Genesis - Selling England by the Pound (1973)

Show Goose is mijns inziens een onvervalste conceptplaat. Voldoende. Mirage spreekt mij meer aan.

Nu weer graag over dit album. Dank u.

The Lamb heeft bij mij nog net een streepje voor.....

Samen met Close to the Edge van Yes het absolute hoogtepunt in de Progrock geschiedenis!

Voor iemand die net op de site actief is (welkom, trouwens ) etaleer je een grote wijsheid

Alleen als zijn nrs 3 en 4 niet Wish You Were Here en In the Court of the Crimson King zijn....

Als de heren Genesis, More Fool Me hadden geschrapt dan was dit, voor mij althans, een perfect album geweest.

Want ?

Dit album staat in mijn absolute top 3 Genesis albums tezamen met :
Wind and Wuthering en Trick of a Tail. Fenomenale werken!

Omdat ik MFM ten opzichte van de andere tracks zwak vind, een filler.

Dank je.

Bijzonder is natuurlijk dat het tussen twee giganten staat (‘Firth of Fifth’ en ‘Epping Forrest’). Officieel natuurlijk als afsluiter van side A toen het als LP werd uitgebracht.

Wikipedia geeft het volgende aan: "More Fool Me" is the second of two songs, the other being "For Absent Friends" from Nursery Cryme, to feature Collins on lead vocals before he became the band's lead singer in 1975. Uncharacteristically for the group's output at the time, the song was a tender, romantic ballad. It was written quickly by Collins and Rutherford while sitting on the steps outside the recording studio. Gabriel considered the pair's contributions "quite a breakthrough".

Dus ergens idd misschien een ‘filler’ tussen al het Prog Geweld. En ergens al wat kenmerkend voor de latere stijl van Collins solo.

Tekstueel gezien ook duidelijk een romantische tekst wat ergens ook wel weer een tegenhanger is tussen al het verbale sci-fi, historic en fantasy geweld van Banks, Rutherford en Gabriel. Collins was niet de student in de toenmalige band maar een gevoelige romanticus die af en toe ook weleens de andere ‘stiff-upper-lips’ bandleden losmaakte met zijn humor en amicaliteit. Dat werd wel zeker gewaardeerd door de rest van de band. “More Fool Me” was blijkbaar ook wat de band soms nodig had. Een tegenhanger: “Quite a breakthrough”.

Persoonlijk vind ik het nummer niet echt sterk, wat zoetgevooisd maar ik heb veel respect voor wat ‘Little Big Man’ Collins heeft gepresteerd en ik heb het altijd intrigerend gevonden hoe hij zich, vooral in deze band, heeft ontwikkeld. En daar is “More Fool Me” een mooie pijler van. De achtergrond zang van Collins is, bij veel ouder werk van andere nummers van Genesis, zeer sterk en medebepalend geweest. En de stem is zo herkenbaar al vanaf 1971 bij Genesis (of Flaming Youths Flaming Youth - Ark 2 (1969) .

De man heeft zich ondertussen bijna kapot gewerkt. Letterlijk en figuurlijk. Hoe “More Fool Me” kan je het hebben.. .

Edit: ik heb mij vorige week zo’n Noise Cancelling Bose koptelefoon aangeschaft (echt, de hele buitenwereld van geluiden valt weg. Het is echt ik en de muziek.. Heerlijk !). Maar ik heb nu dit album opstaan en wederom kom ik nieuwe sounds of muzikale dingetjes tegen die het 5-tal in 1973 op dit album heeft neergezet. Vooral het aandeel van Hackett valt meer op en is zeer geniaal, veelzijdig en zelfs dominant. Ik begin de strijd Banks - Hackett steeds beter te begrijpen...

Één van de albums uit mijn top 10 lijstje. Veel beter is er niet gemaakt in progland. Het doet dan ook pijn om te zien dat dit album in de jaarlijst van OOR over 1973 op een bescheiden 51e plaats staat samen o.a. (met alle respect) Obie Senatobie van O.B. McClinton en Cajun Cowboy van Gil Gilbeau with Nashville West Mijn vrouw is een handdoek gaan halen..

The Lamb sla ik net nog iets hoger aan, maar toch is dit een beest van een album.

OOR... Ach ja..

Berichten verplaatst naar Genesis

Die eerste 52 seconden van Dancing with the moonlit knight, zo totdat de piano van Tony Banks invalt, zijn dat de mooiste ooit van Genesis? Steve Hacketts gitaarwerk, de zang, de algemene sfeer, de tekst vol associaties met sprookjes, mythes en legendes, en vooral die melodie die mij elke keer weer een brok in mijn keel geeft bij “he traded in his prize”... en dat is dan alleen nog maar de eerste minuut van wat ik beschouw als het hoogtepunt uit het oeuvre van dit kwintet, en als het begin van mijn bericht stuk lijkt te zeggen dat voor de rest van Selling England dus moet gelden dat "the only way is down" moet ik er meteen bij zeggen dat de rest van de plaat nergens onder het *****-niveau zakt. More fool me is een buitenbeentje maar misstaat niet, The battle of Epping Forest is misschien wat veel van het goede maar verveelt dankzij zijn gevarieerde structuur en grappige personages ook nergens, en van The cinema show kan ik maar geen genoeg krijgen.
        Grappig genoeg was ik net als RuudC (23-2-2018) altijd “een veel groter liefhebber van goed gitaarwerk”, maar onder de invloed van alle oude en nieuwe progbands die ik de afgelopen jaren ben gaan luisteren ben ik ook toetsenisten steeds meer gaan waarderen (is dat begonnen bij dat karakteristieke orgeltje van Caravans David Sinclair?), en de lange solo van Tony Banks op het einde van The cinema show is misschien wel het mooiste toetsenwerk dat ik ooit heb gehoord: afwisselend qua klankkleur, verschillende sferen proberend, vaak van de ene sound naar de andere springend zonder dat ik altijd precies kan horen of Banks hij nou ook echt een heel ander keyboard gebruikt, en vooral bij elke “geleding” van zijn solo mij meevoerend verder het onbekende land in, voorbij heuvels en bossen en verre woestijnen... steeds dieper de plotloze maar uiterst visuele vertelling in (natuurlijk met dank aan de drie andere muzikanten die een prachtig bedje voor hem spreiden), totdat ik tenslotte uitkom bij de coda van Aisle of plenty met de reprise van de Moonlit knight-melodie die opnieuw mijn hart breekt en de tekst vol lichtelijk bizarre reclame-aanprijzingen die daar geen groter contrast mee zou kunnen vormen. (Ik probeer bij deze band ook niet al te veel aan tekstverklaring te doen om het mysterieuze aura van de verhalende teksten in stand te houden.)
        Dit is één van die platen waardoor ik me vertwijfeld afvraag waarom de rekenmeesters toch ooit beslist hebben dat een top-tien slechts tíén platen mag herbergen. En dan heb ik het nog niet eens gehad over Hacketts sublieme gitaarspel dat zó’n integraal onderdeel van de hele sound is dat dikwijls niet eens opvalt hoe briljant het is.

Steve Hackett bespreekt dit album:
Steve Hackett on Genesis ‘Selling England by the Pound’ - Classic Albums at Home: - YouTube

Helaas pure progressieve/symfonische rock en ik zullen nooit een match made in heaven. Zo ook bij dit album. Ik erken de vakkundigheid waarmee dit album op muzikaal vlak is vormgegeven. Maar langs de andere kant doet dit me op emotioneel vlak werkelijk niets. Muziek moet me raken en dit glijdt veelal van me af als water van een eendenvel. Spijtig.

Zo was ik ook hoor. Toch fascineerde het me wel en ben blijven luisteren. Na vele uren Rush, Marillion, Genesis, Pink Floyd etc steeg de waardering. Wel ten koste van simpele muziek denk ik.

De babbel van Epping Forest, er komt geen eind aan die lappen tekst van Gabriel. Ook op Lamb ratelt hij vaak door, vast leuk als je tekstvast bent, of misschien een mytisch verhaal denkt te volgen, maar ik heb er weinig mee. Mijn probleem. Hier wel een prachtige openingstrack en uiteraard het vrij geniale Firth of Fifth, de rest doet mij opnieuw weinig. Een aantal kortere maar ook wat onopvallende nummers. Muzikaal klinkt het wel prettig sprookjesachtig bij vlagen. Meer stevige muziek en vooral minder zang hadden dit album goed gedaan. Sorry als ik de liefhebbers hiermee beledig.

Cinema Show mag volgens mij wel tot één van de hoogtepunten van Genesis' levensduur gerekend worden. Misschien zelfs tot één van de hoogtepunten van het hele proggenre.
Ik kan me voorstellen dat Epping Forest door de vele tekst een flinke zit is, maar je kunt de rest van de plaat niet een teveel aan zang verwijten. Luister hem nog een paar keer

In mijn tienerjaren veel geluisterd en nu weer herontdekt. BoyOnHeavenHill beschrijft het goed. Hoe de eerste noten uiteindelijk weer overgaan in Aisle of plenty. Wie weet is dit mijn favoriet aller tijden, in ieder geval voor nu.

Firth of Fifth ook niet te versmaden!!

Klopt, maar daar was Yield zelf ook al enthousiast over.

Het piano riedeltje waar Firth of Fifth mee begint heb ik op de radio eerder gehoord, en volgens mij heeft Youp van het Hek goed naar dat begin geluisterd toen hij Flappie uitbracht in 1985, want volgens mij is dat hetzelfde piano riedeltje Op dit album staan een paar prachtige nummers op, en dan vooral de openingstrack, Firth of Fifth, en The Cinema Show. De overige nummers pakken mij wat minder, en hebben wat minder het middeleeuws sprookjesbos karakter. The Battle of Epping Forest had ik naar uitgekeken, maar viel mij toch wat tegen. Altijd dacht ik dat dit hun magnum epos was als je overal de recencies leest, maar persoonlijk vind ik Nursery Crime als geheel toch nog net wat fijner, en dan vooral de opener en afsluiter op die vind ik nog beter dan het beste op deze plaat.

Op Steve Hackett LIVE in Hammersmith speelt hij met zij n band dit album tot in de puntjes perfect!!!

Dat begin riedeltje van Firth of Fifth op piano keert later terug op de dwarsfluit gespeeld, daarna nog eens met de toetsen gespeeld, en na ongeveer 5 minuten begint het, dan speelt Hackett dezelfde melodie op zijn gitaar. Gigantisch wat mooi, kippevel van mijn grote teen tot mijn oorlel aantoe! Echt fantastisch gespeeld. Heb dat nummer vandaag tot 5x teruggeskipt om hem steeds opnieuw te kunnen horen. Firth of Fifth is nog beter dan The Musical Box, die ik ook echt waanzinnig vind!!!

@ Neal Peart: Jij bedoeld de Hammersmih versie van 2013 zeker?
Op zich lijkt mij dat laatste live album uit 2020 van hem mij wel wat toe, die is overal voor een redelijke prijs te vinden op cd, en daar schijnt dit album ook in zijn geheel live op gespeeld te worden.

Genesis - Selling England by the Pound

Nagenoeg perfect album van Genesis. Alle nummers liggen qua sound op één lijn waardoor het echt een album uitstraalt.
Hier staat ook wel mijn favoriete songmateriaal op van hun, met als uitschieter Firth of Fifth. Die solo in dat nummer kan mij niet lang genoeg duren en behoort tot mijn favorieten. Ook Dancing with the Moonlit Knight en (met name het tweede deel) The Cinema Show kan ik erg waarderen.
The Battle of Epping Forest is wel een van de mindere nummers, ondanks dat erg best aardige stukken in zitten. Dat zit het 'm ook vooral in de lengte, en door het feit dat er constant gezongen wordt. De overige nummers zijn ook allemaal prima te luisteren en doen niet onder.
Het album klinkt wat oubollig in vergelijking tot veel andere albums van de 70's, maar dat zijn de meeste eerdere albums van Genesis wel.
Mede dankzij eerstgenoemde drie nummers wordt dit album tot grote hoogte getild.

4,5*

Fraai werk van Genesis uit hun beste periode. Naast de geijkte topnummers Dancing with the Moonlit Knight, Firth of Fifth en Cinema Show vind ik After the Ordeal een uitermate fraaie instrumental. Hoewel het een klassieker is in de progrockgeschiedenis hangt er een wat atypische sfeer. Het heeft allemaal iets middeleeuws, je waant je veelal op de binnenplaats van een Engels kasteel met troubadours om je heen. More Fool Me valt wat uit de toon. Het is niet slecht maar lijkt totaal niet thuis te horen op dit album. Hoogtepunten zijn het lange instrumentale stuk in Cinema Show en natuurlijk de opeenvolgende fluit- en gitaarsolo in Firth of Fifth. Mooi ook hoe het album rondgebreid wordt, met de afsluiting die weer aansluit op het begin. Zang ook overal dik in orde.

Een diamant in de progrock historie met een hoge mate van originaliteit, met de typische Genesis sound en vol met muzikale subtiliteiten, verhalende composities en prachtige instrumentale gedeelten. Cinema Show en FoF zijn hoogtepunten maar het album kent eigenlijk geen zwakke songs. Een must in elke serieuze progrock collectie. Het kan zich m.i. ruimschoots meten met het beste werk van 'rivaliserende' progrock bands zoals Yes, Camel, King Crimson en Gentle Giant.