menu

The Dillinger Escape Plan - Miss Machine (2004)

mijn stem
3,89 (141)
141 stemmen

Verenigde Staten
Metal
Label: Relapse

  1. Panasonic Youth (2:27)
  2. Sunshine the Werewolf (4:18)
  3. Highway Robbery (3:31)
  4. Van Damsel (2:59)
  5. Phone Home (4:16)
  6. We Are the Storm (4:39)
  7. Crutch Field Tongs (0:53)
  8. Setting Fire to Sleeping Giants (3:28)
  9. Baby's First Coffin (4:02)
  10. Unretrofied (5:38)
  11. The Perfect Design (3:50)
  12. My Michelle * (4:08)
  13. Damaged 1&2 * (4:56)
toon 2 bonustracks
totale tijdsduur: 40:01 (49:05)
zoeken in:
avatar van Gajarigon
5,0
Joy schreef:
tis zonde dat zoveel talent - als je bijvoorbeel de gitarist ziet spelen dan denk je, wat doet die gast toch allemaal,druk druk druk, terwijl je dat amper terughoort in de muziek - dus, verloren gaat in een brei van geluid

tandje of wat terug en ik zie mogelijkheden voor dit bandje


Nounou, dat lijkt misschien zo op het eerste gehoor, maar als je wat vertrouwder geraakt met de nummers valt dat best wel mee.

Joy
ik kan er niet lang naar luisteren, kan best wat hebben maar tis mij te veel takkeherrie

Miss machine is chaos maar staat bol van speelplezier en goed matiraal. Hard en grof zijn de woorden voor deze plaat. Heb het eigenlijk niet zo op dit soort metal maar dit album heeft iet's dat andere soortgelijke albums missen. Melodie, soms maar het is er. Rammen tot je er bij neer valt is het moto van deze plaat en ik kan me er goed in vinden.

3,5

sxesven
Na de deceptie die Irony Is a Dead Scene was, blijkt dit Miss Machine toch wel een verademing te zijn (kan ik constateren nu ik 'm pak-em-beet drie jaar na release eindelijk heb gehoord). Ik ben en was groot fan van old style Dillinger Escape Plan, en vind Calculating Infinity en vooral Under the Running Board simpelweg fantastische platen. Het geluid dat daarop te horen was was in geen velden of wegen te bekennen op eerdergenoemde rampzalige EP, maar dit is zowaar een soortement return to form. Niet compleet natuurlijk.

Dat Dimitri ooit de band verlaten heeft vind ik nog altijd een gemis, hoewel de nieuwe zanger wel degelijk een goeie strot heeft. Een stuk meer bereik dan Dimitri, vooral in de lagere regionen, en ook relatief clean brengt hij het er goed vanaf. Dimitri's brute schreeuw wist echter zo mooi de hardcorekant van Dillinger Escape Plan te benadrukken, en dat gaat hier een beetje verloren; men lijkt meer en meer de metalkant op te trekken. Ook muzikaal vind ik dit wel degelijk het geval, hoewel niet zo ingrijpend. De band klinkt hier echter wel zwaarder dan eerst (lees: meer chugga-chugga), net een tikje trager en minder chaotisch, en helaas stukken minder dissonant. Het heldere, snerpende en krijsende geluid van eerdere platen, dat sterk op hardcore leunde, schuift ook op dit front dus meer richting metal. Al met al geen slechte ontwikkeling, maar wel eentje die ik persoonlijk betreur.

Verder is dit op zich gewoon een uitstekend album. Dat men hierin slechts een gerag op instrumenten en een brei aan geluid in lijkt te horen vind ik daarnaast ietwat vreemd; de muziek is wel degelijk complex en compositorisch weinig straight-forward (hoewel lang niet meer zoals vroeger), maar dit is op zich toch een brute, technische en tegelijkertijd goed bij te benen en transparante plaat waarin ik geen geluidsbrei kan detecteren. Jammer van die shift richting metal dus en het wat toegankelijker geluid, maar verder ok. 3,5*

4,0
Erg harde en goeie plaat, maar de complete toch al schrale 40 minuten houdt ik het niet uit. Maar af en toe eens Panasonic Youth, Baby's First Coffin of Van Damsel smaakt toch erg lekker.

avatar van rempsycho
3,5
Geweldige band, geweldige nummers op deze cd, alleen moeten ze de zanger dumpen, dat geschreeuw op niks af, de muziekanten zijn echt fantastisch. Mike Patton (de zangkunstenaar, betere afwisseling qua gepast gescheeuw en zang) deed het geweldig qua zang op "Irony Is a Dead Scene ", dat was voor mij Dillenger compleet! dat was een gouden combi. maar allicht verschillen smaken

avatar van herman
3,5
The Scientist schreef:
Wat een coole DVD zit hierbij.. die panasonic youth .. en die The Mullet Burden daarop


Ik heb deze CD nu een jaar of 3, maar die hele DVD nog nooit bekeken. Toch maar 's doen dan.

avatar van Norbert
5,0
Ik luister nu zo'n twee jaar naar deze band en ben ze langzaam maar zeker steeds meer gaan waarderen. In 't begin vond ik t herrie, maar vooral dit album heb ik toch inmiddels wel helemaal grijs gedraaid. Ook Ire Works bevalt me erg goed. Ik ben overigens ook naar die show geweest met Poison the Well, maar dan in De Melkweg en t was echt zo bruut. Die zanger is echt een held. Stagediven, headwalken, in de boxen klimmen, hij doet t allemaal ^^

avatar van Devoo
4,0
Mja, laatste tijd luister ik erg vaak dit album, en ik vind het gewoon fantastisch. Echt geweldige gitaarexperimenten, te gekke uitspattingen, en rustige melodische tussenstukken, die plots uitspatten.

Absolute hoogtepunt van de CD vind ik Setting Fire to Sleeping Giants, verder ook nog We Are The Storm, Unretrofied, en eigelijk wel een beetje alle nummers die deze CD rijk is. Ik ben fan!

4*

Een aantal jaar geleden zag ik een clipje van Panasonic Youth op MTV. Ik dacht dat het een grap was, wat vond ik het verschrikkelijk toen. Misschien wel logisch, ik had toen een vrij makkelijke muzieksmaak, het meest alternatieve wat ik luisterde wat Radiohead.

Nieuwsgierig als ik was, tevens meer gewend aan wat hardere muziek. Besloot ik Miss Machine een aantal maanden later toch te gaan proberen. In het begin moest ik even wennen. Highway Robbery, Unretrofied en Phone Home waren de tracks die ik als eerst waardeerde. Niet veel later kwam de rest. Hoe vaker ik de plaat luisterde, hoe meer hij groeide. Nog steeds zet ik hem met veel plezier op. De voorganger heb ik ook al een aantal keer geluisterd, maar steeds val ik terug op Miss Machine.

Ik wil kritisch zijn met het vergeven van sterren, maar bij deze plaat kan ik gewoon niet anders dan 5 sterren te geven. Een van mijn favoriete platen. Deze zomer hoop ik TDEP voor het eerst live in actie te zien, ik ben benieuwd.

4,5
Hoe vaker je naar Dillinger luistert, hoe meer je de melodieën, ritmeveranderingen, tempowisselingen en andere kleine details opmerkt in de waas van alle distortion. Voor mij één van de dikste hardcore bands die er is; zowel qua intensiteit als techniek.

Vier en een halve ster hier.

avatar van Gajarigon
5,0
Dillinger Escape Plan, dat is op het eerste gehoor één agressieve orgie van geluid, non-stop tempo en ritme wisselingen en met een broertje dood aan enige genre-indeling. Vanaf de eerste noten van het fenomenale 'Panasonic Youth' weet je als luisteraar al meteen dat het meer van hetzelfde zal worden. Muzikaal zijn ze wel wat geëvolueerd: minder disharmonische chaos en meer afwisseling en rustige segmentjes, met hier en daar zelfs een toegankelijk nummer ('Unretrofied'); maar easy-listening is het vooralsnog niet. Miss Machine is zowat het muzikale equivalent van een trap in de ballen, en dat is vooral te danken aan het intense vocale werk van Greg Puciato. Live bakt de lieve man er niet veel van, maar op dit album slaagt hij er wel als geen ander in om rauwe energie om te zetten in decibels. Leuk trouwens om de invloed van de tussenperiode met Mike Patton te horen, de elektronische geluidjes zijn een leuke toevoeging.
Er zijn ook enkele minpuntjes. De productie is nogal luid (val maar eens inslaap met je mp3-speler wanneer 'Perfect Design' plots begint te knallen) en hier en daar niet loepzuiver. Sommige breakdowns hadden er ook uitgemogen (het einde van 'Phone Home' neigt iets te hard naar kakafonie). Ook is het artwork onhandig en niet zo mooi.

avatar van Norbert
5,0
Gajarigon schreef:
Live bakt de lieve man er niet veel van


Heel erg niet mee eens. Live ook ontzettend energiek en agressief.

avatar van Gajarigon
5,0
Norbert schreef:
(quote)


Heel erg niet mee eens. Live ook ontzettend energiek en agressief.


Energie en agressie genoeg, maar toonvast is 'ie toch helemaal niet, zeker in de kalme stukken is het soms echt lelijk. Voorbeeldje hier.

avatar van Norbert
5,0
Grappig trouwens dat Greg in dit interview zegt niet tevreden te zijn over Miss Machine. Blijf het persoonlijk nog steeds het beste werk van The Dillinger Escape Plan vinden.

avatar van steve666
4,5
Dit is zeker hun beste album , bij uitstek!!!!!!
Mathcore perfect gecombineerd met pop en idustrial.
Dit album is erg afwisselend en blijft daardoor de hele cd boeien.
luistertips: highway robbery, baby first coffin.
voor fans van: mathcore, nine inch nails, faith no more

avatar van mr.Siegal
5,0
Staat zeker in mijn top 10! Ben niet per sé een leifhebber van harde muziek, maar dit is gewoon een topplaat. Heb kennis met ze gemaakt tijdens een otpreden op Lowlands (was het 2004 of 2005?) en was verbaasd over de enorme muur van geluid die deze gasten opzetten. Dat in combinatie met de complexiteit, aggressiviteit en acrobatische toeren op het podium deed me besluiten om Miss Machine aan te schaffen. Ben langzamerhand hier helemaal in verloren geraakt. Hoe vaker je het hoort, hoe logischer alles klinkt. Ben ze sindsdien nooit weer uit het oog verloren en is tot op heden één van de weinige echt harde bands die ik vernieuwend vind en oprecht aggressief vind klinken. Er gaat bijna geen show in NL voorbij die ik laat schieten. Een band als Slipknot verwordt tot een stel irritant jengelende pubertjes vergeleken met Dillinger. Meesterwerk!

avatar van Ataloona
4,0
Ik was hier (ook al houd ik niet van metal) altijd al benieuwd naar. Een aantal mensen wiens smaak ik kan waarderen kunnen deze band erg goed waarderen, en daarom een paar dagen geleden gewoon de stap gezet om dit album eens te beluisteren, en daar heb ik geen spijt van!

Ik wist wel wat ik kon verwachten, keiharde muziek met schreeuwerige zang, en dat kreeg ik ook.
Gelijk toen het album begon werd ik verbaasd door de energie. Een agressieve zanger onder leiding van keiharde muziek. Wat volgt is een keiharde mix van agressieve riffs, snel uptempo drum en baswerk en schreeuwende zang. Dat is meestal iets wat ik niet kan waarderen, maar hier vind ik het wel weer sterk. Er zit veel afwisseling in dit hele album en door de perfecte speelduur werkt het gewoon perfect. Soms voelt het wat chaotisch aan, echter zit er ook veel structuur in. Er zijn ook ruimtes voor een wat rustiger tempo die gewoon heerlijk aanvoelen. Dit is voor geweldig in Sunshine the Wherewolf die hard en agressief is, maar opeens een pauze neemt, het iets rustiger aan doet waarna de brute zang van Puciato intens erin komt, er komt weer een hoger tempo in, maar het gaat niet meer zo snel als aan het begin, echter word het wel erg meeslepend en er zitten sterke tempowisselingen in die erg goed voor de nodige afwisseling zorgen bij mij, en zo gaat dat dit hele album.

Ook verrassend was hoe pakkend soms de refreinen kunnen zijn zoals in Highway Rivalry, ik zou zelfs catchy durven te zeggen, en na zo'n 2.40 minuut komt er opeens zo'n heel rustig moment die gewoon heerlijk is en dan schiet dat prachtige refrein er weer in, geniaal
Er zit kracht achter Van Damsel, om dan weer over te gaan op een meer industriaal nummer in de trant van Trent Reznor, ofwel Nine Inch Nails. De stem doet me in dat nummer ook wel aan Reznor denken. En er komen nog vele hoogtepunten voorbij, maar voor mij is het ultieme hoogtepunt het meest toegankelijke nummer van dit album: Unretrofied. Er zit wat meer pop in en ook wat electronische invloeden plus de soort Trent Reznor stem die Puciato opzet, maar het grootste hoogtepunt is de harmonie in het refrein. Ongelovelijk mooi gezongen, de mooie electronische ''loops'' (zal ik ze maar noemen) met de heerlijke gitaarsound en het lekkere gedrum zorgen voor een perfecte sfeer. Geweldig nummer en eigenlijk wel 1 van mijn favoriete nummers. Er zit ook een heerlijke rustgevende sfeer in, op het midden ongeveer om weer door te gaan met het refrein is subliem. Hier bewijzen ze niet zomaar een raggende band te zijn. En dan eindigen ze een heel sterk album met een keihard en divers nummer, in stijl dus.

Keiharde, agressieve en passionele gedeeltes worden afgewisseld door tempowisselingen die voor kleien epossen zorgen of gewoon voor een korte adempause om even bij te komen, maar je dan weer voor de sokken te blazen. Wat overblijft is een intensieve zanger die zijn longen uit zijn lijf zingt, en een fantastische band die hun instrumenten geweldig beheersen.

Metallica-jansen
In 2010 maakte ik kennis met Option Paralysis en meteen maar met de rest van TDEP. Wat een fijn orkestje!! Net nog keihard Miss Machine in de auto. Als je een nummer als Panasonic Youth echt goed kent, wat wordt hij dan goed zeg!!

avatar van Edwynn
4,5
Het klinkt neurotisch en chaotisch maar het is het allesbehalve natuurlijk. Dillinger Escape Plan verraste mij via Calculating Infinity met een stapel prettig gestoorde stukken vol fretboard- en percussiegymnastiek waarbij het aangenaam spastisch bewegen was. Het was de tijd dat ik in een platenwinkel zomaar op advies van magazines, vrienden, vage kennissen en platenhandelaartjes wel eens dingen 'in the blind aan durfde te schaffen. Nu hoef je alleen maar blind iets aan te klikken op je streamdinges. Wel de verrassing maar dan geen vollere kast en een legere portemonnee. Iets minder charme wat mij betreft maar mijn lieve echtgenote is er blij mee.

Miss Machine voegde een dimensie toe aan de songschrijverij. Af en toe komen er dit keer verdomd pakkende stukjes in de wirwar van de muzikale krankzinnigheid bovendrijven en dat maakt dat het zeker niet meer van hetzelfde is. De EP Irony Is A Dead Scene gaf al wel een klein voorproefje hierop. Maar Miss Machine is degelijker en completer. Naast oncontroleerde beukers als Sunshine The Werewolf en Panasonic Youth is er het sfeervolle Phone Home en de naar NIN knipogende Setting Fire To Sleeping Giants. Soms verlang ik nog wel eens dat Reznor zelf weer eens zo lekker tekeer gaat. Op het schuimbekkende af. Baby's First Coffin is dan zo'n track waar beide werelden in opgesloten liggen. Er is dus veel te genieten op de vierkante centimeter.

The Dillinger Escape Plan weet zo haar schijnbare ontoegankelijke geluid zeer interessant te maken en te houden. En volgens mij werd met Miss Machine wel de status van de band definitief bevestigd en een breder publiek bereikt. Het bereidde ook og eens de weg voor bands als Cephalic Carnage, Ephel Duath en Beaten To Death die op hun elk op hun eigenwijze manier ook met allerlei geschifte geluidscollages kwamen aanzetten.

avatar van Slowgaze
4,0
Bij 'Setting Fire to Sleeping Giants' moet ik bij het refrein steeds denken aan dat van 'Elite' van Deftones, hoewel 'tonight' and 'you're ripe' natuurlijk op zichzelf al heel erg op elkaar lijken qua klank en metrum. Maar ik kan die associatie maar niet van me afschudden. Wat vind jij, Don Cappuccino?

avatar van Don Cappuccino
4,5
Ik heb die associatie zelf niet gehoord en nu ik hem lees hoor ik hem nog steeds niet, sorry.

avatar van jordidj1
Heftige shit dit. Maar wel lekkere heftige shit, dus deze mag vaker op.

avatar van Kos
2,5
Kos
Haha, Baby First Coffin. mooie bak herrie.

avatar van Draaitafels
4,0
Onvergelijkbaar met Calculating Infinity en Under The Running Board (mijn favorieten). Hele goede muziek, maar echt verlegen in tegenstelling tot Calculating Infinity. Het 'hilarische', 'gekke' of 'jeugdige'-element is hier behoorlijk verbrekend.

Miss Machine blijft toch een prachtig album met sterke momenten, niet teleurstellend, maar, de gestoordheid van toen is hier niet te verwachten. Maar alles is niet verloren : er zijn er nog klein stukjes van die gekke momenten hier en daar, en dat maakt de ervaring anders maar nog interessant ! De groep klinkt meer beleefd, maar op een manier mooi verenigd. Dit album is dus iets anders dan de vorige, en misschien hoef je het zelfs niet te vergelijken.

Ik geef dit een 4, want het is nog één van de beste van zijn categorie.

Gast
geplaatst: vandaag om 13:57 uur

geplaatst: vandaag om 13:57 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.