Venetian Snares - Doll Doll Doll (2001)

Erg goede release van Venatian Snares. Mooiste aan het album is nog wel dat het echt een geheel is. Elk nummer sluit goed op elkaar aan. Een heel erg donkere plaat is het ook maar dat mag geen verrassing genoemd worden met titels als Befriend a Childkiller.

Dollmaker is voor mij het geniale hoogtepunt van deze plaat. Het begint heel relaxt met een aantal jazz samples en ergens halverwege slaat het nummer om en wordt het steeds grimmiger. Het eindigt in een naargeestige soundscape die erg mooi overgaat in het nummer erna. Pressure Torture is ook een van de hoogtepunten, lekker agressief met ook weer enkele jazz samples erin, een trompet dit keer. VS heeft er lekker in zitten knippen en plakken en dat pakt erg goed uit. Het nummer werkt ook perfect naar een hoogtepunt toe, het wordt steeds harder waarna een rustig stuk volgt. Enge sample ook weer daarin van een huilende vrouw. Net als je denkt dat alles voorbij is brandt de track weer los. De plaat wordt verder perfect afgesloten met All the Children Are Dead, zoals de titel doet vermoeden weer een erg naargeestig nummer.

Het leuke aan Venatian Snares vind ik dat elke plaat weer totaal anders is (iig die ik ervan ken). Misschien niet qua techniek of hoe de nummers in elkaar steken maar wel qua het gevoel dat je erbij krijgt. Zoals Making Orange Things een tripje naar het gekkenhuis is is dit een tripje naar de hel. Hiervoor een 4,5*.

Geschift meesterwerkje van meneer Funk. Eng, sfeervol, schizofreen en overall absoluut geniaal. Dit schijfje volgt een prachtig patroon met een vrij rustige opbouw, enorme uithalen en even zovaak weer momenten waar het anarchisme plaats maakt voor (ongemakkelijke) rustpunten. Zo volgt de hele cd een op- en neergaande conjunctuur, een soort nachtmerrieachtige koortsdroom waartegen af en toe een stevig asperientje wordt genomen.

Pygmalion zou zo een track van Aphex Twin kunnen zijn. Wat spooky pianoklanken, rommelende beats, onheilspellende geluiden en piepjes.. een voorbode voor wat komen gaat. Remi gaat op dezelfde voet verder, al krijgen de beats een wat meer Snares-typisch karakter. Veel offbeat, lekker snel.. sweet.

I Rent the Ocean introduceert vervolgens een jazztrompet (scary, brrr..), een zangkoor en wat vioolstrings, die allemaal over- en door elkaar heen lopen. Het ene geluid morpht achterloos in het andere, beats en percussie rommelen ondertussen lekker verder. Pianootje is d'r weer even bij, vooral ter introductie van de volgende track; Dollmaker.

Dit nummer begint vrij ontspannen.. piano, wat percussie.. je waant je even in een elitiar jazzcafeetje . Al snel komen d'r gitaarsounds (!) doorheen, vervolgens een stevige bass, een duistere soundscape en een gave stemsample, wat uiteindelijk ontaardt in een soort van darkstep/drum 'n bass track met gekke geluidjes en een donkere sfeer. Onvoorstelbaar hoeveel genres hier worden gemixed zonder een vervelend allegaartje te worden. Dikke 5-sterrentrack.

Befriend a Childkiller ( ) begint met een 3 minuten durende ambientwave die steeds killer en griezeliger wordt om vervolgens heel langzaam lekker los te gaan met allerlei donkere melodieen en vlug rondspringende bassjes. Heerlijke track die o-zo typerend is voor de stijl van VSnares, en daarom juist zo onconventioneel.

Het stelt allemaal echter weinig voor vergeleken met Pressure Torture, waar Funk werkelijk álles uit de kast haalt. Track begint meteen snoeihard. Moordend tempo, verschillende verspringende bassen, industriele geluidjes en schril getrompetter om het compleet te maken. Klinkt als waanzin, ís 't ook , maar maakt het niet minder geweldig. Macerate... neemt wat gas terug. Leuke aan deze track is de bewerking van de zangsample van het top40 hitje Delerium - Silence, die hier als een soort vreemde sirene klinkt. Cool

De cd eindigt met All the Children are Dead en geeft daarmee een mooie samenvatting van de cd. Naargeestige soundscapes, anarchistische geram en samples die het allemaal gewoon hartstikke geflipt maken. Hier komt die jazztrompet weer even op de hoek kijken, alleen lijkt het nu wat op een soort van claxon. Geweldige vondst om deze cd een doorlopend jazzthema mee te geven. Neemt de toch al chaotische muziek mee naar weer een overtreffende trap, goed!

Knap ook dat het nergens te debiel gaat klinken. Nergens gaat Funk voor mij de grens "briljant - onbegrijpelijke herrie" voorbij. Hij balanceert er gewoon keurig op, echt heel knap. Wat ik bijvoorbeeld van Xanopticon heb gehoord valt voor me in de categorie "wel geinig", die kerel gaat wat te ver met z'n experimenten om het leuk te houden. Doll Doll Doll is naast weird namelijk ook best heel dansbaar (had ik een paar maanden geleden anders tegenaan gekeken, maar goed), voor mij wel een belangrijk criterium als ik naar muziek luister met zwaar overstuurde bassen, etc.

Nergens minpunten, een paar wereldnummers (Dollmaker, Pressure Torture) en vooral... méér dan de optelsom van die 8 tracks.

5*

Och ja, dat was het! Ik kon er maar niet op komen!


Vind ik ook. Het krijgt allemaal een raar sfeertje zo, het ene moment relaxt en dan weer ontzettend opgefokt.


Ook mee eens. Xanopticon schiet net iets te vaak door waardoor er helemaal geen lijn meer in te herkennen is (buiten een ambient geluidje, wat me iets te makkelijk is), bij VS zijn de (meeste) nummers een beter geheel.

Venetian Snares, het blijft een vreemde vogel. Wat mij betreft één van de meest overschatte DJs/projecten die er in de electronische scene rondlopen (wel even serieus blijven, ik reken nu geen Tiësto's , Faithlessen of Prodigy's ed mee). Vreemd ook om te horen dat Xanopticon zou "doorslaan". Je zou toch verwachten van mensen die dit soort dingen leuk vinden dat ze wat kunnen hebben. En dan de opmerkingen dat er geen lijn in Xanopticon zou zitten ... njah .

Wat mij hier weer vooral stoort is dat VS ergens tussenin luisteralbum en dancealbum invalt, en op geen enkel van beide vlakken echt kan overtuigen. "Pygmalion", de opener, kan hiervoor als perfect voorbeeld dienen. Als danstrack gewoon veel te traag en geen drive te bekennen. Als luistertrack falen de samples, die veel te schel en emotieloos klinken. Het pianotje halverwege de track slaat gewoon alles. Loopt in de weg van al het goeie op de achtergrond, en verkloot gewoon de hele track. Remi is in dat opzicht wel een stuk beter, met leuke beats en claps en de zooi. Jammer dat er een nogal depri melodie achter gegooid wordt, waardoor ook deze track weer niet uitnodigt tot uitbundigheid. "I Rent The Ocean", en het eerste gedeelte "Dollmaker" schaar ik even samen onder melodieuze wansmaak, om tot deel 2 van "Dollmaker" te komen. Eindelijk iets leuks dansbaars, eindelijk wat uptempo geleuter en gepruts, dat zeer lekker klinkt, en het beste deel van de CD inluidt.

Want "Befriend A Childkiller" en "Pressure Torture" overtuigen wel. "Befriend .." begint met een lekkere ambient wave, om over te gaan in heerlijk hectische ritmes en donkere sferen. Eindelijk een beetje insanity en sfeer van Snares. Perfect doorgetrokken in "Pressure Torture", wat mij betreft topper van het album. Eindelijk gaat VS echt door, en trekt hij "alles" uit de kast. Niet dat het zo verpletterend is, maar lekker doordraven doet het zeker . Ook "Macerate And Petrity" stompt lekker verder, met een zwaar verkrachte "Silence" sample. Verdient die sample ook, want oh wat heb ik een hekel aan dat nummer. En ook "All The Children Are Dead" weet deze sfeer goed aan te houden. Lekker duistere track met snappy beats en leuke complexe ritmes.

Tweede deel van het album zit dus wel goed, maar waar de muziek meer wenst te zijn dan dansmuziek, faalt het nogal pijnlijk. Voor mij blijft Venetian Snares onbekwaam wanneer er met melodieën dient gespeeld te worden en echt sferen dienen gecreeerd te worden, en ook de keuze van de samples getuigt van een gebrek aan finesse in zo'n gevallen. Xanopticon gaat te ver ? Nee, Venetian Snares gaat niet ver genoeg. Het blijft teveel half om half, wat uiteindelijk ook dit album niet ten goede komt. 3.5*, vooral dan voor een zeer sterke tweede helft.

O, die is er wel hoor. In het ambient gedeelte van de nummers, al die bliepjes en knarsjes staan eigenlijk op zichzelf.


Het hoeft niet altijd snel te zijn.


Vind het juist een prachtige inleiding op wat er komen gaat.


Niet mee eens! Zoals Goodfella al zei: dit album heeft echt een op- en neergaande conjunctuur, telkens is er een spanningsopbouw die in een climax eindigd en zo hou je de hele tijd je aandacht erbij bij het luisteren.


Vind juist dat hij dat uitstekend doet. De jazz samples passen perfect bij de sfeer van het album.


Xanopticon gaat eigenlijk niet te ver, hij lijkt alleen een beetje incompetent om van zijn nummers een geheel te maken. Ook is het allemaal nogal hetzelfde (maar corrigeer me als ik fout zit, ik ken alleen Liminal Space) terwijl VS zelfs verschillende genres binnen een track gebruikt. Verder wel leuk hoor, die Xanopticon maar VS vind ik veel beter.

Trouwens wel een beetje loos deze discussies. Ik zal je nooit kunnen overtuigen en jij mij niet .

Lijkt me ook, maar ja, wat doe je anders op zo'n site als deze natuurlijk .

Grote verschil tussen Xanopticon en VS voor mij is dat ik Xanopticon op twee manieren kan beluisteren. Ofwel volg ik bepaalde bleeps/claps/hihats/melodieën apart (in de muziek luisteren), ofwel sta ik er wat verder van en openbaart er zich een indrukwekkend geheel van perfect op elkaar afgestemde samples die één flow vormen. Op bijna elk moments in die tracks kan je switchen. Dit ontbreekt voor mij meestal volledig in VS tracks. Samples zijn te ruw en niet goed op elkaar afgestemd, of er zitten irritante samples in die de aandacht steeds weer afleiden.

Venetian Snares heeft veel meer variatie, maar weet het nooit goed te integreren. Die jazzinvloeden kunnen mij gestolen worden, basses ed clashen met melodieën en de melodieën klinken meestal doods. Dansnummers hoeven inderdaad niet snel te zijn, maar een dansnummer dat drive mist is een doodgeboren kind.

Tja jammer, ik vind die mengelmoes van stijlen en genres geweldig. Júist het begin van Dollmaker vind ik daarin briljant en zelfs heel typerend voor VS in het algemeen. Een achtereenvolgende flow van jazz, rock, hiphop en drum 'n bass.. niet letterlijk, maar iedere maat verraad wel waar de inspiratie vandaan komt. Je hoeft die genres niet eens apart leuk te vinden om Snares vanwege dit soort dingen te waarderen, geldt tenminste voor mij dan.

De grens tussen geweldig goed en ronduit slecht is heel dun bij deze (riskante) muziek, vandaar dat BoordAppel en ik in al onze muzikale openheid het toch moeilijk hebben met die Xanopticon, denk ik.

En "drive".. hmn, ook zo'n lastige term. Zo ultrasubjectief ook. Soort synoniem voor "energiek", dat kan ik uit zoveel verschillende aspecten van deze muziek halen. Individuele geluiden of de hele compositie, you name it. Snares slaat de spijker iig vol op z'n kop wat mij betreft.

Ontzettend cool album, echt een openbaring. Aphex Twin wordt kwalitatief overtroffen in veel aspecten op dit album. Door de review van Goodfella heb ik het geluisterd en ben het er grotendeels met zijn bewoordingen eens. 5 sterren.

Goodfella en John Doe, ik ga met jullie mee! Een 5 voor deze geniale plaat. De beste van VS als je het mij vraagt. Het spelen met genres maakt dit ook vooral zo leuk. Ook knap dat het toch allemaal 1 geheel blijft.

Eindelijk iemand, en terecht Of maakt dit deel uit van het project ''platen ophogen naar 5''

De plaat heeft ook een beetje het effect van een beangstigende horrorfilm, mede door de levendigheid aan geluiden die worden gebruikt.

4.5 voor deze plaat..

blijft geniaal die mengelmoes van verschillende stijlen

enig minpuntje aan zijn muziek vind ik dat het allemaal met een trackertje in elkaar gezet is, en hier en daar soms een heeel klein beetje houterig overkomt

14 januari `05 o.a. in het Paard in DenHaag

Gaaf!

Goed nieuws!

weer links vooraan ??

Dat weet ik nu nog niet hoor. Daar waar het meeste ruimte is om te dansen, denk ik.

Overtreffende trap: Een dag later samen met Bogdan Raczynski en Speedy J in de 013 in Tilburg. Wie biedt er meer?

Het programma in Den Haag:
Venetian Snares, Bogdan Raczynski , DJ Onanon e.a.
zaal open 23.00 uur / aanvang 23.00 uur
kleine zaal : vvk. € 10,- /

Laat Speedy J ook maar daarheen komen. Voor 10 euro ben ik dan een hele blije jongen.

Er komt op het moment een gigantische takke herrie uit mijn speakers....Pressure torture is mijn eerste kennismaking...voorlopig een echte torture...

Dan vraag ik me vooral af waarom je denkt dat dit album wel iets voor je is .

Ik vrees/gok voor/op de (mooie) cover. Ziet er wel schattig uit

In het kader van horizonverbreding. Gelukkig heb ik dat de afgelopen jaren gedaan anders draaide ik alleen nog cd's van Toto en Dire Straits.

Ziet er wel schattig uit.....maar ze heeft de mazelen ofzo.....misschien een voorteken om uit de buurt te blijven.

Misschien eerst iets minder extreems in hetzelfde genre proberen, Bono? Misschien Aphex Twin's Richard D. James album ofzo. Zijn wat meer afgebakende liedjes en is wat minder ziekmakend.

En niet deze die de boxen lijkt kapot te maken.

Die EP vind ik echt niet leuk meer. Misschien dat het nog iets voor OH is.

Staat genoteerd

Ben Aphex twin aan het luisteren! Gaat nu toe redelijk goed.

Wat hoor ik daar nu in Dollmaker na 1 minuut ongeveer, Harvester of Sorrow van Metallica?

Kan best, ik hoor er wel meer dingen in terug.

Goed, na het briljante Rossz Csillag Alatt Született toch Doll Doll Doll nog maar eens een kans gegeven maar het is me toch wat te... tja hoe zeg je dat... te plat? In ieder geval het tegenovergestelde van subtiel wat Rossz Csillag Alatt Született toch wel in zich heeft.

Voorbeeldje; in Pygmalion komt er rond de 5 minuten zo'n standaard gabber dreun doorheen, wtf is dat dan?!?! En met een nummer als Pressure Torture kan ik al helemaal niks...

Nee, er zitten wel aardige stukken in deze cd maar toch ook teveel wat me totaal niet aanspreekt. Jammer...