Bruce Springsteen & The E Street Band - Live in New York City (2001)

Vandaag de DVD hiervan kunnen scoren op de zomermarkt 1 dorp verder voor 1 Euro .
De CD had ik nog niet, dus dubbel tevreden...

Deze versie van Lost in the Flood

En van The River, Youngstown, Prove It All Night

Bruce Springsteen en zijn E Street Band hebben het vermogen om live zowel groots, bombastisch, theatraal als klein, intiem en meeslepend te klinken. "Live in New York City" is daarvan een prachtig voorbeeld. De setlist vind ik geweldig en de uitvoeringen die hier worden gebracht zijn fantastisch. Er zijn talloze hoogtepunten te noemen, maar een daarvan vind ik in ieder geval de prachtige, toch ingetogen versie, van "The River". Dat Bruce Springsteen een showman is wordt overduidelijk in "Tenth Avenue Freeze-Out" waarin hij als een soort priester de band voorstelt. Het is wellicht wat over de top en typisch Amerikaans, maar ik ben er wel gevoelig voor. "Land of Hope and Dreams", de verrassend onherkenbare uitvoering van "Born in the U.S.A" "Lost in the Flood" en "Jungleland" zijn andere magistrale kippenvelmomenten, net als het afsluitende "If I Should Fall Behind". "Live in New York City" is een heerlijk concert om naar te luisteren en ik kan dan ook uit naar het optreden van The Boss in Nijmegen later dit jaar.

Ik zie hier veel positieve reacties op de versies van Youngstown en Lost in the Flood.
Hoewel dit zeker geen slechte uitvoeringen zijn, prefereer ik toch de (veel) intensere versie van Lost in the Flood op Hammersmith en (ietwat intensere) versie van Youngstown op Hard Rock Calling.
De nummers die voor mij dit vooral een geweldige live cd maken zitten vooral op de eerste kant van het schijfje. Met prove it all night te beginnen, wat een heerlijke versie. Vooral het einde waar Stevie en Bruce om en om hun kreten eruit spuwen is werkelijkwaar om te smullen en brengt me gelijk in de verleiding om hem op repeat te zetten. Dit doen we natuurlijk niet en daarbij komen we 2 nummers later aan bij het volgend hoogtepunt: Atlantic City. Ik moest hier in het begin wel aan wennen omdat ik natuurlijk de ingetogenere versie van Nebraska gewend ben, maar deze "rockende" uitvoering lijkt de tekst alleen maar meer kracht bij te zetten en is ook mijn favoriete uitvoering geworden.

Na dat andere mooie nummer van Nebraska wat ook in een ander jasje is gegoten (denk meteen aan hawaÏ) komen we aan bij het abosulte hoogtepunt van dit live album: The River.
Het nummer op het gelijknamige album waar mijn interesse, na jarenlange verzetting tegen mijn vader die moeite zal hebben om de keuze te maken tussen mij of Bruce als het op leven of dood aankomt, voor de man is begonnen. Net als Atlantic City moest ik aan het begin hier ook erg wennen, voornamelijk de zang. Totdat ik hem een keer hoorde met een kater (waar muziek altijd nog intenser lijkt te zijn) en de tranen me bijna in mijn ogen sprongen. De heerlijke saxofoon intro van Clarence alleen al die nadeloos overgaat in het onheilspellende maar o zo bloedmooie mondharmonica stuk van Bruce. Dan niet te vergeten het accordeon tussen stuk van wijlen Danny Federici waarna de typische mondharmonica intro die we kennen van de normale versie volgt.
Als laatste het spookachtige neuriëen van Bruce (wat die nu ook nog altijd doet live) wat me altijd kippenvel bezorgt en we nog getrakteerd worden op een prachtige outro van harmonica en sax.
Instrumentaal vind ik dit persoonlijk het mooiste wat ik van Bruce gehoord heb ( met een goede 2e plek voor de sax solo in Jungleland). Ook al vind ik het qua vocalen niet de beste versie (nu Bruce ouder zingt ie toch op een andere manier, wat niet mijn voorkeur heeft), maar de rest van het nummer is zo mooi dat het makkelijk een plekje zou kunnen krijgen op mijn begrafenis.

De prekende Bruce in Tenth-avenue freezeout had voor mij niet zo gehoeven, maar gelukkig volgt er al snel een hele mooie en hoopvolle versie van Land of Hope and Dreams. Jungleland blijft mijn lievelingsnummer van Bruce, maar blijf de Born to run versie toch preferen boven elke live versie.
Laatste nummer van de plaat is een mooie afsluiter en laat zien dat naast uitstekende muzikanten, de band ook een paar goede vocalisten herbergt (vooral Nils en Clarence vallen in positieve zin op).

Al met al een mooie vierenhalvester (net wat minder dan Hammersmith) waar vooral CD1 ijzersterk is.

Ik weet dat ik zelf geen benadigd schrijver ben, maar wou toch even proberen te delen wat mij zo raakt in sommige nummers. Al vind ik het heel moeilijk om de gevoelens wat ik ervaar over te brengen op papier lijkt het me toch geen kwaad te kunnen om ze hier te posten. Mocht het een beetje een onoverzichtelijk post zijn geweest, mijn excuses daarvoor.

Gewoon een prima stuk hoor Shadow91, niets mis mee!

Goed om te lezen dat Bruce nog steeds een jonger publiek weet aan te spreken.

Dank voor het compliment Ronald!
En wat Madjack betreft, wat mij betreft is er op dit moment geen betere artiest die via zijn teksten zo goed de overgang naar het "volwassen leven" kan beschrijven dan Bruce dat doet (in voornamelijk de platen tot Darkness) en daarom altijd een jonger publiek zal blijven aanspreken omdat het veel universele dingen zijn waar hij ook mee worstelde.
Ik denk dat voor veel leeftijdsgenoten Bruce ook een welkome copaan zou zijn, maar omdat de kracht het hem vooral in de teksten zit (vind ik tenminste) is het iets waar je je wel in moet gaan verdiepen en daardoor wel een obstakel vormt om echt liefhebber van de muziek te worden.
Mijn vrienden zijn ook allemaal geen mede liefhebber en vind het ook moeilijk om uit te leggen wat er nou zo speciaal aan is. Voor mij is het vooral een bepaald soort gevoel (wat ik net al besprak) waarbij als ik luister, eigenlijk afgesloten raak van de buitenwereld en samen met hem de verhalen beleef die hij zo mooi kan vormgeven.
Ik ga er in ieder geval alles aan doen om mijn kinderen de mooie dingen van deze man ook mee te geven. Als ze het kunnen waarderen zie ik nu al uit na de vele autoritjes waar uitvoerig over het verhaal achter elk nummer zal worden gefilosofeerd.
Zo niet, dan reizen Bruce en ik alleen verder...

Helaas ben ik veel minder enthousiast dan de algehele teneur hier. Het hele concert klinkt me veel te lusteloos. Het lijkt wel of het tempo over de hele lijn een paar BPM te laag is. Daarnaast wordt het ontsierd door allerlei rare edits. Hoe Don't Look Back begint, dat kan echt niet. Dat nummer is trouwens wel één van de positieve verassingen in de setlist. Maar er zijn ook enkele totale missers: De opgerekte versie en het geforceerde arrangement van The River ontdoet het nummer van een groot deel van haar kracht. In 10th Avenue Freeze-Out wordt het helemaal bont gemaakt: Bruce de predikant slaat als een tang op een varken (mijn tenen krullen haaks omhoog bij dit veel te gladde en Amerikaanse stukje "entertainment") en het gekerm dat mevrouw Scialfia voortbrengt bij haar introductie is deerniswekkend.

Hoogtepunten: Youngstown, Lost in the Flood, Don't Look Back (vlagen van kracht en passie tussen al het gemiddelde spul, niet toevallig nummers die The E-street band tot dan niet/nauwelijks heeft gespeeld)
Dieptepunten: The River, 10th Avenue Freeze-Out
Lijden hoorbaar onder het te lage tempo: Out in the Street, Jungleland, Prove It All Night, Badlands

Zo'n beetje het minste live-album van The Boss.

Grappig hoe meningen kunnen verschillen. Ik vind deze versie van The River juist fenomenaal. Echt briljant en een absolute kippenvelkweker. Ook Badlands en zeker Prove It All Night is in mijn ogen erg goed gedaan. De laatste vind ik zoveel beter dan de ook goede studio versie.

Dat kwartiertje 10th Avenue Freeze Out, daarvan kan ik begrijpen dat mensen daar jeuk van krijgen. Ik vind het zelf wel gaaf. Hij geeft The E Street Band de credits die het verdient. Al kan dat natuurlijk ook anders. Maar ik hou ervan.

Voor mijn de beste live registratie die ik van Bruce heb.

Ik heb hier de 2cd versie van. Weet iemand waarom er op de 2e cd na 'American Skin' een pauze van een minuut is? Begon daarna de 2e helft?

Vanochtend de dvd hiervan gekeken. Samen met dochterlief van ruim 4. Ze zei ineens; pap zullen we Bruce gaan luisteren? Dat moment moest uiteraard met beide handen aangegrepen worden! Had zelf de dvd al een hele tijd niet meer gezien. Wat me gelijk opviel was hoe ongelofelijk veel plezier de muzikanten uitstralen! Geweldig gewoon. En ze zijn ook fantastisch in vorm. Elk nummer is een voltreffer waar je U tegen zegt. Behalve The river. Ik lees hierboven enkele loftuitingen op het nummer maar daar kan ik me totaal niet in vinden eerlijk gezegd. Wat bezielde Bruce om het nummer zo te verkrachten?!? Ik weet nog dat ik tijdens het concert destijds in Arnhem (m'n allereerste keer Bruce live!) ook al dacht; WTF??? Ik begreep uit latere interviews dat hij het nummer zat was en het eigenlijk niet eens wilde spelen. Maar hij begreep ook dat hij dat eigenlijk niet kon maken. Dus werd het deze uitvoering. Een soort van compromis dus. Ik zeg; had 'm dan lekker niet gespeeld.
De overige nummers zijn daarentegen van een ongekende schoonheid! Persoonlijke favorieten zijn Lost in the flood, Don't look back, My love will not let you down, Atlantic city en uiteraard Jungleland. Dat laatste nummer staat hier in z'n allermooiste uitvoering ooit op naar mijn bescheiden mening. De emotie, passie en bevlogenheid die niet alleen Bruce maar de hele band hier laat zien is van ongekende schoonheid en klasse. Met name het einde met daarin de hartverscheurende uithalen van Bruce bezorgen me keer op keer vochtige ogen.
Om nog even op de vraag hierboven van kiriyama terug te komen (lekker laat, ik weet het); dit staat erover op wiki:

Bruce Springsteen & the E Street Band: Live In New York City is the name of a concert film done by HBO, featuring the first ever major televised Bruce Springsteen concert. It was later released on DVD with eleven extra songs not televised, and as a CD of the same name.
"Born to Run" was a late addition to the special. As a result of this, there is a crossfade into and out of the song on the film and DVD and there is a complete fade-out before it on the CD. Also, its placement on the CD (at the end of the first disc, before "Tenth Avenue Freeze-Out") was a result of this late decision. It is not listed as a track on the back of some pressings of the CD, but is on all pressings of the DVD.

Nogal een wazige verklaring als je het mij vraagt. De oorzaak kan wel kloppen maar je maakt mij niet wijs dat ze er een normale overgang, dus zonder fade outs en ins, van hadden kunnen maken.

Ik vind het wel een vorm van kracht als een muzikant live een andere draai aan een nummer durft te geven terwijl veel fans daar vaak niet op zitten te wachten. Pakt niet altijd even goed uit; soms ook wel. Persoonlijk vind ik Hammersmith Odeon London '75 veel beter dan deze registratie.

Ik ban het met je eens Erwin. Nog zo'n voorbeeld ...de versie van born in the usa op dit album vind ik echt fantastisch

Oh maar ik ben het ook wel met jullie eens hoor. Zo vind ik de versie van Thunder road op het aangehaalde Hammersmith album fantastisch! Heel anders dan de album versie. En juist dat durven veranderen van klassiekers vind ik één van de dingen die me zo aanspreekt in Bruce. Maar bij deze The river slaat hij de plank wat mij betreft dus volledig mis. Geeft ook niks. Kan de beste gebeuren. Hij speelt The river trouwens heden ten dage nog steeds behoorlijk afwijkend ten opzichte van het origineel. Wat Born in the USA betreft heb ik mixed feelings. De oerversie vind ik mooi maar ik zou 'm voor geen goud willen inwisselen voor de album versie.

Wat betreft Born in the USA ga ik met je mee. De oerversie vind ik wel oké, maar de albumversie is voor mij absoluut favoriet.

Wat betreft The River... Ach, ik heb mijn loftrompet hierover al laten klinken!

De baas der bazen als het gaat om concerten. Tot een paar maanden geleden was Racing in the street mijn favoriet, sinds ik American Skin/41 shots Live in Tampa 2013 ( wijkt iets af van de versie hier) op Youtube zag voorbijkomen was ik totaal verbouwereerd van een nog nauwelijks te evenaren intensiteit en schoonheid in artistieke zin. Alleen voor die live-uitvoering ben ik blij dat ik op dit wereldje ben.

Live is de man zo ontzettend goed. Heerlijk.

De cd heb ik hier niet van helaas, maar wel de dvd. En die is fantastisch. De vrolijkheid en energie die ze uitstralen is prachtig om te horen en te zien. Youngstown uitvoering is prachtig, vooral met die geweldige gitaarsolo wauw, word gewoon en stevige rock song hier. Jungleland word hier ook prachtig uitgevoerd, maar het hele concert is gewoon genieten. Nummer wat ik even extra aandacht wil geven is Mansion on the Hill. De studio versie op Nebraska doet me niet zoveel, maar de uitvoering hier is werkelijk subliem. Hier word het en prachtige country song, met steel gitaar en prachtige samenzang van Bruce en zijn vrouw. En volgens mij werd hier voor t eerst 41 shots ter gehoren gebracht. Weet niet of er hier mensen gekeken hebben, naar de serie glory days. Maar in die serie gaat Guus Meeuwis alles af wat te maken heb Bruce. Ik heb niks met Guus meeuwis maar we hebben blijkbaar wel wat gemeen, we houden allebei van Bruce z’n muziek. Maar daarin gaan ze op bezoek bij de moeder van het slachtoffer waar 41 shots over gaat. Zeer interessant om te zien

Berichten verplaatst naar Bruce Springsteen

Dan beginnen volgens de setlist op de cd hoes 6 additional performances.

Zo uit m'n hoofd waren dat opnames die alleen via een HBO pay per view uitzending te zien en horen waren geweest. Of zoiets...Op deze manier wilden ze denk ik aangeven dat het om speciale nummers ging?