menu

Motorpsycho - Little Lucid Moments (2008)

mijn stem
3,88 (122)
122 stemmen

Noorwegen
Rock
Label: Stickman

  1. Suite: Little Lucid Moments (21:05)
  2. Year Zero (A Damage Report) (11:26)
  3. She Left on the Sun Ship (14:25)
  4. The Alchemyst (12:27)
totale tijdsduur: 59:23
zoeken in:
avatar van itchy
4,0
Motorpsycho en ik... ik volg de band al vijftien jaar, ben een tijd lang (zo t/m Let Them Eat Cake) totaal obsessief en fanboy geweest en heb ze ongeveer 35 keer live gezien. De reeks platen van Demon Box tot en met Trust Us is wat mij betreft de briljantste trits platen ooit door een band uitgebracht en werden vergezeld van hemelbestormende live-optredens, die soms drieëneenhalfuur duurden. Een schitterende tijd. Het ging mij daarom ook aan het hart dat na Trust Us het nivo langzaam maar zeker daalde. Let Them Eat Cake en Phanerothyme waren nog wel te pruimen en hadden nog sterke momenten, maar It's a Love Cult vind ik een mislukking. Een doodsaaie plaat. Daarna verliet drummer van het eerste uur Gebhardt de band, en was ik wel zo'n beetje klaar met Motorpsycho. Het einde?

De band lag een aantal jaar op haar gat en bracht toen opeens Black Hole/Black Canvas uit, gemaakt door de twee overgebleven leden Bent Saether en Hans Ryan. Deze plaat kon ten dele mijn enthousiasme voor de band weer terugbrengen, maar het euvel van deze dubbel-cd was dat hij veel te lang duurde. Het optreden dat ik daarna zag, met de nederlandse drummer Jacco de Rooy, was niet best. Ten dele door het geluid, maar ook omdat Jacco eenvoudigweg niet bij de band paste. Er was geen band aan het werk, maar drie muzikanten waarvan er één steeds gecoacht moest worden. Een pijnlijk gezicht, en mijn opgelaaide enthousiasme was weer danig bekoeld. Jacco de Rooy werd na de tour wijselijk geloosd.

Toen kwam eind 2007 State-X, waar met de nieuwe drummer (Kenneth Kapstad) werd opgetreden. Dat was een verademing. Er was weer een band aan het werk, en Kenneth past erg goed bij de band. Ook werd toen Suite: Little Lucid Moments gespeeld en daar werd ik wel blij van.

En dan nu de nieuwe cd! Ik kon me vandaag toch niet bedwingen om hem te kopen. Motorpsycho lijkt hier terug te grijpen naar de hoogtijdagen. Ik zou deze cd muzikaal in de buurt van Angels and Daemons at Play plaatsen. Het eerste nummer grijpt mij het minst. Ik vind het wat richtingsloos. Maar de nummers daarna zijn erg sterk. Dit is zeker het beste werk van de band sinds Phanerothyme. Maar het achterlijk hoge nivo van het oudere werk wordt niet gehaald.
Ik wacht nog even met stemmen, op dit moment zit ik tussen 3.5 en 4, maar dit kan voor mij nog alle kanten uit gaan.

papat schreef:
Kan iemand me vertellen waar deze plaat het meest op lijkt? Voortzetting van de vorige plaat (BH/BC) en daarmee wat harder? Of lijkt het meer op Let them eat cake, Phanetorhyme en It's a love cult. Ik hou zelf heel erg van die laatste drie en vond bh/bc een stuk minder.

Geen van beide dus. Ik vind het meer richting Blissard en vooral AADAP gaan.

avatar van lennert
4,5
jurado had me al verteld dat dit album meer prog zou zijn. Voor enkele minuten vroeg ik me af 'hoe dan?', omdat het album bedrieglijk begint met de garagerocksound, maar toen Suite: Little Lucid Moments eenmaal losbarstte, heb ik ademloos zitten luisteren. Wat een enorme energieke, psychedelische, dromerige, ruige en zweverige bak herrie. Heerlijk. Dit is helemaal zoals ik het graag hoor. Weergaloos gitaarwerk en een spectaculaire ritmesectie waarbij vooral de ronkende bas er helemaal bovenuit steekt. Tijd voor een truffeltrip met dit nummer!

Year Zero (A Damage Report) is beduidend rustiger. Floydiaans bijna. Halverwege komt de bezwerende geluidsmuur weer naar voren. Soms zitten de gitaarmelodieën tegen het valse aan, maar ze blijven hierdoor intens. Zwaarmoedige track, nog steeds fantastisch. She Left On The Sun Ship is een hypnotiserende track, waarbij de Yes-invloeden naar boven komen. Afsluiter The Alchemyst brengt weer wat vuur terug om het album spectaculair te laten afsluiten. Heerlijk vervormde stukken met spacegeluiden. Hawkwind-achtig zelfs!

Little Lucid Moments is helemaal mijn ding. Veel meer mijn ding dan de eerdere periode van de band. Als de komende albums zo klinken, ga ik nog een hele fijne tijd tegemoet!

Tussenstand:
1. Little Lucid Moments
2. Trust Us
3. Blissard
4. Phanerothyme
5. Black Hole / Blank Canvas
6. It's A Love Cult
7. Angels And Daemons At Play
8. Timothy's Monster
9. Demon Box
10. Barracuda
11. 8 Soothing Songs For Rut
12. Lobotomizer
13. Let Them Eat Cake

avatar van RuudC
3,5
Het is wel echt meer mijn ding, maar nog steeds niet de plaat die me moet overtuigen. De lange uitgesponnen nummers klinken wel beduidend beter dan de soms wat overdreven garagerock of naar pop riekende albums. Ik heb ook het gevoel dat hier ook al wat meer sprake is van een plan als het op psychedelica en prog aankomt. Waar Suite me pas tegen het einde begint te pakken, is het Year Zero dat me het meeste raakt. De sfeer is daar wel echt goed. Daarna zwakt het wel weer wat af, waardoor vier sterren me toch net te gul zijn. Toch vind ik dit over het algemeen wel een prima album. Er wordt opvallend weinig gezongen en dat blijft in het geval van Motorpsycho een pluspunt. De muziek mag van mij nog wel wat uitbundiger en gekker. Voor progbegrippen mag het wel wat epischer.


Tussenstand:
1. Angels And Daemons At Play
2. Little Lucid Moments
3. Phanerothyme
4. Trust Us
5. Black Hole/Black Canvas
6. Blissard
7. It's A Love Cult
8. Lobotomizer
9. Let Them Eat Cake
10. 8 Soothing Songs For Ruud
11. Barracuda
12. Demon Box
13. Timothy's Monster

Ik speelde deze briljante plaat voor het eerst af op de cd-speler in mijn auto, op een vrijdagavond in 2008 op weg van Leiden naar Venlo. Zelden heb ik zo een euforisch gevoel gekregen bij het beluisteren van een pop/progrock album dan bij 'Little Lucid Moments'. Ik wist niet wat me overkwam; ik werd deelgenoot van een waanzinnige muzikale trip: het zweet brak me uit en ik kreeg kippenvel De eerste twee nummers: 'Little Lucid Moments"(21:10) en 'Year Zero' (11:20) horen voor mij in de canon van de beste popmuziek allertijden. Nee dit zijn geen conventionele popsongs maar zeer ingenieuze composities met onnavolgbare tempowisselingen en spanningsbogen die je naar adem doen snakken en je in eerbiedige bewondering achterlaten. Hoe is dit mogelijk: hoe kunnen drie Noren dit in een studio voor mekaar boksen? Alsof je naar een geniale improvisatie luistert waarbij alles samen valt en muzikaal klopt. Ik maak een diepe buiging voor Motorpsycho en luister nog elke weekend naar het titelnummer 'Little Lucid Moments' . Het slagwerk is trouwens ook fenomenaal van Kenneth Kapstad, vergelijk dat maar eens met die verschrikkelijke drumpartijen van 'War On Drugs' - niet te harden, maar dat terzijde. Hulde aan Hans Magnus Ryan en Bent Saether, de harde kern van 'Motorpsycho. Jammer dat de twee laatste nummers op het album een beetje stuurloos zijn - daar had nog veel meer ingezeten, maar dat is ook vaak wel een 'Motorpsycho' euvel. 'Trust Us' uit 1998 vind ik trouwens hun beste plaat. Ik hou van deze band. Ook hun concerten (zonder sterallures) zijn altijd weer betoverend en ze gaan al zolang mee. Als ik bv. luister naar 'Watersound' van de plaat: 'Timothy's Monster' uit 1994 dan krijg ik een heel warm nostalgisch gevoel, 'Lykke til' Motorpsycho!!

Gast
geplaatst: vandaag om 13:11 uur

geplaatst: vandaag om 13:11 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.