Epica - The Phantom Agony (2003)

op zich een redelijk geslaagd gothicalbum.

Cry For The Moon en The Phantom Agony vind ik mooi .. de rest van het album heb ik nog niet gehoord

Niet mijn muziek,, vandaar een 1.0 , doe mij maar Hardcore/Hardstyle en stuff

ja ga dan reageren in hardcore-albums :-\

daar ga ik ook niet lopen zeuren dat het niets is...

dit is zeker een zeer goed album, gewoon alles klopt eraan ^^

Het blijft mijn favoriete album van deze geweldige gasten.
Waarschijnlijk een van de allerbeste albums allertijden. Dit is een klassieker. Alles klopt gewoon. De "Sgt. Peppers..." van deze eeuw!

ZEER GETALENTEERDE GOTH-METAL BAND

Deze band is After Forever mijns inziens inmiddels ruimschoots voorbij gestreefd. Mark Jansen, die After Forever in 1995 oprichtte, verliet deze band in 2002 en ging verder met Epica. Een goede zet. Dit album is een aanrader voor liefhebbers van female fronted metal bands, want lead singer Simone Simons heeft een stem die weliswaar anders, maar naar mijn mening niet minder perfect is dan die van Tarja Turunen van Nightwish. En dat belooft wat!

Maartje Bronkhorst, Amsterdam

niet overdrijven

Gewoon een goed debuut album, en Simone is gewoon (alweer, we hebben er wat in ons landje) een goede zangeres. De nummers zitten goed inelkaar geschroefd, en de produktie is ook OK. Mooie coverart trouwens. 4 sterretjes.

Heb je hem wel beluisterd dan?

Epica is en blijft een topband. Dit album blijf ik maar beluisteren, verveelt gewoonweg nooit. Ik heb ze al vaak live gezien en zal ze nog vaak gaan zien ook. Geweldig toch dat er wel enorm goede muziek in ons land gemaakt kan worden, zeker dit soort muziek........ondanks het gebrek aan aandacht nog steeds van de eenheidsworstbrengende media.......de meeste gangbare dan.

Deze band rockt. Al vind ik niet al hun nummers even goed. Hoop ze gauw eens live te zien!

Het is ook geen overdrijving.
Ik kan er ook de Hollandse "OK Computer" van maken

Het blijft voor mij moeilijk te geloven dat deze band van Nederlandse bodem is. Ze zijn zo sterk en hard in hun muziek dat het prima past tussen Sirenia, Tristania en Nightwish. Kijk Within Temptation is toch lang niet zo hard dan Epica.
Niet dat Within Temptation slecht is, zeker niet. Epica is alleen stukken harder net zoals After Forever, jammer dat ze gestopt zijn.
Goed nu over The Phantom Agony. Schitterend album, mooi in elkaar gezet en gevoelige stukken tekst die vooral gaan over de wereld van nu met al zijn problemen. Dat raakt je wel en dat maakt dit album enorm sterk. Vooral de serie ''The Embrace That Smothers'' is fantastisch, maar ook de andere nummers zijn minstens net zo goed! Ja, ik kan zeggen super album zonder ook maar één slecht punt! Geweldige band ook Epica!

Leuke composites. En Simone Simmons heeft een erg goede stem. Maar als ik iets verschrikkelijk vind is t die irritante grunter die even alle nummers naar beneden sleurt. Hoe leuk ze ook beginnen, alles stort weer in elkaar zodra die gast zijn keel opendoet. Jammer.

2*

Ja dat is een kwestie van smaak. Helaas voor jou zijn er maar weinig Symphonic/Gothic metalbands te vinden die geen grunt gebruiken. Of je moet het in de softere muziek gaan zoeken zoals Within Temptation (vanaf Mother Earth) of Delain (gebruiken héél soms grunt). Het hoort eigenlijk een beetje bij de muziek. Nightwish vormt een uitzondering, die hebben geen grunt maar wel harde mannenzang. Vaak is het bij dit genre zo dat men een contrast wil door opera/klassieke zang te mengen met ruige grunts. Goed zoeken dus

Ik heb in het algemeen niks tegen grunts. Zolang het niet met die Deathgrowls (of hoe heet het ook) beginnen. Een hogere frequentie grunt vind ik daarentegen wel acceptabel (eerder naar de Shrieks toe). Maar binnen deze muziek vind ik het ronduit verschrikkelijk. Bands als Nightwish en Therion vind ik op dat gebied ook veel sterker. In deze band zijn er gewoon twee sterke tegenpolen: Simmons en die grunter, ze hadden er voor mijn part beter Lemmy neer kunnen zetten, dan was het een klassieker geworden, maar zoals het er nu staat, nee. Dan luister ik nog liever naar basis Gothic bands als Dead Can Dance.

Epica is voor mij lange tijd een band geweest waar het maar niet mee wilde klikken. Eerst vanwege het hardere metalkarakter en voor mij iets te diepe teksten, maar toen ik meer thuis werd in metal en goddank ook iets volwassener, was het meer het bombastische dat me soms ergerde. Ik vond de muziek vaak te kitscherig klinken en hoewel Within Temptation me daar wel mee kon pakken, lukte Epica dat nog niet.

Toen besloot ik toch nog eens een keer goed naar de band te gaan luisteren; alle albums, te beginnen bij The Phantom Agony. Langzaam veranderde mijn oordeel van "kitscherig" naar "moeilijk op waarde te schatten": het is misschien kitscherig, maar aan de andere kant moeilijk te begrijpen. Maar betekent het eerste dan ook echt dat het slechte muziek is, en het tweede dat het goede muziek is? Dat is misschien te makkelijk gedacht... Goed, dit werkt niet, we gooien het over een andere boeg: het gevoel laten spreken en gewoon openstaan. Wat je dan opvalt is dat de klassieke elementen echt een ware verrijking zijn in de muziek (ik weet overigens niet zeker of Epica ook echt de eerste was die dit deed). Al die violen, cello's, blaasinstrumenten, koren, enzovoort (hoorde ik nou ook een soort klavecimbel ofzo?) geven het album heel erg veel sfeer mee en dat is echt vet. De elementen maken het album bijzonder en origineel en geven een soort warme deken, wat een briljante combinatie vormt met de metal. De stem van Simone hierin is niet volledig mijn smaak, maar het is duidelijk dat ze een goede zangeres is en soms raakt ze wel. Bij latere albums zou ze nog enorm verbeteren, vooral in variatie en echtheid. De grunts zijn een beetje lomp, maar overschreeuwen de muziek niet en passen er goed in, hoewel ik de screams beter vind. In ieder geval komen beide op de goede momenten naar voren. Verder zijn de teksten erg sterk: soms cryptisch, soms duidelijk, maar er is altijd veel achter te vinden.

De sfeer wordt gelijk al goed gevat in intro Adyta, met prachtige harmonieën van koren (maar opnieuw geldt: de latere intro's van Epica worden beter). Dit loopt mooi over in Sensorium, een nummer dat vooral door gebruik van de piano op een aparte plek opvalt. Cry for the Moon neemt opnieuw de tijd om langzaam op te bouwen naar een sterk nummer. Hierop volgt het rustige maar directe Feint, goed ingehouden en een mooie ballad, maar ik kan opnieuw zeggen: later zouden ze vooruitgaan.

Toch wordt het album voor mij nog boeiender vanaf Illusive Consensus: vanaf hier komen er ineens onverwachte dingen, hardere passages en vreemde overgangen in de muziek sluipen, zoals de duizelingwekkende eerste overgang van Façade of Reality, een van de meest gevarieerde maar toch samenhangende en complete nummers van het album en daardoor erg goed. Run for a Fall begint daarna rustig, maar valt onverwacht toch weer heftig in en zorgt opnieuw voor een spektakel.

Inmiddels is het wel duidelijk geworden dat deze muziek mij toch wel erg goed ligt. De aparte en originele vondsten komt Epica hier overeen met bands als Tristania (of The Gathering ten tijde van hun debuut Always...), alleen heeft Epica veel meer eenheid in de muziek (zoals The Gathering later zou worden); het is echt gecomponeerd met samenhang (behalve de verrassende overgangen zijn er ook goede verbanden), en dat is niet per se een beter of slechter punt ten opzichte van de bands waarbij het wat meer lukraak gaat, maar in ieder geval anders en goed. Daarbij is het album ook nog eens prachtig gearrangeerd, eigenlijk perfect, met alle klassieke instrumenten en koren op de juiste plaatsen en met de juiste klank. Eigenlijk is de conclusie al binnen: dit is een prachtig en zeer sterk album.

Als ze dan ook nog eens beginnen te experimenteren met een exotisch ritme in Seif Al Din ben ik helemaal om, want het klinkt echt briljant. Het ruim opgezette, meest epische en geweldig goede titelnummer The Phantom Agony komt daar dan ook nog eens even achteraan (je moet daar trouwens eens naar de percussie luisteren. Als er even niet zoveel gitaar- en vioolgeluid is, valt ineens op dat de drums erg heftig en diep zijn). Bonusnummer Triumph of Defeat sluit het album af, zonder Simone of grunts, maar met koor, band en mooie piano met aan het eind een erg mooie meerstemmigheid en een typisch klassiek akkoordenschema vlak daarvoor. Leuk dat dat nummer er nog bijstaat.

Zoals ik al een paar keer heb gezegd, zou Epica later alleen maar progressie maken en met enorme sprongen vooruitgaan naar meer variatie in muziek en stemmen, een helderder geluid, betere composities en nog meer balans en schoonheid. Toch zou ik het niet over mijn hart kunnen verkrijgen dit album een veel lagere beoordeling te geven dan haar opvolgers, omdat het op een andere, eigen manier een heel goed album is (vooral qua sfeer). Duidelijk een album van topniveau, gemaakt door een dito band. Ik heb er mijn best voor moeten doen, maar het kwartje is gevallen. Met een klik!

nederland is de grondlegger en perfectionist van de gothic scene! en dit is een van de belangrijkste exponenten met within temptation en after forever maar jouw reactie klinkt nu net alsof de echte 'grote' bands nog heel ver van ons bed liggen.
die bands die jij noemde zijn met de stroom van de oude gathering meegezwommen maar within temptation en epica doen daar niet voor onder.

@Jasper1991: Nee integendeel, dat is niet de manier waarop ik mijn woorden bedoel. Ik wil daarmee zeggen dat ik het leuk vind dat wij als klein kikkerlandje zo'n grote rol in de female-fronted metal scene spelen!

waarvan akte

Mijn favoriete gothic cd sinds ik hem aanschafte..deze cd heeft een hele aangename sfeer en tijdens het luisteren zak ik echt in de bank weg en is het echt genieten van deze cd...vooral de zang is zo heerlijk.

Daarom 5,0*!!

Waar kan je deze eigenlijk kopen?

Ik zou bijna zeggen...waar niet?

Moet toch wel te vinden zijn in een beetje cd winkel waar nog wat metal verkocht wordt of waar ze Hollands product steunen. Online moet al helemaal lukken.

Nadat Consign to Oblivion beter bleek dan ik in gedachten had, heb ik deze ook nog eens opgezet. Ik verbaas me echt over deze muziek, want het klinkt aanzienlijk beter dan mijn geheugen me deed geloven. De zang is gewoon goed. Epica klinkt hier wel wat anders dan tegenwoordig, maar ook dit debuut is geslaagd te noemen.

Een aardige plaat van Epica, maar nergens echt sterk. Er staan een aantal mooie nummers op, maar blinkt nergens uit. "Knorretje" haalt het niveau overigens sterk omlaag, hoewel hij tegenwoordig heeft bijgeleerd.

Eindelijk de limited editie nieuw via marktplaats naar hem besteld te hebben bij verschillende platen winkels waaronder plato.
Niet te leveren kreeg ik elke keer.
Slechte zaak en denk dart deze band of platen maatschappij de spullen niet op order heeft.
Ben er blij mee kan mijn kopietje weg.

Volgens mij is het label failliet gegaan, zoiets hadden ze me ooit verteld. Ik had zelf het geluk dat ik hem in Noorwegen voor vijf euro tweedehands op de kop kon tikken.

Pardon???? Blijft op alle fronten hun beste album. Dit is Epica pur sang.

"Follow your common sense
You cannot hide yourself
behind a fairytale forever and ever"

Magistraal!

Over Limited Editions/Special Editions geproken: alleen The Score heb ik als gewone cd, de rest mooi als Lim.Edition. En de dvd/cd van We Will Take You With Us (waarom staat die niet op MuMe??) is zelfs persoonlijk door de leden van Epica gesigneerd.

Het is ook niet mijn favoriet anders. Nummers zijn wel goed uitgebouwd, maar missen echt grijpende momenten.