Nick Cave & The Bad Seeds - Tender Prey (1988)

Het schijnt dat The White Stripes veel inspiratie uit dit album hebben gehaald: bijzonder. Ik hoor dat er niet in terug.

Live in Amsterdam
The Mercy Seat

Waarom was Nick Cave in deze tijd, eind jaren tachtig, eigenlijk niet heel populair? Toch prachtige muziek die ook in die tijd aangeslagen moet hebben. Maar pas na het album "No More Shall We Part" kwam de echte grote hausse.

En de oplettende lezer weet hoe ik over de muziek van Cave sinds die tijd denk.

Ik snap er niets van.

Deze parel werd indertijd eigenlijk gewoon genegeerd. Terwijl het nu nog Dé Parel uit Cave's oeuvre is, naar mijn mening.

Dat klopt denk ik niet helemaal. Ik leerde Cave in '94 kennen dankzij Let Love In, vooral dankzij Do You Love Me. Was toen veel op MTV, 120 Minutes. Eigenlijk mijn hele vriendenkring destijds leerde Cave toen kennen. Door die plaat werd hij ook ineens in veel uitgaansgelegenheden gedraaid. Voor dat album was hij mij totaal onbekend...

Ja, ok, dat kan. Zal wel want je zult niet kletsen. Mij staat die tijd ook niet meer helemaal helder voor de geest.
Ik leerde Cave kennen omdat Blixa Bargeld daar gitaat speelde. Ik kende eerst de Neubauten. Vaak ging dat andersom, maar dit was mijn route. Maar kan me niets herinneren van Nick Cave indertijd op de radio. Mogelijk natuurlijk dat ik niet gefocussed was op Cave.

Toch is dit album nog wel wat ouder, dit is van eind jaren '80. En toen was Cave echt heel erg obscuur. Terwijl dit gewoon een fijn rock/blues album is, en de voorganger, die met die coversongs, Kicking against te pricks, ook al heel toegankellijk was.

Albums als Your Funeral en From her to eternity... dat is andere koek natuurlijk.

Heb vorige week het plezier gehad Nick Cave and the Bad Seeds live 'The Mercy Seat' the zien uitvoeren. Wat een man en wat een beest van een nummer is dat. Ik draai het nu thuis, en mijn puberdochter vraagt zich af wat deze herrie in hemelsnaam moet betekenen...

Ik draai de laatste tijd het album The Boatmans Call weer vaak. Hét album waarin Cave van een toffe artiest in een wereldarties veranderd, maar dat is mijn mening.

Oh wake up, my love, my lover wake up...

Kan een wereldartiest dan niet meer tof zijn?!

Dat is niet wat ik schrijf. Maar je hebt gelijk dat je die vraag stelt, want het lijkt wel geïmpliceerd te worden. Toch bedoel ik dat niet. Tot en met "Nocturama" vond ik hem tof. Nou ja, zijn muziek vond ik tof. De persoon zelf ken ik niet. De laatste 20 jaar echter doet zijn muziek me steeds minder (de nieuwe muziek dus, niet alles dat voor pakweg 2004 gemaakt is).

Nick Cave is nog steeds een coole gast, die met Kylie Minogue een wereldhit scoort. Veel verliefde stelletjes draaiden toen Where The Wild Roses Grow en verdiepten zich verder niet in de teksten. Pas als huwelijken in echtscheidingen transformeren begrijpen ze de zinnen. Al liggen deze er zo dik bovenop. Murder Ballads sloeg door dit nummer bij een groot publiek aan, die vervolgens daarna Into Your Arms omarmen. Toch verschillen dit soort ballads niet zoveel van het oude Shivers van The Boys Next Door; de band waar The Birthday Party uit voortvloeit. Eigenlijk speelt Nick Cave altijd al op het sentiment, en als The Bad Seeds zo goed als uit elkaar vallen, gaat hij zelf nummers achter de piano componeren. Vaak alleen, vaak met Warren Ellis. Daar ligt het grote verschil, en daar ligt vanaf The Boatman's Call de grote ommezwaai, de aanwezigheid van Warren Ellis die Blixa Bargeld en vervolgens ook Mick Harvey vervangt. Warren Ellis is meer dan een The Bad Seeds bandlid, hij is tevens de vriend die Nick Cave in zijn moeilijke dagen bijstaat, en dat is op plaat en live voelbaar, al is zijn aandeel op de Wild God tournee gelukkig minder groot.