Genesis - Selling England by the Pound (1973)

Genesis op z'n best. Zowel creatief als artistiek. Dit is echt iets dat niet meer werd geëvenaard vind ik. Ook niet met de dubbelaar. Een plaat die nummers als Firth of Fifth, The Cinema Show en Dancing with the Moonlit Knight bevatten staan torenhoog aangeschreven in de progwereld. En dan heb ik het nog niet over de overige nummers die één voor één tot de verbeelding spreken. Zo ook het zwarte schaap More Fool Me mag daar makkelijk bij staan. Ook al heb ik veel bewondering voor The Lamb, Foxtrot en Nursery, Genesis' beste werk staat gewoon op deze langspeelplaat. Een prog meesterwerk van de bovenste plank!

Sluit mij volledig aan bij de vorige reactie. Iets mooiers dan dit is er wat mij betreft nooit gemaakt.

Absoluut meesterwerk dit!
Had hem al jaren op cd.
Vorig jaar in Ierland op vakantie, deze voor 12 euro nieuw op lp gekocht!
Maar klinkt geweldig op vinyl.
Ben geen uitgesproken Genesis fan,maar op zijn tijd prima muziek.
Heb een paar cd's en deze op lp en cd van Genesis.
Komt op vinyl stukken beter tot zijn recht.

Mits je wel de remaster heb die klinkt geweldig, de oude persing die ik heb klinkt
een stuk minder moet ik zeggen.

Heb de 2008 uitgave op the famous charisma label,genlpy 4 stereo.
Geen idee of dat een remaster is.
Maar hij klinkt prima!

Ja, dat is de remaster die klinkt erg goed inderdaad.

Het vijfde album van de Engelse progressieve, symfonische rockband Genesis kwam uit op 13 oktober 1973 en kreeg de titel “SELLING ENGLAND BY THE POUND”. Het album groeide gedurende de jaren uit tot één van de beste albums van deze groep. Het was het één na laatste album waarop zanger Peter Gabriel te horen is en na zijn vertrek ging de groep steeds meer in de richting van de meer toegankelijke muziek en verlieten ze, tot verdriet van de oerfans, het symfonische gebied waarin de band tot dan toe bivakkeerde. Gitarist Steve Hackett, bassist Mike Rutherford, toetsenist Tony Banks, drummer Phil Collins en zanger Peter Gabriel stijgen boven zichzelf uit met 8 gevarieerde tracks die in lengte variëren van 1.32 tot 11.48 en ze laten de band op z’n best horen. Dat begint al met de opener “DANCING WITH THE MOONLIT KNIGT” en de openingsregels daarvan: "Can You Tell Me Where My Country Lies?" Via de “I KNOW WHAT I LIKE (in your wardrobe)” kom je uit bij één van de toppers uit de discografie van Genesis, “FIRTH OF FIFTH” met glansrollen voor Tony Banks en Steve Hackett. “THE BATTLE OF EPPING FOREST” laat je ook de diversiteit van de heren horen en “THE CINEMA SHOW” behoort ook tot de toppers van Genesis. Na het vertrek van Peter Gabriel in 1975 nam Phil Collins de taak als zanger over en scoorden ze in de jaren daarna hits als “FOLLOW YOU FOLLOW ME”, “MAMA”, “LAND OF CONFUSION” en “I CAN’T DANCE”, maar geen enkel album kon tippen aan de kwaliteit van “SELLING ENGLAND BY THE POUND”. Een klassieker in het progressieve rock genre!

En nog de ster van "mening" aangevinkt ook. Moet niet veel gekker worden hier...

De laatste versies zijn remixen en geen remasters. Klinken wel erg goed

Goeie plaat. De hoge kwaliteit wordt van begin tot eind vastgehouden. Ook kan ik de sfeer van het album echt waarderen. Begin van het album is het sterkst voor mijn gevoel.

Vindt trouwens het gitaarstukje van Steve Hackett uit Dancing With the Moonlit Knight echt om te smullen. Fantastisch.

Voorlopig 4,5*, maar 5 zou er op den duur in kunnen zitten. Ga later denk ik nog een blauwe sterreactie/recensie geven.

Het belangrijkste is dat het album op mij een bepaalde sfeer weet op te roepen, enigszins sprookjesachtig en verhalend. Klinken hier en daar enkele sporen van gedateerdheid door (?) of soms langdradig of overdaad (?), maar het blijft wel een klassieker met heel speciale eigenzinnige momenten.

Als het goed is, is het ook meteen echt goed. Waar ik bij Foxtrot nog wat kritiek had op het feit dat Hackett en Collins iets minder technisch of rauw bezig zijn dan op Nursery Cryme, is dat hier weer helemaal het geval. Opener Dancing With The Moonlit Knight is vurig, afwisselend en verdomd episch zoals ik de band het allerliefste hoor. Firth Of Fifth heeft een van de beste stukken sfeermuziek die Hackett en Banks samen ooit gespeeld hebben en The Cinema Show is eveneens een pareltje eersteklas. Deze drie songs alleen al zijn voldoende om het album van een hoge score te voorzien.

Maar...

Ik ben gewoon niet bijzonder enthousiast over I Know What I Like (In Your Wardrobe). Niet slecht, maar het voelt na de prachtige opener bijzonder gezapig aan. Ik snap daarnaast oprecht niet wat More Fool Me op het album doet. Ja, het heeft een zoete, lieve sfeer, maar Collins' vocals hier werken voor mij niet en werken op mijn zenuwen. Battle Of Epping Forest valt voor mij ook onder een song die wordt tegengewerkt door de enorme hoeveelheid quirky teksten, die de aandacht afleiden van een harmonieus geheel waarin zang, tekst en instrumentatie een mooi geheel zijn. Het is absoluut niet slecht en heeft grandioze momenten, maar voelt over de gehele lijn voor mij aan als een net-niet lied.

Ik erken echter de kwaliteit met gemak en het is ook meer door de status van dit album dat ik deze kanttekeningen toch wil plaatsen. De eerder genoemde drie songs horen bij het beste dat ik tot nu toe van de band heb gehoord.

Tussenstand:
1. Nursery Cryme
2. Selling England By The Pound
3. Foxtrot
4. Trespass
5. From Genesis To Revelation

Voor lennert: een aantal jaren terug ondernam ik ook de (her)ontdekkingstocht van hun albums in chronologische volgorde. Heel leuk om zo te werk te gaan. Je voorlopige top 5 lijkt sterk op de mijne. Alleen wissel ik 1 en 2, hoewel het verschil zo klein is. Het volgende album (The Lamb) is een absolute parel.

Dit album beschouw ik meer als een logische opvolger voor Nursery Cryme dan Foxtrot. Selling England By The Pound is weer veel theatraler en het voelt weer meer aan als een groepsproduct. Alle muzikanten komen goed aan bod (al had Peter Gabriel best meer mogen fluiten). Ik geniet ervan hoe avontuurlijk dit album is. Dancing with the Moonlit Knight is een prachtige opener met prachtige orchestraties. Firth of Fifth heeft die gitaarsolo's waar je je vingers bij mag aflikken. The Cinema Show is het beste wat Genesis tot dat moment uitgebracht heeft. Die keyboardsolo is fenomenaal. Ik vind het wel leuk om te beseffen dat ik bij Genesis vooral geniet van de keyboards, terwijl ik een veel groter liefhebber ben van goed gitaarwerk. Wel vreemd dat Aisle of Plenty een los nummer is. Iedere luisterbeurt weer beschouw ik het als het laatste stuk van The Cinema Box. Vijf sterren hoor ik je denken? Die zou ik met alle plezier geven, want Genesis is ijzersterk bezig. En toch is er ooit besloten om een vreemd nummer als I Know What I Like erop te zetten. Het past er helemaal niet op en daarnaast vind ik More Fool Me ook niet echt bijzonder. Verder is het fenomenaal en klassiekerstatus waardig.

Tussenstand:
1. Selling England By The Pound
2. Nursery Cryme
3. Foxtrot
4. Trespass
5. From Genesis To Revelation

Steve Hackett gaat het album integraal uitvoeren tijdens zijn tour in 2019. Man, man, man, je zult er bij zijn.......

Klopt in de Boerderij Zoetermeer 3 dagen in mei Steve Hackett ( belangstelling volop 2 dagen al uitverkocht)

Bijna zoals ik vooraf verwachtte is de vroege Genesis (nog steeds) niet aan mij besteed. Niet echt opzwepende en/of spannende composities die mijn luisteraandacht kunnen vasthouden.

Te veel 'gefrobel' op de instrumenten. Onrustig. 3 sterren.

Beste symfo plaat aller tijden. Als je niet houdt van gefröbel op instrumenten moet je in alle eerlijkheid Madonna, Beyoncé of voor mijn part Frank Sinatra opzetten. Deze plaat is juist hét ultieme voorbeeld van een coherent bandgeluid in dit genre zonder dat ook maar iemand door solistische krachtpatserij zijn boekje te buiten gaat.

Eens met Running On Empty. Met uitzondering misschien van The Battle of Epping Forest en Dancing with the Moonlit Knight is dit eigenlijk een best toegankelijke plaat, waarin iedereen in dienst van het nummer musiceert. Geen egotripperij of gepiel om het gepiel. Zelfs een solo van Hackett in Firth of Fifth is zuiver melodieus en blend wonderschoon met de rest van de muziek. En JUIST erg spannend, vind ik. Zo'n muzikale reis als The Cinema Show vind ik onovertroffen. Nog ff een paar keer proberen, EHartmann

EHartmann ik zou zeggen even doorzetten, ik bedoel als die piloot het ook zo snel had opgegeven had jij nu ook een andere avatar gehad

Maar als dit al gefrobel is dan zou ik King Crimson, Yes enz maar links laten liggen...

Yes - Close to the Edge (1972)

King Crimson trek ik wel heel goed.

'The highest & the lowest points are the most important..... the rest is just..... in between'.

Hij is wel 16 keer notgelandet....

Ieder zijn of haar meug, dat is toch prima zo. Ik kraak het album niet af, maar geef alleen mijn gevoel weer over deze plaat. Ik vind de composities te vlak klinken, ik hou van meer uithalen en vooral passende stiltes tijdens nummers. Zang van Gabriel en Collins roepen hier geen emoties op; ik heb een andere dosis nodig. Nee, geen overdosis. Vind Gabriel z'n zang op z'n soloalbums wel pakkend(er). Misschien door het ouder worden meer inleving mogelijk tijdens het voordragen van de lyrics? Ik weet zeker van wel. ☺

O, maar ik bedoelde ook helemaal niet te zeggen dat ik het idee had dat je het album zou afkraken, hoor. Het is meer dat mijn reactie komt vanuit het feit dat ik dit inderdaad zo'n beetje de beste prog-plaat ooit gemaakt vind, en iedereen het gun om van deze prachtige muziek te kunnen genieten.
Dat Gabriel zijn stem doorleefder is geworden in de loop van de jaren is overigens evident. Maar ik vind hem (sorry ) juist ook in zijn Genesis-dagen ook heel erg gepassioneerd zingen. Véél energieker en diverser dan Collins zijn eerste jaren daarna deed.

Jeetje EHartmann.

Je weet wel een hoop los te maken met je recente reacties van bekende en beminde progrockplaten.

Ik ben dan wel benieuwd of je bij EL&P, Camel, Gentle Giant, King Crimson, etc. een soortgelijke reactie achterlaat. Een hoop gefröbel maar wel erg goed gefröbel. Fröbelden we met z'n allen maar meer. De wereld is wel gebaat bij meer gefröbel.

King Crimson . Camel . Pink Floyd . Queen .

El&p gentle gigand. ..... prima

Geef slechts mijn visie. Is geen veto. Jedem das Seine.

Daar zijn reviews/recensies ook voor bedoeld: om je visie te geven.

Het enige wat medegebruikers van een forum als deze wensen is onderbouwing, en dat doe je prima. Niks aan de hand dus.

Maar verwacht wel wat tegengas. Ik zou ook tegengas geven als je The Snow Goose maar gefröbel zou vinden.

Show Goose is mijns inziens een onvervalste conceptplaat. Voldoende. Mirage spreekt mij meer aan.

Nu weer graag over dit album. Dank u.

The Lamb heeft bij mij nog net een streepje voor.....