dat Marco Borsato geval.

Gast
geplaatst: vandaag om 15:44 uur

geplaatst: vandaag om 15:44 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.