menu

Rod Stewart - The Rod Stewart Album (1969)

Alternatieve titel: An Old Raincoat Won't Ever Let You Down

mijn stem
3,60 (73)
73 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Rock
Label: Mercury

  1. Street Fighting Man (5:09)
  2. Man of Constant Sorrow (2:33)
  3. Blind Prayer (4:40)
  4. Handbags and Gladrags (4:26)
  5. An Old Raincoat Won't Ever Let You Down (3:06)
  6. I Wouldn't Ever Change a Thing (4:47)
  7. Cindy's Lament (4:28)
  8. Dirty Old Town (3:37)
totale tijdsduur: 32:46
zoeken in:
EVANSHEWSON
Een erg vroege soloplaat van de schuren stem. Toen maakte Rodje nog geen rotgepolijste stront zoals tegenwoordig.
Dit was vakwerk van een vakman; hard en rauw en eerlijk was dit.
Handbags en Gladrags is de absolute topper op dit mooie, erg mooie album.
Laat deze nooit liggen als je hem tegenkomt!
5 sterren, zondermeer *****

Pieter Paal
Ik heb de Amerikaanse versie 'The Rod Stewart album'.
Vooral track 1, 2 en 4 zijn hier de moeite waard. Zijn beste beginplaat is natuurlijk 'Every picture tells a story' en op andere albums is ook veel moois te bespeuren.

tondeman
Man, dit is zó goed

avatar van musician
5,0
Eigenlijk moet je bij het begin beginnen, bij Rod Stewart. Bij zijn eerste solo-cd, deze dus.

Om zijn carriére te kunnen doorgronden, om zijn roots te proeven.

En ook om een beetje de teloorgang van een geweldig rockartiest te kunnen plaatsen.
Die laatste constatering maakt juist die oude eerste platen weer extra interessant.

1969 was zijn jaar, niet alleen omdat zijn eerste solo-plaat uitkwam, hij werd natuurlijk toen ook lid van The Faces.
Tropenjaren dus tot en met 1975, want een dubbele carriére (en wat voor één).

De jaren worden gekenmerkt door muziek maken, optreden en drinkgelagen, daar hadden Rod Stewart en The Faces een reputatie hoog te houden.

An old raincoat won't ever let you down heeft al gelijk alle ingrediënten kenmerkend voor de opbouw van zijn cd's in de jaren 70: vuile rock, wat rustiger werk en enkele covers, waar hier Street fighting man van The Rolling stones het meest in het oog springt.

Rod Stewart schrijft zowaar 5 van de 8 nummers zelf. Het is ongepolijst, rauw, erg mager geproduceerd en gemonteerd en de geluidskwaliteit is zelfs digitaal geremasterd erbarmelijk.

Maar wat een geweldige energie gaat er dan toch van uit. Rock in z'n puurste vorm en een ongbreidelde muzikale geldingsdrang die leidt tot geweldige nummers. Het roept bij mij een zeer onrustig gevoel op, namelijk gegrepen te worden door de muziek op een wijze die maar moeilijk is te omschrijven en die latere generaties eigenlijk nog maar mondjesmaat weten op te roepen.

De generatie Born in the 40's.

Zij, die er in slagen dat je 40 jaar na het verschijnen van zo'n eerste cd nog steeds van zo'n artiest overweegt ook z'n nieuwste maar weer aan te schaffen.

En dan heb je het als Rod Stewart toch goed gedaan, ook al werden er in de loop van de tijd af te keuren uitstapjes naar 'nieuwe' genres gemaakt en werd er uiteindelijk heel erg veel water bij de wijn gedaan.

Zelfs als je zulke slappe coverplaten in de jaren '00 hebt gemaakt als Rod Stewart, tot en met Soulbook (2009) aan toe, vergeef je het hem omdat je óók weet wat hij eerder, vele jaren geleden, al eens heeft gemaakt.

Onder andere dus het debuut An old raincoat won't ever let you down. Dat deze titel eeuwig voor Rod Stewart moge gelden.

Hopelijk wil hij ooit toch nog eens een keer een cd maken met zijn oude Faces maatje Ron Wood (die trouwens op dit debuut ook gewoon meespeelt), al was het alleen maar om te laten weten dat nog lang niet alle vuur is gedoofd.

Stijn_Slayer
Wie van de Jeff Beck Group en de Faces houdt kan deze blind meenemen. De typische rauwe sound, en Stewart's geweldige, korrelige, schuurpapieren stem tillen dit album naar een heel behoorlijk niveau. Nog niet op het niveau van zijn eerdere werk met Jeff Beck, maar toch is het een uitstekend debuut, en later zou hij de hier hoorbare potentie dan ook ruimschoots waarmaken.

Ik heb het eigenlijk nog nooit vermeld zien worden, maar toch ook Rod Stewart heeft een zekere invloed op het ontstaan van de hardrock gehad. Enigszins opvallend aangezien Jeff Beck vaak wel als zijstraatje genoemd wordt.

Keith Emerson speelt trouwens orgel op 'I Wouldn't Ever Change a Thing'.

avatar van iggy
4,0
Prachtige stewart plaat. De opener vind ik tevens een van de mindere nummers. Om met man of constant sorrow direct weer alles recht te trekken. Tjee wat een song zeg. Hiervan krijg ik dus echt geen genoeg. Een van zijn beste ooit. Blind prayer ook al prima. Handbags & gladrags wederom een stewart klassieker. An old raincoat net niet. En de volgende 3 zijn gewoon van absolute klasse. En dan met name dirty old town prachtig gezongen. Een band die feilloos alles weet aan te voelen pfff wat een heerlijke plaat. I love it 4 pingels

avatar van Bartjeking
4,0
Jammer dat ik me tegenwoordig schaam om te zeggen dat ik Rod Stewart een geweldenaar vind/vond'ik wordt vierkant uitgelachen. Maar goed dat is ontwetendheid van de gemiddelde medemens; dit album is puur goud. En dat is voor mijn doen een aparte bevinding omdat ik over het algemeen niet zo'n liefhebber van albums waar meer dan 1 cover op staat. Zegt denk ik genoeg over de wijze waarop dit gedaan is. Ik grijp persoonlijk ook liever naar dit album dan bijvoorbeeld het over het algemeen beter gewaardeerde "Every Picture Tells a Story" wat eveneens tot de edelmetalen-categorie behoort.

Ik wist trouwens niet dat het Keith Emerson was op orgel, leuk weetje!

Goud met een platinum randje komt uit mijn mond bij het horen van Mike d'Abo's (o.a. Manfred Mann) "Handbags & gladrags". Ook déze song wordt subliem gecoverd en geeft goede herinneringen aan de geweldige serie The Office (U.K) waar dit als titelnummer wordt gebruikt (helaas niet Rod's versie). Net als dit album een verplichting. Ondertussen gewoon door blijven ademen wat moeilijk is bij het horen van een half uur schuurpapier rock. Oordeel: 4 sterren, Rod had namelijk nog minimaal een nummertje op moeten nemen, in die vorm had hij eindeloos door moeten gaan.

avatar van musician
5,0
Bartjeking schreef:
Jammer dat ik me tegenwoordig schaam om te zeggen dat ik Rod Stewart een geweldenaar vind/vond'ik wordt vierkant uitgelachen.

Niets van aantrekken, zijn albums van eind jaren '60 tot halverwege de jaren '70 behoren ook tot een bijzondere klasse.

Maar goed dat is ontwetendheid van de gemiddelde medemens;(...)

Inderdaad. Wat je doet is missiewerk, misschien dat een enkeling zo'n eerste album op basis van je enthousiasme toch eens gaat proberen. Gelukkig heb je voor medestanders nog altijd musicmeter!

avatar van LucM
4,0
Rod Stewart wordt door velen niet meer serieus genomen en dat heeft ongetwijfeld te maken met die American-songbook-reeks. Maar in zijn beginperiode heeft Rod Stewart een aantal prima albums uitgebracht. Een echt meesterwerk zit er niet tussen, elk album bevat wel één of meer minder geslaagde songs (meestal covers). Het solodebuut klinkt rauw en bezield waarbij Rod Stewart zijn schuurpapieren stem goed weet te benutten. Voornamelijk akoestische songs die naar folk neigen met enkele rocknummers. Handbags and Gladrags vind ik één van zijn beste songs maar de rest staat ook op een meer dan behoorlijk niveau al vind ik de Stones-cover Street Fighting Man merkelijk beter in originele Stones-uitvoering. Maar toch een prima debuut die wat langer had mogen duren.

4,5
Te beginnen met dit album leverde Rod Stewart 4 albums lang muziek af van een andere planeet, het pakt je bij de strot en laat je niet meer los, misschien niet zozeer songtechnisch, maar juist door een heerlijke mengelmoes van rock en folk gegoten in een wel heel speciaal jasje: puur, ongepolijst, rauw, ruig, hemels, gevoelig en uiteraard met die onweerstaanbare stem. Weinige zangers gegeven om zo'n stempel op elk nummer te zetten en de chemie tussen muziek en vocalen is werkelijk prachtig, om beurten voeren ze de boventoon in een 100 procent spontaan proces. Voor mij als jongen van 7 jaar begon toen de muzikale ontdekkingstocht

avatar van heartofsoul
4,5
Moeilijk om twee favorieten aan te vinken, want dit is gewoon een topalbum als je van een beetje ouderwetse rockmuziek houdt. Mede door Mickey Waller op drums en de hier nog fantastische stem van Rod is dit album voor mij nog steeds zeer favoriet, al is het eerste album met de Jeff Beck Group misschien nog nét iets beter. Maar een kniesoor die daarop let.

Er volgden hierna nog enige erg goede albums,maar deze is waarschijnlijk mijn favoriet.

avatar van Droombolus
3,5
LucM schreef:
Handbags and Gladrags vind ik één van zijn beste .


Zoals Bartjeking al eerder opmerkte is dat nummer geschreven door Mike D'Abo. Wat ik nog niet voorbij heb zien komen is dat hij het schreef voor Chris Farlowe, wiens uitvoering voor mij ome Rod uitgebreid in het stof laat happen. D'Abo schreef trouwens ook Little Miss Understood, een van Rod's pre-Jeff Beck 45s.

avatar van musician
5,0
En dan was hij oorspronkelijk de zanger bij Manfred Mann, om het nog gemakkelijker te maken

Daar mocht hij zowaar ook af en toe een nummertje schrijven.
Het is spijtig dat Mann z'n eerste band ophief in 1969 en dat D'Abo daar slachtoffer van werd. Anders hadden we Little Misunderstood en Handbags and gladrags nog als klassiekers van Mann gekend.

Overigens speelt D'Abo (70) nog steeds in het hobbybandje The Manfreds, met allemaal ex leden van Manfred Mann. Benieuwd wat de oude Mann daar eigenlijk van vind

avatar van Droombolus
3,5
D'Abo zat in Manfred Mann Mk.2 met Klaus Voormann op bas en Tom McGuiness "gepromoveerd" naar gitaar. Mann wou weer terug naar een meer jazzy geluid en maakte met drummer Mike Hugg een doorstart in Manfred Mann Chapter Three.

D'Abo ging solo een maakte een paar prima platen tussen '69 en '74 met zijn eigenste uitvoeringen van Handbags op de 1e ( Mike d'Abo ) en Little Miss Understood op de 2e ( Down At Rachel's Place ).

The Mod's uitvoering van Handbags stond dan weer model voor de vrij smakeloze uitvoering waarmee de Stereophonics in de 90s een hit skoorden.

4,5
Sta op punt van vakantie, dan is het wel heel lekker om deze plaat nog even uit de kast te halen, bestaan van Handbags and Gladrags meerdere goede versies ( o.a. van de Stereophonics) maar deze is toch wonderschoon en live vaak 1 van de hoogtepunten

4,5
Mensen die denken dat Rod alles op een presenteerblaadje heeft gekregen slaan de plank volledig mis, dit album wat onweerstaanbare emoties en heel veel kracht uitstraalt kwam pas tot stand na jarenlange omzwervingen, gastoptredens, veel teleurstellingen en stapels platen van zijn ouders en broers ter inspiratie

4,5
Het meest opvallende aan deze debuut-cd vindt ik nog het (geringe) aantal stemmen hier (in Engeland en Amerika is dit album alom bejubeld). Heeft dit te maken met working class people of mis ik iets!

4,5
Blijft een magistraal debuut, een plaat met zoveel schoonheid, kracht, puurheid en pracht. Met de koptelefoon op waan je, je in een klein paradijsje. Opvallend is dat Rod tijdens zijn laatste tour Dirty Old Town weer heeft opgevist, zo'n beetje het enige nummer waar hij zelf op gitaar speelt.

4,5
In hart en ziel is en blijft Rod een trotse Schot, die als kind betovert werd door Muddy, Otis en Sam Cooke. Vooral die laatste zou later veel invloed hebben op de wijze waarop hij zijn concerten inkleurt. Schotten hebben doorgaans nauwe familiebanden (luister maar eens naar Can't stop me now), zijn fier, dol op het spelletje voetbal, niet vies van een flinke portie drank en humor als tegengewicht voor de soms grauwe buitenwereld/dagelijkse beslommeringen. Juist die magie die Muddy, Otis en Sam achterlieten zijn de bron en het profiel van dit album.

D'Ouwe Nelis
Blijft een magistraal debuut, een plaat met zoveel schoonheid, kracht, puurheid en pracht.


Ik vind het ook een prima album. Alleen de cover van Street Fighting Men valt mij tegen, ik hoor liever het origineel. Dat geldt ook voor Dirty Old Town. Maar smaken verschillen nu eenmaal....

Ik wacht even met de sterren toe te kennen tot ik Gassoline Alley ook heb gehoord.

4,5
Dirty old town is al in 1949 geschreven door Ewan MacColl (vader van Kirsty MacColl) en kent versies van The Pogues, Frank Black, Simple Minds en dus Rod Stewart. Het gaat over zijn geboortestad Salford in Lancashire en in de onderbuik ook over opwarming van de aarde, een thema wat 70 jaar later meer dan ooit misschien wel actueel, 'hot' is. Deze song heeft een poosje in mijn hoofd rondgezweefd zonder dat het mij echt inpalmde, na het zien en horen van de versie van Rod tijdens een concert in Gdanks in 2007 viel plots het bekende kwartje en is het liedje echt in mijn genen gekropen.

4,5
Zalige niks moet zondagmorgen en met deze ook geestelijk wakker worden. Je hebt albums die je na verloop van tijd steeds minder gaat draaien, deze vertoont tegenovergestelde trekjes. Wat een hemels mooie, zeker ook authentieke, rauwe en sympathieke plaat. Rond 11 uur start het open NK Highland Games bij een prachtig kasteel, dit bouwwerk laat met het ouder worden zijn schoonheid steeds verder los.

4,5
Beschik zelf over een andere albumcover, is er sprake van een Engelse en Amerikaanse versie ?


4,5
Het maakt op zich niet zoveel uit Chiep, maar misschien is het toch handiger om voor de andere cover en album titel te kiezen. Omdat immers An Old Raincoat Won't Ever Let You Down 1 van de nummers is op deze plaat. Daarom is dat voor mij meer logisch, maar nogmaals maak er geen punt van en misschien denken jullie of andere gebruikers er geheel anders over.

kankerkop
Dit album brengt me echt in een nostalgische sferen, prachtige stem en het muziek overdonderd nooit,heerlijk.

4,5
Was begin juli bij een kasteel in Edinburgh voor een concert van Rod Stewart, op uitnodiging van Schotse vrienden. Prachtig decor en een al heel plezierig concert kreeg op het einde een magisch slot, met Dirty Old Town en Purple Heather als aanstichter ervan. Het bracht Rod terug naar de favoriete muziek van zijn vader, die in Leith ( destijds zelfstandige plaats, nu onderdeel van Edinburgh ) is geboren en zorgden voor een heel speciale 'vibe', sfeer.

avatar van gaucho
Ik weet niet of dit hetzelfde concert is (zo te zien wel), maar natuurlijk kon op die locatie deze klassieker (oorspronkelijk van het Schotse duo The Proclaimers) niet ontbreken...

Om nog even terug te komen op die info hierboven over Mike d'Abo: een weinig bekend weetje is dat hij ook de componist is van They don't play our love song anymore. Niet speciaal voor Anita Meijer, maar in 1976 voor een obscure Canades zangeres genaamd Lynn Jones. Waarna het team van Anita het nummer uit de motteballen viste en er een mooie cover van maakte.
Ik heb die single - en ik schaam mij niet om dat toe te geven - en het heeft me altijd gefascineerd dat daar de naam van Mike d'Abo als componist vermeld stond. Ik had destijds geen idee waar dat nummer vandaan kwam, want in het repertoire van Manfred Mann kon ik het niet terugvinden. Maar in het internettijdperk kun je gelukkig (vrijwel) alles opzoeken.

4,5
Gaucho, inderdaad uit hetzelfde concert. Luister, kijk dan ook eens naar Purple Heather, waarin de emotie hoog oploopt en Rod het nauwelijks droog kan houden. Iets wat ik zelden bij hem heb gezien.

Gast
geplaatst: vandaag om 13:52 uur

geplaatst: vandaag om 13:52 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.