Muse - Absolution (2003)

Het woordje 'geniaal' valt hier toch net iets te gemakkelijk. Zet er het woord 'allesbehalve' voor en we komen ergens...

Je hebt gelijk.
Deze plaat is niet allesbehalve geniaal.

Als oudere jongere (of jongere oudere, daar wil ik van afwezen) is mijn harde schijf in de jaren '70 en '80 behoorlijk volgelopen met een veelheid aan muziek. Op de een of ander wijze kan daar niet meer zoveel bij aan nieuwer materiaal (plus daarbij het fenomeen dat ik veel huidige muziek hoor waarvan ik denk "doet me denken aan.. - naam willekeurige jaren '60/'70/'80 artiest of groep - ").
Toen ik Sing for Absolution van Muse hoorde (en zag als clip) ontdekte ik dat er nog wel wat vrije schijfruimte was . Mooi nummer! Jaren later toch eens de cd Absolution aangeschaft en dat was toch wel wat moeizamer. Maar zo langzamerhand, en na meerdere luisterbeurten, begint het kwartje te vallen. Het doet soms denken aan Radiohead's OK Computer (nog zo'n album waar ruimte voor was) maar dan wat geëxalteerder. Maar dit is een prima album met veel eigen geluid. Sing for Absolution, Hysteria en Endlessly zijn gewoon goede nummers. Ook is dit een cd waar ik in zijn geheel naar kan luisteren zonder nummers te skippen. Dat is al bijzonder genoeg eigenlijk.

Muse bracht Absolution uit twee jaar na hun meesterwerk Origin of Symmetry. Het niveau van dat in alle opzichten grootse album weet het Britse drietal hier zomaar eventjes te evenaren, en qua bombast doen ze er zelfs nog een schepje bovenop. Zo begint 'Apocalypse Please' met een dreunende piano waarna onheilsprofeet Matthew Bellamy met zoveel overtuiging het einde van de wereld aankondigt dat je het nog zou geloven ook. Even bekomen kunnen we niet, want 'Time Is Running Out' is een bom van een nummer met een dreigende baslijn die meteen het vuur aan de lont steekt. Tel daarbij gitaren die voor dynamiek zorgen en een onweerstaanbaar refrein, en je hebt een fenomenaal nummer.

'Sing for Absolution' begint rustig met een hemelse piano-intro, maar in het refrein bloeit het nummer helemaal open. En als op het einde de gitaren erbij komen en Bellamy ook vocaal alle registers open trekt, is de kenmerkende bombast van Muse daar weer. Bombastisch is ook 'Stockholm Syndrome', een van de zwaarste nummers die Muse ooit maakte. Gitaren, piano, theatrale zang, drama, nog meer drama… Alles waar Muse voor staat zit hier wel in. 'Falling Away With You' start dan weer erg dromerig, maar de uithalen van Bellamy verhinderen dat je in slaap zou vallen. In 'Hysteria' zijn het vooral de instrumenten die de show stelen. Zo is er de bekroonde baslijn van Chris Wolstenholme en vooral Bellamy’s gitaarsolo na het tweede refrein vind ik magistraal.

'Blackout' is een zweverig nummer dat onder meer door strijkers mooi wordt ingekleurd. Zo mooi dat je er stil van wordt. Live een kippenvelmoment. 'Butterflies and Hurricanes' is een orkaan van een song die alles omver blaast. Wanneer de storm halverwege het nummer gaat liggen, krijgen we een door klassieke muziek geïnspireerd pianostuk te horen. Het klinkt niet eens ongepast. Muse doet gewoon waar het zin in heeft. 'The Small Print' is erg agressief en past misschien niet helemaal bij Bellamy’s stem, al brengt hij het er nog goed vanaf. 'Endlessly' is vrij ingetogen en kent een meer elektronische begeleiding. Bellamy klinkt hier op z’n gevoeligst. Het gejaagde 'Thoughts of a Dying Atheist' maakt alleen al met z’n titel indruk. De angst voor de dood komt hier terug. Afsluiter 'Ruled by Secrecy' is een heel sfeervol nummer dat langzaam wordt opgebouwd. Na drie minuten volgt een indrukwekkende uitbarsting met een verwoestende piano. Daarmee zitten we aan het eind van een album dat eigenlijk alleen maar hoogtepunten bevat.

Muse zoekt op deze plaat de grenzen van de bombast op, maar ten gepaste tijde wordt er gas teruggenomen. Muse rockt op Absolution bij momenten met volle kracht, maar laat je nu en dan ook heerlijk wegdromen. Die afwisseling zorgt ervoor dat het album niet verdrinkt in z’n bombast. Ik kan niet anders dan besluiten dat Muse twee jaar na hun meesterwerk gewoon een nieuw meesterwerk uitbracht.

Ik zag dat ik dit album in het verleden met 3,5* heb beoordeeld. Ik heb hem maar bijgesteld naar 4.0*, want dit album zit gewoon heel goed en mooi in elkaar. 'Apocalypse please' is al meteen een goed begin, en de twee grote hits van dit album 'Time is running out' en 'Sing for absolution' zijn mooi. Overigens niet de beste nummers van het album, want ook 'Stockholm syndrome' en 'Blackout' mogen er zeker zijn. Mijn twee favoriete tracks blijven nog steeds: 'Hysteria' en 'Butterflies and hurricanes'.

De audio kwaliteit van dit album vind ik erg slecht. Zo slecht dat het mij irriteert als ik naar dit album luister.

Je bent toch zeker dat je geen illegaal gedownloade mp3-versie aan't beluisteren bent?

Uitstekend vervolg op OoS. Het eerste deel, met toppers als TIme Is Running Out en Stockholm Syndrome als toppers, is zelfs nog beter. Het einde is iets minder. Alles bij elkaar blijft het album echter staan als een huis!

Ben een tijdje Muse moe geweest. Na hun laatste (overigens fantastische) tournee heb ik hun muziek eigenlijk links laten liggen.

De nieuwe single, die ik echt heel slecht vindt, doet me dan ineens terug verlangen naar die tijd dat ze nog echt lekkere muziek op plaat konden zetten.

Absolution is en blijft mijn favoriete album van de band. Lekker om dit weer eens te horen na een tijdje geheelonthouding. Dat werkt verfrissend.

Wat een album. Persoonlijk houdt ik ook van de thema's die bellamy uitlicht. Het sci-fi achtige wat ook in het nieuwe album naar voren komt geeft voor mij een prachtige sfeer. Bellamy heeft zich ook uitgesproken over de illuminatie theorie enzovoort.

Favorieten
Thoughts of a dying atheist
Sing for absolution
Apocalypse please
Time is running out

4 sterren is dit album toch wel minimaal waard.

Het vervolg op het veelal geliefde Origin Of Symmetry. Absolution is in zijn geheel toch wel een stukje donkerder dan zijn voorganger als je het hebt over zowel de muziek zelf als de lyrics.

Apocalyps, het einde is nabij, de klok tikt

Maar die donkerheid komt op dit album op een zeer mooie en creatieve manier naar voren.
Topnummers als Apocalyps Please, Time is Running Out, Stockholm Syndrome en Hysteria zijn de highlights op dit album.
Maar als we het over het afsluiten van een album hebben ... Ruled By secrecy is echt een verborgen pareltje. Zo donker, zo kil, en tegelijkertijd zo mooi gecomponeerd. Tevens voor mij persoonlijk het nummer met een van de mooiste zangpartijen van Matt Bellamy ooit.

Tijd lang niet op waarde geschat . Zelfs jaren genegeerd in mijn cd rek. Ik vond het too much. Te donker , teveel bombast .En vooral te vol gepropt. Een brei van geluid die misschien op het verkeerde moment in mijn leven tot mij kwam .Met terugwerkende kracht het album weer opgepakt en ik moet mijn mening herzien. Dit is een meer dan uitstekende plaat waarbij Stockholm Syndrome voor mij de absolute uitschieter is . Ook de afsluiter mag er zijn. Ik ga voor 4 en halve ster met kans op meer.

Mooi album met enkele topnummers die regelrechte klassiekers geworden zijn. Naar het einde toe zakt het wel wat in. Ze hadden beter geopteerd om enkele nummers weg te laten.