Nick Cave & The Bad Seeds - Tender Prey (1988)

Dit album nu drie maal beluisterd en ondanks de positieve berichten hierover kan ik er maar niet enthousiast over worden. Voor mij is het in ieder geval geen schaduw van hun uitstekende opvolger "The Good Son". Het meest teleurstellende van dit album "Tender Prey" vind ik het openingsnummer The Mercy Seat dat als winnaar uit de bus kwam in de Knock-Out Songs over 1988. Waarom is mij een raadsel. Ik heb dit nummer maar liefst 5 keer beluisterd en ik kan niet anders dan tot de conclusie komen dat ik er gewoon geen bal aan vind. Voor mij een onterechte winnaar van die Knock-out game dus. Verreweg de mooiste song van dit voor mij nogal tegenvallende album vind ik Up Jumped the Devil en ook Deanna klinkt trouwens best wel aardig.

Waardering; nog net een 3,0*

Mercy Seat niets aan vinden, tja ze bestaan blijkbaar, je moet dan wel geen Caviaan zijn. Niet zijn bedte lp dat blijf ik from her to vinden. Slowly is zo ontypisch Cave dat het weer typisch Cave wordt. New morning is bagger, deanna mwah, mercy niet verheffend. Was wel een geweldige live sjow toen in Paradisio met een mercy seat ve kwartier.

Mercy Seat is Cave at his finest hour, simply put.

Heb dit album recentelijk herontdekt, samen met The Good son en het fantastische Let love in.
Fijn, te weten dat Mr. Nick toch nog ergens in mijn hart zit!
(Ik moet hem verd@!#mme even kwijt zijn geraakt...)

En weer groeit en evolueert het geluid van Cave. Het klinkt allemaal erg volwassen en uitgebalanceerd hier. Gekte en rust wisselen elkaar aangenaam af. Eén van de betere muzikanten, Cave en zijn Bad Seeds.

Psst, 't zijn meerde personen hoor.

Hmm nog nooit iets bij Tender Prey geplaatst. Ondanks dat ik The Mercy Seat adoreer, heb ik ontzettend veel moeite met de productie van TP. Ligt mij totaal niet en maakt de songs daardoor minder genietbaar. Gelukkig zijn er andere (live) versies waarin de nummers meer tot hun recht komen. O en om even echt even in het gezicht van de publieke opinie te p*ssen: vind de compactere en puntigere tekstbewerking van Cash beter. Kom maar op puristen!

Cash was een meester in het bewerken van covers, zeker in zijn latere periode, Personal Jesus, One, Hurt, Bridge Over Trouble Water, en The Mercy Seat zijn goed bewerkt, maar Nick Cave speelt de rol van gestoorde dodencel bewoner wachtend op zijn laatste wandeling wel een stuk beter.

Geen meesterwerk maar wel een degelijke en goede Cave plaat die met the Mercy seat één absolute oeuvre klassieker bevat en met Deanne,Up jumped the devil en Sugar sugar sugar een aantal nummers die daar dichtbij in de buurt komen.

Ben zachtjes aan al het werk van Nick aan het kopen. Kwam op MP een mooi stapeltje van zijn oudere werk tegen voor een Nice price. Tender Pray is een album wat op mij wat wisselend voorkomt. Mooie rustige songs afgewisseld met wat meer wilde, rammende songs. Soms 'punky'. Dat is toch even wennen. Een andere Nick als pakweg zijn albums vanaf late 90's. Mooi om de verzameling zachtjes aan compleet te krijgen. Een artiest die ik decennia langs links heb laten liggen maar vanaf Push THE Sky Away aan het ontdekken ben. Slowly is THE Night is de Nick die ik waanzinnig vind. Wat een nummer.

Ben ook met Cave bezig, vind deze teveel op de blues gericht. Daarom net wat minder dan Murder Ballads.

Niet te vergelijken.

Ik, Robertus, ga even een knuppeltje in het hoenderhok gooien. Want, na herbeluistering van dit werkje van Cave en zijn Zaden kom in tot deze gedachte:

Prima album, maar zwakke opener! Wat?? hoor ik iedereen roepen. The Mercy Seat??? Jawel, The Mercy Seat. Het klassieke epos dat volgens Cave zelf min of meer onbewust ontstond terwijl hij bezig was met het schrijven van zijn roman And The Ass Saw The Angel. Hij omschreef het als, ik parafraseer,een plantje dat hij om de zoveel tijd wat water gaf zonder dat hij precies wist waar het heen moest. Gevolg was een log, veelkoppig monster.

The Mercy Seat is volledig terecht een klassieker wat mij betreft. De tekst is gewoon episch en omvat zowat alles waar Cave voor staat. De muzikale ondersteuning is minimaal (ik bedoel alleen de akkoorden), maar helemaal raak. En de zanglijn en word-flow zijn ook perfect. Maar toch....

De versie op dit album is qua productie een enorme rommel. Ik weet niet of dit zo bedoeld was of dat Nick en zijn mannen allemaal minimaal één fles whiskey achter de kiezen hadden, maar het klinkt wankel als een koorddanser. De zang klinkt alsof er een dik kussen om de microfoon zit, nauwelijks te verstaan (en dat bij zo'n tekst!) en erg dof. De rest van de begeleiding is een kakafonie van ongestemde instrumenten, wankel spel, een hele hoop piep-knar geluiden en een drumcomputertje dat wel heel erg ver weg klinkt, zodat een beetje punch ook totaal ontbreekt. Het enige beetje muzikale kapstok zijn de twee piano-akkoorden, die hier gespeeld lijken te worden op een goedkoop keyboardje. En dat nodeloos herhalen van het refrein tegen het einde vind ik ook jammer, het duurt gewoon te lang.

Geloof me, The Mercy Seat is een prachtig nummer, maar deze uitvoering de slechtste ooit. Elke andere versie die later is opgenomen is beter, luister bijvoorbeeld eens naar Live at KCRW. Dan hoor je pas echt wat een goddelijke song dat is!

Dit album begint voor mij dus pas echt met Up Jumped The Devil en vanaf dan is het gewoon literatuur. Vuig, rauw, ingetogen, depressief, cynisch. Met een opvallende rol voor het pianospel van ééndagszaadje Roland Wolf en Cave's eigen mondharmica in het inderdaad prachtige en in-en -in trieste Watching Alice. Ook Mercy gaat door merg en been en zorgt voor kippenvel. City Of Refuge is ook een anthem zonder weerga en doet me door de kamer springen. Het wat lichtvoetiger Sunday's Slave is ook heerlijk, met die piano-accentjes.

Alles is goed aan dit album, behalve de opener en de afsluiter (New Morning). Zonder die twee songs had hij van mij een 5 gekregen.

De Mercy-nummers redden dit album, maar wat staat hier toch veel bagger op zeg, Deanna voorop. Wat een draak blijft dat nummer.

Staat in mijn top drie favoriete Cave songs. Zo heerlijk uitzinnig!

Het is bekend dat mensen het doorgaans moeilijker hebben tijdens de eindejaarsperiode.
Indien je een luisterend oor nodig hebt ben je altijd welkom sjonnie.

Is goed, Franck. Wanneer maken we een afspraak?

PM's laat ik zelden tot nooit onbeantwoord.

En ook ik leef in het surrealistisch allegaartje dat men wel eens België pleegt te noemen. Indien de nood hoog is sta ik er binnen de kortste keren.

De volgorde van de favoriete tracks in de statistieken is nagenoeg dezelfde als de eigenlijke volgorde op het album. Dat zie je ook niet iedere dag.

Ook weer heel raak deze Cave& Bad Seeds.
Weer net even beter uitgewerkt en het gitzwarte en opgetogendere werk ( voor zijn doen dan) vormen een uitstekende selectie.
De teksten zijn vaak weer lappen en Cave laat andermaal horen hoe goed hij dat kan.
De opener is al geweldig, een ware klassieker.
Het opdreunerige gehalte is neurotisch als de pest natuurlijk, maar de impact is er niet minder om. Een werkje als het je pakt, niet zo snel meer los laat.
Deanna lijkt wat melig, maar het heeft wel de onvervalste Caveflow. Jolig, maar met een gebruiksaanwijzing.
Sunday's Slave is ook weer gitzwart en dreigend.
Cave heeft ook de mazzel dat hij met die vaak ijzige stem het net even naar grotere hoogten kan brengen, maar The Bad Seeds vertalen het muzikaal voorbeeldig.
Geen gekloot, maar vooral de juiste sfeer brengen. Een echte eenheid is hier waarneembaar.
Stabiele plaat hoor.

Zou wel eens een echt Cave jaartje voor mij gaan worden.
Ik moet er nog aardig wat luisteren.
Geen straf jongens en meisjes.

Neem er een goed boek bij, bikkel2.

Bijvoorbeeld: En de Ezelin zag de Engel.

Goed plan Etta. Weer eens wat anders dan Feestboek.
Idd wat meer gaan lezen.
Leven is zo om.

Sinds HMH 2013 staat Watching Alice in mijn Cave top-5. Zeer vroege ballade over het verglijden der tijd, bijna breekbaar maar met een randje ("the zipper's on the side"). Hét prototype voor z'n latere albums.

Het eerste hoogtepunt in het repertoire van Cave en zijn Bad Seeds. Het valt me op dat ik deze altijd met plezier in de auto op zet omdat het een combinatie is van agressieve - en zachte muziek. De stem van Cave klinkt lekker satanisch en over het gehele album is er eigenlijk geen echt slecht nummer op te merken. Mijn favorieten blijven toch wel de twee geniale eerste nummers. The Mercy Seat mag echt lang genoeg duren en Jumped Up The Devil heeft een lekkere opbouw. De stem van Cave wordt per strofe maniakaler. Heerlijk.

4,5*

Caveaans goed. Ruw en ongenaakbaar. Mijn Cave.

Prachtig nummer inderdaad. Mijn met afstand favoriete nummer op dit fraaie album is Watching Alice met die heerlijke mondharmonica.

Mercy Seat ook in uitvoering van Johnny Cash
En ook die is heel mooi

Heerlijk die duistere randjes van dit album en de sinistere stem van Cave. Hij had zo de rechterhand van de duivel kunnen zijn, of misschien wel de gehaaide handelaar die de duivel van zijn hete kolen voorziet. Mercy Seat is natuurlijk een prachtige opener, doordringend en zeer terecht tot zijn beste werk gerekend. Up Jump the Devil is wat mij betreft ook echt een pareltje. Maar dan komt Deanna, een ware momentum killer. Voor mij dan, want ik zie tot mijn verbazing dat de nr. 2 favoriete track is hier op Mume. Johnny Marr is het gelukkig wel met me eens lees ik. Wachting Alice t/m Slowly Goes The Night pakt de draad weer sterk op, maar het album zelf gaat daarna altijd wat als een nachtkaars uit. Zeer spijtig vind ik, want een dreigende sombere climax was zeer op zijn plaats geweest en dan was dit een écht top-album geweest.

Wat blijft dit een absolute topplaat, met The Mercy Seat als één van zijn meest intense nummers ooit. Ik heb hem in die tijd zien optreden en dat was eveneens geweldig, een soort duiveluitdrijving op het podium.

Van de eerste vijf albums in de discografie heeft Tender Prey op MuMe de hoogste score. En ik merk in de reviews al een beetje dat er vaak gepraat wordt over het werk voor of vanaf Tender Prey. Wat dat dan precies betekent? Daar ga ik hopelijk snel achter komen, en even naïef naar de scores kijkend wordt het hierna alleen maar beter: van de 12 volgende albums hebben slechts 3 een score onder de vier sterren!

Ik ben voorlopig nog wel voorzichtig, want Tender Prey is eerlijk gezegd niet voor mij weggelegd. Net als op Your Funeral, wordt hier behoorlijk tussen stijlen gezwalkt. Maar ik voel hier veel minder een connectie tussen de verschillende uithoeken. The Mercy Seat is duidelijk een subliem geschreven nummer (hoewel ik niet echt blij ben met de productie), maar ik vind geen andere nummers van ditzelfde niveau meer terug. Na Mercy (ik gok de B-kant?) vind ik het zelfs behoorlijk zwak, met als dieptepunt de afsluiter New Morning, dat me een beetje doet denken aan Bob Dylan in ditzelfde tijdperk (lees: niet goed). Ik zou er prima content mee zijn de nummers van de A-kant hier en daar nog eens los te horen, en de rest per direct te vergeten. Wat een verschil met Your Funeral: ondanks het gebrek van een Mercy Seat om het gemiddelde niveau omhoog te trekken, luister ik die toch veel liever als geheel.

1. The Firstborn is Dead
2. Your Funeral... My Trial
3. Tender Prey
4. From Her to Eternity

Het schijnt dat The White Stripes veel inspiratie uit dit album hebben gehaald: bijzonder. Ik hoor dat er niet in terug.