Nico - Chelsea Girl (1967)

Mijn allereerste kennismaking met Nico was d.m.v. het duet Your Kisses Burn dat ze zong in duet met Marc Almond op zijn album The Star We Are (niet lang na die opname overleed ze). Dat was in 1988. Van the Velvet Underground had ik vaag gehoord maar die was nog niet tot me doorgedrongen (dat zou nog een jaartje of 2, 3 duren).
Wat vond en vind ik dat een prachtig nummer: het gaat door merg en been mede door de combinatie van zang tussen Nico en Marc.
De nummers op The Velvet Underground & Nico die gezongen worden door Nico staan in hoog aanzien bij mij dus er moest een dag komen dat ook Nico solo aan bod zou komen.
Dit album hoorde ik ergens halverwege de jaren '90 voor het eerst. Heel gek deed het me toen niet zo veel. Het is sindsdien slechts af en toe eens boven water gekomen. Tot mijn verbazing ontdekte ik vandaag dat ik er nog niet op gestemd heb. Verbazing omdat ik dit album de laatste jaren steeds meer ben gaan waarderen.

Want zeg nu zelf; The Fairest of the Seasons opent toch al lekker melancholiek. Gooi er dan een dosis strijkers tegenaan en het spat er van af: triestigheid zoal ik het ook hoor op b.v. Nick Drake albums. Niet dat het daar op lijkt (het zal wel te maken hebben met het feit dat het 'zo lekker sixties' klinkt), maar qua melancholie doet het er niet veel voor onder. Tja, de stem van Nick is het niet en over het duitse accent heb ik het ook maar niet (stoort mij overigens niet eens zo heel erg, laat staan dat het op mijn lachspieren werkt).
These Days start haast op lieflijke wijze. Maar dat is een slechte benaming want het is eigenlijk een en al droefheid wat ik hoor. Maar hoe lekker kan droefheid soms zijn. Zelf vond ze dit album geloof ik te zoet en daar kan ik wel inkomen: de omlijsting is ook van een hoog zoetigheidsgehalte, maar ik ervaar het niet als storend, ik ervaar het een beetje als betoverend. En betoverend is dit nummer zeker weten.
Op Little Sister gaat de stem van Nico soms lekker de diepte in, meng dit met puntige strijkerspartijen en je krijgt een nummer waar je langzaam aan van in trance geraakt. Alsof het allemaal begint te tollen in je hoofd, zo voelt het als iets te veel wijntjes je beginnen te raken. Heerlijk dus.
Winter Song bevat wederom puntige en vooral zwierige strijkers maar nu vraagt de fluit om een hoofdrol, die krijgt ze ook maar dan wel gedeeld met Nico. Dit vind ik ook niet zo zoet, dit neigt eerder naar termen als boeiend en spannend.
It Was a Pleasure Thing ademt de Velvet Underground, niet zo verwonderlijk ook omdat Lou Reed en John Cale er mede verantwoordelijk voor zijn. Goed dit dit nummer nu de boel komt afwisselen want anders zou de aandacht toch wel eens kunnen gaan verslappen. Te veel strijkers kan ook voor overkill zorgen. Krassend, piepend en snerpend is de begeleiding en Nico laat zich nergens afleiden en zingt dapper door.
Chelsea Girls is wat zachter van aard, minder zoet en vind ik wel een van de betere nummers. Donker, mysterieus. Diep, dieper, diepst. En ondanks dat straalt het toch de sfeer uit van een lome zomerse dag en dat is nu niet bepaald donker te noemen niet waar. Het toont de spanning van dit hoogtepunt alleen maar goed aan.
Bob Dylan schreef I'll Keep It With Mine. Ook dit nummer is een fraai stukje muziek. Als ik me goed inleef hoor ik inderdaad wel dat het een Dylan song is, maar Nico weet het compleet eigen te maken en dat vind ik altijd erg knap.
Wat is Somewhere There's a Feather dan toch lekker luchtig. Ik durf het haast charmant te noemen. De zang vind ik vaak op het randje, er zijn momenten dat ik het ook niet goed aan kan (vandaar ook dat ik het in het begin waarschijnlijk veel links heb laten liggen). Fascinerend mooi.
Wrap Your Troubles in Dreams krijgt weer bijval van de fluit. Het dwarrelt en koert er zo lekker tussendoor: dartelende bijen in de buurt van een versgemaaid grasveld. Ik krijg er telkens allerlei associaties met de natuur bij.
Afsluiter Eulogy to Lenny Bruce is een Tim Hardin nummer. Redelijk sober van opzet, zeker als je het afzet tegen de rest. Maar hoe triest is dit toch. Alsof je speakers spontaan tranen beginnen los te laten.

Je moet een beetje tegen die stem en het accent kunnen anders is er geen beginnen aan denk ik, maar lukt dat dan heb je zeker een juweeltje uit de jaren '60 te pakken.
Een juweeltje dat je het beste van tijd tot tijd weer even kunt oppoetsen, er van genieten en het dan weer even opbergen om er in een later stadium weer volop en vooral vol verwondering van te kunnen gaan genieten als je het weer opvist uit je collectie.