Motorpsycho en ik... ik volg de band al vijftien jaar, ben een tijd lang (zo t/m Let Them Eat Cake) totaal obsessief en fanboy geweest en heb ze ongeveer 35 keer live gezien. De reeks platen van Demon Box tot en met Trust Us is wat mij betreft de briljantste trits platen ooit door een band uitgebracht en werden vergezeld van hemelbestormende live-optredens, die soms drieëneenhalfuur duurden. Een schitterende tijd. Het ging mij daarom ook aan het hart dat na Trust Us het nivo langzaam maar zeker daalde. Let Them Eat Cake en Phanerothyme waren nog wel te pruimen en hadden nog sterke momenten, maar It's a Love Cult vind ik een mislukking. Een doodsaaie plaat. Daarna verliet drummer van het eerste uur Gebhardt de band, en was ik wel zo'n beetje klaar met Motorpsycho. Het einde?
De band lag een aantal jaar op haar gat en bracht toen opeens Black Hole/Black Canvas uit, gemaakt door de twee overgebleven leden Bent Saether en Hans Ryan. Deze plaat kon ten dele mijn enthousiasme voor de band weer terugbrengen, maar het euvel van deze dubbel-cd was dat hij veel te lang duurde. Het optreden dat ik daarna zag, met de nederlandse drummer Jacco de Rooy, was niet best. Ten dele door het geluid, maar ook omdat Jacco eenvoudigweg niet bij de band paste. Er was geen band aan het werk, maar drie muzikanten waarvan er één steeds gecoacht moest worden. Een pijnlijk gezicht, en mijn opgelaaide enthousiasme was weer danig bekoeld. Jacco de Rooy werd na de tour wijselijk geloosd.
Toen kwam eind 2007 State-X, waar met de nieuwe drummer (Kenneth Kapstad) werd opgetreden. Dat was een verademing. Er was weer een band aan het werk, en Kenneth past erg goed bij de band. Ook werd toen Suite: Little Lucid Moments gespeeld en daar werd ik wel blij van.
En dan nu de nieuwe cd! Ik kon me vandaag toch niet bedwingen om hem te kopen. Motorpsycho lijkt hier terug te grijpen naar de hoogtijdagen. Ik zou deze cd muzikaal in de buurt van Angels and Daemons at Play plaatsen. Het eerste nummer grijpt mij het minst. Ik vind het wat richtingsloos. Maar de nummers daarna zijn erg sterk. Dit is zeker het beste werk van de band sinds Phanerothyme. Maar het achterlijk hoge nivo van het oudere werk wordt niet gehaald.
Ik wacht nog even met stemmen, op dit moment zit ik tussen 3.5 en 4, maar dit kan voor mij nog alle kanten uit gaan.
papat schreef:
Kan iemand me vertellen waar deze plaat het meest op lijkt? Voortzetting van de vorige plaat (BH/BC) en daarmee wat harder? Of lijkt het meer op Let them eat cake, Phanetorhyme en It's a love cult. Ik hou zelf heel erg van die laatste drie en vond bh/bc een stuk minder.
Geen van beide dus. Ik vind het meer richting Blissard en vooral AADAP gaan.