the Chill Remains; de geest dwaalt af mijn ogen voelen niet meer te kunnen focussen, meegevoerd door de ritmesectie en de echo op de gitaar, is dit nu het psychedelische effect van muziek?
I Wonder How it's Been...., en dat is precies wat ik doe...
I wonder how it's been
Your ship came in
But the shadow shall arise
You turn your eyes
Explain it to them
Explaining your life away
Just show me not for myself
We shot off like an arrow
Don't put it on the shelf
The thoughts never change
No need to explain
The chill remains
Just show me
But not for myself
Will you still show tomorrow
The color you paint today
Your thoughts never change
No need to explain
The chill remains
Gezeten in een Gispen 413 zit ik zacht wiegend met de koptelefoon op te luisteren naar de muziek die perfect past bij het tafereel wat zich buiten het raam zich aan mijn ogen voltrekt: ik zie drie van onze paarden met de kont richting de wind gekeerd. Het laatste gekleurde herfstblad jaagt langs het raam. De eerste sneeuw van het jaar bedekt de weilanden.
Het is weer zo ver; het is guur en het mijmeren en slaat weer toe........'Als ik nou muziektheorie had gestudeerd. Zou ik dan kunnen begrijpen waarom de muziek die ik nu hoor, me zo raakt; zou ik me dan misschien niet zo onbeholpen hoeven voelen wanneer ik met woorden probeer te vangen wat er gebeurt als ik luister naar deze muziek ?'
Zou ik dan wellicht ook snappen waarom deze muziek zo anders is, zo onherroepelijk herkenbaar; want er is wel degelijk iets wonderbaarlijks aan de hand; eigenlijk is Wipers gewoon een driemans rockformatie; gitaar, bas, drums, en de gitarist zingt; niets bijzonders, is al vele malen eerder gedaan.
Maar waarom is het dan toch zo anders? Zou ik het beter begrijpen als ik echt thuis was in de wondere wereld van majeur en mineur of niet alledaagse akkoorden schema's ?'
Met meer muziektheoretische kennis had ik wellicht ook kunnen verklaren wat er dan gebeurt met die op het oog ( of liever oor) zo eenvoudige songs. Er is iets, dat is duidelijk, maar wat er precies gebeurt is voor mij moeilijk een vinger op te leggen.
Is het iets mystieks? Normaal gesproken werp ik dergelijke gedachten snel van me, ben niet van het zweverige, niet van het buitenaardse....maar wat is het dan wel?
Als er ergens een maatstaf zou bestaan voor de meest herkenbare band ter wereld, dan zou Sage's Wipers daar zeker hoog scoren. Wat is dat toch....?
Neem nou bijvoorbeeld dit album: "Follow Blind" , niet de beste Wipers plaat, maar misschien de meest 'Wipers plaat' van alle Wipers platen, als je me nog kan volgen.
Follow Blind is uit 1987. Follow Blind zit ongeveer halverwege de carrière van Greg Sage/ Wipers, nog voldoende voortbordurend op wat eerder was, en al heel duidelijk verwijzend naar wat zou komen.
Follow Blind klinkt in vergelijk tot de voorganger 'Land of the Lost' een stuk opener. Maar tegelijkertijd komt het album wat meer beschouwelijk over. Waarschijnlijk komt dit zo over doordat in vergelijk tot 'Land of the Lost' het tempo soms wat wordt teruggeschroefd, maar vooral door die open, helderder klinkende productie, het is alsof er daardoor enige distantie ontstaat.
Wat bleef is de op 'Lost' ook alom aanwezige en overheersende gevoel van melancholie, maar die wordt op Follow Blind hier echter naar een nog hoger plan wordt getild; het druipt er gewoon van af.
En als je er in de goede bui bent, voor zo'n melancholisch album, dan is er bijna niets beters te vinden wat dat betreft. Wat aan deze alom aanwezige gevoel van gloom en doom bijdraagt zijn de ogenschijnlijk simpele teksten; soms niet meer dan sfeerbeelden uit de losse pols. Verdwenen de oprechte boosheid en walging over een zieke samenleving, of de directe bezorgdheid om een generatie in verwarring en pijn, neen: zoals bij zo velen aan het eind van de jaren tachtig is de opgekropte woede naar 'binnen geslagen'.
Veel van de emoties worden er niet meer uitgeschreeuwd, maar komen af en toe als een schim in een duistere poel, even aan de oppervlakte, om dan weer in diepe duisternis te verdwijnen. De teksten zijn soms raadselachtig en vaag, maar ook op een vreemde manier persoonlijker.
En de muziek?
Die is minder heftig, minder gruizige power akkoorden en krakende riffs, minder distortion, maar meer echo, ruimtelijker, zwevend bijna, hypnotiserend ook.
Of noem ik het 'stemmig' met een ouderwets woord. Misschien kun je het met een minstens zo in onbruik geraakt woord: humeurig noemen. Muziek die het humeur van de maker weergeeft...hmm, misschien niet eens zo slecht: humeurig.
Follow Blind is in ieder geval het eerste Wipers album met die sfeer, hoewel op 's mans eerste solo plaat al de richting hiervoor werd gewezen.
Follow Blind is daardoor geen lichtvoetig album; Maar hoe donker de kleuren van het pallet wat Sage ook gebruikt, ook mogen zijn; er is bij deze loner gelukkig ook altijd hier en daar een spatje rood of helder geel te bespeuren. En dat is maar goed ; want hoewel moody, we hebben het hier niet van doen met de muzikale weerslag van iemand die leidt aan depressies.
Dat zou overigens ook niet passen bij de muziek.
Maar dan komen we dus op het terrein wat me toch best wel frustreert. Hoe beschrijf ik nou wat deze muziek zo eigen maakt.
Ik kan de ingrediënten opnoemen, maar red ik het daarmee?Misschien heeft het iets te maken met de samenhang tussen de ritmesectie en de dikke lagen gitaarspel. Als je lang genoeg naar een metronoom luistert kun je ook in zo'n staat van vervreemding geraken.
De ritmesectie, Brad Davidson en Steve Plouf dragen in sterke mate mee to het effect wat dit album op mij heeft. Zal ik het een soort 'trance' noemen? In ieder geval zijn zij de perfecte basis voor Sage's zang en gitaarpartijen.
Ik heb ooit een soundcheck met deze formatie meegemaakt ( voorafgaand aan een optreden in Doornroosje/Nijmegen) en daarin kwam duidelijk naar voren wat Sage van zijn begeleiders verwachtte: " Groove On" zei hij toen hij 1 van de nummers stillegde toen hem iets niet beviel. Hier geen democratische bandverhoudingen, maar een frontman die precies wist wat hij wilde horen. De bassist en drummer zeiden geen woord terug, Het moest allemaal wel precies gaan zoals Sage het in zijn hoofd had natuurlijk.
En hoe hij het in zijn hoofd had pastte toen niet in het tijdsgewricht van die dagen. Luister naar de gemiddelde andere plaat uit hetzelfde jaar ( 1987) en wat opvalt is hoe kaal de productie klinkt, geen overbodige, van de essentie van de songs afleidende, versierselen. Maar misschien is daarom Follow Blind nog zo goed aan te horen, in vergelijk met veel gedateerd klinkende tijdsgenoten.
What you hear is what you get. Misschien is dat wel het geheim: eenvoud, gedreven door onderkoelde passie; uitgevoerd met vakbekwaamheid en oprechtheid.
Meer is niet nodig binnen het idioom van Greg Sage.