Al tijd zat gehad om dit album te beluisteren, en nu ik hem eindelijk ook "officieel" bezit, toch ook eens mijn kijk op dit schijfje geven:
Eerlijk gezegd begrijp ik sommige negatieve kritieken over dit album niet (helemaal). Natuurlijk haalt dit niet het niveau van het magistrale debuut "
In The Flatfield", of hun knappe (zo leek toen toch) zwanezang "
Burning From The Inside", om maar meteen twee van mijn favoriete Bauhaus-albums te noemen. Natuurlijk klinkt het niet meer 'nieuw' of laat staan vernieuwend...
Maar een teleurstelling of zwak zou ik het toch allerminst noemen hoor. Integendeel. Maar goed, wie ben ik
Na de reunie-tour in 1998 toen ons al nieuw werk beloofd werd, maar het bleef bij de cover van Dead Can Dance's "Severence" én de uitstekende Live-cd "Gotham", verwende Bauhaus ons in 2006 opnieuw met een reeks sublieme optredens. De wens om nog een nieuw album te verwachten koesterde ik toen al niet meer, maar nu blijkt mijns inziens toch overduidelijk, nu de band dit toch nog presteert, dat ze het nog "kunnen"....
Peter Murphy, die ik ook volg in zijn solo-werk, klinkt nog steeds als de donkerdere versie van ener zijn grote voorbeelden
David Bowie, David J, Daniel Ash en Kevin Haskins produceren samen met hun frontman de o zo bekende grootse Bauhaus-sound...
Géén broertjes van "Lagartajija Nick", "Double Dare", "Passion of Lovers" of "In The Flatfield", eerder een soort 'Burning From The Inside II" en aansluiting op de mid-temposongs in het algemeen...
En eigenlijk, qua klankkleur en themathiek enerzijds typisch Bauhaus en ook een logisch vervolg op "Burning From The Inside" en anderzijds toch nog genoeg up-to-date klinkend...
Favoriete songs zijn zeer zeker opener "Too much 21st Century", "International Bullet Proof Talent", en ook "The Dog's A Vapour" is absoluut niet slecht.... En vergeten we zéker ook "Summer of the Damned", maar ook het vrij poppy "Black Stone Heart", waarin de titel van het album voorbijkomt, niet. Misschien, toegegeven, een song die evengoed op een van Murphy's solo-albums had kunnen staan, en méér Bowie-esque dan Bauhaus, maar is dat een probleem? Ik denk het niet he.... want instrumentatie in dit nummer is dan toch weer wél typisch Bauhaus. U hoort mij alvast niet klagen.
Maar in eerste plaats wil ik toch een lans breken voor volgend duo:
Het niet te onderschatten en te koesteen pareltje "Saved" ... Murphy's stem... !!! Die Sax!! De kaalheid van song met zijn lome donkere duistere ritme en sfeer.... fantastische en toch ook weer echte vintage-Bauhaus. Dit moet je luisteren heel erg alleen met alle lichten uit, heel erg laat op de avond/ nacht... (ga dat straks eens proberen denk ik, maar misschien best toch wel met de hoofdtelefoon, de buren indachtig). Schitterend ook hoe dat dan naadloos overgaat in het misschien toch wel absolute hoogtepunt van het album "Mirror Remains".... weerom Vintage Bauhaus en inderdaad... het (toevallige?) 'hoesten' van Murphy is een aparte mede-actor in dit werkstuk..... De song zit geweldig goed in mekaar... die typische Bauhaus-gitaarsound, vergezeld door de nachtclubachtige pianoriedels... goed gevonden !
Alleen al omwille van dit duo vind ik de plaat een echte aanrader zou ik haast durven zeggen...
Echt slechte tracks vind ik niet op het album. Zelfs het hier niet echt waardeerde "Zikir" kan ik wel smaken eigenlijk.
Bauhaus doet hier niets nieuws. Maar dat lag denk ik ook niet in de lijn der verwachtingen. Wel krijgen we typische fijne Bauhaus-sound en een goed album. Niet de originaliteit zelve, en goh, neen, niet dé plaat van het jaar.... maar wel gewoon degelijk, en goed, en wat mij betreft toch wel een waardig afscheid, ook al haalt het idd. het niveau niet van sommige van hun vroegere "Anthems" aka kathedralen van songs....
Wat mij betreft toch zeker een verdiende 4 waard !!!
Mocht de band toch nog voor een derde keer een 'ressurection' : reunietour op touw zetten en de benelux aandoen, ik ben zeker opnieuw van de partij, al is de kans klein denk ik...