David Sylvian and Robert Fripp - The First Day (1993)

Toen hij uitkwam in 1993 was ik een beetje teleurgesteld, omdat ik hoopte dat het zou voortgaan waar Gone To Earth was gestopt. Dat kan van deze plaat niet gezegd worden. Ik vond de songs nodeloos langdurig voortborduren op relatief lullige deuntjes...maar toch...in de loop van die jaren ben ik juist dat repetatieve gaan waarderen. Vooral 20th century vind ik geweldig. Het is natuurlijk al eerder gezegd hier, maar dat hypnotiserende effect heeft het op mij ook. Eigenlijk zijn er maar weinig platen zoals deze. Boeiend!
Toch vind ik Darshan nog steeds een miskleun van jewelste. Gewoon niet subtiel, gespeend van enige inspiratie - en het klinkt niet eens bedoeld als pretentieloos.
Programmeer dus 20th century en Bringing Down The Light achter elkaar en je hebt een serieuze trip zonder (andere) verdovende middelen.
Dergelijke sfeer wisten ze indertijd in Carré ook te verwezenlijken. Toen stond - om even op de discussie hierboven in te haken - Fripp volledig buiten de spotlights, en Sylvian deed zijn set, zei tot slot 'Thank You' en verdween. Nou ja, we heten niet allemaal Brugman, nietwaar?
Zou mooi zijn wanneer deze twee heren weer eens iets steekhoudends zouden ondernemen.

Dat zou ik ook nog wel eens willen.

Ik vind dit één van de allerbeste albums van David Sylvian die ik óóit van hem heb gehoord. In mijn 'zoektocht' naar alle cd's van David Sylvian van de periode na Japan en Secrets of the beehive heb ik hier oprecht spijt dat ik 'even' afgehaakt was, na dus Secrets of the Beehive.

Inmiddels is dat 'gat' behoorlijk gedicht maar ik was nog niet aan The First day begonnen.

Sylvian (en Fripp dus, voor de goede orde) zetten behoorlijk stevig in en komen met een aantrekkelijk rock/psych album waarbij alle goede elementen die we kennen uit David Sylvian's solo-albums worden aangevuld door virtuoos gitaarspel van Fripp.

Die symbiose leidt tot een geweldig album dat het eigenlijk wel verdiend om wat meer in de schijnwerpers te staan. Sylvian benadert niet alleen zijn voor mij beste solowerk (eerste albums en Dead bees on a cake) maar The First day kan zelfs wedijveren met de laatste drie albums van Japan en dan kom je toch in een soort Heilige der Heiligen inzake Sylvian.

Anders dan mijn voorganger kan ik prima leven met Darshan, het hele album heeft geen zwakke momenten. Als ik elders wel eens lees met welk 'gepriegel' Sylvian nu bezig is, wat dan als 'modern' wordt gekwalificeerd: een album als The First Day lijkt mij meer op het lijf van David Sylvian geschreven.

Eerst twee korte, redelijk toegankelijke maar ook niet echt orthodoxe nummers met allebei een prachtige gitaarbreak, een soort dubbele schijnbeweging om de plaat om gang te brengen, en dan begint het : Firepower met die prachtige tweede helft, Brightness falls dat met een perfect drumgeluid opent, en 20th century dreaming met ook weer een geweldige tweede helft. Darshan duurt wat te lang (hoewel ik ook iemand ken van wie het rustig een half uur had mogen duren) maar verveelt eigenlijk nergens, en dan verzorgt Fripp nog een prachtige sfeervolle coda... Een geweldige trip, waarvan de spacy instrumentale passages nog sterker worden doordat ze zo effectief door intrigerende songstructuren worden omlijst. Na al die jaren ben ik hier nog steeds niet op uitgeluisterd.
        Vraagje: ik zie in bovenstaande tracklisting achter Brightness falls "Live" staan, maar daar heb ik op mijn exemplaar (gekocht in 1994) nooit iets van gemerkt. Is dat op nieuwere persingen zo? Vervangen door de live-versie van Damage ? (De hierboven vermelde tijd van 6:06 is nochtans die van de studioversie, de liveversie duurt 23 seconden langer.)