Epica - The Phantom Agony (2003)

Het debuut album The Phantom Agony van Epica mist alles behalve grijpende momenten. Dit album blinkt uit. Het is een van de betere albums van Epica en doet in mijn ogen dan ook niet onder voor Design Your Universe.

Het begint met een prachtige intro dat op een fijne manier opbouwt naar het sterke Sensorium. Daarna krijgen we direct het hoogtepunt van het album; Cry For The Moon. Het is voor mij overigens ook het favoriete nummer van Epica. Een magistraal nummer met een heerlijk opbouwend begin, sterke symfonische klanken, een goed koor, een top refrein en sterke teksten. Cry For The Moon staat voor mij voor het Epica repertoire. Prachtig.

Verder bevat dit album met The Phantom Agony nog zo'n magistraal nummer. Geweldig. Wederom een rustig opbouwend begin, goede symfonische klanken, een goed koor en bijzondere teksten. Epica ten voeten uit. Ook kan ik overigens genieten van het originele Seif Al Din. De grunts zijn gruwelijk, de stem van de pratende Simone Simons is zo lief en het gaat helemaal los na een aantal minuten. Top!

Nee, The Phantom Agony is voor mij topwerk van de bovenste plank!

Hij is alweer een poosje uit als een nieuwe re-release met 2 cd's en goed geluid.
Een aanrader die nieuwe release.

The Phantom Agony is toch mijn favoriete Epicaschijf. Qua productie wellicht iets minder professioneel dan de latere releases maar toch heel behoorlijk op band gezet dacht ik zo. Het is een album vol geweldige ideeën die het female fronted gothgenre wegduwen uit de soms wat benauwende kaders. Het album bulkt van de fraaie melodieën gegoten in rijke arrangementen. De door Orff geïnspireerde koorgezangen duiken te pas en te onpas op en juist die dramatische toon daarvan werkt zo goed in een metalconcept.

Tekstueel wordt vaak teruggegrepen op de Embrace That Smothers-kronieken. Dat verraadt dat Epica een regelrecht vervolg is op After Forever's tweede album Decipher. Muzikaal borduurt Epica daar zeker op voort maar is tegelijkertijd veel vlotter en minder doomy. De koers die After Forever ging varen ervoer ik als verfrissend, maar Mark Jansen liet hier al snel horen hoe je én trouw aan je roots kunt zijn én je muziek toch een niveautje verder te duwen.

Frontvrouw en blikvanger Simone Simons blijft nog wel lekker vaak in de klassieke modus hangen. Soms zijn de schakelingen tussen klassiek en 'gewoon' wat stroefjes maar op latere albums merk je daar helemaal niets meer van. Zulke dingen storen mij verder niet. Het enthousiasme en de pakkende songs zijn overtuigend genoeg.

Vandaag een tweedehands exemplaar gekocht voor een paar euro, omdat mijn beste maat het op zijn wishlist heeft staan. Ik kon het niet laten om de plaat zelf nog even te draaien, want het inmiddels grote Epica stond toen al ongelooflijk veel in de spotlights. In ieder jeugdhonk hebben ze wel gespeeld en daar plukken ze al een tijdje de vruchten van. Het werd ook aardig wat gedraaid op muziekzenders en ik geloof dat ik toen een jaar of 16-17 was. The Phantom Menace is dus vooral een stukje nostalgie voor ondergetekende. Ik heb ze wel eens een paar keer zien optreden, regelmatig naar de muziek geluisterd en als ik goed zoek op mijn harde schijf, dan vind ik ook vast wel wat foto's terug met Mark, Simone en mezelf. Ik ben de band daarna vrij snel uit het oog verloren.

En nu hoor ik het allemaal weer terug en mis ik stiekem dit soort bombastische muziek wel. Het valt wel op dat het geluid behoorlijk kut is. Vroeger had ik daar geen oog (oor) voor, maar nu valt het direct op wat voor matte bedoening het is. De muziek is best catchy, al heeft het nogal een bakvissengehalte. Ik geloof dat Epica een stuk volwassener geworden is. Neemt niet weg dat The Phantom Agony een prettig gebalanceerde plaat is. Marks grunts zijn schattig. Dat beauty (vrouwenzang) and the beast (grunts) effect heb ik lang niet meer gehoord.

Het eerste album van Epica en het klikt nog niet meteen. Wat productie betreft springt het er niet uit voor mij. De songs die het meest blijven hangen zijn Cry for the Moon en Feint. Feint vind ik echt een zeer mooie song.

Wat de grunts betreft, vind ik deze zeer matig op dit album. Ik stoor me niet aan grunts binnen het genre, maar wel wanneer deze helemaal niet goed zijn uitgevoerd. Al bij al een matige start van hun discografie. Ik ben benieuwd naar de volgende albums!

Mijn score verhoogt naar 5 om defoute hardcore 1 te compenseren

Epica is voor onze marathons een wat vreemdere keuze, aangezien buiten Nightwish (gewoon power metal) dat hele 'female fronted' niet echt ons lijkt te zijn. Epica is echter een band die ik afgelopen jaren meer heb leren waarderen nadat ik alleen ten tijde van het uitkomen kennis had gemaakt met het debuutalbum (toenmalige vriendinnetje was dol op After Forever en Epica, ik kreeg zodoende wel eens wat mee).

Valt me nu ineens op hoe Jansen bij vlagen best wel wat Iced Earth-invloeden in zijn riffwerk gooit. Het jammere is dat de productie echt veel te licht is om hier wat mee te doen. Nu ik vooral de latere albums gewend ben, valt het ook op dat Simone Simons vandaag de dag toch wel beduidend beter en spannender zingt dan hier. Het klinkt hier allemaal nog wat vlak, en de composities zelf steunen veel teveel op orkestraties in plaats van gitaargeweld.

Vanaf de tweede helft (Façade of Reality) wordt het allemaal wel iets interessanter. Valt me nu ook pas op dat Jansen islam-fundamentalisme vroeger vaak op de korrel heeft genomen, iets wat me als tiener echt totaal niet opviel. Pluspuntje daarvoor. Run For A Fall is daarnaast een heel fijne en afwisselende track. De afsluitende titeltrack heeft ook veel mooie momenten. Maar als geheel is het nog te vlak, iets wat me toentertijd niet heel erg opviel, maar met de kennis van de huidige sound heel duidelijk wordt. Alsnog een sympathiek debuut.

Haha, nieuwe marathon en weinig aan toe te voegen. Helemaal vergeten dat ik dit stukje geschreven heb. Wel is het duidelijk dat de iele productie veel van het luisterplezier wegneemt. Ergens draagt het bij aan de nostalgie en vroeger vond ik dit album echt wel wat beter, maar de 35jarige Ruud luistert met heel andere oren dan de 17jarige ik dat deed.

Op 2 september verschijnt de 11-lp box We Will Take You With Us ter ere van het 20-jarige bestaan van de band. De box bestaat uit de eerste twee studio albums incl een paar bonustracks op dubbel-lp. Hun "soundtrack" The Score in de 2.0 versie ook als dubbel-lp. Als vierde bevat deze box hun Twee Meter Sessies We Will Take You With Us met bonustracks voor het eerst op vinyl. En helemaal nieuw is hun optreden Live At Paradiso (3-lp). En die laatste komt ook uit als 2-cd met blu-tay voor een zacht prijsje.

In aanloop naar het jubileumconcert van a.s. zaterdag realisser ik me dat ik het vroege werk van deze band helemaal niet ken. Als je - zoals ik - pas met The Holograpic Principle bent ingestapt dan is het even omschakelen om het debuut te horen.

Aanvankelijk viel dit album me erg tegen, maar eenmaal gewend aan de minimalistische productie merk ik dat ik dit album steeds beter weet te waarderen. Er klinken goede ideeën door in de nummers, maar ik mis nog de impact van de latere albums.