menu

ZZ Top - Tres Hombres (1973)

mijn stem
3,87 (228)
228 stemmen

Verenigde Staten
Rock
Label: London

  1. Waitin' for the Bus (2:59)
  2. Jesus Just Left Chicago (3:29)
  3. Beer Drinkers & Hell Raisers (3:23)
  4. Master of Sparks (3:33)
  5. Hot, Blue and Righteous (3:14)
  6. Move Me On Down the Line (2:30)
  7. Precious and Grace (3:09)
  8. La Grange (3:51)
  9. Shiek (4:04)
  10. Have You Heard? (3:14)
  11. Waitin' for the Bus [Live] * (2:42)
  12. Jesus Just Left Chicago [Live] * (4:03)
  13. La Grange [Live] * (4:44)
toon 3 bonustracks
totale tijdsduur: 33:26 (44:55)
zoeken in:
avatar van Dexter
4,0
Wat een geweldig begin heeft deze plaat toch. Waiting for the Bus, Jesus Just Left Chicago, Beer Drinkers & Hell Drinkers... stuk voor stuk lekker vettige bluesrock. Ook de productie van het album is erg geslaagd, moet ik zeggen: het past perfect bij ZZ Top, gort- en gortdroog.

Helaas zijn de middenste nummers niet allen even sterk, maar dat wordt dubbel en dwars goed gemaakt door het fenomenale La Grange en het ' lazy' Have You Heard.

4*

avatar van frolunda
3,5
Prima bluesrock plaat die na 30 jaar nog steeds geen moment verveeld.Het album heeft eigenlijk maar één nadeel; het duurt te kort

avatar van Ronald5150
5,0
ZZ Top levert authentieke broeierige, zompige Texas blues met een flinke dosis rock. "Tres Hombres" is wat mij betreft het hoogtepunt in hun oeuvre. Een perfecte synergie tussen de twee belangrijkste muziekstromingen uit het zuiden van de Verenigde Staten: blues en Southern Rock. De eerste twee tracks zijn een mooie twee-eenheid. "Waitin' for the Bus" en "Jesus Just Left Chicago" lopen mooi in elkaar over. Misschien verliet Jesus Chicago wel met de bus? Het daaropvolgende "Beer Drinkers & Hell Raisers" is een stuwende bluesrocker waarop de gitaar van Billy Gibbons al wat rauwer en vuiger begint te klinken. Overigens is het gitaarspel van Gibbons op "Tres Hombres" om je vingers bij af te likken. Stuwende riffs en heerlijke felle licks en solo's. Toch klinkt zijn spel heel bluesy en warm. Zijn spel heeft een bepaalde groove en ritmiek die je niet meer los laat. Daarnaast laat Gibbons uiterst smaakvol slide gitaarspel horen op "Precious and Grace". Samen met de pompende en best funky klinkende bas van Dusty Hill en het solide drumwerk van Frank Beard (what's in a name) wordt de drie-eenheid die ZZ Top en "Tres Hombres" heet neergezet. "La Grange" is een klassieker en heeft een geweldige riff en de solo's zijn zo smaakvol en smerig tegelijk. Eigenlijk zijn alle nummers een schot in de roos. Elke song heeft een eigen sfeer, maar past toch goed in het geheel van "Tres Hombres". Kortom: hoogtepunt uit de jaren 70 en een hoogtepunt in mijn muziekcollectie. Tijdloos!

avatar van wizard
3,0
Dit album stond in mijn 1000 Albums die je moet luisteren of zo boek. Aangezien ik van ZZ Top eigenlijk alleen maar Eliminator kende, was ik wel benieuwd naar Tres Hombres, ook omdat ik hoopte dat de muziek wat ruwer zou zijn dan op Eliminator.
Wat minder gelikt was het inderdaad, maar ik heb me toch niet echt vermaakt met Tres Hombres. De eerste twee nummers waren wel de moeite waard, La Grange vond ik erg goed, en Shiek ook wel, maar veel andere nummers lieten me tamelijk koud. De muziek was veel minder ruw en spannend als ik me had voorgesteld. Vaak vond ik het wat te monotoon, maar mijn grootste probleem met het album was eigenlijk dat er zo weinig bleef hangen. Als ik het album helemaal had geluisterd, was ik eigenlijk al vergeten wat ik had gehoord, op een enkel zinnetje ‘Jesus just left Chicago’ na.

Ik geloof niet dat Tres Hombres iets voor mij is. Ik heb het behoorlijjk intensief geprobeerd de laatste weken, en daar laat ik het maar bij denk ik. Nog net een voldoende, omdat er een paar nummers uit de grijze massa staken, en omdat ik het overall ook weer niet slecht vind.

3.0*

avatar van deric raven
3,5
Waarschijnlijk wel een van de grondleggers van de Stoner Rock.
Waitin' for the Bus klinkt als een Josh Homme project, terwijl in Jesus Just Left Chicago de blues doorklinkt.
Want zelfs de Stoner Rock moet ergens hun roots vandaan halen; en zoals bij veel muziek ligt deze in de blues.
Shiek vind ik wel wat van Cocaine van Eric Clapton weg hebben; zang en gitaar, maar dan meer groovend.
De bijna hit La Grange is ook regelrechte blues, waarbij de kracht ligt in het AC/DC achtige gitaarspel, en niet in de zang, welke tegen het flauwe aan zit.
Bij Master Of Sparks neigt de zang naar Dave Wyndorf van Monster Magnet.
Je hoort uiteraard wel al de oorsprong van hun hits van het album Eliminator terug; maar daar werd de sound meer opgepoetst, dit is de oude Mustang die ergens bij een niet te vertrouwen autodealer wordt gekocht, maar waarvan de motor met flink wat olie en benzine wel op gang komt.
Eliminator is de opgeknapte versie, met blinkend chroom, klaar voor de verkoop.
Tres Hombres klinkt heel soms als een jaren 70 product, terwijl juist veel vaker het geluid uit de jaren 90 terug komt, terwijl Eliminator heel duidelijk een product uit de jaren 80 is, veel minder tijdloos, maar zeker net zo vet.

Gast
geplaatst: vandaag om 13:50 uur

geplaatst: vandaag om 13:50 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.