Aphex Twin - Selected Ambient Works 85-92 (1992)

FSOL
F.U.S.E
Artificial Intelligence
Subsurfing
L.F.O

Vergeet ook The Field niet.

Die van Psyche / BFC komt het dichtst bij dit in de buurt samen met het oude materiaal van The Black Dog (t/m 1993).

Dit album van Locust sluit aan bij de donkerdere tracks van dit album trouwens. Deze verzamelaar uit hetzelfde jaar is ook aan te raden, staan stiekem drie tracks van Aphex Twin op: The Philosophy of Sound and Machine (1992).

Ik had deze plaat al jaren niet meer gedraaid. Was er eerlijk gezegd een beetje op uitgekeken.
Totdat Xtal van de week op een warme zomeravond bij een tuinfeestje door de speakers schalde.
Toegegeven moet worden, ik was een beetje beneveld ...maar ik kon op dat moment maar moeilijk begrijpen dat ik dit album al zo lang niet meer gedraaid had. Onvoorstelbaar wat Ome Richard in die tijd qua electronische muziek al klaarspeelde terwijl landgenoten nog helemaal into de Rave waren op dat moment. Dit album is een tijdloze trip en samen met het Richard D. James Album denk ik ik wel het beste wat Aphex Twin voortgebracht heeft (los van The Tuss)

Halfje erbij!

Ook hier een halfje erbij.
Na Drukqs dan ook mijn favoriete Aphex Twin plaat. Geweldig hoe ieder nummer haast letterlijk o dezelfde manier is afgemixt. Zelden een plaat gehoord die zo één mooi geheel vormt.
De melodieën zijn geweldig, de baslijnen laten mijn speakers beven, ... Kortom: een meesterwerk!

Met plezier nog eens naar deze plaat geluisterd. De mooie melodieën zijn toch wel om van te snoepen. Terecht een klassieker die niet kan ontbreken in de collectie van de electronica liefhebber. Geniaal en tegelijkertijd vrij toegankelijk. Dank Mr. Richard

Zo, ik heb me ook eens gewaagd aan deze plaat. Ik weet helemaal niets van elektronische muziek en dit leek me een geschikt beginnetje. Come to Daddy, Windowlicker en Didgeridoo kende ik al van de man, maar alleen als losse tracks.

Zoals verwacht is het voor een typische 'liedjes-met-een-kop-en-een-staart-luisteraar' als ik ben moeilijk om de aandacht over het hele album erbij te houden. Toch ben ik al redelijk overtuigd van de schoonheid. De plaat ademt iets rustgevends voor de luisteraar en dat is heerlijk. Tegelijk is dat ook een valkuil, want de plaat is ook erg lang. Een trackje of twee minder was voor mij beter geweest. Spanningsboog en zo...

Heliosphan is het hoogtepunt, met Xtal op een eerbiedwaardige tweede plaats; inderdaad de twee 'toegankelijkste' nummers van de plaat.

Ik vrees dat dit soort muziek nooit favoriet zal worden bij mij, maar toch een verdiende buiging en vier sterretjes voor meneer James.

Green Calx is misschien een goed nummer. Toch past het volgens mij niet op de plaat en al zeker niet na ageispolis en I. De sfeer die die in Ageispolis en I wordt gecreëerd en waar het leuk is in te vertoeven wordt abrupt verstoord. Dat is het enige minpunjte in een voor de rest zeer goed album

Mezelf eens ondergedompeld in deze plaat van Aphex Twin en kan alleen maar zeggen dat dit me zeker bevalt. Zelfs amper te geloven dat dit afkomstig is van eind jaren 80, begin 90 om maar te zeggen hoe tijdloos dit klinkt en dus allesbehalve gedateerd.

Eindelijk op vinyl gekocht, vandaag in Brussel, koopje 21 euro, blijft een prachtige electron ambient dub plaat!

Selected Ambient Works is nogal een klassieker in de elektronicawereld en niet onterecht. Dit album weet behoorlijk te imponeren, maar is tegelijkertijd bijzonder toegankelijk. Het interessante van dit album zit’m in de manier waarop technobeats gecombineerd worden met vloeiende ambienttapijten. Dit zorgt ervoor dat de muziek een loom, melancholisch karakter heeft.
-
Mooi voorbeeld van de manier waarop Aphex Twin speelt met beats en ambientgolven is: Ageispolis. Een ijzersterke beat wordt neergelegd en hieruit vloeit langzaam een spookachtige golf voort. Het lijkt soms net alsof elk melodielijn op elkaar reageert. De watersample maakt het plaatje vervolgens helemaal af. Mijn lievelingsnummer van dit album blijft desodanks Heliopshere. Ik heb iets met grootstadse sferen. Beelden van eindeloze snelwegen zijn nooit ver weg bij dit nummer.
-
Wat bij dit album een beetje achterwege blijft is de duistere, kattenkwaadachtige, ondertoon die ander werk van Aphex Twin karakteriseert, maar de energie en vooruitstrevendheid zijn hier al wel duidelijk aanwezig. Wat dit album in positieve zin doet onderscheiden van de rest van zijn discografie ,is de manier waarop de elementen met elkaar communiceren. Lastig om dat verder uit te leggen, maar duidelijk voelbaar als je het album beluisterd.
-
Al met al een geweldig album. Vaak zet ik het album niet op, maar ik geniet wel telkens met volle teugen. Een album waar je je compleet in kan verliezen. 4.5*

Wederom mooie bespreking Misterfool.
Heb je Selected Ambient Works II al eens beluisterd? Geheel andere koek, die ik nog feller kan smaken dan dit monumentje.

Dankje Franck Maudit.Hier en daar heb ik wel nummers van dat album beluisterd die me behoorlijk bevielen, maar het gehele album moet nog eens de revue passeren .

En bijna 4 jaar later origineel binnen Hier spreekt een gelukkig man

na jaren nog steeds een favoriet

Ik kan aan dit album (nog) geen uitgesproken score toekennen, maar als ik deze aanzet en hem beluister, klinkt het van het begin tot het einde mooi. Vooral 'Heliosphan' is een prachtig nummer, waarin evenals andere nummers op dit album Trance-elementen hoorbaar zijn.

Voor de fans van het fantastische Ptolemy, nog een track uit dezelfde tijd die wel even goed is en dezelfde beat heeft benut, van Richard zelf onder een alias: Soit-P.P. - n.IASP - YouTube

overigens van deze verzamelaar die veel te duur is om origineel te bemachtigen: Various - The Philosophy Of Sound And Machine (CD, Album) at Discogs

Na dit album vaker te hebben gehoord, wordt mij duidelijk dat er naast het hemelse 'Heliosphan' nog meer mooiste tracks op staan, die bijna net zo mooi kunnen zijn. Zo is 'XTal' een mooie dromerige opener op dit album, en is 'Tha' een lekkere muzikale trip van 9 minuten, die nooit verveelt. 'Pulsewidth' is een echt dancenummer, dat in 2000 of 2001 alsnog op single uitgebracht had kunnen worden, en in dat geval (denk ik) een hit had kunnen worden (na zijn succes in 1999 met 'Windowlicker').
Ook 'We are the music makers' is een zeer kunstig gemaakt dansnummer, en zo hoor ik ook graag 'Ptolemy' en 'Hedphelym'. De rest is op dit album is vrij goed tot goed.
Ik twijfel zelf tussen 4,0* en 4,5*, en geef voorlopig 4,0*

Oke ff serieus, Selected Ambient Works 85-92. Aphex Twin is geboren in 1971. Zijn eerste tracks van dit album maakte hij dus op 14 jarige leeftijd. Eigenlijk zitten we dus te luisteren naar de hersenspinsels van een kind. Ik vind het geniaal .

Overigens, gisteren weer eens opgezet. Deze wordt echt met de dag beter. Met name het laatste nummer (Actium), woorden schieten tekort om het gevoel te omschrijven wat ik daarbij krijg. Ik kijk nu al uit naar de volgende luisterbeurt .

Inderdaad... 14 jaar was onze man toen hij aan dit project begon. Hoogstwaarschijnlijk zat hij gewoon wat te pielen met melodietjes en wisten elke tonen hem op zijn associaties te raken. Op zo'n leeftijd zou je denk ik ook wel denken: hier kan mijn omgeving en zeker het publiek niks mee... laat mij maar in mijn eentje experimenteren... maar nogmaals... onderschatten is ook een vak, zeker als je een rare vogel bent.

Want werd er wel eens niet verteld dat Richard D James het plakkertje autisme heeft gekregen? Je kan het zo zout eten wat je maar wilt maar in de tijd dat de "normale" mensen zich met troep bezighielden als The Village People, David Hazeltof of andere hippe discotroep, hield deze jonge man zich bezig met zijn eigen tonen... ja... wat zijn dat voor tonen? Komt het van deze planeet? Althans... iets wat de grote massa ongetwijfeld wel zou denken.

Associaties... ja, Richard weet/wist mij in ieder geval helemaal ermee te overtuigen, en heeft buiten zijn toenmalige weten om, hier een klassieker neergezet dat zeker een top 250 plek verdiend. Bij elk nummer droom je weg, waan je je eigenlijk een beetje in begin jaren 90 en had je gewild dat je dat kon meemaken terwijl je 20 was in plaats van 2. En inderdaad, associaties met het infrastructuur komt hier vaak te boven... eindeloze snelwegen, een lange treinrit (de voormalige dienst tussen Zandvoort - Maastricht please), bruggen en vaak met een zomerse zonsondergang. Ik snak naar een tijdmachine en de romantiek die destijds nog niet helemaal was besmet door de kapitalisme, leegheid en oppervlakkigheid en muziek als Aphex Twin nog een groter platform kreeg in plaats van dat het nu bijna heel zeldzaam is om er nog op grotere schaal zo de fans uit te plukken, of dat mensen denken dat je van een buitenaards ras bent als je ook maar over IDM begint. Maar ach... blijven overtuigen. Je hoeft amper op play te drukken en je word meteen in een bad van nostalgie en rust gegoten. Xtal... wat een openingsnummer, je zakt heerlijk weg met je rookbare groente. Monotoon weet absoluut niet te vervelen bij Tha, en de beelden van een snelweg of lange treinreis terwijl het donkerder word weten de boel kleur te geven en gaan we de euforische kant op met Pulsewidth Ageispolis en Green Calx. De veelzijdigheid blijft erin. Heliospan is ook heerlijk dromerig en We Are The Musicmakers werkt ook goed bij een ondergaande zon. Lekker pruttelend en loom... perfect als je rozig bent. Scottkey is lekker old school IDM... standaard, maar wel lekker spannend. Ptolemey gaat weer de euforische kant op maar het wil erg beklemmend en chaotisch worden met Hedphelym. Phoe, zware kost... waarschijnlijk gemaakt in een van de down-periodes van Richard, misschien toen hij op zijn 17de liefdesverdriet had ofzo? Bij Delphium raakte hij misschien wel weer verliefd op een ander meisje. En het laatste nummer... Actium... een relaxed en neutraal afsluitertje.

Nogmaals een klassieker. Tijdloos, creatief en wonderschoon.

5,0*

Tijdloos, creatief en wonderschoon zeker. Na amper een halfjaar geleden dit album te hebben ontdekt en voor het eerst te hebben beluisterd, heb ik dit album zeker minstens tien keer vaker gedraaid. Op sommige dagen zelfs twee keer. Dit album is vanaf het begin tot het einde prachtig, levendig en arteristiek, en slaat daarnaast een brug naar de latere trance-genre/rage. Deze muziek doet mij ook denken aan de Franse synthesizerpionier Jean Michel Jarre (geb. 1948; bekend van Oxygene (1977) en Equinoxe (1979), ook daar heb ik bij enkele van zijn albums recensies gezet over zijn invloed op latere trance-artiesten.

Iig; Dit wonderschone album krijgt een halve ster extra (nu dus 4,5*).

Mooie plaat! Ik ben geen heel groot fanaat van de man, maar heb wel wat in huis, zoals deze en deze. Goede albums wat mij betreft, maar toch met skipmomentjes. Nummers als Ventolin en Come To Daddy, daar heb ik soms echt geen zin in. Voor mij klinkt dat als lawaai om het lawaai. In het geval van Come To Daddy heeft James zelf toegegeven dat het eigenlijk één grote grap was en dat hij ook niet zo blij was met het succes ervan.

Maar goed, deze is van het begin tot eind aangenaam. Heerlijke uitgesponnen melodieën en beats die het bij mij vooral in de nachtelijke uren erg goed doen. Uitschieters in de vorm van opener Xtal, Green Calx en We Are The Music Makers. Ik beluister hem via youtube, maar heb hem uiteindelijk toch besteld. Hier kan mijn reis door het grillige pad van Aphex Twin pas echt beginnen!

Probeer dan Caustic Window ook meteen. Zeer fijn plaatje

Net al stukje gehoord; klinkt ook helemaal niet verkeerd. Vanavond bij gedimd licht ga ik verder. Bedankt, Stalin!

Wat. Een. Album. De heilige graal van de ambient techno uiteraard en Aphex Twin is een hedendaagse Mozart ofzo...Geweldig...Schitterend...Geen hyperbolen genoeg voor deze plaat. OK, hij is misschien nét ietsje te lang *duikt weg* maar dit is zeker en vast het etiket 'meesterwerk' waardig.

O ja, ben nog het woord 'fantastisch' vergeten...

Op momenten klinkt het aardig, maar ik moet net iets te veel moeite doen om mijn aandacht er bij te houden.