menu

Duster - Stratosphere (1998)

mijn stem
3,82 (56)
56 stemmen

Verenigde Staten
Rock
Label: Up

  1. Moon Age (1:06)
  2. Heading for the Door (3:08)
  3. Gold Dust (2:05)
  4. Topical Solution (5:00)
  5. Docking the Pad (1:50)
  6. The Landing (2:43)
  7. Echo, Bravo (4:32)
  8. Constellations (3:43)
  9. The Queen of Hearts (4:19)
  10. Two Way Radio (0:19)
  11. Inside Out (2:21)
  12. Stratosphere (6:57)
  13. Reed to Hillsborough (4:00)
  14. Shadows of Planes (1:50)
  15. Earth Moon Transit (4:23)
  16. The Twins / Romantica (3:42)
  17. Sideria (1:49)
totale tijdsduur: 53:47
zoeken in:
avatar van mkrake
4,5
De schitterende Numero box van Duster aangeschaft, waar dit album ook onderdeel van uitmaakt. Tot een maand geleden nooit van dit bandje gehoord maar ik vind het te gek. Alles ligt in het verlengde van elkaar qua songs maar het geeft een heerlijk sfeertje. Genieten dit..

avatar van Don Cappuccino
4,5
De meeste platen hebben een sfeer, maar Stratosphere als album is een sfeer. Wat hierboven ook benoemd wordt: de songs lopen in elkaar over en het geheel is een 53 minuten durende lo-fi spacetrip. De lo-fi sound is een element dat echt bijdraagt aan de algehele beleving van Stratosphere, alsof Duster astronauten zijn die toevallig ook een band zijn en in de ruimte deze plaat hebben gemaakt, die uitzenden en dat je die niet helemaal helder en krakend zou ontvangen op aarde. Toch is er genoeg afwisseling door de gehele plaat en wisselen stemmige slowcoretokkels af met heavy altrock/shoegaze-achtige passages en atmosferische ambientstukken. Het is een plaat die echt een uniek geluid aflevert en een heerlijke luisterervaring is. Ik heb deze plaat heel veel gedraaid tijdens vroege treinritten naar de universiteit, omdat het toch nog een beetje wegdommelen is, maar er ook genoeg gitaarwerk inzit om langzaamaan goed wakker te worden.

avatar van Gyzzz
3,0
Ik beluisterde dit album voor het RYM top-250 review topic – anno augustus 2022 was dit RYM #211

Waar Gang of Four de eerste plaat in de RYM-lijst was waar ik artiest en hoes enkel van naam en kleur kende, heeft Duster hierbij de primeur van de eerste plaat waar ik op geen enkele manier ooit van gehoord had: artiest onbekend, album onbekend, hoes doet geen belletje rinkelen. Althans, geen belletje van herkenning, want kijkend naar de hoes zou ik een ambient- of art-rockplaat in de trant van Tarentel of Tortoise verwachten. Niet compleet fout, zo blijkt, maar toch pakt Duster mij stukken minder dan ik op basis van de verpakking gehoopt had.

Stratosphere is een duidelijke zondagochtendplaat en heeft vanaf de start alle ingredienten die je nodig hebt om je in een dekentje te wikkelen en je huis niet uit te komen terwijl het buiten miezert. Maar daarbinnen ligt de sound me eigenlijk amper. Saai, onprikkelend en net-niet-lelijk-genoeg gitaargeluid overheerst en staat in ‘plain’ vorm veel te centraal voor een plaat die zo sterk leunt op klank(kleur). Dat haalt me helemaal uit de sfeer die juist zo voorzichtig en doordacht gesmeden wordt. De gitaartextuur is erg nadrukkelijk aanwezig voor hoe weinig bijzonder deze hier is. Het dreutelt voort, heeft wel het tempo van een bespiegelende plaat maar niet de subtiliteit en klankkleur ervan. Op de rustpunten een soort Labradford zonder de spanning of schoonheid, een emotioneel vlakke variant op The Microphones / Mt Eerie in de actievere stukken. Laatstgenoemde is volgens mij ook een RYM-darling, maar als ik zie dat Labradford aldaar niet verder komt dan 10% van het stemmenaantal van dit gezelschap lijkt me dat serieus de omgekeerde wereld.

Tracks als ‘Docking of the Pod’, en ‘The Queen of Hearts’ zijn zo druilerig en middle-of-the-road binnen het type muziek – het is allemaal niet echt slecht of vervelend, maar het beroert me niet. Ook ‘Constellations’ sleept maar voort: ik houd enorm van dit soort minimalisme en teruggetrokkenheid, maar niet in de uitvoering van Duster blijkbaar. Traagheid kan zorgen voor spanning of introspectie, maar precies dat mis ik hier. De hele tijd die doodgewone en onmiskenbare gitaarsound. De titeltrack is het enige nummer waarvan ik opleef: interessant geluid, dat niet zo overduidelijk concreet en herleidbaar is naar zijn origine. Mooie textuur van hoge dichtheid die zijn titel eer aan doet, in prikkelend contrast staat met de drums, en daarmee de enige uitzondering op de druilerige en slepende sound die Stratosphere domineert.

Als een plaat van dit type muziek, dat doorgaans helemaal mijn ding is, het schopt tot de RYM-250, zou dat een garantie voor succes bij mij moeten zijn, maar ik vind de plaat ook na verkenning in een stuk of zeven beluisteringen bij vlagen gewoon saai. Ik hoor hem liever dan veel andere muziek omdat hij precies op mijn smaakpalet aansluit maar ben verder niet erg omvergeblazen. Stratosphere is een album dat precies in mijn straatje past, maar dat straatje wel heeft ontdaan van alle bomen, struiken en winkeltjes.

Hele krappe 3*

avatar van Johnny Marr
4,0
Fijne RYM-ontdekking dit, en hier amper 3 berichten!

Gast
geplaatst: vandaag om 16:37 uur

geplaatst: vandaag om 16:37 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.