Volgens Discogs: Pop Rock / Soft Rock / Classic Rock
Opnames uit 1993: dus tussen
Twenty 1 (1991) en
Night & Day: Big Band (1995) in.
De lastige geschiedenis van dit album staat op
Wikipedia te lezen.
Even op Last.fm de stats erbij gepakt en dan komt deze op plek 16 wat populariteit betreft: als je kerst-, live- & verzamelalbums en heruitgaves buiten beschouwing laat. Dat is niet eens zo slecht op 21 officiële Chicago albums (daar zijn dan 16 kerst- , live- & verzamelalbums niet meegerekend). Zijn er toch 5 van hun reguliere albums minder dan deze: meer als je kerstalbums wel meetelt. De score van 2,79 op dit moment is dan ook wat te laag.
Pas de tweede beluistering.
In essentie een Rock album en niet één van die vele te zoete albums die ze hebben gemaakt. Het is nog steeds behoorlijk binnen de lijntjes ingekleurd maar toch mogen de zangers en blazers lekker hun ding doen. Gedeeltelijk zijn het nummers zonder echt gezicht volgens een standaard Chicago-recept. Het ontbreekt hier vooral aan tekstuele hooks want over de uitvoering valt weinig te klagen. Productioneel dus wel iets te veel binnen die lijntjes. Maar dat is redelijk gewoon op hun albums van na 1978 en de standaard vanaf 1988.
Vanaf
Mah-Jong zitten er een 4 / 5-tal lekkere nummers. Zangeres doen hun best, vergelijkbaar met een gemiddeld Classic Rock / AOR album.
Misschien dat deze met meerdere beluistering nog richting 3,5* groeit, nu zit deze ergens tussen 3 en 3,5 in.
Favorieten:
Mah-Jong / Let's Take a Lifetime / The Pull