Immortal - At the Heart of Winter (1999)

Voor mij is dit album het beste van Immortal naast Pure Holocaust, hoewel beide albums qua stijl ver uit elkaar liggen. At the Heart of Winter luidde een nieuwe, meer technische en melodieuze episode in voor Immortal. Met dit album hebben ze bewezen dat ze die stijl ook meer dan goed beheersen.

Waar Immortal [Abbath] wel last van heeft is dat de frisse ideeën wel snel op zijn en dat er snel herhalingsoefeningen optreden [niet dat die echt slecht zijn te noemen].

Terug naar At the Heart of Winter: de titel geeft perfect de sfeer weer die het album oproept: besneeuwde bergen, snijdende ijswinden en witte landschappen. Alwaar Abbath tussen staat om zijn gitaarkunsten ten gehore te brengen. Want spelen kan hij. Jammer dat hij later zich iets teveel zou focussen op zijn technische vaardigheden.
En laten we drummer Horgh niet vergeten, die kan toch ook een aardig partijtje meppen.

Enfin, om kort te gaan, een mooi technisch doch sfeervol album. Immortal zoals ik ze [ook] graag hoor. Rauw of melodieus, het is en blijft gave METAL wat ze spelen!

Ik weet niet ze doen me een beetje denken aan Kiss met die kleren en make-up.

Dit is black metal.Dus niet vergelijken met KISS

Hmm dit is toch vrij ernstig 5* waard, en een plekje in m'n top 10.

De rest van Immortal ken ik nog niet, maar daar ga ik zeker wat aan doen, dit is namelijk ontzettend goed.

inderdaad bovengemiddeld goed, al geef ik wel toe dat ik in het begin ff moest wennen, na parels als Pure Holocaust, en Battles In The North viel Blizzard beasts my ietwat tegen, maar om zo radicaal van bruute blackmetal naar black/thrash metal te switshen had ik niet verwacht. Al met al ben ik de plaat wel gaan waarderen al vind ik Damned in black nog wel een stukje beter.

Damned In Black ging verder waar At The Heart Of Winter ophield, alleen vind ik dat Damned meer black metal was wat natuurlijk positief is. At The Heart is gewoon een sfeervol metalalbum met een enorme goed openingsnummer. Solarfall is echt mijn favoriet

ha toen ik dees gastn voor het eerst zag kon ik me niet inhouden van het lachen en vond hun muziek ook niet goed maar nu heb ik er een paar keer naar geluisterd en ... dees is pas Black Metal \m/ prima groep ^^ goed album het beste vind ik. Favo nummer: Withstand the Fall of Time
en 4.5*

Het beste album van Immortal. Dit album heeft die typische winterse sfeer die je met moeite aantreft binnen het genre. In één woord: fantastisch mooi. Twee woorden dan toch..

Had je mij twee jaar geleden gevraagd om deze plaat te beluisteren, ik ging je voor gek verklaren, want ik ben geen Death Metal fan en geen Black Metal fan … of dat dacht ik toch. Sinds een tijdje bewandel ik sporadisch voorzichtig de wegen van deze twee stromingen en vind hier en daar wel schitterende dingen terug, waaronder deze plaat. De aanleiding om Immortal eens te proberen, was het prachtige album Between Two Worlds van I, waar Abbath de grote roerganger is.
Voorgaande plaat effent wel het pad voor snel luistergenot: de stem ben ik al gewoon, de toon van de songs raak ik gewoon, alleen die blastbeasts bevallen mij nog niet, maar ik heb nog alle tijd van de wereld. Ik hoor hier gewoon enorm doorbeukende nietsontziende Metal van het allerzwaarst kaliber, met technisch zeer onderlegde muzikanten en tonnen afwisseling.
Een plaat om luidop van te genieten en mijn favoriet is het titelnummer natuurlijk: wat een monsternummer! Waar heb ik toch die corpsepaint gelaten?

Stieken weg toch mijn grote favoriet tussen de Noorse Black Metal. Alles klopt gewoon. Heerlijke rauwe gitaarriffs, heerlijke rauwe zang, gewoon perfect. Meester Abbath bewijst dat hij ook nog eens verdoms goed is op gitaar. De plaat die me eigenlijk terug het genre in heeft weten te sleuren. Niet de heftigste of meest underground plaat van Immortal, maar misschien toch wel de beste.

5*

Kan iemand mij vertellen waar de teksten van Immortal over gaan, muzikaal vind ik ze wel sterk.

Ok ik zal het uitleggen, ik ben een christelijk iemand, en hekel al het black metal waar de nadruk op de anti teksten en satanische teksten liggen. En volgens mij ligt de focus hier bij immortal niet op, klopt dit?

Graag uitleg

Ja dat klopt wel. Lees ze maar op darklyrics.com ofzo. Immortals teksten hebben m.i. niet zoveel inhoud. Het is één grote ode aan de winter, kou, bevroren dingen, gletsjers, Noorwegen. Dat soort dingen.
Immortals teksten zouden eigenlijk door Piet Paulusma geschreven kunnen zijn.

Muzikaal is het een ode aan Bathory en dan met name diens viking getinte albums. Ik stoor mij een beetje aan de digitale plamuurproduktie van Peter Tägtren. Desondanks luistert dit best lekker weg.

Nu beledig je Demonaz toch wel he .

Veel van hun teksten zijn gebaseerd op hun eigen wereldje genaamd Blashyrkh. Een wereld ergens in het hart van de winter waar er maar het nmaar een ding is: verschrikkelijk koud. Daarnaast gaan enkele teksten over grote epische veldslagen en over andere fantasy en apocalyptische gedachten. Erg bijzonder omdat de teksten gewoon niet over Satanisme gaan.

De muziek van Immortal vind ik goed te doen, met vooral At The Heart Of Winter als positieve uitschieter.

1 ding moet me echter toch van het hart. Als ik het boekje doorblader krijg ik toch een lichte jeuk om het weg te gooien. Corpspaint vind ik al vrij kinderachtig, en zoals deze heren het doen begint het lachwekkend te worden. Doe lekker normaal, en laat de muziek zijn werk doen.

Where Dark and Light Don't Differ . geweldig nummer.

Ik heb altijd een zwak voor Immortal gehad, juist vanwege hun stugge volharding in het gebruik van corpsepaint. Deze plaat is de brug tussen de oude en nieuwe immortal, waar het voor deze plaat vooral blackmetal was is het vanaf deze plaat eigenlijk thrash metal met wat black invloeden.

Ik vind dat er stilistisch niet zoveel verschil zit tussen At The Heart Of Winter en Sons Of The Northern Darkness. De echte knekelige black metal sound is heel ver te zoeken.
Immortal gaat zich vanaf At The Heart Of Winter (Damned In Black uitgezonderd) te buiten aan een pure Bathory verering en dat doen ze met verve.
All Shall Fall ken ik niet goed, maar het doet me eigenlijk aan als meer van hetzelfde
Die corpsepaint. Ach, ze maken er niet zo'n belachelijke show van als Cradle Of Filth of Dimmu Borgir.
Maar in mijn hart kijkend zeg ik dat het vrij debiel is allemaal en dat het allemaal nogal afleidt van de muziek.

De link met Bathory leg ik maar ten dele. OK er zijn absoluut invloeden, maar over het algemeen trapt immortal het gas wat dieper in dan Bathory dat op zijn latere platen deed. Deze plaat is nog wel enigszins vergelijkbaar met battory maar op Damned in Black, At the heart of winter en zeker op All shall fall wordt wat meer gas gegeven.

Blood Fire Death is een blauwdruk voor dit soort metal. Immortal heeft absoluut een eigen sound maar de tempo's, de loopjes en het algehele gevoel doen mij erg vaak aan Bathory herinneren. Dat geldt trouwens ook voor de oudere albums.
Op Damned In Black staan louter oninteressante snelheidsduiveltjes, maar At The Heart Of Winter is toch meer episch van aard in mijn beleving.
Vooral de versnelling in het openingsnummer knalt er verschrikkelijk gaaf in. Toch wordt regelmatig ook weer gas teruggenomen.

geniale plaat dit, de albumhoes kon ook absoluut niet beter. sluit je ogen en je ziet over epische winterlandschappen bij de lange epische tracks

Beste plaat van Immortal. Bittere ijzige koude nummers als Withstand the Fall of Time of het geniale titelnummer. Prachtige muziek.

Hele prima plaat. Wel een beetje veel van het zelfde. Was eind jaren '90 best een interessante periode met Dusk And Her Embrace van CoF, deze van Immortal en de eerste platen van Dimmu Borgir. Jammer dat het al snel als: commercieel werd afgedaan. Ik kan nog erg van dit soort schijfjes genieten.

Door Immortal waait altijd een frisse wind snap dat dan

At The Heart of Winter stond al een hele tijd op mijn lijstje met albums dat ik nog moest beluisteren, en kan na een paar keer luisteren direct door naar het lijstje met albums waar ik geen tijd meer aan hoef te besteden. Deze drie kwartier verzorgde black metal kunnen me gewoon niet boeien. De sfeer spreekt me niet aan (en dat begint al bij de hoes), net als de vocalen. Ik heb nergens de neiging het album af te zetten, het speelt wel lekker door op de achtergrond, maar na 25 minuten heb ik het wel bekeken. Veel black metal luister ik niet, maar ik heb het graag wat gevaarlijker dan wat Immortal weet te bieden..

Ik kan me daar ook behoorlijk aan storen. At the Heart of Winter kwam uit op het Franse Osmose label, die waren (en zijn nog steeds) wars van enige commercie.

Ik heb deze dus nog op CD gekocht ooit Nog in plastic.

Zojuist voor het eerst beluisterd, en tegen de verwachtingen in ben ik toch behoorlijk onder de indruk. Enkele uitzonderingen daargelaten ben ik niet echt fan van het 'pure' blackmetal-geluid van de jaren '90. Dit album biedt echter meer dan die pure blackmetal. De composities hier zijn ongelooflijk krachtig en zitten boordevol variaties, waarbij de woeste metalen stukken en de rustigere cleane passages elkaar perfect aanvullen en nergens geforceerd klinken. Grootste pluspunt voor mij zijn de leadgitaren, die echt een ijzingwekkend gevoel op weten te wekken. Ergens doet het me heel erg aan de partijen van Chuck Schuldiner van Death denken, maar ook de naam van Metallica doemt bij me op. Daarentegen doet de toon en de klank van het gitaargeluid me denken aan Vildhjarta, een band die zeker de moeite waard is een keer te beluisteren. Ten slotte is de sfeer, wat ook wel een beetje aansluit op het verhaal van de leadgitaren, werkelijk magistraal: de kille, koude, gure winterdagen in het immer koude Scandinavië worden perfect vertolkt door zowel de hoes, de teksten, als het totaalgeluid en de composities op deze schijf. Een briljante samensmelting van alle componenten tot één totaalwerkje dus.

Bij een ander blackmetal-album, het meest recente album van Fluisteraars, merkte ik op dat ik blackmetal 'met een twist' prima te pruimen vind. Hier vallen mij voornamelijk die krankzinnig goede leads op, alsmede een (voor de 'pure' blackmetal) heldere productie en zeer verrassende en vernuftige composities. Daarnaast bevalt het me dat de drummer met voldoende variatie speelt en dat de karakteristieke blackmetal-screams goed te verstaan zijn en fijn in het gehoor liggen.

Met andere woorden: At the Heart of Winter is een blackmetal-album dat op mijn 'goedgekeurd'-lijstje kan worden toegevoegd. Ik zal nog geen cijfer verbinden aan dit album, maar met de score moet het vast goedkomen. Vanavond nog maar een keer luisteren, wanneer het zonlicht plaats heeft gemaakt voor de nacht...

Zo zie je maar. Blackmetal is zo verrekte veelzijdig. Er moet voor elk wat wils zijn.

At The Heart Of Winter was weer iets heel anders dan Battles In The North zoals Immortal weer iets heel anders is dan Esoctrihilium ofzo. En dat eerste had met name te maken met de manier waarop producer Peter Tägtren het geluid structureerde en verder ongekend liet klapperen alsof de Dondergod zelve zijn krijgshamer tegen het mengpaneel wierp.

Aan Tägtren, die mijns insziens een potje maakte van Enthrone Darkness Triumphant en zijn eigen Hypocrisy uitwerpselen, valt hier geen schuttingwoord te spenderen want dit glijdt veel te fijn de buis van Eustachius in.
De composities zijn natuurlijk ook zeer geïnspireerd gepend en gebracht want het navolgende Damned In Black bleek weer tien artistieke stappen terug voor de band. At The Heart Of Winter noemen wij een klassieker en dat vind ik meer dan terecht.

Ik had hetzelfde als jou, dat ik dacht dat ik het grootste gedeelte van de ''pure'' jaren '90 blackmetal niks vond. Hoe meer ik blackmetal uit die tijd hoor, hoe meer ik me afvraag in hoeverre ''pure'' blackmetal wel bestaat. Ik blijf het vreemd vinden dat er zo'n grote groep luisteraars en fans zo de nadruk legt daarop. Als je kijkt naar de meest gerespecteerde blackmetalbands van de jaren '90 (o.a. Immortal, Mayhem, Emperor, Burzum, Darkthrone, Ulver, Enslaved) hebben ze allemaal een volstrekt verschillend geluid en experimenteren ze er allemaal op los. Het is een stijl die eigenlijk altijd al heel vrij is geweest in zijn verkenning van andere geluiden, maar blijkbaar moesten er regels ontwikkeld worden over wat ''echte'' blackmetal is. Gelukkig is blackmetal nog steeds een stroming waar er op los geëxperimenteerd wordt en constant waanzinnig interessante platen uitkomen.

Ik hoor ook heel veel Iron Maiden in het gitaarwerk op deze plaat.

Die uitspraken snijden inderdaad wel hout. Om even een analogie te geven: dat is misschien hetzelfde als zeggen dat er niet een 'puur' progrock-geluid was in de jaren '70. Je had King Crimson, Genesis, Yes, Jethro Tull, Pink Floyd (om de grote jongens maar even op te noemen) die allen een totaal verschillend geluid hadden binnen het grotere kader van de progrock. Zo is dat natuurlijk ook met blackmetal; een groter kader waarbinnen verschillende bands hun eigen geluid (door)ontwikkelen. En inderdaad, wat ik hier van Immortal hoor is dat de leadgitaren de boventoon voeren, terwijl Emperor de nadruk legt op het toevoegen van een klassieke component. Verder zullen die andere bands die je noemt nog wel met andere dingen experimenteren, maar zover ben ik nog niet in mijn blackmetalproces om dat te kunnen beoordelen.

Al met al is het misschien niet eerlijk om alle bands over één kam te scheren door te spreken van een 'puur' blackmetalgeluid van de jaren '90, dus dank voor je reactie Don Cappuccino. Ik ben van plan me binnenkort aan het legendarische Storm of the Light's Bane te onderwerpen, alsmede aan Enslaved (Riitiir heb ik ooit eens beluisterd). Wellicht heb jij nog meer suggesties?

Ik vind de (sub)genretoplijst van RateYourMusic altijd een goed overzicht geven. Goede mix van de gerenommeerde klassiekers en minder bekende platen, bij de blackmetallijst bijvoorbeeld Weakling's Dead As Dreams (dit is trouwens een aanrader) op de zevende plek. Ook de grootste nachtmerrie van de blackmetalpurist: Deafheaven's Sunbather op plek 25.



Ja, dit is een goede analogie. Ook een stroming waarin bands alle kanten opgingen, maar ook uiteindelijk een soort van consensus over zogenaamd ''echte'' prog is.

Dank voor de tip Don, daar kan ik wat mee! Ik had overigens nog beloofd iets te schrijven bij Deafheavens verdeeldheid-zaaiende album, maar dat is er (nog) niet van gekomen. Blijft trouwens een waanzinnig album.