De plaat waarmee het eindelijk ging lopen voor Thin Lizzy. Kan me herinneren rond 1985 te hebben gelezen dat de band met de release een prijsvraag organiseerde. De winnaar was een gedetineerde, die echter de prijs niet in ontvangst kon nemen omdat hij was ontsnapt. De band had het verhaal uit de duim gezogen, maar de media trapten er gretig in: gratis reclame. Of het verhaal van deze promotietruc werkelijk klopte, betwijfel ik; ben het sindsdien nooit tegengekomen.
Laat de muziek voor zichzelf spreken: eindelijk vallen de stukjes op hun plek. Sterke songs, goed geproduceerd, met een ietwat duistere maar spannende hoes van Jim Fitzpatrick. Hij bestaat ook als klaphoes, maar in Nederland ben ik die volgens mij nooit tegengekomen.
Naast de (over?)bekende nummers die twee jaar later op
Live and Dangerous zouden belanden, heb ik tegenwoordig veel met de minder bekende liedjes. Na de titelsong en het eveneens rockende
Angel from the Coast volgt
Running Back, waarvan Graeme Thomson in 'Cowboy Song' (2016) vertelt dat het de breuk met Gale beschrijft, de vrouw met wie frontman Phil Lynott jarenlang een relatie had.
Op
Romeo and the Lonely Girl klinkt net als op de eerste twee nummers Lynotts voorliefde voor de cinema door, terwijl drummer Brian Downey zich van zijn meest swingende kant laat horen. Op de B-kant staat het vrij onbekende
Fight or Fall met een poëtische tekst over volwassen worden.
Geproduceerd door John Alcock, die zijn studio in een voormalig kerkgebouw had. Het vierde album alweer in de legendarische viermansbezetting en eindelijk was het succes daar. Vertigo had veel geduld gehad, maar Jailbreak "totally changed the band's life" vertelt gitarist Scott Gorham in zijn boek 'Thin Lizzy: The Boys are Back in Town.'
Een Amerikaanse tournee in het voorprogramma van Rainbow verliep op rolletjes, totdat Lynott geelzucht kreeg en de band in juni 1976 noodgedwongen huiswaarts keerde, vertelt Mark Putterford in 'Philip Lynott: The Rocker' (1994). De zanger moest naar het hospitaal en alcohol was verboden. Maar toen de band in juli in de Londense Hammersmith Odeon stond, wisten ze niet wat hen overkwam, zo enthousiast was een afgeladen zaal. Na afloop keerde een zieke Lynott terug naar het ziekenhuis in Manchester; alhoewel nog verre van genezen had hij deze thuiswedstrijd niet willen afzeggen. In het ziekenhuis schreef hij de muziek voor de volgende elpee,
Johnny the Fox.
In 1990 was ik in de Verenigde Staten. Het waren de maanden van de Golfoorlog en in een supermarkt hing een fotobord met daarop de portretten van de lokale soldaten die in Irak waren geweest. Daarboven stond in koeienletters: 'The boys are back in town.' Ik vond het mooi.
Het album verscheen in 2011 in Deluxe Edition als 2cd, de versie die ook op streaming staat.
Niet iedereen is even blij met deze uitgave, maar het onderstreepte weer eens dat op
Jailbreak eindelijk alles klopte. Een wonder dat ze daar maar liefst vier elpees de tijd voor kregen, onderstreept een nog altijd verwonderde Gorham in zijn boek.