Stereolab - Transient Random-Noise Bursts with Announcements (1993)

Veel te weinig stemmen en nog geeneens een bericht...
Evenwichtig album en in mijn opzicht het beste was Stereolab te bieden heeft. Een band die een eigen geluid creëert door invloeden van o.a. The Velvet Underground, Kraftwerk, Brian Eno en Sonic Youth in de mixer te gooien, en daar een geweldige cocktail van maken.
Jenny Ondioline

jah nog geen berichten hier....vreemd (nou ja, nu twee in iedergeval)
ik heb verder niks toe te voegen aan het verhaal van Flum, fijne plaat, zoals eigenlijk elke van stereolab.

Ken wel de 'bekendere' emperor tomato ketchup en dots and loops,
maar deze klinkt ook zeker niet verkeerd. Binnenkort aanschaffen dan maar.
(en flum, wanneer ga je zelf stemmen. )

Potverdorie, wat is Crest een geweldig nummer zeg. Eén van mijn favorieten van Stereolab.

zó net mijn eerste ervaring met stereolab achter de rug..
stond al lang op het programma.
en ik moet zeggen, dit album is zo goed als de titel doet vermoeden.
denk Sister Ray en Spacemen 3, maar euforischer. en een nr. van 18min. dat de titel Jenny Ondioline meekregen heeft.. wow.

User itchy had deze hoes lange tijd als avatar en ik zie nou pas wat het voorstelt. Ga de plaat zo weer eens draaien.

Daarom is het mijn avatar niet meer. Op klein formaat werkt ie niet

Nee inderdaad, ik dacht altijd dat het een wegspringende haas was ofzo iets.

Wat stelt het voor dan? Ik zie het ook op groot formaat niet.

Draaitafel element die aan het begin v/d plaat staat.

Transient Random-Noise Bursts with Announcements (ik moest in ieder geval één keer in mijn leven de hele titel getikt hebben) begint de laatste tijd uit te groeien tot mijn favoriete Stereolab-plaat. Weet nog niet helemaal waarom, maar het klinkt allemaal wat speelser en ook iets gruiziger dan de platen hierna.

Stereolab is echt een groep naar mijn hart.

Ik dacht altijd dat het een of ander luchtschip was

Hoe geweldig je een baslijn van een nummer kan omzetten(neu's fur immer) naar 20 minuten van de beste proto-krautrock ooit.

Weinig aan toe te voegen. Fantastische plaat.

Ik schrok me de t!$*ing bij het midden van Golden Ball

De muziek is erg goed, maar de zang geeft mij hetzelfde gevoel als wanneer iemand met zijn nagels op een schoolbord krast. Ik kan er echt heel slecht tegen.

Wel gaaf om Neu! hier terug te horen.

Kwam hier helaas nog niet zo lang geleden mee in aanraking. Waar ben ik geweest, onder welke steen heb ik gelegen? In ieder geval haal ik de schade nu in. Fijne instrumentaties, heerlijke stem, pulserende verslavende ritmes, overstuurde orgels. Fantastisch. Ik hoor ook wat post rock elementen. Ben nu ook de overige albums aan het luisteren. Wat is er in de jaren 90 toch veel goede muziek gemaakt...

Stereolab, dat is een groep naar mijn hart geworden. Dan te bedenken dat ik een aantal jaren geleden de band maar flauwtjes vond en ze links heb laten liggen. Stereolab bewandelt 2 paden tegelijk, een been maakt passen in onschuldige en aanstekelijke melodieën, terwijl het andere ledemaat voet zet in innovatieve, haast avant-gardistische composities. Daarbij vertrouwt de sound nadrukkelijk op een elektronische trukendoos en de dromerige Franstalige vocalen van Laetitia Sadier.

Het resultaat is uitgesproken, spectaculair en fleurig. En dan waren ze op dit album ook nog zo behaaglijk onstuimig. Stereolab maakt er op dit album een surrealistisch luisterspel van. Ze brengen je onder narcose met de hypnotiserende melodieën, maar schudden je vervolgens abrupt wakker met een plotselinge wending of een schurende gitaarpartij. Opener Tone Burst begint jangle poppy, maar eindigt in een orkaan van tsjilpende gitaren. Pack Yr Romantic Mind heeft haast lounge-achtige proporties, maar ook dit nummer kent kort-maar-krachtige dynamische passages. 2 prachtige nummers overigens.

Maar de sfeer wordt ook gezet door kleine toevoegingen. Zoals op Golden Ball, als halverwege het nummer heel even de naald op de plaat lijkt over te slaan, maar als de muziek terugkeert zit er een minimale verandering in de klanken van de muziek. Of hoe op analogue Rock de stem van Sadier verwerven wordt met een tintelende synthesizer lijn. Slimme manieren om de luisteraar subtiel te desoriënteren.

Halverwege het album worden we geconfronteerd met Jenny Ondioline, een uitputtingsslag van jewelste, maar een muzikale reis als geen ander. Stereolab verdient het hier om het woord ‘Transient’ in de albumtitel te mogen plakken.

Een excentrieke release met durf. Naar mijn o zo bescheiden mening is Transient Random-Noise Bursts essentieel luistervoer voor elke open minded muziekliefhebber.

Jenny Ondioline is geweldig! Het middenstuk zou een floorfiller van jewelste moeten zijn...

Ongeveer een jaar geleden kwam ik (helaas) pas met Stereolab in aanraking. Wat mij aantrekt is de psychedelische sfeer en daarnaast de productie die tegelijkertijd van fantastische kwaliteit is en soms toch ook bijna My Bloody Valentine gruizig en analoog. Er zijn momenten dat je denkt, ik ga eens naar mijn naald kijken of deze niet aan vervanging toe is. Het album opent met ‘Tone Burst’. Dit is wat mij betreft gelijk een van de sterkere en ook richtinggevende tracks. Het hele nummer zoekt langzaam naar een soort climax waarbij niet duidelijk is of de synthesizer of gitaren het gaan winnen. Prachtig einde. Na de opbouwende fijne herrie van de eerste 2 nummers is ‘Pack Yr Romantic Mind’ een heerlijk rustige variant. De bijna bossa nova sfeer gaat op prettige wijze samen met langzaam infiltrerende dreigende gitaren. De eenvoudige synthesizer loopjes die over de helft van het nummer worden toegevoegd zijn voor mij de kers op de taart. Dit vind ik het beste nummer van de plaat. ‘Golden Ball is een goede 2e en voor mij de groei song. Als de orgelachtige synthesizer geluiden aanzwellen tot een nerveus apocalyps, wacht je tot de platenspeler het niet meer kan bolwerken. En dan het overslaan in het nummer waarmee ook het nummer eindigt is een enorme fijne toevoeging. Met ‘Jenny Ondioline heb ik een haat/liefde verhouding (sorry). Het start met een heerlijke geluidsmuur waaruit een geweldig fijne melodie voortkomt met zo’n heerlijke vibe waarop je niet kunt stilzitten, maar come on, moet het echt 18 minuten duren? Dit terwijl het nummer na 7.30 minuten met een aanzwellende gitaar heel mooi lijkt te eindigen. Gelukkig bezit ik de vinyl editie waarbij de 7” versie van Jenny Ondiline is toegevoegd. Verder vind ik ‘Crest’ erg fijn en op deze editie staat ook het fantastische ‘French Disco’. Anyways, wat een heerlijke herrie!