In 1998 was de Antwerpse muzikant en beeldend kunstenaar Stef Kamiel Carlens net een kleine twee jaar uit dEUS gestapt. Hij had dan wel een serieus steentje bijgedragen aan de eerste twee platen van de moeder aller alternatieve belrock, de rusteloos creatieve ziel had een eigen muzikale uitlaatklep nodig. Weg van de peper-in-het-gat-rol die hij bij dEUS leek te bekleden (of daar lijkt het toch op als je hun albums met en zonder Stef Kamiel met elkaar vergelijkt) ging hij als een soort Vlaamse George Harrison helemaal los, en creëerde met zijn eigen band het pareltje I Paint Picures On A Wedding Dress, de eerste onder de naam Zita Swoon.
Drie jaar eerder, nog ten tijde van dEUS, had de groep onder de naam Moondog Jr. al de plaat Everyday I Wear A Greasy Black Feather On My Hat uitgebracht (als je je ooit hebt afgevraagd hoe het zou klinken als Tom Waits twintig jaar jonger was geweest en in de jaren ’90 zijn debuutplaat had opgenomen met een zigeunerbende, dan heb je nu je antwoord) maar die groepsnaam mochten ze niet blijven gebruiken van de echte Moondog, een Amerikaanse excentrieke modern classical-componist die ook wel bekend stond als ‘de Viking van 6th Avenue’ omdat hij daar jarenlang straatoptredens gaf uitgedost met een cape, hoorntjeshelm en speer. Flauw hoor!
Maar goed, I Paint Pictures On A Wedding Dress dus. De plaat waarop Stef Kamiel wat afstand nam van de bluesrock en Tom Waits, en meer zijn eigen gekke hybride werd van vanalles en nog wat. Een flinke pop-injectie hier, een funky in het rond stuiterende baslijn daar, en soms toch weer teruggrijpend naar het eerste album, de band trok zich waarschijnlijk nergens iets van aan tijdens de opnames. Zonder dat het te veel van de hak op de tak springt overigens.
Want hoe verschillend bijna elk nummer ook klinkt van het vorige, de songs op de plaat zijn in te delen in twee categorieën. De eerste bestaat uit de up-tempo stampers, popnummers met telkens weer een heel dikke knipoog, zoals de disco-sneltrein My Bond With You And Your Planet: Disco en She = Like Meeting Jesus, een soort dronken indie-anthem. De andere categorie laat de gevoelige kant van Stef Kamiel zien, in een paar hartverscheurend mooie ballads. Vooral Ragdoll Blues en Our Daily Reminders zijn prachtige voorbeelden van hoe rauwe emoties en ruw talent hand in hand kunnen gaan. Stef Kamiels oor voor geweldige melodieën en oorwurmende zanglijnen doet de rest.
I Paint Pictures On A Wedding Dress mag gelden als een van de grootste belpop-classics van de jaren ’90 en verder. Een gestroomlijnde plaat waarop toch ruimte genoeg is voor creatieve uitbarstingen en speelse spontaniteit, en het definitieve visitekaartje van een van de origineelste stemmen van het Belgenland. Santé!
(Dit bericht komt van mijn muziekblog
The Irresistibles. Het is zeker niet de bedoeling dat al mijn blogposts op musicmeter terechtkomen, dus wie benieuwd is naar meer mag altijd de
facebook-pagina liken. Bedankt!)