Steve Roach - Structures from Silence (1984)

Als ik één ambientalbum die pure emoties oproept mag aanwijzen, dan wijs ik Structures from Silence aan. Was voorheen Bioshere's Substrata hét ambientalbum voor mij, daar krabbelt Steve Roach steeds verder naar de top om de Noor van zijn eerste plaats te verdringen. Structures from Silence geeft nog meer dan Substrata aan dat ambient zeer de moeite waard is om emoties te ervaren. Ik zeg expres ervaren. Ik geloof dat ik het onlangs nog bij Riceboy Sleep zei, maar waar rock je bij vlagen weet te raken, daar stopt ambient je in een gemoedstoestand. En laat de gemoedstoestand van Reflections in Suspension nou net bij die van mij passen: melancholisch ten top. Schijnbaar zonder enige repeterende melodie worden de toetsen aangeslagen, maar de zachte klanken, in combinatie met de lichte drone (mag ik dat zo noemen) die over de klanken golft geven een perfect samenspel waar de ene laag de ander benadrukt. Zoiets mag van mij wel langer dan een kwartier duren.

Quiet Friend is dan weer wat minder geschikt om aandachtig naar te luisteren. Is ook niet erg. Structures From Silence is dat net zo min, ten opzichte van het eerste nummer. Toch heeft het een bepaalde aantrekkingskracht. Zeer rustgevend, en met die kleine bewegingen op de achtergrond, alsof het hele klankentapijt even op en neer wiegt, blijf je toch geïnteresseerd luisteren.

Ik had nooit gedacht dat ik ooit met muziek aan een boek zou lezen, maar Steve Roach heeft me overgehaald om dat zo nu en dan eens juist wél te doen. Waarvoor hulde.

Voor mij misschien wel dé meest pure ambientplaat die ik ooit gehoord heb. Er was een tijd dat ik deze altijd luisterde voor het slapengaan. Op repeat. Het eerste nummer - Reflections in Suspension - had meteen zo'n rustgevende, hypnotiserende kracht dat ik het nooit langer dan vijf minuten volhield. Hoe hectisch de dag ook was, die warme, diepe klanken wiegden me elke keer weer in slaap. Dus in feite had ik het album zo'n twintig keer beluisterd zonder ooit track 2 en 3 gehoord te hebben. De momenten waarop ik midden in de nacht plots wakker werd en tot de ontdekking kwam dat er een ander nummer speelde, waren dan ook een openbaring. Echter, twee minuten later was ik alweer in een diepe slaap verzonken. Nadien het album uiteraard enkele keren in zijn volledigheid beluisterd. Het meesterschap van Roach die je langzaam maar zeker naar andere oorden voert, is zelden geëvenaard.