The Gaslight Anthem - The '59 Sound (2008)

De vergelijkingen die hier langskomen snap ik eigenlijk niet. Het stemgeluid van Brandon Flowers lijkt totaal niet op die van Brian Fallon. Ik weet niet wie hiermee begonnen is, maar die zit er in ieder geval flink naast. De enige die qua stem een beetje lijkt op de stem van Brian is Bruce Springsteen. Maar het belangrijkste verschil is dat de meeste nummers van Springsteen en The Gaslight Anthem totaal niet op elkaar lijken, het grootste verschil is het tempo, dat bij The Gaslight Anthem een stuk hoger ligt. Hoewel Born to Run en Badlands nummers van The Gaslight Anthem zouden kunnen zijn.

Wat mij opvalt aan de muziek van The Gaslight Anthem, is de opbouw binnen de nummers. Eigenlijk vind ik deze kenmerkende opbouw een beetje lijken op de opbouw van een aantal nummers van Arcade Fire, en dan met name #1, #3 en Rebellion. De opbouw is bij de meeste nummers geniaal, en overstijgt het simpele couplet-refrein principe. Daarnaast bevatten de meeste nummers een geweldig ritme, waardoor het live altijd zeer aanstekelijk werkt, ook voor degene die niet bekend zijn met de muziek.

De grote kracht van The '59 Sound is het gegeven dat het album geen zwakke nummers bevat. Inmiddels luister ik al naar deze band sinds het optreden op Pinkpop 2009. Bij dit optreden vielen vooral de eerste 3 nummers van het album op. Hoewel Old White Lincoln nog steeds één van mijn favoriete nummers is, geldt dat nu ook voor een groot aantal andere nummers. Het duo High Lonesome en Film Noir klinken beide als een achtbaanrit, met wederom een sterke opbouw. Miles Davis & the Cool, Meet Me by the River's Edge behoren ook tot mijn persoonlijke favorieten en weten nog steeds niet te vervelen.

Speciale aandacht gaat uit naar Here's Looking at You, Kid. Met dit rustige nummer toont Fallon zijn veelzijdigheid. Werkelijk een prachtige tekst en gelukkig ook een nummer dat nog altijd bij bijna alle concerten gespeeld wordt.

Ik kan niet anders dan dit album met 5 sterren te belonen. Hoewel mijn favoriete nummer van The Gaslight Anthem niet op dit album staat (We Came to Dance), is het dit album die over de gehele lijn het sterkst is, en eigenlijk geen minpunten bevat. Ik zie dit album in ieder geval niet snel uit mijn top 10 verdwijnen, en ik zie met bijzondere belangstelling uit naar het optreden tijdens Werchter 2011.

idd, die vergelijking met Brandon Flowers slaat nergens op. De stem van Brian Fallon is veel echter en natuurlijker. Misschien bedoelde degene die ermee begonnen was: Brandon Flowers en Brian Fallon lijken qua naam erg op elkaar
Dan had ik hem helemaal gelijk gegeven...

Nog steeds een ge-ni-aal album! Op Pinkpop was ik zo blij dat ik ze eindelijk zag, na 50 luisterbeurten bleven de nummers door mijn hoofd spoken en stond ik heel de dag melodien van the 59' sound te neurien. Ik stond langs Leon Verdonkschot die net als ik alles woord voor woord mee stond te brullen.

Ik vond hem aanvankelijk wat minder dan opvolger American Slang (waar bij het eerste gehoor meer echte knallers opstaan), maar een paar luisterbeurten verder moet ik toegeven dat het algemene niveau op deze nog zeker net zo hoog ligt. Het is niet helemaal mijn muziek, maar voor catchy liedjes als het titelnummer of Meet Me by the River's Edge mag u mij altijd wakker maken.

3*.

Heerlijk rockalbum van The Gaslight Anthem. Veel lijkt op elkaar, maar toch weet ieder nummer zich te onderscheiden. Daarnaast heb je met ''Even Cowgirls Get The Blues'' en ''Here's Lookin' at You, Kid'' toch wat rustigere nummers, die perfect bij de rest passen. Na de laatstgenoemde wordt er met The Backseat energiek afgesloten. Mocht ik zelf ooit een album met een bandje maken, zou ik dit zeker als invloed of voorbeeld zien. De nummers zijn heerlijk toegankelijk, soms lekker fel en ondanks een duidelijke geluid wordt het geen moment saai. 5 sterren met Here's Lookin' at You Kid en Film Noir als grote favorieten.

Middle of the road, 13 in een dozijn, totaal niet spannend. Andere kwalificaties kan ik er niet aan geven.

Dan hoor ik graag welke andere bands jij bedoelt met 13 in een dozijn. The Replacements en Bruce Springsteen zijn al veelvuldig genoemd, dus die tellen niet meer

Ik moet toegeven dat het gekozen thema niet bepaald spannend is. Al vind ik het nog steeds bijzonder hoe verrassend volwassen zij omgaan met een dergelijk onderwerp, vooral doordat zij die periode niet hebben meegemaakt. Daarnaast is er de unieke, en wel degelijk spannende opbouw van de nummers, wat ervoor zorgt dat dit zeker geen album is wat doorsnee genoemd kan worden.

Ik doel niet op een band speciaal, maar naar mijn smaak is dit gewoon een rock'n rollband met punkinvloeden zoals er zovelen zijn met clichématige teksten en daardoor wat eentonig.

Ik ben het ergens wel eens met uilenei, veel nieuws onder de zon is dit niet.

Ik kan het echter niet eens zijn met de quotering. De nummers zijn echt heel goed opgebouwd, alles klopt, en het plaatje klinkt heerlijk om op te zetten in de auto bijvoorbeeld.

En the '59 sound (titelnummer) is toch een kleine klassieker geworden bij mij ondertussen.
Ben benieuwd naar hun Werchter optreden binnen een dikke 2 weken!

Uitstekende rock n' roll plaat, onder het mom van alle 12 goed!!

4*

Van de week luisterde ik wat van de Counting Crows, het nummer Round Here. Toffe verwijzing van Brian Fallon naar dat nummer:

Maria came from Nashville with a suitcase in her hand, she said she´d like to meet a boy who looks like Elvis

En in High Lonesome zingt Fallon: Maria came from Nashville with a suitcase in her hand, i always sorta kinda wished I looked Elvis

En:

"And at night I wake up with the sheets soaking wet"

Komt u ook toch wel bekend voor?

"It's a pretty good song
Maybe you know the rest"

En dat vindt Brian ook .

Ja, die ken ik ook en naar mijn mening is dat ook ´a pretty good song´. Ik vind Fallon´s manier schrijven echt geweldig. In elk nummer zitten wel een aantal verwijzingen naar Bruce Springsteen, Tom Waits - 'Ol '55' en waarschijnlijk wel meer van zijn helden. Maar met dat voorbeeld daarboven wil ik aangeven hoe prachtig hij het in zijn nummers toepast.

Eigenlijk deze band pas recent ontdekt toen ik een DVDtje van Pinkpop 2011 draaide. Wat een energie!! Dit lijkt wel zoiets als Big Country meets Bruce Springsteen. Ik ben hier voorlopig nog niet op uitgekeken.

13 in een dozijn. Niks verrassends of vernieuwends aan dit geluid.
Echt een Pinkpop-bandje.

Het is al door velen gezegd maar het is echt zo: Dit gebeurt er als Springsteen een punkplaat zou maken. Eerlijk gezegd vind ik de muziek van Springsteen een beetje aan de saaie kant (sorry) en The Gaslight Anthem speelt met flink wat energie. Je hoort en leest dat dit mannen zijn met liefde voor muziek en dat laten ze graag horen. Zo wordt er verwezen naar Round Here van Counting Crows en hebben ze het over ene Miles Davis. Dit is een plaat die je pakt van begin tot eind. Oprecht, vol met passie en verhalend. 4 sterren.

Net als Radiohead, Nirvana, Coldplay etc ... allemaal volkomen ruk toch?

Stem verlaagd naar 3*. Leuke pop/rock, vermakelijk plaatje. Niet te vaak luisteren, want dan word je 'm snel beu. Jammer dat ze bij de opvolger van deze plaat niet hetzelfde niveau hebben kunnen vasthouden...

MuMe houdt zo te zien van die plaatje. (het gemiddelde plaatst deze plaat in de top van het decennium). Er zijn naar mijn mening artiesten die dit "kunstje" beter doen. (Bijv. The Bridge).

Ja leuk plaatje, maar wat een hoge score zeg! Beetje overdreven als je het mij vraagt, want ik vind veel nummers wel erg op elkaar lijken. Zelfde ritme's, makkelijke gitaarpartijen die me elke keer bekend voorkomen. Maar goed, het luistert zeer lekker weg, maar meer ook niet.

Ik zie deze als de brug van Born in the USA naar Lost in the Dream. I.i.g. in mijn verzameling waarin rock een bescheiden deel is tussen alle soul, jazz en pop. Maar genoemde albums trek ik erg goed. Uiteraard is deze The '59 Sound wat sneller, maar het heeft allemaal die jaren 80 vibe.

Het is wel altijd een beetje schrikken van de dolle start van het album (de zang direct startend bij de eerste drum). Ik verkies zelf liever een korte opbouw bij dit soort snelle nummers.

Best leuk luchtig plaatje voor in de auto ofzo. Doet me ook wat denken aan Wolf Parade zo nu en dan. Al is dat een heel stuk spannender en eigenzinniger.

Ik vind persoonlijk zijn stem soms ook wel lijken op die van Brandon Flowers. Vooral tijdens 'In the backseat' valt het mij hier en daar op. Neem nu bijvoorbeeld als hij zingt: "And these cowboys all go crazy in the heat", dat zou wat mij betreft even goed door Brandon Flowers gezongen kunnen zijn. Ook qua stijl vind ik deze Gaslight Anthem bij momenten wel wat aanleunen bij The Killers.

Ik begrijp de vergelijking met Bruce Springsteen dan eigenlijk weer niet.

Zo hoort iedereen z'n eigen dingen zeker? En voor alle duidelijkheid: ik vind alle drie de artiesten goed.

Weinig mis met deze plaat. Als enige kritiekpunt wellicht dat veel nummers op elkaar lijken maar dat heeft weer als voordeel dat het een lekker compact geheel blijft, qua energie en stemming.
Speciale vermelding voor "Film Noir", het prijsnummer van de plaat.

Over de Brandon Flowers discussie: in principe klinken ze niet echt hetzelfde maar ik moet bekennen dat toen ik voor het eerst '59 sound op de radio hoorde, terloops, ik dacht dat het een nieuwe single van the Killers was...

The ’59 Sound heb ik niet lang na de release gekocht, omdat mensen in mijn omgeving zeiden dat de sound van deze band wel wat wegheeft van Springsteen. En laat ik nu een groot liefhebber zijn van het materiaal van The Boss, dus ik was direct erg benieuwd. Snel checkte ik nog even wat losse nummers via Last.FM (Old White Lincoln, Miles Davis & the Cool en het titelnummer) en toen wist ik het haast zeker: deze plaat zou een welkome aanwinst zijn in mijn collectie.

Inmiddels zijn we tien jaar verder en kan ik zeggen dat ik deze plaat sinds mijn aanschaf niet meer zo vaak op heb gezet. De genoemde nummers vind ik nog steeds vrij sterk en bleken ook de beste te zijn van deze plaat, wat voor mij ook de reden is dat dit nog wel een ruime voldoende scoort. Dan zet ik me even over de zang van Fallon heen, want die vind ik vaak wat monotoon klinken. Daarnaast denk ik dat de nummers wat beter zouden zijn als er wat rauwe rafelrandjes aan waren blijven zitten. Op de productie is weinig aan te merken, maar ik vind ‘m vooral erg clean. Wat extra vuurwerk op gitaar of een wat doorleefdere zang zou ik hier wel hebben gewaardeerd. Grappig zijn trouwens de verwijzingen naar Springsteen, bijvoorbeeld in het nummer Meet Me By the River’s Edge (met de terugkerende tekst No Surrender, Bobby Jean). Ik snap de vergelijkingen met Springsteen overigens wel, maar zowel in compositorisch opzicht als qua zang vind ik The Boss dan wel een stuk beter. Speciale vermelding trouwens voor het aanstekelijke Even Cowgirls Get the Blues, dat me overigens wat aan What It’s Like van Everlast deed denken.

Muzikaal gezien is dit allemaal dik in orde. Ik kan me ook goed voorstellen dat The Gaslight Anthem destijds een grote belofte is geweest. Het is een plaat die ik zo nu en dan, zoals vanochtend tijdens de autorit naar mijn werk, graag opzet maar die geen beklijvende indruk van begin tot eind weet achter te laten, 3,5*.

Mijn eerste indruk was dat veel nummers op elkaar lijken. Maar bij vaker beluisteren valt dat wel mee.