Moby - 18 (2002)

Ooit voor mn verjaardag gehad maar zou m nooit uit mezelf gekocht hebben. De gezapigheid begon hier toe te slaan bij Moby.

Heerlijke CD. Na deze plaat helaas een beetje de hoop verloren in Moby met z'n vervolg CD's.
Topper voor mij op deze plaat: At least we tried. Wat een stem, jemineetje!

Ik ben een beetje aan het terugkomen op wat ik eerder heb geschreven, ik vind deze eigenlijk iets sterker dan haar voorganger.

Eén van de eerste cd's die ik ooit kocht, en tevens een cd die ik echt helemaal kapot gedraaid heb. Nu was het al een tijdje (enkele jaren?) geleden dat ik hem nog had geluisterd, en bij het luisteren besef ik waarom: ik ken hem nog helemaal vanbuiten. Moby gaat verder op het geluid van Play, met gospel samples, softe techno beats en hij perfectioneert de digitale strijkers.

Ook mijn waardering blijft min of meer dezelfde als vroeger. De sterke momenten wisselen de zwakke af, met gelukkig wel een voordeel voor de sterke. Uitschieters zijn In This World, Extreme Ways, Signs of Love en Sunday, terwijl de dieptepunten vooral bij de gastartiesten liggen. Jam For the Ladies en The Great Escape zijn serieuze draken die ik niet uitgeluisterd meer krijg.

De post-9/11 psychose is trouwens sterk merkbaar bij dit album. Moby, zelf New Yorker, was zwaar onder de indruk van de ramp. Dat vertaalt zich in enkele erg intense nummers zoals Sunday en I'm Not Worried At All (prachtige afsluiter overigens).

Omdat er dus enkele ferme missers op staan, en enkele anders nummers me wat te vrijblijvend zijn (Sleep Alone), toch een halfje minder dan de voorganger.

Grotendeels met Gajarigon eens. In My Heart vind ik ook nog het vermelden waard. Erg jammer dat hij hier niet gewoon een paar nummers vanaf heeft gehaald. De plaat duurt toch veel te lang zo, en ik zie van The Great Escape en Jam for the Ladies de kwaliteit echt bij verre niet in. Nummers als Another Woman zijn niet echt slecht, maar wel te saai door de grote hoeveelheid herhaling.

Minder album dan Play, maar Moby weet dit slim op te lossen.
De gastzangers op dit album geven wel een mooie toevoegende waarde aan het geheel.

Inderdaad wat minder dan 'Play', maar ook dit is een hele goede cd. Vind 3,37 nogal vrij onderwaarderend voor dit album. Het album begint al goed met 'We are all made of stars' en wordt daarna opgevolgd door 'In this world' en 'In my heart' , ook mooie nummers. 'Signs of love' en '18' zijn zelfs de mooisten, en ook heeft Sinead O'Connor goed ingezongen in 'Harbour'. 4 sterren.

One of These Mornings met Patti LaBelle? Op discogs staat Dianne McCaulley. Dat klopt ook. Over de versie met Patti LaBelle: The song "One Of These Mornings" (in a version including vocals by Patti LaBelle) was used at the start and end of the Torchwood episode "To the Last Man," at the end of an episode of Person of Interest, as well as in a few episodes of Without a Trace and the film Miami Vice.

Dit album ging na het overdonderende -en volgens mij terechte- succes van Play geen walk in the park worden, zoveel was wel duidelijk. Want hoe zet je de volgende stap wanneer alle ogen van de wereld op jou gericht zijn? Hoe blijf je relevant zonder jouw succesformule uit te melken? Prangende vragen.

Moby zijn antwoord stemde me destijds niet gelukkig. Met '18' kregen we een soort gedegradeerde versie van Play aangeboden, het was dan ook vele jaren geleden sinds ik dit album nog eens beluisterde (niet in het minst omdat Hotel uit 2005 een soort Moby-aversie deed ontstaan bij onze ouwe getrouwe Franck).

Vanmorgen, voor dag en dauw, werd ik echter wakker in een vreemd huis. Wat doet een mens dan? Inderdaad: zo stil mogelijk rondsnuffelen in de gastheer zijn muziekcollectie. Al gauw viel mijn blik op dit album. Gevolg: ik moest en zou luisteren. (kennen jullie dat gevoel? Jouw blik valt op een album en er overvalt jou een intens gevoel, alsof de kosmos jou gebiedt dit album terstond te beluisteren)

Het viel best mee. In die mate zelfs dat ik aan luisterbeurt nummer 3 ben. Play is en blijft beter, laten we wel wezen. De opener is bijvoorbeeld te makkelijk, te klef en te geboetseerd om echt enthousiast te worden. Maar hier en daar schijnt de zon helder over het vermeende maanlandschap.

In This World blijft hartveroverend. Wie herinnert zich de videoclip niet? Zou er iets ergers bestaan dan jezelf kenbaar willen maken terwijl niemand jou een blik waardig gunt? Niet eens de kans krijgen om liefde te schenken, terwijl je onnoemelijk veel genegenheid in de aanbieding hebt.

Maar ook nummers als One of These Mornings en Sunday weten het aloude Mobyrecept tot voedsel voor de ziel te verheffen. Moby is nu eenmaal op zijn best wanneer de melancholiepoorten opengezet worden en je toestemming krijgt om warme ambientesque steden te betreden.

Het was dus wonder boven wonder een prettig weerzien.

Zou de morgenstond dan toch goud in de mond hebben?

Dan ben ik wel nieuwsgierig welke albums nog meer in de kast staan, Franck Maudit. Gezien de derde beluistering. Is de rest zo slecht?

Overigens draai ik 18 met plezier.

Je Ismael.

EttaJamesBrown

Het is een fraaie collectie, met een lichte overdaad aan folk misschien.

Maar zoals ik eerder zei: ik heb 18 niet gekozen, vandaag koos 18 mij.

Hoe dat in zijn werk gaat hoef ik een profeet echter niet uit te leggen.

Lekkere plaat maar helaas gewoon even te lang. Met de juiste keuzes en een minuut of 55 a 60 had je helemaal een klapper gehad.