Paul Weller - 22 Dreams (2008)

?? leeftijdsdiscriminatie tondeman?
Staat je netjes....en dat door iemand die zijn echte leeftijd niet eens op de site durft te zetten.....tsss

Een stelling die nergens op slaat. Ook Bob Dylan, Paul McCartney en Bruce Springsteen brengen heden ten dage nog albums uit waaraan vele jonge muzikanten niet kunnen tippen.
Leeftijd heeft totaal niets met muzikaal talent te maken.

Juist LucM, je kan er gerust ook nog prima recent werk van Neil Young, Patti Smith en Elvis Costello aan toevoegen enne tondeman, wat denk je dan van oude bluesknarren die tot hun tachtigste of ouder doorgaan en vaak nog prima materiaal afleveren?

Leeftijd en kwaliteit hebben totaal niets met elkaar te maken.

Leeftijd en kwaliteit hebben totaal niets met elkaar te maken?
Vaak wel; maar dan in positieve zin.

awel geef mij maar de muziek van die ' ouwe zakken ' ze hebben veel meer brains en gevoel door hun aderen stromen dan het gros van al die jonge groepjes van nu , ( ben zelf al een ouwe zak ) , maar als ze eens een arsenaal gaan maken zoals neil young, bob dylan , van morrisson, costello , waits , ry cooder enz.....
wel ok dan maar geef mij maar die ouwe zakken muziek

soms hoor je nog hele goeie jonge bands met arcade fire op nummer 1

maar toch , nu ligt hier ' into the music ' op van the man , weergaloos goed

of moeten we luisteren naar rommel als tokyo hotel , een bende homo's , duitse dan nog met een pruik op hun kop , dikke bah !!!!!!!!!

voila, weer eens mijn hart gespuit, dat doet soms deugd , nietwaar father , allé terug vrienden ???!!!???

ps : when the healing has begun , van die van morrison cd , subliem

nog even dit
22 dreams is een zeer verfijnd album, zeer variabel maar de link naar de witte van the beatles is ver overdreven !!!

Er bestaan dus nog zekerheden in het leven. Want toen ik begin dit jaar het gerucht opving dat er een nieuwe Weller zat aan te komen, kon ik de gedachte 'dat wordt dus de plaat van het jaar' niet onderdrukken. En zie ( of beter hoor) : The Modfather doet het weer. De 5* haal ik nog niet uit de kast (1st nog wat meer luisteren) maar binnenkort zal het er toch van komen heb ik zo de indruk.
Zoals gewoonlijk krijgen we weer het ene topnummer na het andere te horen en bovendien zijn ze allemaal perfect gearrangeerd. Op die manier ontstaat toch weer een erg rijk geluid dat echt wel iets toevoegt aan het Weller-oeuvre. Mijn favorieten zijn voorlopig Black River en Have You Made Up Your Mind, omdat het weer 2 van die nummers zijn die dagenlang door je kop spoken. Weinig songschrijvers die zo goed de kunst verstaan om steeds weer opnieuw met van dat soort heerlijk meezingbare deuntjes op de proppen te komen. Maar ook de psychedelische kaart wordt een paar keer op voortreffelijke wijze getroffen. Zo zie ik Echoes Round the Sun ( dat hij samen met maatje Noel schreef) als een ideaal nummer om live het feest te laten losbarsten. Een ander hoogtepunt is dan weer God dat door zijn ingesproken ( in plaats van gezongen) tekst mijn aandacht zonder enige moeite weet te trekken. Eigenlijk verdient elk nummer wel een vermelding want het zijn stuk voor stuk pareltjes, zelf de instrumentals lijken er wel iets aan toe te voegen. De plaat is dan ook af en een perfect uitgewerkt concept.
Iemand trouwens al het boekje doorbladert? Paul beschrijft daarin een droom die zo'n beetje de rode draad door het album vormt en ook meteen de titel verklaart natuurlijk. Ook goed geschreven en erg herkenbaar voor mij persoonlijk (mijn dromen verlopen ook op zo'n vreemde manier).
En dat maakt zijn muziek eigenlijk ook zo goed, de herkenbaarheid. Zijn liedjes blijven hangen en worden steeds meer en meer vertrouwd naarmate de luisterbeurten zich opstapelen.
Anyway, Weller heeft weer een (excuseer me even voor het taalgebruik maar je kan volgens mij alleen maar zo perfect verwoorden ) fuckin goeie plaat afgeleverd.

Een hele zit dit album. Ik ben er nog niet helemaal uit; al ben en blijf ik een bewonderaar van Paul Weller als songwriter.

Ook ik ben een liefhebber van de songwriter Weller en ik heb een zwak voor veel werk uit het verleden, maar solo...... ik weet het niet. Prima songs, maar ik heb toch iets te veel tegen zijn stemgeluid waardoor ik ook bij dit album niet echt enorm hoog kan gaan zitten qua beoordeling. Dat het allemaal dik in orde is vind ik een feit.

't is ook Weller als eigenzinnig mens die een afwijkend standpunt durft in te nemen en daarnaasy erg mooie, poëtische zinnen schrijft:

"I fumble for change,
I pull out the queen,
smiling, beguiling"

Uit een wat verder verleden bijv. En die poëzie zoek ik nog in dit album. Pratend met Benjamin Herman (sax - New Cool) die met hem toerde in de UK begreep ik dat Paul een enorm actief en gedreven mens is - en ook dat spreekt aan.

Ben geen hele grote fan van Paul Weller. Toch 22 dreams geluisterd omdat ik met een vriend (wel een grote Weller fan) naar het optreden in de Effenaar ga. Eerst werk van The Jam geluisterd, leuk maar niet meer dan dat. Toen zijn Style Council periode (back to the eighties, en laten we die muziek daar ook maar houden....). Als laatste besloten zijn nieuwste album te luisteren. Ik ben zeer positief verbaasd. 22 dreams heeft alles wat een goed album moet hebben. Variatie, experiment en sterke composities. Zou ik dan toch een klein beetje een Weller fan worden?

Ik heb het vaak geprobeert met Paul weller want ik zal er van moeten houden aangezien ik wel van echte liedjes houd, en dan moet je bij Weller aan het juiste adres zijn, maar ik mis iets in zijn muziek, vind het op één of andere manier zo vlak en eentonig, misschien is het zijn stem of zijn poging diepgang te willen hebben maar ondertussen zo oppervlakkig als de pest te zijn. Hoewel ik The Jam wel te gek vond!! Deze plaat is er ook weer zo één, alsof ik hem al 100 keer heb gehoord, niets nieuws een herhaling van zetten.

Morgenavond 4 oktober, voor de zoveelste keer live in Paradiso Amsterdam. Ben benieuwd hoe hij dit album live speelt en wie er nu in zijn band zitten.

Moeilijke plaat, deze boeit mij helemaal niet en ik vind hem de minste van al zijn solo albums.

En tja, zo kunnen meningen verschillen. Ik vind dat hij de weg naar boven weer heeft gevonden en dat het een goede plaat is geworden. Zeker een van de beste uit zijn hele portfolio.

Niet zijn meest toegankelijke inderdaad. Kwa songs is 22 Dreams minder dan As Is Now maar hij probeert wel, meer dan op zijn voorgaande albums, een totaal sfeer neer te zetten. Jammergenoeg grijpt hij bij sommige nummers kwa produktie terug op de krachtpatserij van Heavy Soul & Heliocentric, albums waarvan ik het songmateriaaal overigens ook minder vind ( dus misschien is het een soort overkompensatie ), wat het beoordelen van deze plaat er voor mij ook niet makkelijker op maakt. Hij gaat nog regelmatig in de spelert de komende weken, dus misschien gaat het kwarretje nog bij me vallen ..............

dit is gelijk een muzikale fruitmand , er zit van alle soorten in , en weet je wat speciaal is aan dit album , alle nummers zijn prachtig , zeer sterk van mod weller .

een album dat ik heel veel ga beluisteren

Redelijk bizarre plaat. Soulvolle uptempo nummertjes wisselen af met dromerige atmosferische klanken en electronische composities op synth. Ik moet er wel nog even aan wennen, Paul Weller staat bij mij toch meer voor down to earth muziek met duidelijk kop en staart.
Ik moet bij 22 dreams een beetje denken aan de golf van bands die end jaren '60 van hechte popsongs opeens overschakelden op psychedelische muziek. Historici weten vast waarover ik het heb.
Ik heb 22 dreams pas twee keer gehoord waarvan een keer echt goed met koptelefoon. Veel gekke klankjes, blupjes en piepjes gehoord tussen de muziek door. Ik vraag me: Heeft Paul dit nou echt nodig, met zijn staat van dienst als songschrijver?
Maar ja, misschien dat de songs op dit album voor zijn doen dan ook wat minnetjes zijn.

Ja Paul weller wil met deze plaat meer gaan experimenteren en dat levert goede songs op. De gewone bliepjes tussen de verschillende songs beginnen na een tijdje wel na een tijdje te vervelen. Een 3 lijkt mij een logisch gevolg, zeker als je het vergelijkt met zijn overige staat van dienst.

Ook deze plaat wordt beter na meer beluisteren. Het wordt tijd dat ik me eens wat in Weller ga verdiepen. Ik hou toch wel van de soulvolle klank van zijn stem.
De mooiste nummers zijn het openingsnummer, night lights en god.
Het is een zeer gevarieerde plaat in ieder geval met snelle rockers, rustig melodieus werk en instrumentaaltjes tot en met experimentele stukjes. Eigenlijk gewoon boeiend van begin to eind. Hup, naar 4 sterren ermee.
Misschien heb ik Weller vroeger toch te veel makkelijk als een van de velen gezien en heeft ie toch iets wat hem apart maakt.

Prachtig gevarieerd album van Paul Weller, wat mooie rustigere nummers maar ook nummers die ver weg herinneren aan de hoogtijdagen van The Jam.

Weller is een begenadigd songsmid: hij schrijft altijd geweldige composities, waarbij hij af en toe enig experiment niet schuwt. Als hij er dan (oorspronkelijk) weer eens 22 heeft bedacht, zijn ze ook gelijk zo'n beetje alle 22 weer goed. Dat maakt dit album tot een langdurig, boeiend geheel.

Waarbij ik mij overigens aansluit bij mijn voorgangers: graag eerst meerdere malen afspelen vóór een uiteindelijk oordeel. De genialiteit van dit alles blijkt vooral als het album wat vaker in de cd speler heeft gezeten.

Ik lees vele positieve reacties op dit album. Persoonlijk weet ik niet zo goed wat ik met ”22 Dreams” aan moet. Ik ben niet bekend met al het werk van Paul Weller, maar ik ken zijn reputatie en staat van dienst. Qua muziek heb ik fysiek maar een album van de beste man en dat is ”Stanly Road”. En dat vind ik een dijk van een plaat. ”22 Dreams” vind ik vooral lang en divers. Muzikaal zit het allemaal goed in elkaar en over de kwaliteit valt eigenlijk niet te twisten. Maar de diversiteit vind ik op ”22 Dreams” wat teveel doorslaan. Ik hoor zoveel verschillende dingen dat ik er geen coherent gevoel bij krijg. Ik ben een echte album luisteraar en bij ”22 Dreams” hoor ik vooral veel verschillende liedjes en niet een samenhangend geheel, ondanks dat sommige nummers in elkaar overlopen. Dus ondanks dat Weller met ”22 Dreams” zeker geen slecht album aflevert, is het niet een album dat mij echt pakt. Maar dat heeft eigenlijk niets met de kwaliteit van Weller te maken, maar meer met mijn persoonlijke luisterbeleving.