menu

Wipers - Follow Blind (1987)

mijn stem
3,99 (57)
57 stemmen

Verenigde Staten
Rock
Label: Restless

  1. Follow Blind (3:37)
  2. Someplace Else (2:51)
  3. Any Time You Find (4:28)
  4. The Chill Remains (3:30)
  5. Let It Slide (2:31)
  6. Against the Wall (3:07)
  7. No Doubt About It (2:31)
  8. Dont Belong to You (2:26)
  9. Losers Town (3:00)
  10. Coming Down (2:12)
  11. Next Time (3:14)
totale tijdsduur: 33:27
zoeken in:
avatar van Oldfart
5,0
Het zesde Wipers album; de zevende als je de eerste solo- lp van Greg Sage meerekent.

Nou niet de plaat om de Wipers mee te leren kennen; begin gewoon met de eerste "IS THIS REAL", en als het je pakt, volg dan de ontwikkeling van Sage en de band.

Een goed gedegen album; volwassener dan de eerste meer punky lp ; wel weer die onnavolgbare eigen sound van Greg's gitaar en bandgeluid.

Niet zo verwonderlijk als je weet dat meneer Sage voor elke nieuwe plaat ZELF nieuwe versterkers en effectapparatuur bouwde.
En toch is elk Wipers album meteen herkenbaar.

avatar van likeahurricane
5,0
Ik was totaal overdonderd toen ik deze plaat hoorde. Nog steeds mijn favoriete wipers album.

Verdomme,
Moet ik daarvoor zo oud voor geworden zijn! Eindelijk eens een site waar ik mijn mening over The Wipers kwijt kan.
"Follow Blind" is mijn favoriete album, niet omdat daar de sterkste songs van Greg Sage op staan (die staan uiteraard op andere releases ), maar wel omdat het de eerste CD is die duidelijk het gitaarspel (en het kunnen!) van Greg Sage benadrukken. Het is een heel transparante productie, iets waarin de eerdere Wipers uitgaven niet echt uitblonken. Hier hoor je duidelijk noot voor noot hoe Greg Sage een nummer opbouwd. Ook de rest van de groep legt hierin hun eigen klemtonen,o.a. door middel van dubbelgelaagde baslijnen. Stylistisch is het met niets te vergelijken, al hoor je er echo's in van Robert Smith en Mark Knoffler. Ik kan me voorstellen dat die-hard fans gruwen van deze vergelijking. Ik kan ze echter geruststellen : ik ben zo'n fan en "Land of the lost" is nog steeds mijn favoriet antwoord op een Wipers onwetende muziekfanaat.

avatar van deric raven
Zeker niet het beste album van Wipers, maar wel heel erg duidelijk hoorbaar waar Hole, Melvins, Mudhoney en Nirvana (de helft uit Seattle dus) naar geluisterd hebben; naar Follow Blind van Wipers.

avatar van dj maus
3,5
Ik heb de Wipers-catalogus niet helemaal chronologisch doorgewerkt. Ooit begonnen met Silver Sail en The Circle, toen de 3CD-box met het oude werk; onderweg The Herd nog aangeschaft en nu is deze, Follow Blind, aan de beurt.

De plaat maakt als geheel minder indruk dan The Circle, waar hij logischerwijs het meest aan doet denken. Het gitaargeluid van Sage is op Silver Sail verder, helderder uitgekristalliseerd. Toch vind ik dit album weer een fijne aanvulling op wat ik al wist van deze geweldige band, want vooral 5, 6 en 7 zijn topnummers.

Ik prijs me gelukkig dat ik ze ten tijde van The Herd nog live heb mogen zien in de Effenaar. Lang geleden alweer, maar ik weet nog dat ik zwaar onder de indruk was!

Soms hoor je een band die je naar een compleet ander Universum. neemt. Ze zijn de laaste tijd wat zeldzaam, maar als je goed in het verleden van de muziek gaat spitten kom je er een tegen. Ongeveer 5 maanden geleden was daar The Wipers's Is This Real, een punk plaat die tegenlijk hoekig maar catchy was. Die donker maar soms ook licht spottend was. Het beging van mijn reis in het unverise van Greg Sage en de Wipers.

Follow Blind is mijn 4de stop, na de eerste drie albums. Hij staat tijdens het schrijven voor het eerst op, nee het gaat niet zoveel om het album(waar ik nu nog geen mening over heb) maar over The Wipers. De band die al bijna een half jaar me iedere keer weer zuigt in hun unvierseme. Hun met vraagteken, want eigenlijk zijn The Wipers gewoon Greg Sage met altijd een drummer en bas-gitarist om zich heen. Bijna ieder album verandere het geluid of line-up.

Wat is er eigenlijk nog bij te schrijven aan de geweldige stukken die old fart al bijna bij elk Wipers album heeft gezet(afschied plaat The Circle heeft nog geen berichten). Iedere album heeft een ander geluid of wat andere sfeer maar het gevoel en teksten van Sage blijven vaak hetzelfde. Eenzaameheid, onbegrip en irritaite gezongen door een man met een stem die je uit duizende kan herkennen. Wat toonloos, zwaar en zweverig. En de Sage/Wipers sfeer, donker en verward. Waar Is This Real soms nog bijzonder poppy en zelf op kleine momenten blij klonk, kwamen daarna snel Youth Of America en Over The Egde in mijn gezichtveld terecht. Platen met geen hoop, een doker smeulend vuur van een generatie die het voor het grote gedeelte hun idealen al heeft opgegeven. Ieder album een ander geluid, iedere plaat net wat andere onderwerpen die Sage zingt/moppelt of boven de muziek probeert uit te schreeuwen.

Het universum van Greg Sage is zwart maar ergens ver weg hoopvol. Hij nam bijna alle Wipers albums zelf op, masterd ze zelfs ook voor zijn 'eigen' geluid. Hij is een gitaar en geluids freak, jammer genoeg slaagde zijn plan van 15 platen in 10 jaren opnemen en nooit live optreden niet. Ik zelf, ben (veels) te jong om ze live te hebben meegemaakt en was ook te laat met ontdekken. Maar nu probeer ik me langzaam maar zeker door alle wipers albums heen te werken. Want niks is wat het lijkt, en geen album klinkt als een ander in het universie Greg Sage.

Terug op Follow Blind, Next Time staat net op. Het album is bijna afgelopen. Wipers nummer 4. Zeker de blauwdruk voor de wat poppier kant van de grunge, ik hoorde er Breeders, Hole en andere soort gelijke bands in terug. Minder 'punk' dan de eerste drie platen met zelf een bijzonder blues achtig nummer genaamd Coming Down. Weer een bijzonder fijne aparte compleet andere plaat, wel de 'minste' tot nu toe maar die 3,5 groiet denk wel. Ik denk dat Greg nog een hoop meer in de aanbieding heeft voor mij.

wijsneus
Oldfart schreef:

Nou niet de plaat om de Wipers mee te leren kennen;

Een goed gedegen album; volwassener dan de eerste meer punky lp ; wel weer die onnavolgbare eigen sound van Greg's gitaar en bandgeluid.

En toch is elk Wipers album meteen herkenbaar.


En laat dit nou net WEL de eerste plaat zijn die ik hoorde van Wipers.
Destijds verpletterende impact, en jaren in mijn Top 10 gestaan.
Maar met het verstrijken der jaren is deze ondertussen ingehaald door o.a. YOA en LOTL.

Maar zoals Oldfart al schreef; een goed gedegen album.

En die volstrekt eigen sound van Wipers is toe te schrijven aan het unieke gitaargeluid van Greg Sage, dat per album steeds wat "ronder" werd.

avatar van Fred Zed
4,0
Heb deze op vynil en was destijds, ik spreek hier dus van 1987, meteen verkocht aan de sound van de Wipers. Enkel en alleen van het openingsnummer Follow Blind krijg ik nog steeds kippevel.
Nooit gevonden op cd overigens, wellicht nooit goed gezocht.
Maar als ik eens in een nostalische bui ben, gooi ik deze LP graag op de draaischijf.

Overigens waarom op de best of cd het nummer Follow Blind het nooit gehaald heeft, mag god weten...of Greg Sage himself.

avatar van Oldfart
5,0
....of de maatschappijen die de rechten hadden, er staan wel meer Wipers klassiekers niet op, om dezelfde reden.

wijsneus
Fred Zed schreef:
........ mag god weten...of Greg Sage himself.


Jemie, is dat niet één en dezelfde persoon voor sommigen ?

Wat dan ook : dit blijft toch een sleutelplaat in mijn muziekleven; vooral het begin van kant 2 met Against The Wall en No Doubt About It is werkelijk huiveringwekkend mooi elke draaibeurt.

Eigenlijk houden alleen Coming Down en Next Time mij van de maximale waardering af.

avatar van Oldfart
5,0
the Chill Remains; de geest dwaalt af mijn ogen voelen niet meer te kunnen focussen, meegevoerd door de ritmesectie en de echo op de gitaar, is dit nu het psychedelische effect van muziek?
I Wonder How it's Been...., en dat is precies wat ik doe...

I wonder how it's been
Your ship came in
But the shadow shall arise
You turn your eyes

Explain it to them
Explaining your life away

Just show me not for myself
We shot off like an arrow
Don't put it on the shelf
The thoughts never change
No need to explain
The chill remains

Just show me
But not for myself
Will you still show tomorrow
The color you paint today
Your thoughts never change
No need to explain
The chill remains
Gezeten in een Gispen 413 zit ik zacht wiegend met de koptelefoon op te luisteren naar de muziek die perfect past bij het tafereel wat zich buiten het raam zich aan mijn ogen voltrekt: ik zie drie van onze paarden met de kont richting de wind gekeerd. Het laatste gekleurde herfstblad jaagt langs het raam. De eerste sneeuw van het jaar bedekt de weilanden.
Het is weer zo ver; het is guur en het mijmeren en slaat weer toe........'Als ik nou muziektheorie had gestudeerd. Zou ik dan kunnen begrijpen waarom de muziek die ik nu hoor, me zo raakt; zou ik me dan misschien niet zo onbeholpen hoeven voelen wanneer ik met woorden probeer te vangen wat er gebeurt als ik luister naar deze muziek ?'
Zou ik dan wellicht ook snappen waarom deze muziek zo anders is, zo onherroepelijk herkenbaar; want er is wel degelijk iets wonderbaarlijks aan de hand; eigenlijk is Wipers gewoon een driemans rockformatie; gitaar, bas, drums, en de gitarist zingt; niets bijzonders, is al vele malen eerder gedaan.
Maar waarom is het dan toch zo anders? Zou ik het beter begrijpen als ik echt thuis was in de wondere wereld van majeur en mineur of niet alledaagse akkoorden schema's ?'
Met meer muziektheoretische kennis had ik wellicht ook kunnen verklaren wat er dan gebeurt met die op het oog ( of liever oor) zo eenvoudige songs. Er is iets, dat is duidelijk, maar wat er precies gebeurt is voor mij moeilijk een vinger op te leggen.
Is het iets mystieks? Normaal gesproken werp ik dergelijke gedachten snel van me, ben niet van het zweverige, niet van het buitenaardse....maar wat is het dan wel?
Als er ergens een maatstaf zou bestaan voor de meest herkenbare band ter wereld, dan zou Sage's Wipers daar zeker hoog scoren. Wat is dat toch....?

Neem nou bijvoorbeeld dit album: "Follow Blind" , niet de beste Wipers plaat, maar misschien de meest 'Wipers plaat' van alle Wipers platen, als je me nog kan volgen.
Follow Blind is uit 1987. Follow Blind zit ongeveer halverwege de carrière van Greg Sage/ Wipers, nog voldoende voortbordurend op wat eerder was, en al heel duidelijk verwijzend naar wat zou komen.
Follow Blind klinkt in vergelijk tot de voorganger 'Land of the Lost' een stuk opener. Maar tegelijkertijd komt het album wat meer beschouwelijk over. Waarschijnlijk komt dit zo over doordat in vergelijk tot 'Land of the Lost' het tempo soms wat wordt teruggeschroefd, maar vooral door die open, helderder klinkende productie, het is alsof er daardoor enige distantie ontstaat.
Wat bleef is de op 'Lost' ook alom aanwezige en overheersende gevoel van melancholie, maar die wordt op Follow Blind hier echter naar een nog hoger plan wordt getild; het druipt er gewoon van af.
En als je er in de goede bui bent, voor zo'n melancholisch album, dan is er bijna niets beters te vinden wat dat betreft. Wat aan deze alom aanwezige gevoel van gloom en doom bijdraagt zijn de ogenschijnlijk simpele teksten; soms niet meer dan sfeerbeelden uit de losse pols. Verdwenen de oprechte boosheid en walging over een zieke samenleving, of de directe bezorgdheid om een generatie in verwarring en pijn, neen: zoals bij zo velen aan het eind van de jaren tachtig is de opgekropte woede naar 'binnen geslagen'.
Veel van de emoties worden er niet meer uitgeschreeuwd, maar komen af en toe als een schim in een duistere poel, even aan de oppervlakte, om dan weer in diepe duisternis te verdwijnen. De teksten zijn soms raadselachtig en vaag, maar ook op een vreemde manier persoonlijker.

En de muziek?
Die is minder heftig, minder gruizige power akkoorden en krakende riffs, minder distortion, maar meer echo, ruimtelijker, zwevend bijna, hypnotiserend ook.
Of noem ik het 'stemmig' met een ouderwets woord. Misschien kun je het met een minstens zo in onbruik geraakt woord: humeurig noemen. Muziek die het humeur van de maker weergeeft...hmm, misschien niet eens zo slecht: humeurig.
Follow Blind is in ieder geval het eerste Wipers album met die sfeer, hoewel op 's mans eerste solo plaat al de richting hiervoor werd gewezen.

Follow Blind is daardoor geen lichtvoetig album; Maar hoe donker de kleuren van het pallet wat Sage ook gebruikt, ook mogen zijn; er is bij deze loner gelukkig ook altijd hier en daar een spatje rood of helder geel te bespeuren. En dat is maar goed ; want hoewel moody, we hebben het hier niet van doen met de muzikale weerslag van iemand die leidt aan depressies.
Dat zou overigens ook niet passen bij de muziek.
Maar dan komen we dus op het terrein wat me toch best wel frustreert. Hoe beschrijf ik nou wat deze muziek zo eigen maakt.

Ik kan de ingrediënten opnoemen, maar red ik het daarmee?Misschien heeft het iets te maken met de samenhang tussen de ritmesectie en de dikke lagen gitaarspel. Als je lang genoeg naar een metronoom luistert kun je ook in zo'n staat van vervreemding geraken.
De ritmesectie, Brad Davidson en Steve Plouf dragen in sterke mate mee to het effect wat dit album op mij heeft. Zal ik het een soort 'trance' noemen? In ieder geval zijn zij de perfecte basis voor Sage's zang en gitaarpartijen.

Ik heb ooit een soundcheck met deze formatie meegemaakt ( voorafgaand aan een optreden in Doornroosje/Nijmegen) en daarin kwam duidelijk naar voren wat Sage van zijn begeleiders verwachtte: " Groove On" zei hij toen hij 1 van de nummers stillegde toen hem iets niet beviel. Hier geen democratische bandverhoudingen, maar een frontman die precies wist wat hij wilde horen. De bassist en drummer zeiden geen woord terug, Het moest allemaal wel precies gaan zoals Sage het in zijn hoofd had natuurlijk.
En hoe hij het in zijn hoofd had pastte toen niet in het tijdsgewricht van die dagen. Luister naar de gemiddelde andere plaat uit hetzelfde jaar ( 1987) en wat opvalt is hoe kaal de productie klinkt, geen overbodige, van de essentie van de songs afleidende, versierselen. Maar misschien is daarom Follow Blind nog zo goed aan te horen, in vergelijk met veel gedateerd klinkende tijdsgenoten.

What you hear is what you get. Misschien is dat wel het geheim: eenvoud, gedreven door onderkoelde passie; uitgevoerd met vakbekwaamheid en oprechtheid.
Meer is niet nodig binnen het idioom van Greg Sage.

avatar van deric raven
Mooi stuk Oldfart.
Als liefhebber van het eerste solo album van Sage, moet ik me dus zeker meer in dit album gaan verdiepen.
Want in de stukken die jij over Wipers schrijft kan ik je blind volgen.

avatar van Oldfart
5,0
....dat is een mooi compliment Deric...dank je.

avatar van BoyOnHeavenHill
4,0
Ook voor mij de plaat waarmee ik deze band heb leren kennen, en ook voor mij meteen raak. De Cure was vanwege de manier waarop de gitaar soms klonk ook het enige waar het mij aan deed denken, en dan vooral hun eerste vijf, zes platen, toen ik Smith c.s. nog volgde. Hun "invloed" of de gelijkenis met hun geluid was echter ook weer niet zó groot dat ik niet herkende dat Sage toch vrij uniek is.

avatar van frolunda
4,5
Mijn eerste Wipers plaat was dit volgens mij niet,dat moet Over the edge of the Land of the lost geweest zijn,maar Follow blind is toch wel mijn favoriete album van de band onder leiding van Greg Sage,al zit het allemaal toch wel redelijk dicht bij elkaar.
Qua kwaliteit dan,want muzikaal zijn de verschillen tussen de Wipers albums aanmerkelijk groter.
Het eerste wat opvalt aan Follow blind is dat kant A vrij ingetogen is en vaak doet denken aan Sage's solowerk.Op de B kant daarentegen,die meestal mijn voorkeur heeft,gaan de gitaren helemaal los en hoor je het trio vanaf het sublieme Against the wall rocken op zijn best.
Aan de andere kant zitten er tussen het materiaal op de eerste kant met Any time you find,The Chill remains en het titelnummer natuurlijk enkele briljante nummers waarbij de gitaar en stem van Greg Sage werkelijk door merg en been gaan.
Follow blind is tevens één van de meest toegankelijke Wipers albums en wat betreft productie vind ik hem zelfs de beste.
Magnifieke alternatieve gitaarrock die heel wat meer is dan de voorloper van de Grunge.

Gast
geplaatst: vandaag om 05:48 uur

geplaatst: vandaag om 05:48 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.