Textures' derde album zou volgens de band zelf een volgende stap in hun evolutie zijn en (uiteraard) hun beste album tot noe toe.
Ze vliegen er in elk geval direct stevig in met een opvallend catchy gitaarriff op opener Old Days Born Anew, een nummer dat ik nu al tot één van m'n favoriete composities van dit collectief reken. Ook is duidelijk dat Eric Kalsbeek er vocaal vooruit op is gegaan, zoals te horen op Awake, toch wel de beste performance van 'm tot nu toe. Sowieso biedt deze track een mooi rustpunt na de twee duidelijk hardere openingssongs.
Nu heb ik al diverse mensen horen beweren hoe goed de verschillende losse nummers op deze plaat naar voren komen, maar zo halverwege het album raak ik de weg toch een beetje kwijt. Het klinkt allemaal superstrak, zowel op speeltechnisch vlak als qua productie, alleen had het allemaal wel wat hoekiger gemogen, iets waar Polars destijds zo goed in slaagde. Na zo'n 10 luisterbeurten blijft er nog altijd bijzonder weinig hangen van de middelste drie nummers. Ze zijn misschien wel te bedacht en te gelaagd en doen me enigszins aan de vermoeiende stijl van Devin Townsend denken, waar ik eerlijk gezegd niet zoveel mee heb.
Eigenlijk wordt pas bij Storm Warning mijn interesse weer echt gewekt en vanaf dan bouwt de plaat middels het vrij rustige Messenger en de prachtige afsluiter ook wel echt naar een climax toe.
Over het geheel zeker een goed album, maar wat mij betreft geen overtreffende trap van hun eerdere werk.