Genesis - Selling England by the Pound (1973)

Fraai werk van Genesis uit hun beste periode. Naast de geijkte topnummers Dancing with the Moonlit Knight, Firth of Fifth en Cinema Show vind ik After the Ordeal een uitermate fraaie instrumental. Hoewel het een klassieker is in de progrockgeschiedenis hangt er een wat atypische sfeer. Het heeft allemaal iets middeleeuws, je waant je veelal op de binnenplaats van een Engels kasteel met troubadours om je heen. More Fool Me valt wat uit de toon. Het is niet slecht maar lijkt totaal niet thuis te horen op dit album. Hoogtepunten zijn het lange instrumentale stuk in Cinema Show en natuurlijk de opeenvolgende fluit- en gitaarsolo in Firth of Fifth. Mooi ook hoe het album rondgebreid wordt, met de afsluiting die weer aansluit op het begin. Zang ook overal dik in orde.

Een diamant in de progrock historie met een hoge mate van originaliteit, met de typische Genesis sound en vol met muzikale subtiliteiten, verhalende composities en prachtige instrumentale gedeelten. Cinema Show en FoF zijn hoogtepunten maar het album kent eigenlijk geen zwakke songs. Een must in elke serieuze progrock collectie. Het kan zich m.i. ruimschoots meten met het beste werk van 'rivaliserende' progrock bands zoals Yes, Camel, King Crimson en Gentle Giant.

Na de ontknoping van de Prog Ladder 2021 en het lezen van het bijbehorende stuk van Bonk bij Editie 2021 - de ontknoping (en je had hem niet eens op 1 ?) eens vanochtend weer met voluit respect Firth of Fifth opgezet.

En het huis vult zich met schoonheid..

Eigenlijk de nummers van dit album leren kennen via het fenomenale live album Seconds Out.
ingezongen door Phil Collins zijn de live vertolkingen van I Know What I Like, Firth Of Fifth & The Cinema Show mijn favorieten uitvoeringen.
Het was dus wel even wennen aan de studio versies ingezongen door Peter Gabriel.
Dit is een mooi album, enkel The Battle Of Epping Forest kan mij minder bekoren.
De plaat ademt een middeleeuwse sfeer zoals hierboven reeds door een van de users is aangegeven.
De band met een bezetting met Gabriel & Hackett was toch wel een unieke eenheid.

Beetje conservatieve rock plaat. Ik ben blij dat ze in de jaren 80 iets meer catchy werden met hier en daar een hook of een groove.

Nee, serieus, muziek hoeft echt niet makkelijk te zijn. Zeker niet. Gelaagde albums gaan veel langer mee. Maar dan moet er wel iets zijn dat mij uitnodigt om er die tijd in te steken. Ik zou zelfs graag willen begrijpen waarom ik prog rock niet langer dan een paar nummers kan verdragen. De dwarse melodieën en structuren maken het voor mij te afstandelijk denk ik. Dit album schijnt het summum te zijn van het genre, maar voor mij voelt het als een "koud bad". Hetzelfde geldt voor bands als Yes, en in wel mindere mate soms voor Marillion. Ook met Gabriel's oude werk heb ik niet heel veel, terwijl ik SO met de geweldige baslijntjes, koortjes en "wereld muziek" invloeden (vooral ook de niet singles) echt heel mooi vind. Collins' jaren 80 werk vind ik ook erg leuk, maar de Disney meuk die daarop volgde in de jaren 90 dan weer niet..

Is het of het één of het ander? Houdt de prog rock liefhebber over het algemeen ook niet van de muziek die ik als warm ervaar of mij doet bewegen (soul, funk, jazz)? Ik ben niet de grootste disco liefhebber, maar het geklaag van de generatie net voor mij, over hoe vreselijk elke minimale disco invloed was bij Bowie, Queen of in het geval dan Genesis meer pop en electronica, fascineert mij wel.

soul funk en jazz heeft als vuistregel dat het grooved en swingt. Dat is niet een kernelement in prog, waar gelaagdheid en structuurdynamiek juist weer de hoofdrol spelen.
Misschien dat het je daarom niet aanspreekt en het je dus koud laat?

Misschien Wind & Wuthering eens proberen? Wel (nog net) uit de "goede ouwe" Genesis tijd maar wel heel warm, herfstig en één geheel

Ik hou van Prog, wel steeds minder overigens maar Genesis blijft op een voetstuk staan, maar zeker ook van Soul van Withers tot Kiwanuka (met Stevie als grote held) en van jazz. Dus dat kan gewoon hoor

Ook ik klaag over Abacab, Let's Dance en Hot Space maar niet omdat daar disco invloeden inzitten maar omdat dit gewoon erg slechte platen zijn Moroder en Donna behoren tot mijn grotere muziekliefdes dus of ik dan behoor tot de uitzondering die de regel zal bevestigen of tot een van de vele weet ik niet.

De grootste kruisbestuiving tussen Prog en Disco is War of the Worlds en die vind ik heel erg goed en was bovendien commercieel extreem succesvol.

Die Wind & Wuthering ga ik luisteren. Lijkt me ook het goede jaargetijde voor.
En misschien moet ik deze Selling England by the Pound ook een paar keer zonder verwachtingen in de achtergrond op zetten om herkenbaarheid te kweken. Ik sta altijd open voor wat nieuws (het album is tenslotte pas bijna een halve eeuw oud )

De eerste vijf- zeven albums, Minneapolis, van Genesis met Hackett en de eerste vijf met Gabriel zijn super en staan ver boven de albums die daarna kwamen en waar ze plotseling een singelgroep moesten worden

In plaats van voor de circa vijftiende keer (en dan heb ik alleen bij dit album geteld) zonder verdere toelichting als voldongen feit te poneren dat dit album / deze periode zo superieur is, zou je ook bijvoorbeeld wat aansluiting bij het bericht van Minneapolis kunnen zoeken, zoals de beide andere respondenten deden. Het is maar een suggestie...