Ja hoor. Je hoort hier een Killing Joke, opnieuw in de originele bezetting (dus inclusief Youth) en in optima forma. Met de power die we kennen van hun eerste platen "Killing Joke", "What's This For...", alhoewel ze nooit "echt weg" geweest zijn, en bijvoorbeeld met "Extremities, Dirt and Various Repressed Emotions" ook een stevige plaat afleverden, werd dit door velen beschouwd als een "come back".
Come-back of niet ze bewezen in elk geval dat ze ook anno 1994 nog superrelevant waren, en eisten hun plaats in het grote rockboek weer op. Volgens mij op geslaagde wijze. We hadden net nog de discussie gehad over Nirvana's "Come As You Are" dat deels zou zijn afgekeken van Killing Jokes "Darkness Before The Dawn" ...
Het album klinkt helemaal niet gedateerd, het klinkt heel up-to-date in '94, en toch ook Killing Joke, toch een van de meest ondergewaardeerde groepen mijns inziens... nochthans hun invloed op zovele groepen is onmiskenbaar...
De muziek op het album sloot ook perfect aan bij de hevige gitaarmuziek die dan furore maakt. Muzikaal kan je het album misschien nog best vergelijken met Faith No More's "Angel Dust", maar dan eigenlijk een weinig beter
Met "Pandemonium" leverden ze ook een heel sterke single af.
De plaat op zijn hardst is Pandeominium, Exorcism, opgenomen in een Koningskamer van de 'Grote Pyramide' (Caïro), en klinkt zoals de titel suggereren kan: bezwerend en angstaanjagend. Dan is er Millenium en Communion, al even bezwerend, en iets weghebbend van een zwarte mis...
Het razende Whiteout....
Er is dan ook nog de tweede single uit het album, Jana dat het droeve verhaal vertelt van een meisje dat positief getest werd op aids. Misschien de enige echt popsong op het album...
Het nummer Black Moon combineert de majestuezue galm zoals we die kennen uit de jaren '80 met een prachtige melodie, met een koortje zelfs met de ondersteuning van synthesizertapijten en scheurende gitaren...
Na "Pandemonium" volgde niet veel later "Democracy", dat op het zelfde elan verder ging, en met "Killing Joke" uit 2003 deelden ze nog zwaardere mokerslagen uit, ze waren toen dan ook ongeloofelijk boos op Mijnheer Bush en mijnheer Blair. Maar dat is een andere verhaal..
In de jaren '80, zou je gedahct hebben na een album als "Outside The Gate", met veel synths en ingetogen songs, dat de heren een zachtere richting zouden inslaan, maar neen. Sinds "Extremities.." gingen ze opnieuw een veel alternatievere en harde cours varen.
Enige wat ik altijd irriterend heb gevonden, is platen zoals "Pandemonium" te moeten vinden in de platenbakken "Metal". Maar dit is geen metal, dit is Killing Joke
Ooit al een live-optreden van KJ meegemaakt? Zeker doen. Je krijgt een soort zwarte mis met opperpriester Jaz Coleman en een unieke concertervaring. Zie wel dat je niet omgetoverd wordt in iets heel ergs akeligs..