Genesis - Selling England by the Pound (1973)

Show Goose is mijns inziens een onvervalste conceptplaat. Voldoende. Mirage spreekt mij meer aan.

Nu weer graag over dit album. Dank u.

The Lamb heeft bij mij nog net een streepje voor.....

Samen met Close to the Edge van Yes het absolute hoogtepunt in de Progrock geschiedenis!

Voor iemand die net op de site actief is (welkom, trouwens ) etaleer je een grote wijsheid

Alleen als zijn nrs 3 en 4 niet Wish You Were Here en In the Court of the Crimson King zijn....

Als de heren Genesis, More Fool Me hadden geschrapt dan was dit, voor mij althans, een perfect album geweest.

Want ?

Dit album staat in mijn absolute top 3 Genesis albums tezamen met :
Wind and Wuthering en Trick of a Tail. Fenomenale werken!

Omdat ik MFM ten opzichte van de andere tracks zwak vind, een filler.

Dank je.

Bijzonder is natuurlijk dat het tussen twee giganten staat (‘Firth of Fifth’ en ‘Epping Forrest’). Officieel natuurlijk als afsluiter van side A toen het als LP werd uitgebracht.

Wikipedia geeft het volgende aan: "More Fool Me" is the second of two songs, the other being "For Absent Friends" from Nursery Cryme, to feature Collins on lead vocals before he became the band's lead singer in 1975. Uncharacteristically for the group's output at the time, the song was a tender, romantic ballad. It was written quickly by Collins and Rutherford while sitting on the steps outside the recording studio. Gabriel considered the pair's contributions "quite a breakthrough".

Dus ergens idd misschien een ‘filler’ tussen al het Prog Geweld. En ergens al wat kenmerkend voor de latere stijl van Collins solo.

Tekstueel gezien ook duidelijk een romantische tekst wat ergens ook wel weer een tegenhanger is tussen al het verbale sci-fi, historic en fantasy geweld van Banks, Rutherford en Gabriel. Collins was niet de student in de toenmalige band maar een gevoelige romanticus die af en toe ook weleens de andere ‘stiff-upper-lips’ bandleden losmaakte met zijn humor en amicaliteit. Dat werd wel zeker gewaardeerd door de rest van de band. “More Fool Me” was blijkbaar ook wat de band soms nodig had. Een tegenhanger: “Quite a breakthrough”.

Persoonlijk vind ik het nummer niet echt sterk, wat zoetgevooisd maar ik heb veel respect voor wat ‘Little Big Man’ Collins heeft gepresteerd en ik heb het altijd intrigerend gevonden hoe hij zich, vooral in deze band, heeft ontwikkeld. En daar is “More Fool Me” een mooie pijler van. De achtergrond zang van Collins is, bij veel ouder werk van andere nummers van Genesis, zeer sterk en medebepalend geweest. En de stem is zo herkenbaar al vanaf 1971 bij Genesis (of Flaming Youths Flaming Youth - Ark 2 (1969) .

De man heeft zich ondertussen bijna kapot gewerkt. Letterlijk en figuurlijk. Hoe “More Fool Me” kan je het hebben.. .

Edit: ik heb mij vorige week zo’n Noise Cancelling Bose koptelefoon aangeschaft (echt, de hele buitenwereld van geluiden valt weg. Het is echt ik en de muziek.. Heerlijk !). Maar ik heb nu dit album opstaan en wederom kom ik nieuwe sounds of muzikale dingetjes tegen die het 5-tal in 1973 op dit album heeft neergezet. Vooral het aandeel van Hackett valt meer op en is zeer geniaal, veelzijdig en zelfs dominant. Ik begin de strijd Banks - Hackett steeds beter te begrijpen...

Één van de albums uit mijn top 10 lijstje. Veel beter is er niet gemaakt in progland. Het doet dan ook pijn om te zien dat dit album in de jaarlijst van OOR over 1973 op een bescheiden 51e plaats staat samen o.a. (met alle respect) Obie Senatobie van O.B. McClinton en Cajun Cowboy van Gil Gilbeau with Nashville West Mijn vrouw is een handdoek gaan halen..

The Lamb sla ik net nog iets hoger aan, maar toch is dit een beest van een album.

OOR... Ach ja..

Berichten verplaatst naar Genesis

Die eerste 52 seconden van Dancing with the moonlit knight, zo totdat de piano van Tony Banks invalt, zijn dat de mooiste ooit van Genesis? Steve Hacketts gitaarwerk, de zang, de algemene sfeer, de tekst vol associaties met sprookjes, mythes en legendes, en vooral die melodie die mij elke keer weer een brok in mijn keel geeft bij “he traded in his prize”... en dat is dan alleen nog maar de eerste minuut van wat ik beschouw als het hoogtepunt uit het oeuvre van dit kwintet, en als het begin van mijn bericht stuk lijkt te zeggen dat voor de rest van Selling England dus moet gelden dat "the only way is down" moet ik er meteen bij zeggen dat de rest van de plaat nergens onder het *****-niveau zakt. More fool me is een buitenbeentje maar misstaat niet, The battle of Epping Forest is misschien wat veel van het goede maar verveelt dankzij zijn gevarieerde structuur en grappige personages ook nergens, en van The cinema show kan ik maar geen genoeg krijgen.
        Grappig genoeg was ik net als RuudC (23-2-2018) altijd “een veel groter liefhebber van goed gitaarwerk”, maar onder de invloed van alle oude en nieuwe progbands die ik de afgelopen jaren ben gaan luisteren ben ik ook toetsenisten steeds meer gaan waarderen (is dat begonnen bij dat karakteristieke orgeltje van Caravans David Sinclair?), en de lange solo van Tony Banks op het einde van The cinema show is misschien wel het mooiste toetsenwerk dat ik ooit heb gehoord: afwisselend qua klankkleur, verschillende sferen proberend, vaak van de ene sound naar de andere springend zonder dat ik altijd precies kan horen of Banks hij nou ook echt een heel ander keyboard gebruikt, en vooral bij elke “geleding” van zijn solo mij meevoerend verder het onbekende land in, voorbij heuvels en bossen en verre woestijnen... steeds dieper de plotloze maar uiterst visuele vertelling in (natuurlijk met dank aan de drie andere muzikanten die een prachtig bedje voor hem spreiden), totdat ik tenslotte uitkom bij de coda van Aisle of plenty met de reprise van de Moonlit knight-melodie die opnieuw mijn hart breekt en de tekst vol lichtelijk bizarre reclame-aanprijzingen die daar geen groter contrast mee zou kunnen vormen. (Ik probeer bij deze band ook niet al te veel aan tekstverklaring te doen om het mysterieuze aura van de verhalende teksten in stand te houden.)
        Dit is één van die platen waardoor ik me vertwijfeld afvraag waarom de rekenmeesters toch ooit beslist hebben dat een top-tien slechts tíén platen mag herbergen. En dan heb ik het nog niet eens gehad over Hacketts sublieme gitaarspel dat zó’n integraal onderdeel van de hele sound is dat dikwijls niet eens opvalt hoe briljant het is.

Steve Hackett bespreekt dit album:
Steve Hackett on Genesis ‘Selling England by the Pound’ - Classic Albums at Home: - YouTube

Helaas pure progressieve/symfonische rock en ik zullen nooit een match made in heaven. Zo ook bij dit album. Ik erken de vakkundigheid waarmee dit album op muzikaal vlak is vormgegeven. Maar langs de andere kant doet dit me op emotioneel vlak werkelijk niets. Muziek moet me raken en dit glijdt veelal van me af als water van een eendenvel. Spijtig.

Zo was ik ook hoor. Toch fascineerde het me wel en ben blijven luisteren. Na vele uren Rush, Marillion, Genesis, Pink Floyd etc steeg de waardering. Wel ten koste van simpele muziek denk ik.