Nico - Chelsea Girl (1967)

'These Days' en 'I'll Keep It with Mine' zijn alleszinds supermooi, rest van het album nog eens checken

Een van mijn favoriete albums ooit! De betoverende stem van Nico komt perfect uit met de arrangementen. Hoogtepunten zijn Chelsea Girls, These days en Wrap your troubles in dreams. It was a pleasure geeft aan welke kant zij op haar albums hierna opgaat: slechts een harmonium en die stem...oh die stem...

I'll keep it with mine

Gisteren voor het eerst deze plaat geluisterd. Mooie plaat, mooie sfeer. Maar ik kom maar niet over haar Duitse accent heen... "Put zem in a Bottl" (wrap your troubles in dreams)... ik denk niet dat het de bedoeling was van Nico om een hilarische plaat te maken maar dat was wel mijn initiële reactie...
Toch gaat deze plaat, en ook haar andere, echt nog wel een kans krijgen!

Mijn allereerste kennismaking met Nico was d.m.v. het duet Your Kisses Burn dat ze zong in duet met Marc Almond op zijn album The Star We Are (niet lang na die opname overleed ze). Dat was in 1988. Van the Velvet Underground had ik vaag gehoord maar die was nog niet tot me doorgedrongen (dat zou nog een jaartje of 2, 3 duren).
Wat vond en vind ik dat een prachtig nummer: het gaat door merg en been mede door de combinatie van zang tussen Nico en Marc.
De nummers op The Velvet Underground & Nico die gezongen worden door Nico staan in hoog aanzien bij mij dus er moest een dag komen dat ook Nico solo aan bod zou komen.
Dit album hoorde ik ergens halverwege de jaren '90 voor het eerst. Heel gek deed het me toen niet zo veel. Het is sindsdien slechts af en toe eens boven water gekomen. Tot mijn verbazing ontdekte ik vandaag dat ik er nog niet op gestemd heb. Verbazing omdat ik dit album de laatste jaren steeds meer ben gaan waarderen.

Want zeg nu zelf; The Fairest of the Seasons opent toch al lekker melancholiek. Gooi er dan een dosis strijkers tegenaan en het spat er van af: triestigheid zoal ik het ook hoor op b.v. Nick Drake albums. Niet dat het daar op lijkt (het zal wel te maken hebben met het feit dat het 'zo lekker sixties' klinkt), maar qua melancholie doet het er niet veel voor onder. Tja, de stem van Nick is het niet en over het duitse accent heb ik het ook maar niet (stoort mij overigens niet eens zo heel erg, laat staan dat het op mijn lachspieren werkt).
These Days start haast op lieflijke wijze. Maar dat is een slechte benaming want het is eigenlijk een en al droefheid wat ik hoor. Maar hoe lekker kan droefheid soms zijn. Zelf vond ze dit album geloof ik te zoet en daar kan ik wel inkomen: de omlijsting is ook van een hoog zoetigheidsgehalte, maar ik ervaar het niet als storend, ik ervaar het een beetje als betoverend. En betoverend is dit nummer zeker weten.
Op Little Sister gaat de stem van Nico soms lekker de diepte in, meng dit met puntige strijkerspartijen en je krijgt een nummer waar je langzaam aan van in trance geraakt. Alsof het allemaal begint te tollen in je hoofd, zo voelt het als iets te veel wijntjes je beginnen te raken. Heerlijk dus.
Winter Song bevat wederom puntige en vooral zwierige strijkers maar nu vraagt de fluit om een hoofdrol, die krijgt ze ook maar dan wel gedeeld met Nico. Dit vind ik ook niet zo zoet, dit neigt eerder naar termen als boeiend en spannend.
It Was a Pleasure Thing ademt de Velvet Underground, niet zo verwonderlijk ook omdat Lou Reed en John Cale er mede verantwoordelijk voor zijn. Goed dit dit nummer nu de boel komt afwisselen want anders zou de aandacht toch wel eens kunnen gaan verslappen. Te veel strijkers kan ook voor overkill zorgen. Krassend, piepend en snerpend is de begeleiding en Nico laat zich nergens afleiden en zingt dapper door.
Chelsea Girls is wat zachter van aard, minder zoet en vind ik wel een van de betere nummers. Donker, mysterieus. Diep, dieper, diepst. En ondanks dat straalt het toch de sfeer uit van een lome zomerse dag en dat is nu niet bepaald donker te noemen niet waar. Het toont de spanning van dit hoogtepunt alleen maar goed aan.
Bob Dylan schreef I'll Keep It With Mine. Ook dit nummer is een fraai stukje muziek. Als ik me goed inleef hoor ik inderdaad wel dat het een Dylan song is, maar Nico weet het compleet eigen te maken en dat vind ik altijd erg knap.
Wat is Somewhere There's a Feather dan toch lekker luchtig. Ik durf het haast charmant te noemen. De zang vind ik vaak op het randje, er zijn momenten dat ik het ook niet goed aan kan (vandaar ook dat ik het in het begin waarschijnlijk veel links heb laten liggen). Fascinerend mooi.
Wrap Your Troubles in Dreams krijgt weer bijval van de fluit. Het dwarrelt en koert er zo lekker tussendoor: dartelende bijen in de buurt van een versgemaaid grasveld. Ik krijg er telkens allerlei associaties met de natuur bij.
Afsluiter Eulogy to Lenny Bruce is een Tim Hardin nummer. Redelijk sober van opzet, zeker als je het afzet tegen de rest. Maar hoe triest is dit toch. Alsof je speakers spontaan tranen beginnen los te laten.

Je moet een beetje tegen die stem en het accent kunnen anders is er geen beginnen aan denk ik, maar lukt dat dan heb je zeker een juweeltje uit de jaren '60 te pakken.
Een juweeltje dat je het beste van tijd tot tijd weer even kunt oppoetsen, er van genieten en het dan weer even opbergen om er in een later stadium weer volop en vooral vol verwondering van te kunnen gaan genieten als je het weer opvist uit je collectie.

Toch wel 4* hoor. Erg mooie songs...

It was a pleasure then is fenomenaal!

Wat een contrast met "The Marble Index, "Desertshore" en "The End". Niet te vergelijken eigenlijk. Op dit album staan wel een aantal zeer sterke composities. Mijn favoriet blijft echter Desertshore.

Ik heb ergens gelezen dat Nico zelf niet tevreden was over het eindresultaat; met name die fluit kon ze niet verdragen.

Ik vind het een mooi album en 4* waard.

Redelijk goed album van Nico en co. Haar stem vond ik altijd erg prettig op die paar nummers van het debuut van de VU. Helaas is een hele plaat met haar stem iets teveel van het goede. Het geluid gaat me na een tijdje zelfs tegenstaan.

Ook niet alle nummers zijn even sterk. Vooral het nummer 'It Was A Pleasure Then' vind ik verschrikkelijk. De minimale begeleiding in combinatie met dat stemgeluid, ik trek het niet. Zal wel weer komen door die vreselijke John Cale.

3,5*

vreselijke John Cale - bedoel je dit echt serieus?

Ja. Hij verpestte voor mij ook al bijna het debuut van The Stooges met dat verschrikkelijke 10 minuten durende hippie manifest.

Prima album, vind haar accent wel charmant. Vooralsnog 4 sterren maar kan meer worden!

mooi gezegd!

Gisteren enkele nummers beluisterd op Deezer en die grijpen mij bij de keel! Werkelijk schitterend. Had eerder al wat beluisterd van Nico's solo werk maar dat waren stukken uit haar volgende albums, die vond ik té depressief, té down, op het griezelige af zelfs.

Dit album is muzikaal het 'luchtigste' Nico album vermoed ik? Deze wil ik zo snel mogelijk in huis halen!

Hoewel ik eerst een gruwelijke hekel aan de stem van Nico had is dit nu toch wel redelijk omgeslagen waardoor ik het wel aandurfde deze eens te luisteren. Aangezien de overige Velvets hierop de begeleiding verzorgen leek deze mij het meest interessant.

Jammer genoeg (voor mij dan) is hier vrij weinig terug te horen wat aan The Velvet Underground doet denken (It Was A Pleasure Then had wel zo op het debuut van VU gekund) . Aan de andere kant vind ik de begeleiding die John Cale verzorgd wel erg mooi. De nummers waaraan Reed meegeschreven heeft (Little Sister, It Was A Pleasure Then, Chelsea Girls en Wrap Your Troubles in Dreams) behoren op Chelsea Girls na tot de beste nummers op dit album naar mijn mening. I'll Keep it With Mine en Somewhere There's a Feather wil ik ook nog even noemen, ook leuke nummers.

Al met al een aardig album met leuke klassieke kenmerken erin, maar het nodigt mij vooralsnog niet uit me verder te gaan verdiepen in de solo carriere van Nico.

Ik had hier meer van verwacht...

Nico leerde ik kennen door (een heruitgave van) het eerste album van The Velvet Underground. Met het tegendraadse geluid van The Velvet's valt haar stem goed samen. Maar een heel album met haar stem is wel even wennen.
Later Nico weer tegengekomen op het album 'The stars we are' van Marc Almond. Ik heb toen ook wat gelezen over haar en kwam namen zoals Brian Jones en Jackson Browne tegen.
Het album 'Chelsea girl' (Franse Polydor-persing uit 1971) kwam ik toevallig voor een knaak tegen op een rommelmarkt en heb ik zonder aarzelen gekocht. Er hangt op het hele album een dromerig sfeertje en sommige nummers doen mij ook aan het folky geluid van Peter, Paul & Mary denken.
De composities zijn o.a. van Jackson Browne, Bob Dylan, Tim Hardin en haar vrienden van V.U.
Het album is geproduceerd door Tom Wilson die o.a. ook het album 'Wednesday morning, 3 a.m.' van Simon & Garfunkel en het nummer 'Sunday morning' voor The Velvet Underground produceerde. Op het laatste nummer is die elektrische viool van John Cale heel dominant aanwezig.
Ik heb in mijn collectie ook nog de compilatie 'Hip young guitarslinger'. Dit is een dubbel-CD met nummers waar Jimmy Page op meespeelt. Daarop ook de Immediate-single 'I'm not sayin/The last mile' van Nico uit augustus 1965, dus nog van voor het Velvet Underground-debuut.

Op de cd die ik zondag gekocht heb, staat 1966. Hier staat 1967. Wikipedia heeft t over 1968. Iemand enig idee wanneer ie nu echt is uitgekomen?

Oh ja, Nico. Voor mij toch altijd wel n aanwezige persoon in verhalen over de avant garde van de late jaren 60 (Velvet Undergroound, Andy Warhole, etc). Kwam de cd toevallig tegen en hij bevalt zeker wel!

Nooit Wikipedia geloven. Word ook getypt door mensen...

Die kunnen zich vergissen...

dan blijft alsnog de vraag over of t 1966 is of 1967

Of van 78'

Volgens een site die helemaal in het teken van Nico staat, is het 1967. (http://smironne.free.fr/NICO/chels.php).

Mooie website trouwens.

De banaan staat al een hele tijd op nummer 1 in mijn top 10. Ik kende het andere werk van the Velvet Underground en van Lou Reed goed maar deze plaat kende ik tot vorige week nog niet (ik wist wel van het bestaan maar wist niet hoe die klonk). Ik moet zeggen dat ik het heel erg goed vind. Af en toe is het geheel georkestreerd en daar hou ik normaal gesproken niet zo van maar op deze plaat voegt het echt wat toe (Chelsea Girls). Wat mij betreft verdient deze plaat wel 4 sterren.

Nico werd natuurlijk bekend vanwege haar deelname aan het debuut van Velvet Underground. Daar zorgde ze voor een aantal aangename rustpunten, een gans album van haar is voor mij moeilijker te behappen en dat heeft alles met haar Duits accent te maken dat na een tijd gaat tegensteken. Bovendien is haar zang vaak onzuiver. De songs zijn wel sfeervol met prachtige vioolarrangementen, dat is vooral te danken aan de schrijvers (Lou Reed, John Cale, Bob Dylan) die garant staan voor prima songmateriaal. Wel vind ik het experimentele en hierdoor ook afwijkende It Was a Pleasure Then beter uit de verf komen bij Velvet Underground (John Cale en Lou Reed) dan gezongen door Nico.

The Marble Index en Desertshore heb ik al een tijdje. Deze gisteren gekocht en het is best fijn om een wat "vrolijker" album van Nico op te kunnen zetten. Kan me wel vinden in die 60's folk vibe. It Was a Pleasure Then is wel een mooie voorbode van waar ze heen zou gaan na dit album. Ik kende I'll Keep It With Mine al van Marianne Faithfull, maar dit is ook weer een parel.

De regelrecht magische stem van Nico in combinatie met erg sterke composities zorgen ervoor dat Chelsea Girl een geweldig album is. Niet zo geweldig als Desert Short, die vind ik toch een stuk spannender en magischer, maar absoluut een erg bijzonder album, bij wijlen zelfs ronduit briljant.

Half verlaagt naar een 3-tje. Vooral It Was a Pleasure Then op het einde vind ik erg irritant, bijna naar het valse af. Vind ook haar stem veel minder overtuigend als op het Andy Warhol album, Little Sister, Chelsea Girls en Somewhere There's a Feather helpen voor mij dit album aan een krappe voldoende.

Toch maar een halfje erbij, al was het maar voor het titelnummer en met name Wrap Your Trouble in Dreams. Met name dat laatste nummer is toch wel zo ontzettend mooi... Daarbij wordt er ook een mooie, emotionele sfeer neergezet. Wordt langzaamaan ook wel benieuwd naar haar andere solo-albums.

Ook hier een halfje erbij, vooral vanwege de melancholische sfeer en de fraaie strijkpartijen. Met een andere zangeres en soms net iets vlottere nummers (sommigen klinken niet helemaal af) had er eigenlijk nog wel meer ingezeten. Een instrumentale versie door een goed strijkkwartet, die dan ook de zangmelodieën speelt, zou helemaal mooi zijn.

Later werk van Nico blijf ik wel wat interessanter vinden.

Debuutalbum van Nico en onvolprezen meesterwerkje.
Een van de albums die mij nog steeds bij elke luisterbeurt emotioneel diep weet te raken.
Prachtige melancholieke songs met poëtische introspectieve teksten over eenzaamheid, spijt en verlangen, en hoewel ze de nummers niet zelf geschreven heeft, is er geen enkele andere zangeres die ze zo huiveringwekkend mooi en doorleefd kon brengen als Nico.
De instrumentale begeleiding is sober en effectief.
Haar uitvoering van These Days bijvoorbeeld is onovertroffen.