menu

Damn Yankees - Don't Tread (1992)

mijn stem
3,44 (33)
33 stemmen

Verenigde Staten
Rock
Label: Warner Bros.

  1. Don't Tread on Me (5:06)
  2. Fifteen Minutes of Fame (4:50)
  3. Where You Goin' Now (4:39)
  4. Dirty Dog (4:53)
  5. Mister Please (4:19)
  6. Silence Is Broken (4:53)
  7. Firefly (4:58)
  8. Someone to Believe (4:57)
  9. This Side of Hell (3:59)
  10. Double Coyote (4:44)
  11. Uprising (5:31)
totale tijdsduur: 52:49
zoeken in:
avatar van Casartelli
3,0
Casartelli (moderator)
lekkere ongecompliceerde poppy hardrock van supergroep rond Ted Nugent en Tommy Shaw (oud-Styx). 3½*

avatar van Rinus
3,5
Lekker degelijk album, deze tweede van Damn Yankees. Hierna viel de band uitelkaar.

avatar van Casartelli
3,0
Casartelli (moderator)
Mijn omschrijving uit 2005 was adequaat, maar een beetje summier. Cowboy Ted Nugent (gitaar, zang) zal evenwel bij de liefhebbers geen introductie behoeven. Tommy Shaw (ook gitaar, zang) was, met de terugkeer van Dennis DeYoung in 1992 oud-Styx, maar is inmiddels weer volwaardig lid van deze Amerikaanse light-progband. Jack Blades (basgitaar, zang) was vooral bekend van Night Ranger. Enkel drummer Michael Cartellone was toen nog vrij onbekend (later zou deze nog spelen in veteranenbands als Accept en Lynyrd Skynyrd).

Welke muziek maakt een supergroep bestaande uit leden met deze achtergrond? Dat laat zich raden: vakkundige "steak & potatoes" hardrock, verpakt in puntige liedjes met een prominente plek voor gitaargeweld. De eerste paar nummers zijn ook meteen het meest representatief. Where You Goin´ Now is een ballad die de kwaliteit en het succes van High Enough (1990) net niet geëvenaard krijgt. Sommige nummers proberen het standaard-rockidioom met een fractie te ontstijgen (Mister Please, Firefly, Uprising) en dat lukt redelijk. Double Coyote is een regelrechte Doors-pastiche.

De muziek sluit precies aan bij wat het pretendeert te zijn. Hoewel het debuut doorgaans net wat beter gevonden wordt, kan geen ouwe rocker zich hier een buil aan vallen.

Kingsnake
Klinkt interessant en beluisterwaardig. Ik ga er eens naar op zoek. Die drummer speelt trouwens retestrak en heeft gave ideetjes.

avatar van Von Helsing
4,0
Volgens mij hebben ze ooit een nieuw album opgenomen voor het label van John Kalodner, maar het label (Portrait) is nooit echt lekker opgang gekomen.

Het label wilde oude bands als RATT, Cinderella, Damn Yankees weer opweg helpen maar vooralsnog is alleen de comeback van RATT in 1999 uitgebracht.

In in recent interview met Jack Blades blijkt wel dat de heren van Damn Yankees wederom de studio in zullen gaan voor een nieuwe poging.

Heerlijk album!

Doet Ted Nugent toch eens iets goeds, dan dat achterlijke jagen.

En wat passen die stemmen van Shaw en Blades toch heerlijk bijelkaar.

avatar van ozwald
4,5
Von Helsing schreef:
In in recent interview met Jack Blades blijkt wel dat de heren van Damn Yankees wederom de studio in zullen gaan voor een nieuwe poging.


onlangs ook weer in deze bezetting opgetreden. Kan zo gauw niks vinden over een aanstaand album. Al wat meer over bekend?

avatar van vielip
4,0
Iets minder goed vergeleken met het debuut maar nog altijd zeer goed te luisteren! Een logisch vervolg op het debuut, vooral muzikaal. Where you going now is wederom een ijzersterke ballad met schitterende duo zang van Shaw en Blades. Het titelnummer is ook erg goed trouwens! Heerlijke drive zit er in dat nummer. Verder vind ik Firefly, Fifteen minutes of fame, Silence is broken en This side of hell erg de moeite waard!
Wat betreft dat eventuele derde album; laat maar komen!!!

avatar van Sir Spamalot
4,0
Weinig verschil met het debuut, weinig kwaliteitsverschil met het debuut, gewoon een zeer degelijke opvolger waarvan de verrassing eraf is, het lot van zovele albums. Bijzonder sterk vind ik het gedeelte met de nummers Silence Is Broken, Firefly en Someone to Believe.

avatar van musician
4,0
Ik geef voorlopig nog even vier sterren, met de mogelijkheid van een halfje omhoog.

De Yankees zijn natuurlijk de Noorderlijke Amerikanen in hun strijd tegen de Zuiderlijke in de Amerikaanse burgeroorlog. De eersten die Yankees werden genoemd waren de Nederlandse kolonisten van de huidige staat New York, een scheldnaam die ze kregen van de Engelsen.

Een band die je de Damn Yankees noemt maken in ieder geval Amerikaans klinkende muziek, daar valt niet aan te tornen. Ik had de twee cd's van de Damn Yankees besteld, als volger van Tommy Shaw en nu deze als eerste binnengekregen.

Shaw is natuurlijk in het dagelijkse leven officieel gitarist/zanger van Styx maar in de periode dat hij dat niet was (1984-1999) had hij natuurlijk zijn handen vrij voor heel wat andere projecten, solo maar ook voor een groep als de Damn Yankees.

Ted Nugent ken ik uiteraard wel van naam maar ik heb geen albums van hem. Dat geldt ook voor de andere leden van deze superband.

Maar de muziek is dus Amerikaans, behoorlijk stevig, met veel gitaarwerk en beduidend minder fijnzinnig dan wat Shaw in zijn eerste Styx periode (1976-1984) heeft laten horen. Dat ligt waarschijnlijk aan zijn samenwerking met Ted Nugent hoewel Shaw bij Styx kon/kan samenwerken met de rockgitarist James Young, ook tot veel "herrie" in staat.

Maar het gebrek aan "fijnzinnig" (deels nog wel terug te vinden op Where you goin' now) wordt bij de Damn Yankees gecompenseerd met een prettig in het gehoor liggende vorm van spierballenrock die geen minuut verveelt. Het spel is verzorgd, maar dat kun je aan deze heren uiteraard wel overlaten. De composities vallen nergens tegen.

Het eerste album moet ik nog binnenkrijgen, maar gezien de reacties hier wordt het alleen nog maar beter. Jammer dat de Damn Yankees het bij twee albums hebben gelaten.

avatar van Von Helsing
4,0
Musician, misschien is Night Ranger ook iets voor jou om te verkennen. De andere zanger, Jack Blades, is daar oa een lid van. Big Life is een prachtig album.

avatar van vielip
4,0
Helemaal met Von Helsing eens!

avatar van musician
4,0
Ja, het lijkt mij ook een goede tip, dank. Ik zal Night Ranger eens opzoeken, om wat van te kopen.

avatar van vielip
4,0
Let dan goed op dat je wel albums uit de periode t/m 1990 koopt. Wat daarna komt is niet heel veel soeps. Al is hun laatste wapenfeit 'Somewhere in California' wel weer zeer de moeite waard vind ik! Meer als hun jaren 80 albums zeg maar

avatar van musician
4,0
Ik hou uiteraard de rating van musicmeter in de gaten!

avatar van uffing
Wat is 'Where You Goin' Now' toch een heerlijk nummer zeg

avatar van vielip
4,0
Ja fantastisch inderdaad! Al heeft het, met name door die tweestemmige stukken, wel behoorlijk veel weg van High enough. Kan me niet aan de indruk onttrekken dat ze dachten; waarom zou het geen tweede keer lukken?

avatar van Metalhead99
3,5
Ook dit album is echt prima. Jammer dat ze uiteindelijk maar twee albums hebben gemaakt, want dit smaakt zeker naar meer. De samenzang tussen Blades en Shaw is erg goed en het gitaarwerk van Ted Nugent is prima. Een fijn album voor op deze frisse zondagmiddag.

Ozric Spacefolk
Ben nooit zo gek geweest van Styx, wel van Night Ranger, en ik hoor ook wel de nodige Night Ranger-elementen terug in deze plaat.

Tot mijn spijt, moet ik ook bekennen, dat ik Nugent nooit gevolgd heb.

Uiteindelijk hebben we hier een keurige verzameling stevige rocksongs, bij elkaar gebeukt door Michael Cortellone, die ik alleen ken als latere drummer bij Skynyrd.

Ik herken alleen de stem van Blades hier en daar, maar volgens mij zingen Blades, Shaw en Nugent alledrie.

De band heeft wel in Shaw en Nugent twee leadgitaristen maar omdat ik Nugent niet goed ken en Styx eigenlijk ook niet zo, weet ik niet wie welke stukken/solo's speelt.
Maar dat is allemaal niet zo belangrijk, denk ik.
Het gaat om het totaalplaatje, en dat is allemaal in orde.

Past bij de andere superbands uit deze periode: 21 Guns, Bad English, Westworld en Hardline.

avatar van vigil
3,0
inkomend bericht:

Ben nog een beetje aan het twijfelen tussen een 3 en 3,5 maar wil toch alvast even gezegd hebben dat Firefly een erg vette track is.

einde bericht

avatar van milesdavisjr
3,5
Een plaatje van typisch begin jaren 90, maar stiekem een lekker schijfje. Shaw, Nugent en Blades hadden al lang en breed ervaring opgedaan. Deze opvolger van het debuut is van hetzelfde laken een pak. Catchy hardrock liedjes die zich na 1 luisterbeurt al in je hoofd nestelen. Opener Don't Tread On Me is daar een goed voorbeeld van, wat een lekkere opbouw en een kamerbreed refrein heeft dit nummer toch. Fifteen Minutes of Fame heeft hetzelfde effect. De ballads ontbreken uiteraard ook niet, Where You' Goin Now en Silence Is Broken zijn glad en klinken alsof de markt van de hitparade destijds zo snel mogelijk bestormd moest worden. Rond deze periode was de markt ook nog wel vrij groot voor de 'typische' rockballads. Desalniettemin is de muziek van deze schijf zo verdomd catchy en smaakvol verpakt dat ik de twee platen van dit bandje nog wel eens uit de kast pak. De volle mep krijgt dit plaatje echter niet, daarvoor is de muziek op den duur net wat te vrijblijvend.

Gast
geplaatst: vandaag om 06:35 uur

geplaatst: vandaag om 06:35 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.