Ik was hier (ook al houd ik niet van metal) altijd al benieuwd naar. Een aantal mensen wiens smaak ik kan waarderen kunnen deze band erg goed waarderen, en daarom een paar dagen geleden gewoon de stap gezet om dit album eens te beluisteren, en daar heb ik geen spijt van!
Ik wist wel wat ik kon verwachten, keiharde muziek met schreeuwerige zang, en dat kreeg ik ook.
Gelijk toen het album begon werd ik verbaasd door de energie. Een agressieve zanger onder leiding van keiharde muziek. Wat volgt is een keiharde mix van agressieve riffs, snel uptempo drum en baswerk en schreeuwende zang. Dat is meestal iets wat ik niet kan waarderen, maar hier vind ik het wel weer sterk. Er zit veel afwisseling in dit hele album en door de perfecte speelduur werkt het gewoon perfect. Soms voelt het wat chaotisch aan, echter zit er ook veel structuur in. Er zijn ook ruimtes voor een wat rustiger tempo die gewoon heerlijk aanvoelen. Dit is voor geweldig in Sunshine the Wherewolf die hard en agressief is, maar opeens een pauze neemt, het iets rustiger aan doet waarna de brute zang van Puciato intens erin komt, er komt weer een hoger tempo in, maar het gaat niet meer zo snel als aan het begin, echter word het wel erg meeslepend en er zitten sterke tempowisselingen in die erg goed voor de nodige afwisseling zorgen bij mij, en zo gaat dat dit hele album.
Ook verrassend was hoe pakkend soms de refreinen kunnen zijn zoals in Highway Rivalry, ik zou zelfs catchy durven te zeggen, en na zo'n 2.40 minuut komt er opeens zo'n heel rustig moment die gewoon heerlijk is en dan schiet dat prachtige refrein er weer in, geniaal
Er zit kracht achter Van Damsel, om dan weer over te gaan op een meer industriaal nummer in de trant van Trent Reznor, ofwel Nine Inch Nails. De stem doet me in dat nummer ook wel aan Reznor denken. En er komen nog vele hoogtepunten voorbij, maar voor mij is het ultieme hoogtepunt het meest toegankelijke nummer van dit album: Unretrofied. Er zit wat meer pop in en ook wat electronische invloeden plus de soort Trent Reznor stem die Puciato opzet, maar het grootste hoogtepunt is de harmonie in het refrein. Ongelovelijk mooi gezongen, de mooie electronische ''loops'' (zal ik ze maar noemen) met de heerlijke gitaarsound en het lekkere gedrum zorgen voor een perfecte sfeer. Geweldig nummer en eigenlijk wel 1 van mijn favoriete nummers. Er zit ook een heerlijke rustgevende sfeer in, op het midden ongeveer om weer door te gaan met het refrein is subliem. Hier bewijzen ze niet zomaar een raggende band te zijn. En dan eindigen ze een heel sterk album met een keihard en divers nummer, in stijl dus.
Keiharde, agressieve en passionele gedeeltes worden afgewisseld door tempowisselingen die voor kleien epossen zorgen of gewoon voor een korte adempause om even bij te komen, maar je dan weer voor de sokken te blazen. Wat overblijft is een intensieve zanger die zijn longen uit zijn lijf zingt, en een fantastische band die hun instrumenten geweldig beheersen.